Réttur - 01.08.1937, Blaðsíða 23

æsku, eins og einvaldar fasismans eru neyddir til.
Sem sagt, Mussolini leið sæmilega vel og var að falla
í ánægjulegan blund, er hann hvarf allt í einu aftur
inn í alla sex-daga hringekjuna verandi mikill ein-
valdur!
Hann hafði verið að dreyma, líklegast spaghetti,
stríð og fagrar svartstakkameyjar, þegar Napoleon
stóð allt í einu fyrir framan hann.
„Sæll, Benito,“ sagði litli einvaldurinn frá Korsíku,
og var háðsglott á bleiku andlitinu.
„Sæll, Bonaparte,“ tók Mussolini undir, úrillur.
„Hversvegna kemurðu á þessum tíma. Nú verð ég
að hvílast. Og hversvegna þetta öfundarglott?“
Napoleon hefði skellt upp úr, ef einvaldar væru
ekki vitfirringar, sem er varnað að geta hlegið.
„Öfundar?“ glotti hann. „Gagnvart þér? Sem böð-
ullinn á ekki óbeðið eftir nema sex mánaða eða eins
árs skeið?“
„Ba!“ sagði Mussolini, hraustlega. „Mér hefir ekki
brugðizt lánið hingað til; gæfa mín og vizka munu
bera mig yfir allar torfærur.“
„Ba!“ sagði Napóleon á móti. „Haminéjustjarna
mín var skærari en þín, og meiri mín vizka, og end-
aði ég þó á St. Helenu.“
„Ég reikna ekki með neinum mistökum, ég neita
því,“ sagði Mussolini, bylti sér við í rúminu og tók
hitapokann í faðm sér. „Avaunt!“
Þá blés Napoleon sig út, varð stærri og stærri, og
flaug skyndilega upp í loft, með medalíur, stígvél,
þrístrenda hattinn og allt saman. Og hlassaðist svo
með háum skelli ofan á brjóstið á Mussolini.
„Benni litli,“ hvíslaði hann, „allir einvaldar hafa
verið mistök. Veiztu um nokkurn, sem heppnaðist.
Öskraðu eins og þú vilt, þú blekkir ekki mig eða mann-
kynssöguna, þú vesæla, útblásna eftirlíking af mér.
Hvar eru einvaldarnir frá því í gær? Þeir dóu í út-
215