Réttur - 01.04.1938, Blaðsíða 29

hver hérna, sem vill tala við þig“. Hún gekk niður
stíginn í áttina til svínastíunnar.
Augnabliki síðar kom hún og í fylgd með henni
Caterina saumakona, roskin spunakona frá Flórens,
sem hafði haft ofan af fyrir sjer í Minusio í mörg ár.
Reyndar fremur með bætingum og breytingum, en
eiginlegum saumaskap.
„Ætlarðu að telja mér trú um, að það hafi verið út
af þessari konu, sem þið hafið verið að ónáða mig í
heilan klukkutíma“, sagði Daníel, þegar hann sá Cat-
erinu.
Caterina hafði ekki orð á sér fyrir að vera stuttorð.
„Caterina vill tala við þig“, svaraði Silvia, og sinnti
ekki ásökun hans.
Agostino og Silvia héldu heim til hússins, en skildu
Caterinu eftir hjá Daníel.
„Þú veizt að ég er manneskja, sem alltaf hefi hugs-
að um mitt“, hóf Caterina máls.
„Það varðar mig ekkert um“, svaraði Daníel í ekki
beinlínis uppörvandi tón.
„En þú veizt það að öll þau ár, sem ég hefi búið í
Ticino, hefi ég aldrei verið að hnýsast í annara hagi“.
„Mér kemur það ekkert við“, svaraði Daníel og
sneri heim til húss. En jafnskjótt og Caterinu varð
ljóst að Daníel var ákveðinn í því að veita henni enga
áheyrn, sleppti hún öllum formála og sneri sér beiní;
að efninu.
„Það kom ítalskur herramaður til mín og bað mig
að gerast njósnari", sagði hún.
Daníel nam staðar á göngunni.
Caterina dró djúpt andann og fór að segja honum
frá þessum ítalska herramanni, sem hún hafði hitt af
tilviljun inni á einhverri skrifstofu í Locarno, og hvað
hann hafði sagt henni.
„Þú hefir átt heima í Ticino í mörg ár, sagði hann
við mig, og þú þekkir alla. Þú vinnur allsstaðar, þú
kemur á hundruð heimila og heyrir samtöl svo hundr-
61