Réttur - 01.08.1937, Blaðsíða 10

in vel í hvarf við þorpið. Hann var orðinn ofurlítið
rólegri, en kveinkaði sér við að ganga á sokkunum
og sýndi henni skrámurnar á fótunum og hvernig
hann var marinn á handleggjunum. Svo tók hann úr
úlpu sinni tvær kexkökur, sem þau borðuðu og drukku
vatn úr læknum.
Þegar mesta ofboðið var af þeim, fór Lauga að
hugsa um hvernig þetta ferðalag mundi enda. Hún
vissi, að þau mundu ekki geta falið sig í fjallinu til
lengdar matarlaus. Svo yrði líklega leitað að þeim.
Samt vildi hún ekki snúa aftur við svo búið. Hún varð
að hjálpa drengnum héðan af. Verst var að geta ekki
talað við hann, henni fannst hann svo ósjálfbjarga,
að henni lá við að missa kjarkinn. Hún fékk ekki
langan tíma til þess að hugleiða hvað gera skyldi,
því að drengurinn vildi halda áfram upp fjallið.
Þegar þau voru komin upp á fyrstu brúnina, stanz-
aði skipsdrengurinn og örvæntingin skein út úr brúnu
augunum hans, þegar hann sá, að eins langt var eftir
upp á næstu brún, eins og það, sem þau voru búin að
fara. Hann hafði augsýnilega haldið, að miklu styttra
væri yfir fjallið og gert sér einhverjar ákveðnar hug-
myndir um að sér væri borgið, ef hann kæmist það.
Nú gafst hann upp. Hann benti á þessa nýju brekku
og hristi höfuðið ásakandi framan í Laugu, það var
eins og hann kenndi henni um, hvað þetta land var
hræðilegt, að hvergi sæust rauðmáluð hús með litl-
um ávaxtagörðum í kring, þar sem stæði vingjarnleg
kona, sem byði þreyttum flóttamanni mat og skjól.
Hann fleygði sér niður á jörðina og fór að gráta.
Lauga saug á sér neðri vörina í fullkomnu ráða-
leysi, hún sá, að þetta hafði verið fljótfærni af þeim,
þau hefðu heldur átt að hgilda inn dalinn og reyna
að leynast á einhverjum bænum þangað til skútan
hans væri farin. Hún hafði raunar ekki mikla trú á
því, að fólk færi að hjálpa niðursetningi, sem væri
.að strjúka, og var þar ofan á kaupið útlendingur,
202