Réttur - 01.08.1988, Síða 47

Er þetta það sem koma skal?
Hershöfðingjar þeir hinir bandarísku,
er hertekið höfðu Island, létu það vera
sitt fyrsta verk að búa til mikið og voldugt
og velbúið neðanjarðarbyrgi, og hafa þar
mikinn forða matar og víns.
„Er þetta fyrir konur og börn, til þes að
bjarga þeim frá dauða og tryggja framtíð-
arlífið“, — spurðu Islendingar. — Banda-
rísku böðlarnir hlógu að þessum sakleys-
ingjum, sem héldu að herinn ætti að
vernda lífið í landinu.
„Nei“, kvað yfirmaður Bandaríkja-
hers. „Þetta stóra góða byrgi er fyrir
okkur, þýðingarmestu mennina, hers-
höfðingja og máske fá nokkrir forríkir
amerískir auðmenn að verða með. Is-
lenska hyskið má eiga sig, það er jú bara
til að þræla fyrir okkur og láta blekkjast,
uns það drepst. Hvað varðar okkur um
konur og börn og aðra íslendinga. Það
fólk er bara til að flækjast fyrir, er vér
höfum náð valdi á landinu.“
Islendingar þögnuðu. Sumir fóru að
tala um að Kaninn hefði komið til að
„vernda“ þá.
Yfirböðull bandaríska hersins í byrginu
mikla í Washington gaf fyrirskipunina um
að allsherjarstríð skyldi hafið. Banda-
ríkjaher hafði neyðst í samningum við
Sovét til að fækka kjarnorkusprengjum
um einn sjötta. — Það var samt nóg eftir
til að drepa hvert mannsbarn á jörðinni
fimm sinnum, ef ekki sex.
En hvert gat þetta leitt, ef Rússarnir
héldu áfram kröfunum um eyðileggingu
kjarnorkusprengjanna og fólkið í heimin-
um tæki undir þá kröfu?
Það varð að láta til skarar skríða strax.
Yfirböðull Bandaríkjahers gaf fyrir-
skipun um að hefja allstaðar kjarnorku-
stríð. — Ægilegasti harmleikur heims-
sögunnar hófst. Löndin loguðu, jörðin
skalf og klofnaði víða og fólkið fórst.
En hvað varð um hið „verndaða“
ísland?
Kjarnorkusprengjur og banvæn skeyti
kafbáta sáu um að allt líf ofanjarðar væri
þurrkað út, — eiturgasi var í bætt til að
fullkomna verkið.
Og þegar allt, sem ofanjarðar var, lifði
ekki lengur, áræddu herforingjarnir að
skreiðast út úr sínum góðu byrgjum.
Landið var autt og snautt af lifandi
verum. Aðeins einstaka rottur skriðu líka
úr holum sínum, því þær skriðu í jörð
niður, er stríðið hófst.
En í austri tók Hekla að gjósa, eldur og
eimyrja barst með norðaustan hvassviðri
yfir Keflavíkurbyrgin. Og er hershöfð-
ingjarnir hugðust snúa til síns heima — í
byrgið niður — varð örlítill jarðskjálfti til
að loka því — og hrundi það saman rétt á
eftir. —Jarðskjálftarnir, sem heimsstríð-
ið olli, urðu auðvitað mestir í jarðskjálfta-
löndunum.
Og óbótalýðurinn ameríski varð hinn
reiðasti, er hann sá ástandið. „Hvar er
stríðsgróðinn minn“? orguðu auðkýfing-
arnir. „Hvað um vopnin mín?“ klöguðu
herforingjarnir — og hver á að beita
þeim, — allir dátarnir dauðir rétt eins og
íslenskir væru.
En rotturnar, sem skriðu nú unnvörp-
um úr holum sínum — hugðu gott til
glóðarinnar.
Herforingjarnir og auðmennirnir voru
feitir og bústnir og líklegir lil ágætis fram-
tíðar fæðu hinna eftirlifandi jarðarbúa —
rottanna.
143