Réttur - 01.04.1938, Blaðsíða 54

hinna vinnandi stétta. Þetta hreif. Ekki einungis fram-
sóknarmenn, kommúnistar og meginhlutinn af kjós-
endum Bændaflokksins fylktu sér umhverfis þessa
glæsilegu þjóðmálahetju, heldur skiptu einnig mörg-
um tugum Sjálfstæðismennirnir, sem urðu logandi
hræddir við sinn eigin flokk og leituðu skjóls fyrir á-
gangi fasismans undir hinum breiðu verndarvængjum
ráðherrans.
Þannig atvikaðist það, að Hermann Jónasson kom
út úr kosningunum 1937 með svo glæsilegum meiri
hluta. Straumurinn til vinstri hefir líklega hvergi á
landinu verið sterkari en í Strandasýslu.
Upp úr kosningunum fóru að kvisast sögur um það,
að Framsóknarflokkurinn stæði nú fastar í hægra fót-
inn en verið hafði um langt skeið. Mönnum þótti þetta
lygilegt, sem von var. Svo fóru að koma afar einkenni-
legar greinar í Tímanum eptir íormann flokksins. En
framsóknarmennirnir hérna skoðuðu það sem grín,
enda eru þeir með öllu hættir að taka mark á formann-
inum. Hermann er þeirra biblía. Svo leið fram á haust-
þingið. Ekkert ískyggilegt kom í ljós. Skrifin í Tím-
anum, þau hin furðulegu, héldu að vísu áfram. Hægra
bros gamla mannsins, sögðu menn og slettu í góm.
Þá fóru að koma sögur um að Jónas væri mjög á ein-
mæli við Ólaf Thors. — O, hann getur nú ekki að
þessu gert. Hann þarf alltaf að vera að hvísla. Hann
Hermann snýr niður allar tilraunir til samvinnu við
íhaldið, með sömu karlmennskunni og hann snýr nið-
ur þarfanautin okkar, til þess að sýna okkur hvað
hann er sterkur.
En rétt fyrir jólin berast út þau tíðindi, að Fram-
sóknarflokkurinn hafi gengið í bandalag við íhaldið,
um að samþykkja einhverjar lagabreytingar viðvíkj-'
andi síldarverksmiðjunum, og það í algerðum blóra
við samstarfsflokk sinn. Þetta var bölvað. Bandalag
við íhaldið. Þetta var líklega eitthvert smámál, sem
86