Réttur - 01.08.1937, Page 24

legð, eða fyrir rýting launmorðingjans. Og kerfi
þeirra hrundi með þeim.“
„Nei, nei,“öskraði Mussolini ofsareiður. ,,Ég vari
um eilífð! Fasisminn stendur í þúsund ár!“
Afturganga Napoleons gerði þá furðulegan hlut.
Hún hleypti út óheyrilegum vindi, sem fyllti allt her-
bergið með kæfandi eiturlofti.
,,Gas,“ sagði Napoelon. „Við erum gasbelgir, við
einvaldar! Ég hugðist geta hindrað þjóðarbyltingu,
Benito. En ég dó á St. Helenu, og byltingin hélt áfram.
Þú hefir líka svikið þjóðarbyltingu. En þeir sigra samt
að lokum; þeir sigra alltaf.“
„Þeir, þeir?“ hrópaði Mussolini þrjózkulega. „Þeir
hverjir?“
„Fólkið,“ hvíslaði Napoleon í feimnisróm. „Eins
og Lincoln sagði, guð hlýtur að hafa elskað alþýðuna,
annars hefði hann ekki skapað hana svo fjölmenna!
Og eins og Voltaire sa^ði, afmáið forsmánina! Eða
eins og Hoyle hefir sagt, í fullu húsi er fólknárungum
hætt! Sjáið fótum yðar forráð! Betri er ein kráka í
hendi en tvær í skógi. Leiðir frægðarinnar liggja
hvergi nema í gröfina!“
Svona hefði hann bullað endalaust, ef Mussolini
hefði ekki rokið upp öskuvondur og grýtt í hanri
hitapokanum. Litli Kórsíkumaðurinn hvarf, skríkti
andstyggilega, og lét eftir sig fúlan daun af eiturgasi
og rotnun.
Hinn tryllti Mussolini svitnaði ægilega eftir þessa
viðureign. Hann reyndi að hagræða sér í svefn og
halda huganum við skemmtileg efni, medajíur sínar,
einkennisbúninga, ræður sínar. En þá birtist honum
hár maður, fölur á svip með hátt og bjart enni og
döpur augu. Hann var allsber og allur með sárum
frá hviríli til ilja.
„Burt með þig!“ æpti Mussolini, og augun ætluðu
að springa út úr höfði haris. „Hver ert þú?“
„Matteoti,“ sagði hái maðurinn stillilega. „Matte-
216