Réttur - 01.04.1938, Blaðsíða 43

Daníel varð hugsi.
„Heldurðu að ég ætti að tala við hana“, spurði hann
nokkrum augnablikum seinna.
„Já, og áður en það verður of seint“, svaraði kona
hans.
Daginn eftir þurfti Daníel að fara með sáðbauna-
poka til vinar síns í Comma í Val Verzasca, og tók
Silviu með sér. Þetta erindi var aðeins yfirskin, hann
lauk því fljótlega og afþakkaði allar góðgerðir, sem
honum voru boðnar.
,,Ég ætla heldur að ganga heim með dóttur minni“,
sagði hann við þá kunningja sína, sem hann mætti.
,,Hún hefir verið fremur föl undanfarið og þarf að
koma undir bert loft, hún þarf líka að hvíla hugann“.
Faðir og dóttir lögðu af stað í áttina til Gordola og
þögðu. Gatan lá í krókum hátt yfir ánni, sem streymdi
freyðandi leiðar sinnar eftir dalnum fyrir neðan þau.
,,Getum við ekki gengið með ánni?“ spurði Silvia.
„Það er ég hræddur um ekki“, svaraði Daníel, en
af því að honum þótti gaman að gera það, ,sem dóttir
hans bað um, sagði hann að þeim lægi ekkert á, það
mætti reyna.
Þau fundu lítinn stíg, brattan eins og stiga. Hann
lá í ótal krókum og hlykkjum, en að lokum komust
þau ofan að ánni þar sem hún steypti sér með iðukasti
á snarbrattan klettavegginn. Þar skammt frá myndaði
áin lygnan stöðupoll, svo tæran að það mátti sjá hvern
stein í botninum. Hingað til höfðu faðir og dóttir að-
eins skipzt á fáeinum marklausum .orðum. Og pað
sýndi Daníel betur en nokkuð annað, hver breyting
var orðin á Silviu.
„En hvað þetta eru fallegir steinar“, sagði Silvia
allt í einu og benti á sandrák um það bil eitt fet uj.túr
vatnsborðinu.
„Það eru hrogn“, útskýrði faðir hennar. „í septem-
berlok yfirgefur silungurinn neðri hluta árinnar og
syndir til upptakanna. Hrygnan leitar að sendnum, ör-
75