Réttur - 01.08.1937, Qupperneq 17

einasta heimili í landinu og stjórna þannig skoðun-
um almennings. En við rithöfundarnir, og alveg sér-
staklega þeir okkar, sem telja sig talsmenn upp-
lýsingar og lýðmenntunar, við höfðum enga peninga
til að útbreiða rit okkar, við höfðum ekki efni á að
senda fólkinu bækur okkar ókeypis um þvert og
endilangt landið, og ekki heldur önnur þau málgögn,
þar sem ritgerðir okkar fengust birtar, heldur urðu
útgefendur bóka okkar og málgagna oft og einatt að
sæta tjóni af því að gefa út bækur okkar, vegna þess
að fólkið í landinu var svo fátækt, að það hafði ekki
efni á að kaupa þær.
Við lifum í þjóðfélagi, sem er þannig skipað, að
fátæktin er eins og margfaldur múi’veggur milli meiri
hluta þjóðarinnar og rithöfundanna. Það er sama
hvað við vöndum okkur og leggjum okkur í fram-
króka, verk okkar komast ekki til þeirra, sem eiga
þau, til þeirra, sem þau eru skrifuð fyrir, vegna þess
að almenningur hefir ekki efni á að kaupa bækurnar.
Og því miður er þessu ekki þannig farið um bækurn-
ar einar. Alþýðumenn hafa í öllum áttum sömu sögu
að segja af því, hvernig fátæktin kom í veg íyrir að
menntunardraumar þeirra fengi að rætast, eða hvern-
ig hún kemur í veg fyrir, að þeir fái komið börnum
sínum til mennta. Harmsaga allt of margra alþýðu-
manna er sagan um múrvegginn milli þess, sem í
þeim bjó og hins, sem þeir vildu verða. Fátæktin stóð
í vegi fyrir því að þeir fengju aflað sér þeirrar upp-
lýsingar, sem hefði gert líf þeirra ríkara og ánægju-
legra, þeir nutu sín aldrei í lífinu vegna menntunar-
skorts.
Ég vil nota þetta tækifæri til að skjóta hér inn,
að við sósíalistarnir lítum ekki á fátæktina sem neitt
órætt vandamál, sem heyri undir dulspeki eða for-
lagatrú, eða eitthvað þessháttar. Sósíalisminn er
nefnilega vísindaleg kenning um það, af hverju fá-
tæktin stafi og hvernig. eigi að útrýma henni. Sósíal-
209