Réttur - 01.04.1938, Blaðsíða 46

ið inn í sömu lestina, lest dauðans. Hálsbindi stúdent-
anna lenda undir skósólum bóndans, sverð liðsfor-
ingjans rekst gegn um brjóst verzlunarmannsins og
hin nýju snið hattarans hverfa í eld og reyk. Þeir
voru allir í sömu lest, án þess að vita um það.
,,En járnbrautaryfirvöldin voru fljót að sundra
þeirri einingu, sem dauðinn hafði skapað“, sagði Dan-
íel. ,,Þeir tóku líkin í pelskápunum og lögðu þau sér“.
„Eru menn þá dæmdir til að vera óvinir jafnvel eft-
ir dauðann?“ spurði Silvia.
„Það er mikið djúp staðfest milli eðlis mannsins,
örlaga hans og þess, sem þjóðfélagið gerir úr hon-
um“, svaraði sjúklingurinn. „Þegar ég var að berjast
við dauðann, þá ásótti þessi hugsun mig. Sérhvert
okkar ferðast í sinni sérstöku lest, en samt erum við
öli á sömu járnbrautinni".
„Núverandi þjóðskipulag byggist eingöngu á
sundrung og úlfúð manna á meðal“, sagði Daníel.
„Mikill meirihluti mannkynsins er sviptur afrakstri
vinnu sinnar. Menn hafa ekki fyrr sleppt hendinni af
framleiðslu sinni, en hún hættir að vera þeirra eign, og
verður eign óvina þeirra. Framleiðslan er orðinn ó-
vinur framleiðandans. Dauðir hlutir eru orðnir að
skurðgoðum, sem menn verða að lúta“.
„Þarf þetta alltaf að vera þannig?“ spurði Silvia.
„Þegar ég var ungur þráði ég líka skipulag ólíkt.
því, sem við búum við . . .“
Daníel stóð upp og hélt áfram að stinga upp garð-
inn. Vorið var í nánd, og það var í mörg horn að líta.
Hann stakk skóflunni reiðilega í moldina, steig á hana
hægra fæti með öllum sínum þunga, og kastaði hnaus-
unum til hliðar. Filomena jafnaði úr moldinni með
hrífu. Sætur ilmur af rakri mold steig upp úr garðin-
um. Stórir svitadropar sáust á sorgbitnu, hrjáðu and-
liti Daníels. Sjúklingurinn lá úti í garðinum til kvölds,
er fyrstu stjörnurnar sáust yfir Monte Ceneri.
„Ég hefi ekki horft upp í himininn í mörg, mörg
78