Réttur - 01.08.1937, Blaðsíða 8

enda gátu þeir ekkert um það vitað, því að þeir skildu
miklu minna í hinu hljómfagra la la-máli, en þeir
vildu láta mann halda. Það þurfti enginn að segja
henni neitt um þennan dreng, hún vissi allt um hann;
hann var niðursetningur á þessu skipi. Hún hafði
hvað eftir annað séð hann barinn og skipverja sparka
í hann með þungu tréskónum sínum. Þessi atlot þekkti
hún og vissi, að menn höfðu einkarétt á að sýna þau
niðursetningum. Hún vorkenndi drengnum ekki sér-
lega mikið og fannst hann hálfgerð ómynd að hljóða
af slíku, því að hún vissi það af eigin reynd, að það
var ekki eins vont fyrir niðursetning að vera barinn,
eins og menn héldu af því, hvað það er ljótt að horfa
á það. Það mátti mikið draga úr sársaukanum með
því að skjóta upp kryppu og verja andlitið og brjóstið
með handleggjunum. Hitt var verra að láta sparka í
sig með tréskóm; það hlaut að hrufla fótleggina,
og allar skeinur voru óþægilegar fyrir niðursetninga;
það komu á þær skorpur, sem svo rifnaði sífellt ofan
af. Hún hljóðaði aldrei sjálf, þó að hún væri barin,
saug bara á sér neðri vörina og hugsaði ljótt. Hitt
skildi hún vel, að drengurinn hljóðaði, þegar einn
skipverja hélt honum fyrir utan borðstokkinn og lézt
ætla að henda honum í sjóinn, því að þá hlaut hann
að hafa orðið hræddur, og hún vissi, hve óttalegt það
var að hræðast, því að Jón, húsbóndi hennar, hafði
einu sinni ógnað henni með hnífi og sagt, að hann
skildi drepa hana, ef hún segði Katrínu frá koníaks-
flöskunni, sem hún sá hann vera að fela út í skúr.
En Katrín var vön að gera slíka hluti upptæka fyrir
bónda sínum, þegar hann átti að vera að stunda sjó.
Laugu fannst það í raun og veru all-undarlegt, að
það skyldu vera til niðursetningar á skipum. Hún
hafði eiginlega aldrei hugsað út í það, að til væru
aðrir niöursetningar en hún sjálf, en samt var hún
viss um, að þetta var svona. Hún hafði engin orð á
þessu við neinn, því að hún hafði lært það af ýrnsu.
200