Réttur - 01.08.1937, Blaðsíða 14

Þegar Jón var farinn byrjaði Katrín. Nú fékk Lauga
fulla skýringu á því, hvað fullorðna fólkið hélt hún
hefði verið að aðhafast, og þeirri skýringu fylgdi sú
mesta barsmíð, sem hún hingað til hafði fengið.
Og ef þú segir nokkurntíma frá því, að hingað hafi
komið Fransmenn til mín, þá bara drep ég þig — skil-
urðu það? Þú skalt ekki gera mér það að koma óorð-
inu á mig líka.
Lauga saug fast á sér neðri vörina en kveinkaði
sér hvergi undan höggunum. Hún hataðist við alla
og vildi ekki láta undan neinum. Hún hugsaði meira
að segja með óvild til skipsdrengsins, sem með óráð-
þægni sinni hafði komið öllu þessu af stað. En hún
var alveg hissa á hótunum Katrínar út af Fransmönn-
unum, sem höfðu heimsótt hana; aldrei hefði henni
dottið neitt misjafnt í hug um þau, eí' hún hefði ekki
sagt þetta.
En Katrínu var ekki rótt. Hún vissi sýnilega ekki
sitt rjúkandi ráð, því að þegar hún var búin að berja
Laugu, gaf hún henni þykka brauðsneið með miklu
af smjöri og púðursykri ofan á og hélt enn áfram
að brýna fyrir henni, að hún mætti ekki undir nokkr-
um kringumstæðum tala um heimsóknir þær, sem hún
fengi af Fransmönnum.
Lauga faldi sig uppi á lofti það sem eftir var dags-
ins, úrvinda af þreytu og leiðindum. Hún gat samt
ekki grátið yfir þessum hörmungum, hnipraði sig
bara saman í rúminu sínu, full af sljóleik og viðbjóði.
Hún heyrði, að nágrannakonurnar komu til Katrínar
og skröfuðu margt og hún þóttist vita hvert umræðu-
efnið var. Seint um kvöldið var komið heim með Jón
dauðadrukkinn, en ekki kom læknirinn. Lauga var
því eiginlega ekkert fegin, henni fannst frekar eins
og hún hefði verið svikin á einhverju, þegar hann kom
ekki.
Hún sofnaði um kvöldið í þurrum hugaræsingi,
án þess að fella nokkurt tár yfir þessum raunalega
206