Morgunblaðið - 03.04.2006, Síða 26

26 MÁNUDAGUR 3. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
✝ Guðrún SigríðurSteingrímsdótt-
ir fæddist í Kaup-
mannahöfn 25. febr.
1920. Hún lést 25.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Stein-
grímur Jónsson,
rafmagnsstjóri í
Reykjavík, f. 18. júní
1890, d. 21. janúar
1975, og Lára Mar-
grét Árnadóttir, f.
13. október 1892, d.
19. júlí 1973. Systk-
ini hennar eru a) Sigríður Ólöf
Ellingsen, f. 17. maí 1922, d. 22.
júlí 2004, maður hennar var Othar
Ellingsen, kaupmaður í Reykja-
vík, f. 27. maí 1908, d. 18. febr.
2000; b) Þóra Steingrímsdóttir, f.
13. mars 1924, maður hennar var
Sigurður Þorgrímsson hafnsögu-
maður, f. 11. júní 1921, d. 28. apríl
2001; c) Jón Steingrímsson verk-
fræðingur, f. 20.
mars 1928, kona
hans er Sigríður
Löve bókasafns-
fræðingur, f. 10.
febr. 1929; og d)
Arndís Steingríms-
dóttir píanókennari,
f. 24. sept. 1933.
Guðrún giftist 11.
ágúst 1951 Klem-
ensi Tryggvasyni
hagfræðingi og síð-
ar hagstofustjóra, f.
10. september 1914,
d. 5. júlí 1997. Þau
voru barnlaus.
Að loknu stúdentsprófi 1938
starfaði Guðrún í Útvegsbanka Ís-
lands í Reykjavík og á Ísafirði, en
eftir að hún giftist sinnti hún hús-
móðurstörfum í Laufási við Lauf-
ásveg.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Guðrún Sigríður Steingrímsdótt-
ir, alltaf kölluð Gúgú, föðursystir
okkar er látin. Frá því um miðja síð-
ustu öld bjó hún í Laufási við Lauf-
ásveg en síðustu árin bjó hún á dval-
ar- og hjúkrunarheimilinu Grund.
Gúgú var einstök kona; hún var hlý,
glaðvær og myndarleg. Á seinni
hluta ævinnar átti hún við liðagigt
að stríða en aldrei heyrði maður
hana kvarta. Í kringum Gúgú var
alltaf mikið líf. Hún hafði gott skap
og hlýtt viðmót sem laðaði okkur að
henni.
Á uppvaxtarárum okkar heim-
sóttum við Gúgú og Klemens oft og
var alltaf gaman að koma í Laufás,
hvort sem var í afmæli, á jólum eða
bara í venjulega heimsókn. Þar hitt-
umst við systkinabörnin hennar
Gúgúar og oft hittum við systkina-
börn Klemensar en systkinabörnin
þeirra beggja voru alltaf velkomin í
Laufás. Tengdamóðir Gúgúar, frú
Anna, bjó í sama húsi og litum við
krakkarnir mjög upp til frú Önnu og
bárum ótakmarkaða virðingu fyrir
skrautmununum í litla herberginu
uppi á efri hæðinni. Amma okkar og
afi, Lára og Steingrímur, bjuggu
nokkrum húsum utar á Laufásveg-
inum og áttum við því oft leið á
Laufásveginn. Mikið var alltaf gott
þegar við höfðum verið niðri í bæ 17.
júní að koma inn í hlýjuna í Laufási
og þiggja þar veitingar. Tala nú ekki
um eftir skrúðgöngu niður í bæ á
sumardaginn fyrsta! Þá var nú oft
ansi kalt í bænum.
Við systurnar eigum margar eftir-
minnilegar og skemmtilegar minn-
ingar bæði úr Laufási og af Lauf-
ásvegi 73. Var oft glatt á hjalla
þegar Lára amma spilaði og söng og
krakkarnir hlupu syngjandi í hala-
rófu um gangana á Laufásvegi 73.
Þá var gaman að lifa og vera barn!
Alltaf eru okkur minnisstæð ein jól,
þegar við systurnar fengum sína
dúkkuna hvor í jólagjöf frá Gúgú. Sú
sem opnaði sinn pakka fyrst gladd-
ist mjög yfir gjöfinni þar til hún sá
að hin systirin hafði fengið eilítið
stærri dúkku. Fór sú fyrrnefnda þá
til Gúgúar og vildi skila gjöfinni. Var
oft hent gaman að þessu litla atviki
síðar en minni dúkkan var svo þegar
tíminn leið sú sem dugði betur. Í
Laufási var oft tekið í spil hér á ár-
um áður en Gúgú var mikill bridge-
spilari en hafði samt þolinmæði til
að spila ýmislegt annað við okkur
krakkana. Bridge-borðið var eitt af
fáum húsgögnum sem hún tók með
sér á Grund þegar hún flutti úr
Laufási. Hún spilaði bridge fram yf-
ir áttræðisaldur og var alla tíð mikil
spilakona og spiluðu þau Klemens
oft bridge við Láru ömmu og Stein-
grím afa á meðan þeim entist heilsa
til.
Á góðum stundum í Laufási hitt-
ust systkinin öll ásamt börnum. Far-
ið var í leiki eins og t.d. að leika nýj-
ustu jólabókina. Leikurinn fólst í því
að börnin léku bókartitil og full-
orðna fólkið giskaði á heitið. Ekki
voru þá sjónvarpsauglýsingar til að
kynna nöfn bókanna en einhvern
veginn skiluðu þau sér samt til yngri
kynslóðarinnar sem skemmti sér vel
í þessu hlutverki.
Gúgú var dugleg húsmóðir á með-
an henni entist kraftur og hjá henni
var alltaf nóg að gera og mikill
gestagangur. Þeir voru margir sem
löðuðust að þeim hjónum enda stór
fjölskylda í kringum þau Klemens.
Á miðjum aldri varð þess sjúkdóms
vart sem hún bar alla tíð síðan og
skerti lífsgæði hennar töluvert síð-
ustu árin Síðustu árin bjó Gúgú á
Grund. Var það henni mikil ánægja
þegar systkinabörnin hennar og
Klemensar svo og aðrir ættingjar og
vinir heimsóttu hana þar. Það verð-
ur erfitt að fylla tómarúmið sem
óneitanlega hefur myndast við
brottför hennar, en allar góðu minn-
ingarnar um elsku föðursystur okk-
ar munu lifa með okkur alla tíð og
við erum þakklátar fyrir að hafa
orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að
þekkja hana. Blessuð sé minning
hennar.
Þóra og Vigdís.
Ég ákvað að setjast niður og
skrifa minningarorð um eina af
mikilvægustu persónunum í mínu
lífi. Konu sem var í senn vinkona
mín og félagi, jafnframt því að taka
þátt í að ala mig upp og ráða mér
heilt. Ömmusystir mín og nafna
Guðrún Sigríður Steingrímsdóttir
var mér þetta allt og meira til. Hún
var oftast kölluð Gúgú og yfirleitt
voru þau nefnd í sömu andrá hjónin,
Gúgú og Klemens. Minningarnar
flæða og það rifjast upp stórir og
smáir atburðir. Fyrsta sjálfstæða
heimsóknin þegar ég kom ein með
strætó úr Mosfellsbæ og endaði í
Laufási v. Laufásveg. Löng samtöl
um allt milli himins og jarðar. Gaml-
ar minningar, sögur úr fjölskyld-
unni. Það sem efst var á baugi
hverju sinni og ekki síst tíska og föt.
Þessi klassakona hafði skoðanir á
því öllu og það mátti treysta því, að
hún sagði manni nákvæmlega hvað
henni fannst. Á síðari árum þegar
talað var um föt og tísku, heyrði
maður oft, að þetta gæti nú ekki ver-
ið í tísku. Að þetta væru ljótustu
skór sem hún hefði séð. Eða að hún
spurði: Geturðu gengið í þessu? Eru
þetta buxur? Síðustu 10 árin hefur
hún dvalið á Elliheimilinu Grund.
Þangað fóru þau þegar heilsufarið
versnaði. Klemens féll frá eftir tæpt
ár. Heilsufarinu hennar frænku
minnar hrakaði hægt og bítandi, en
viljinn til að vera sjálfbjarga var
óbugaður. Hún þjáðist áratugum
saman af liðagikt og var verulega
hreyfihömluð af þeim sökum. Það
var því ótrúlegt hvað það hindraði
lítið það sem hún ætlaði sér að koma
í framkvæmd. Verkjum og veikind-
um tók hún af undraverðu æðruleysi
og léttri lund. Óborganlegri kímni-
gáfunni hélt hún til hinstu stundar
og átti létt með að sjá spaugilegar
hliðar á tilverunni. Líka á þeim svið-
um sem aðrir sáu alvöruna eina. Ég
mun sakna þess að eiga ekki lengur
erindi á Grund með harðfisk og
lakkrís í létt spjall og ljúfar stundir.
Ég er lánsöm að hafa átt hana að
sem frænku, vinkonu og fyrirmynd.
Ég kveð hana nú, með söknuð og
gleði í hjarta, því nú er hún komin á
betri stað til allra þeirra sem á und-
an eru farnir og hún saknaði svo
mikið.
Guðrún Sigríður Magnúsdóttir.
Við fráfall Gúgúar móðursystur
okkar leitar hugurinn til æskuár-
anna. Laufás hjá Gúgú og Klemensi
var fastur liður í tilverunni. Í Laufás
vorum við alltaf velkomin, helst ekki
of snemma á morgnana nema á
bolludaginn, þá tók Klemens úr lás
áður en hann fór í vinnuna. Það var
talað við okkur eins og fullorðið fólk
og okkur fannst að tekið væri mark
á skoðunum okkar. Svo var Gúgú
líka stúdent og hvatti okkur krakk-
ana til að læra. Hún hélt til haga
hnyttnum tilsvörum okkar barnanna
og einu sinni þegar hún var búin að
klæða sig upp á fyrir ball, spurði
hún Björgu hvernig henni fyndist
kjóllinn. Björg á að hafa svarað því
til að ekki vissi hún hvernig full-
orðnum fyndist hann en börnum
þætti hann ljótur. Þetta rifjaði hún
oft upp og eins þegar Lára flutti að
heiman og til hennar með sængur-
fötin í tösku og sagði „Koddinn er
undir“.
Kyrrð, menning, saga og glað-
værð Gúgúar einkenndu heimils-
braginn í Laufási. Þar var líka stór-
fjölskyldan í Laufási sem við feng-
um að vera hluti af og við fengum að
fara á sýningar á barnaleikritum í
Þjóðleikhúsinu með Valgerði systur
Klemensar. Við fengum að fara með
þeim í bíó kl. 9 og í bíltúra í
Volkswageninum. Þegar við hugsum
um Gúgu koma líka upp í hugann
búðaferðir, dönsku blöðin, móðins-
blöð, snittið á kjólunum, saumaskap-
ur og spilaklúbbar. Gúgu var uppá-
halds frænkan, alltaf flott, alltaf kát
og skemmtileg og hennar er sárt
saknað.
Lára María og Björg.
Tilvera okkar er undarlegt ferða-
lag segir í kvæði Tómasar Guð-
mundssonar. Ferðalag Guðrúnar
eða Gúgúar eins og við kölluðum
hana alltaf varði í 86 ár. Hún lést í
svefni 25. mars á þann hátt sem hún
hefði helst óskað sér.
Þegar áratuga löng og gefandi
vinátta er þökkuð verða flest orð fá-
tækleg. Ungum að árum finnst
manni allt svo sjálfsagt en þegar ár-
in líða og lífsreynslan eykst sér mað-
ur svo vel hvílík forréttindi það eru
að fá að alst upp með eins ágætu
fólki og hjónunum í Laufási. Gúgú
var húsmóðir í Laufási í nærri fimm-
tíu ár, kona Klemensar frænda. Hún
var tengd okkur sterkum fjölskyldu-
böndum alla tíð.
Gúgú tók stúdentspróf 18 ára
gömul. Hún var vel gefin, margfróð,
sjálfstæð í skoðunum, skemmtileg
og naut sín vel með fólki. Hún var
létt í lund og hláturmild og kyn-
slóðabil var ekki til hjá henni. Hún
var nett og kvik á fæti meðan hún
hafði góða heilsu, alltaf vel til höfð,
með vel lagt hár og við munum þá
tíð þegar hún sveif um í fínum pils-
um og á háum hælum. Hún vann í
Útvegsbankanum sem ung kona, en
hætti að vinna þegar hún giftist
Klemensi, eins og þá var kvenna sið-
ur.
Laufás var samkomustaður stór-
fjölskyldunnar. Flestar helgar var
komið þar við ýmist í mat, kaffi eða
gistingu. Þetta voru góðir dagar.
Gúgú var í sérstöku uppáhaldi hjá
okkur systkinabörnunum enda hafði
hún vel til þess unnið. Þau hjón voru
barnlaus en sérlega barngóð og allt-
af tími til að sinna okkur vel. Hún
var góð saumakona, ýmist saumaði
eða prjónaði með okkur á dúkkurn-
ar og átti mikið af erlendum móðins-
blöðum sem spennandi var að kom-
ast í. Veislurnar hennar voru
skemmtilegar, ungir sem gamlir
tóku þátt í alls kyns leikjum og síðar
spilum en þarna fengu margir fjöl-
skyldumeðlimir spilabakteríuna sem
loðir svo fast við mörg okkar enn.
Það var um árabil hluti af okkar
jólahaldi að hafa Gúgú og Klemens
hjá okkur um áramót. Við þrjár kyn-
slóðir söknuðum Gúgúar mikið þeg-
ar hún treysti sér ekki lengur til að
vera með okkur á þessum tímamót-
um.
Samband mömmu okkar og Gúgú-
ar hefur alla tíð verið mjög náið. Um
árabil töluðu þær saman í síma á
hverjum degi og eftir að mamma lét
af störfum tók Gúgú að sér að vekja
hana með símhringingu á morgnana.
Báðar orðnar gamlar og ekki eins
stálminnugar og áður. Sagan segir
að Gúgú hafi haft miðapinna við sím-
ann. Á kvöldin dró hún upp miðann
eins og flagg og dró hann svo aftur
niður á morgnana þegar hún var bú-
in að hringja í mömmu. Einfalt kerfi
og gott.
Gúgú bjó á Grund síðustu árin.
Okkur mömmu þótti sérlega huggu-
legt að skreppa til hennar, fá okkur
sherryglas og rifja upp ýmislegt
gamalt og gott. Gúgú var minnug á
gamla tíma og fór létt með að rifja
upp atburði og þá gjarnan á léttan
og skemmtilegan hátt. Það var ekki
hennar máti að kvarta þótt hún lifði
svo lengi í veikum líkama og sagði
hún gjarnan þegar spurt var um líð-
an hennar. „Ég finn hvergi til þegar
ég er lögst upp í rúm.“ Alltaf var
notalegt og gefandi að setjast við
rúmstokkinn og segja tíðindi og fór
maður ávallt bættari af hennar
fundi.
Komið er að kveðjustund. Nú er
hún farin og frjáls og þarf ekki leng-
ur að sitja við hótelgluggann og
bíða. Við þökkum Gúgú fyrir alla þá
hlýju, umhyggjusemi og elsku sem
hún sýndi okkur alla tíð. Eftirlifandi
systkinum hennar og börnum þeirra
sendum við innilegar samúðarkveðj-
ur.
Ína og Anna Ívarsdætur.
Mér er ljúft að minnast heiður-
skonunnar, vinkonu og skólasystur
Guðrúnar Steingrímsdóttur, ætíð
kölluð Gúgú í kunningjahóp, sem
látin er eftir langvarandi veikindi.
Kynni okkar hófust er við sett-
umst í fyrsta bekk Menntaskólans í
Reykjavík. Báðar bjuggum við syðst
á Laufásveginum og urðu samferða-
göngur okkar þá jafnan fjórar á dag,
í sex ár, því þá var enn farið heim í
hádegisverð. Við vorum svo saman í
A-bekk M.R. þangað til stúdents-
prófi var lokið. Þess má geta til
gamans að þessi bekkur var fyrsti
stóri kvennabekkurinn í skólanum,
nítján stúlkur og sex strákar. Við
Gúgú lásum svo saman undir stúd-
entspróf, oftast heima hjá Gúgú, þar
sem húsnæði var þar stórt og ró yfir
öllu. Guðrún var mjög góð náms-
kona, sérlega hæfileika hafði hún í
stærðfræði, hefði sennilega frekar
átt heima í stærðfræðideild en mála-
deild.
Ég minnist með þakklátum huga
heimilis Gúgúar. Faðir hennar var
Steingrímur Jónsson rafmagns-
stjóri, einstakur ljúflingsmaður og
hans góða kona, Lára Árnadóttir.
Var heimilið alveg sérstaklega
yndislegt, við yngri kynslóðin alltaf
velkomin, en systkini Gúgúar voru
fjögur svo oft var margt um mann-
inn, en virtust aldrei of margir. Lára
móðir Gúgúar hafði einstakt lag á að
skapa sérlega hlýtt og frjálslegt
andrúmsloft á heimilinu. Sjálf var
Lára mikill dugnaðarforkur og at-
hafnakona. Hún hnýtti teppi á stof-
urnar í sérstökum vefstól og svo
seinna meir kom hún sér upp
prjónavél og prjónaði mikið á fjöl-
skylduna og jafnvel á mig. Eitt sinn
dáðist ég að rauðri peysu sem hún
hafði handprjónað á Gúgú. Það
skipti engum togum, hún prjónaði
bara aðra á mig. Lára hafði í sér
mikið listamannseðli, var mjög mús-
íkölsk, spilaði mikið á píanó og var
óspör á að spila fyrir okkur vinkon-
ur Gúgú. Einnig kenndi hún okkur
að spila bridge og svo mætti lengi
telja. Mér hlýnar ávallt um hjarta-
ræturnar er ég hugsa um þetta ein-
staka heimili þar sem ég var heima-
gangur. Öll voru líka systkini
Gúgúar yndislegt fólk, en þau eru nú
þrjú á lífi, Þóra, Jón og Arndís, en
næstelsta systirin Sigríður Ellings-
en er látin.
Mér eru enn í fersku minni æsku-
árin og margs að minnast. Ekki síst
mjög skemmtileg ferðalög með
skólafélögum, ýmist gengið á fjöll
eða farið á skíði ef nægur var snjór.
Eitt slíkt ferðalag verður ávallt
minnisstætt. Það var farið upp að
Laxfossi í Norðurárdal, þar sem
Dúa frænka og skólasystir réð ríkj-
um. Á göngu við ána, rétt ofan við
fossinn Laxfoss, komum við Gúgú
auga á bát, ákváðum að róa út á ána
sem virtist lygn, en önnur varð
raunin. Straumþungi árinnar tók
brátt völdin í sínar hendur, bátinn
rak í átt að fossinum svo við sáum
okkur þann kost vænstan að kasta
okkur útbyrðis, en báturinn hélt
áfram niður fossinn. Eftir stóðu
tvær húðblautar og skelfdar stúlkur.
Seinna voru svo útileguferðir vin-
sælar. Einn af okkar uppáhaldsstöð-
um var í Næfurholtslandi undir
Heklu og var það ekki síst vegna
dásamlegra kynna við Næfurholts-
bændur, systkinin Ófeig, Geir og
Jónu. Hestar voru fengnir að láni og
víða farið á sólbjörtum sumardög-
um, t.d. í Skarfanes og svo auðvitað
á ball á Ægissíðu, allt á hestum. Og
auðvitað var gengið á Heklu.
Eitt sumar dvaldi Gúgú ásamt
mér á Grímsstöðum á Mýrum en þar
bjó föðurbróðir minn Tómas Hall-
grímsson, Var þetta skemmtilegt
sumar. Gengum við til almennra
heyverka eins og heyskapur var þá.
Um helgar var svo farið á hestbak
og sprett úr spori, farið hingað og
þangað og var oft glatt á hjalla.
Guðrún var svo skemmtileg kona,
hafði gott skopskyn, bráðgreind,
ákaflega vinmörg og þótti öllum
vænt um hana og fannst mikið til
hennar koma, er kynntust henni.
Skömmu eftir stúdentspróf fór Guð-
rún að vinna í Útvegsbankanum og
vann þar þangað til hún gekk í
hjónaband árið 1951 er hún giftist
Klemensi Tryggvasyni hagstofu-
stjóra. Stofnuðu þau þá heimili í
Laufási við Laufásveg og bjuggu
þar alla sína búskapartíð. Var gott
að sækja þau góðu hjón heim í Lauf-
ás, því þar fór saman gamalt sjarm-
erandi hús og smekklegt og hlýtt
andrúmsloft á þessu fallega heimili.
Nutum við Hans mikillar gestrisni
hjá Klemensi og Gúgú árum saman,
þá oft helst í fríum að sumarlagi, þar
sem við þá bjuggum í áravís erlend-
is. Einu sinni höfðum við þá ánægju
að taka á móti þeim hjónum á okkar
heimili í sendiráði Íslands í Ósló.
Var gaman að geta þá endurgoldið
þeim svolítið af þeirra miklu gest-
risni við okkur.
Ég læt nú hér staðar numið þótt
minningabrunnurinn sé engan veg-
inn tæmdur. Þessi minningabrot
verða því aðeins sem högg á vatni.
Ég vil svo að endingu votta systkin-
unum þremur, Þóru, Arndísi og
Jóni, mína dýpstu samúð. Blessuð
veri minning Guðrúnar Steingríms-
dóttur.
Ástríður H. Andersen.
GUÐRÚN SIGRÍÐUR
STEINGRÍMSDÓTTIR