Réttur - 01.08.1988, Qupperneq 13

bláum augum.
Tveimur dögum síðar urðum við vinir.
Fjölskylda skólakennarans — þetta elsku-
lega, veikgeðja fólk, lifði í skefjalausum
ótta og fáfræði. Pólskir embættismenn
höfðu talið því trú um að Rússland hefði
farist í reyk og villimennsku einsog Róm
á sínum tíma. Feðginin glöddust einsog
börn þegar ég sagði þeim frá Lenín, frá
Moskvu þar sem framtíðin ólmast, og frá
Listaleikhúsinu. Á kvöldin komu til okk-
ar liðlega tvítugir bolsévískir hershöfð-
ingjar með rauðleitt skegg í flóka. Við
reyktum sígarettur frá Moskvu, átum
kvöldverð sem Elísabet matreiddi úr
hráefni frá hernum og sungum stúdenta-
söngva. Lamaði kennarinn hallaði sér
áfram í hægindastólnum og hlustaði af
ákefð, týrólahatturinn hans hristist í takt
við söng okkar. Alla þessa daga lifði
gamli maðurinn í óstýrilátri og óvæntri
vonarvímu og til að varpa engum skugga
á hamingju sína reyndi hann að taka ekki
eftir blóðþyrstri hégómagirnd okkar og
þeirri háværu einfeldni sem við notuðum
til lausnar á öllum heimsins vandamálum
í þá daga.
Á einskonar heimilisráðstefnu var
ákveðið að Tomilín-fjölskyldan flytti til
Moskvu þegar sigur hefði unnist á Pól-
verjum. Gamli maðurinn fengi þar lækn-
ingu hjá frægum prófessor, Elísabet léti
innrita sig í háskóla og Misja færi í skól-
ann sem móðir hans hafði stundað á sín-
um tíma. Framtíðin virtist tilheyra okkur
óvefengjanlega, stríðið var ofstopafullur
inngangur hamingjunnar og sjálf var
hamingjan okkur eðlislæg. Aðeins smá-
atriðin voru óráðin og þau ræddum við
um nótt eftir nótt meðan kertaljósið
endurspeglaðist í möttu gleri bruggkúts-
ins. Elísabet hlustaði á okkur þögul og
ljómandi. Aldrei hafði ég séð hrifnæmari,
frjálsari og skelfdari mannveru. Á kvöld-
in ók refurinn Súroftsef okkur í gömlum
vagni sem hertekinn hafði verið í Kúban
uppá hæð nokkra þar sem yfirgefin höll
Gonsiorowski furstanna glóði í skini
kvöldsólar. Hestarnir voru horaðir, en
langir og kynhreinir og hlupu saman í
rauðum aktygjum, eyrnahringur dinglaði
kæruleysislega í öðru eyra Súroftsefs og
brátt risu sívalir turnar uppúr virkisgröf
sem vaxin var gullinni blómabreiðu.
Brotnir veggir drógu á himininn boglínu,
þrútna af rúbínrauðu blóði, villirósarunni
faldi aldin sín og blátt þrep skein í kjarr-
inu, leifar af stiga sem konungar Póllands
höfðu einhverntíma gengið. Á því þrepi
sat ég kvöldið sem ég dró Elísabetu til
mín og kyssti hana. Hún losaði sig hægt
úr örmum mínum, rétti úr sér, greip báð-
um höndum í hálfhruninn vegg og hallaði
sér upp að honum. Hún stóð hreyfingar-
laus, blindað höfuð hennar baðað rykugu.
ljósi — svo hrökk hún allt í einu við eins-
og hún hefði heyrt eitthvað, lyfti höfði,
sleppti tökum af veggnum og tók á rás
niður brekkuna, hrasandi. Ég kallaði á
eftir henni en fékk ekkert svar. Niðri á
veginum hafði sá kinnarjóði Súroftsef
hreiðrað um sig í vagninum og svaf. Um
nóttina þegar allir voru gengnir til náða
læddist ég inn í herbergi Elísabetar. Hún
var að lesa og hélt bókinni langt frá sér,
höndin sem lá á borðinu virtist lífvana.
Hún stóð á fætur þegar ég kom inn.
— Nei, sagði hún og leit á mig, nei ást-
in mín, og tók andlit mitt í naktar, langar
hendur sínar og kyssti mig óendanlegum,
þöglum kossi sem varð stöðugt heitari.
Síminn hringdi í næsta herbergi og við
hrukkum hvort frá öðru. Pað var til mín,
frá aðalstöðvunum.
— Við erum að leggja í hann, var sagt.
109