Réttur - 01.04.1938, Blaðsíða 36

„Caterina skrifaði honum og sagðist hafa áríðandi
upplýsingar handa honum. Hún ákvað að hitta hann
klukkan níu í kvöld í Riva Piana við vatnið, úti fyrir
gömlu San Quirico kapellunni. Ég og tveir aðrir ætlum
að mæta þar líka“.
„Heldurðu ekki að það ætti að segja lögreglunni
frá þessu? “
„Það held ég væri mjög heimskulegt. Þá myndi
ræðismaðurinn strax fá veður af því, og refurinn ekki
koma“.
Daníel gat ekkert sagt við þessu, af því að hann
vissi að það voru ótryggir menn meðal lögreglunnar.
En Daníel var áhyggjufullur út af þeim erfiðleikum
og hættum, sem þetta gæti haft í för með sér fyrir
ítölsku flóttamennina. „Það ættu að vera Ticinobúar,
sem gerðu það“. En það vildi Agostino ekki fallast á.
„Á þann hátt yrði of mörgum blandað í málið“,
sagði hann, „og auk þess þarf ítalska gildru fyrir
ítalskan ref“.
Þetta kvöld fór Daníel með járnbrautinni til Loc-
arno. Um klukkan tíu reikaði hann meðfram vatninu
í áttina til Saleggi, til þess að bíða eftir Agostino, sem
ætlaði að koma til þess að segja honum hvernig f^rið
hefði. Kl. hálf ellefu kom Luca, ítalski trésmiðurinn
frá Minusio, en Agostino ekki.
„Agostino meiddi sig dálítið í hendinni“, sagði
hann, „hann vildi ekki koma, af því að hann vildi
ekki vekja á sér athygli með umbúðunum“.
Daníel var á glóðum. „Og hinn náunginn?“ spurði
hann.
„Hann var látinn liggja þar eftir. Hann kom til
mótsins ásamt tveim öðrum. Þeir skildu hann einan
eftir með Caterinu, og lofuðu að koma aftur klukku-
stundu síðar. Við biðum á bak við kapelluna þangað
til þau hurfu í áttina til Navegna. Caterina stundi og
andvarpaði og fór að segja njósnaranum heilmikla
rosmu, sem var eintóm vitleysa. Öðru hvoru rausaði
68