Réttur - 01.08.1937, Qupperneq 13

hann ekki á hana þegar hann fór. Það var engu lík-
ara en hann kenndi henni um allar þessar ófarir.
Hana langaði sjálfa til að heyra einhver hughreyst-
.andi orð, en allir stóðu þarna steinþegjandi, eins og
eitthvað voðalegt væri að gerast. Hún gekk til barna,
,sem stóðu í hóp og horfðu á hana eins og þau hefðu
aldrei séð hana áður. Hana langaði til þess að tala
við þau um þetta vandamál. En þegar hún nálgaðist
þau, viku þau undan þegjandi. Tvær stórar telpur
kræktu saman handleggjunum, flýttu sér á burt og
kölluðu á minni telpurnar með sér, sneru sér við, litu
á hana og pískruðu. Stákarnir glottu frekjulega fram-
-an í hana. Það var eins og hún væri með drepsótt.
Loksins kom skýringin: Þú ættir að snáfa heim og
láta engan sjá þig, sagði ein kona í hópnum.
Lauga saug fast á sér neðri vörina. Hún vissi það
vel, að hún mundi verða barin fyrir að stelast að
heiman, en hún skildi bara ekki, hvers vegna þessi
kona var að skipta sér af því. Fólk var yfirleitt ekki
vant að hlutast til um hennar hagi.
Þér finnst kannski sómi að því að vera að flækjast
með Fransmönnum uppi í brekkum? Það ætti að vera
óhætt að klessa á þig fermingarnefnu fyrst.
Já, það byrjar snemma hjá þessu hyski, sagði einn
maðurinn. Strákarnir hlógu ótugtarlega.
Var gaman, Laúga? gall loksins við einn stór strák-
ur og hláturinn varð hár og almennur hjá krökk-
unum. Þá tók Lauga til fótanna og flýtti sér heim.
Katrín tók á móti henni, rauð af illsku, en sagði
ekki neitt, Jón var fullur og hafði orðið:
Þokkalegt að heyra um þig, flennan þín, þú verður
einhverntíma góð. Það var ekki beinlínis umvöndun
í rómnum, heldur einhver lostakennd ánægja yfir að
geta ákveðið örlög þessa gjörspillta ungmennis. Það
væri ekki úr vegi að láta lækninn líta á þig, bætti
hann við, tók húfu sína og glotti að klókindum sínum
að fá sér þessa ástæðu til að fara að heiman.
205