Réttur - 01.08.1988, Blaðsíða 31

Við þekktum það fyrri, að reimt var á Reykjanesskaga,
en ræðum nú fœrra um það.
Hvað veldur því, bróðir, að vangi þinn roðnar af blygðun
ef varirnar nefna þann stað?
Og nær urðu Pórshöfn og Aðalvík ógæfustaðir?
Hver átti að standa þar vörð?
Og Hornafjörð manstu. Er helgi þíns lands ekki flekkuð?
Og hver hefur svívirt þá jörð?
A sólin að skína á skömmina ógæfubleika?
A skuld þín að stœkka í ár?
Er dollaraglýjan í augum þér orðin að blindu?
Var erfingjaréttur þinn smár?
Pér skal ekki hlíft, þó hrjúf sé mín rödd eins og landið,
sem heimtar þinn trúnað og lið.
Og vittu að í gröfinni vœrðin skal bregðast þér liðnum,
ef velur þú svikarans frið.
Pví stundin er runnin og heimtar þig heilan til hvíldar.
Af hlut þínum dagsljóma ber.
Ég fylgi þér, bróðir. Ég veit að þú hlýtur að vaka
og vita hver skylda þín er:
Að hlaða þeim virkjum sem vegendur dauðanum ristu,
í valkesti auðnar og sands,
að afmá hvert spor, sem af stríðsmannafótum er stigið
á stein eða gras þessa lands.
Pú mátt ekki bregðast mér, bróðir, því dagurinn líður
og bráðum er komin sú stund,
aðframtíðin heimtar úr höndum þér stirðnandi, og köldum
án hlífðar þitt œvidags-pund.
Pá vil ég hún sjái, að með vöxtum sé skuldin þín goldin
og vígt sé að nýju þitt land,
að börn okkar geti án kinnroða nefnt okkar kynslóð,
og kletta og heiðar og sand.
Jakobína Sigurðardóttir
I. des. 1955