Réttur - 01.01.1987, Blaðsíða 15

Thors, Pétur Magnússon og Bjarni Ben-
ediktsson höfðu þar forustu. En núver-
andi forusta hans virðist ætla að ræna al-
menning og þjóðina þeim fyrirtækjum og
stofnunum, sem þau eiga sameiginlega,
eins og þessir ræningjar frekast geta.
Aðferðirnar við að stela af Reykvíking-
um þeirri bæjarútgerð, sem þeir áttu sam-
eiginlega,3 og henda henni í hlutafélags-
óskapnað, til að bjarga frá gjaldþroti
bröskurum, er auðsjáanlega fordæmið,
sem breyta á eftir.
Það virðist nú vera stefna Sjálfstæðis-
flokksins að ræna til handa einstökum
bröskurum þeim fyrirtækjum, sem þjóðin
á, og helst bara með ráðstöfnunum ráð-
herra, en með „lögum“, ef óhjákvæmilegt
reynist.
Þjóðin þarf að vera á verði gagnvart
þessari ránsstefnu braskara, sem ætla sér
að auðgast á kostnað þjóðarinnar í krafti
valds síns í „Sjálfstæðisflokkniim“.
Það er nógu illt að hér á landi er nú í
krafti hermangsins komin upp ríkari yfir-
stétt en þekkst hefur hér nokkru sinni, þó
það bætist ekki ofan á að braskarar
íhaldsins féfletti þjóðina með því að ræna
eignum hennar, gera þannig yfirstéttina
enn ríkari og voldugri, — en koma svo
um leið aftur á fátækt og þrældómi hjá
stóruni hluta vinnandi stétta.
Hin vinnandi, íslenska þjóð þarf í
kosningum að segja við ræningjana:
Hingað og ekki lengra.
SKÝRINGAR:
1 2. gr. lagafrumvarpsins, sem fól þessi fyrirmæli í
sér, var tekin aftur af ríkisstjórninni. Sjá annars
um ránsherferð þessa í grein í „Rétti" 1986, bls.
16-17.
2 Erindrekar bandarísks auðvalds ætluðust til þess
að Áburðarverksmiðjan yrði einkacign, en
m.a.s. forustu Sjálfstæðisflokksins, sem Ólafur
Thors stýrði, kom í veg fyrir það og tryggði þjóð-
areign á verksmiðjunni. En erindrekar ameríska
valdsins ætluðu að láta „rekstarfélag" með 10
milljón króna hlutafé, — þegar verksmiðjan var
metin á 286 milljónir kr., — skoðast scm eig-
anda. Og síðan skyldi selja þau hlutabrcí, er rík-
ið átti í „rekstrarfélaginu", — en það voru 6 mill-
jónir króna, — á nafnverði til einstakra aðila.
Þannig áttu einstakir aðilar fyrir 10 milljónir
króna að eignast verksmiðjuna, er var orðin um
300 milljón króna virði og fór sem eign síhækk-
andi.
3 1945 vildu aðeins fáir togaraútgerðarmenn í
Reykjavík kaupa nýsköpunartogara og þá var
bæjarútgerðin sett á stofn og fékk 8 nýsköpunar-
togara, forðaði vcrkalýð Reykjavíkur frá at-
vinnuleysinu, sem Kaninn vildi koma á, en tókst
ekki að gera það fyrr en 1950 með því að banna
Islendingum að byggja sér hús, nema með leyfi
fjárhagsráðs, sem sá um að neita slt'kum beiðn-
um sem mest, svo íbúðarbyggingum í Reykjavík
fækkaði úr 634 árið 1946 niður í 284 árið 1951.
15