Réttur - 01.04.1979, Qupperneq 48

Dýr-keypt reynsla
sem verkalýðshreyfingm má ekki gleyma
IJað er oft talað uni „þjóðarkökuna",
sem ákveðna stærð og ekki sé hægt að
skipta meir en henni - og því verði
verkalýðurinn ætíð að fórna, ef eitthvað
bjátar á í þjóðarbúinu.
Hér eru venjulega verstu blekkingar
á ferðinni. Það live „þjóðarkakan" er
stór, - sem sé hve þjóðarframleiðslan sé
mikil, — fer eftir því Iivernig atvinnulíf-
inu er stjórnað. Verkalýðnum á ekki að
blæða fyrir skort atvinnurekenda á fram-
sýni, skilningsleysi þeirra á nauðsyn full-
komins skipulags o. s. frv.
En venjulega stendur þó ekki deilan
um Jretta. Verkalýðshreyfingin er venju-
lega alltof væg í þessum efnum, lætur at-
vinnurekendastéttina ekki blæða fyrir
óstjórn hennar á atvinnulífinu.
Hitt er miklu venjulegra eins og línu-
rit Jiað, sem birt er hér í opnunni, sýnir:
Á 6. áratug aldarinnar Ivöfaldaðisl
Jjjóðarframleiðslan á 9 árum, eftir að ný-
sköpunartogararnir allir, nýju bátarnir
og önnur framleiðslutæki, sem Sósíalista-
flokkurinn hafði frumkvæði um að
keypt væru eða smíðuð, voru komin í
gagnið til fulls.
En ltvað gerist um kaupmátt tima-
kaupsins á Jressu sama skeiði. Eær verka-
lýðurinn að njóta J:>ess, hvernig „þjóðar-
kakan stækkar?
Nei, þvert á móti:
Eins og nánar er rætt í greininni um
„alikálfa afætubáknsins“ skipaði hin
bandaríska yfirstjórn íslenskra efnahags-
mála ríkisstjórn sinni á íslandi að
hækka dollarann úr 6.50 í 16.32 kr„ til
Jjess að lækka þannig kaupmátt verka-
manna og sést sú lækkun á línuriti um
kaupmáttinn. Verkalýðurinn svarar með
128