Morgunblaðið - 16.10.2006, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. OKTÓBER 2006 33
Takk fyrir útilegurnar. Takk fyrir
að kenna allri fjölskyldunni að
syngja saman. Takk fyrir lagið sem
þú ein kunnir. Takk fyrir að fara
með okkur frændsystkinin í Hellis-
gerði, kaupa handa okkur ís og
segja okkur sögur af álfum. Takk
fyrir jurta-, steina- og dýraríkið.
Takk fyrir að leyfa mér að búa í
kjallaranum þínum. Og takk fyrir
að kenna mér að leggja kapal og
meta kjúkling. Nú ertu farin frá
okkur en minningarnar um þig
munu ávallt fylgja okkur. Takk fyr-
ir okkur.
Hlynur Páll.
Í dag kveðjum við elsku móð-
ursystur mína, Þorbjörgu Jónsdótt-
ur. Þorbjörg fæddist á Fagranesi á
Langanesi 13. september 1921 og
var fimmta í röðinni af sjö systk-
inum. Elstir voru þrír bræður og
þar á eftir fjórar stúlkur. Þau
fæddust á tíu árum. Júlía, sú
yngsta, lifir systkini sín, en hin eru
nú öll látin á örfáum árum. Móðir
mín, Anna Jónína, lést hinn 6. apríl
sl. Þau ólust upp í Fagranesi, en
þaðan fluttu þau í Blakksgerði, síð-
ar Syðri-Grund í Svarfaðardal.
Fjölskyldan upplifði mikla erfið-
leika á æskuárum Þorbjargar, en
erfiðleikar og sorg hafa styrkt fjöl-
skylduna og þroskað og gert hana
samheldnari.
Það voru alltaf náin tilfinninga-
tengsl milli systkinanna og hittumst
við oft mörg saman á árum áður.
Við Jens, sonur Þorbjargar, vorum
jafnaldrar og nutum við þeirra for-
réttinda að fá að vera sumarlangt
saman í sveitinni hjá Sigrúnu ömmu
í Svarfaðardalnum. Það er ógleym-
anlegur tími. Eftir því sem fjöl-
skyldurnar stækkuðu og dreifðust
meira urðu þeir fundir sjaldgæfari.
Það breytti því þó ekki að góðvild
og hlýja var ætíð þarna á milli.
Það var erfitt að kveðja Þor-
björgu frænku í sl. viku og vita að
þetta væri síðasta kveðjustundin í
þessu jarðlífi. Hún var svo falleg og
það var friður yfir henni. Mér
fannst hún svo sátt við sitt hlut-
skipti.
Þorbjörg var einstaklega dugleg
kona og alltaf sátt og ánægð með
sinn hlut, grasið var ekki grænna í
næsta garði. Hún var lengi ein með
sex börn og lagði mikla áherslu á að
þau öðluðust góða menntun. Þeim
hefur öllum vegnað afar vel og fjöl-
skyldan heldur vel saman. Sem
dæmi um samheldni þeirra má
nefna að þau fara jafnan í ferðir öll
saman um verslunarmannahelgar
og eru unglingarnir þar engin und-
antekning. Þessar ferðir komu
sjálfkrafa í veg fyrir að fjölskyldan
missti unglingana út í óvissuna á
útihátíðir um þessa helgi. Þetta er
dæmigert fyrir Þorbjörgu sem jafn-
an leysti úr málum á sinn hátt. Þeg-
ar hún þurfti að koma börnunum í
framhaldsskóla fékk hún sér vinnu í
skólanum og tók börnin með. Það
var gengið hreint til verks og ekki
verið að tvínóna við hlutina.
Þorbjörg frænka var mikil sund-
kona, hún lærði sund í elstu inni-
laug landsins, í Laugahlíð í Svarf-
aðardal. Oft minntust Þorbjörg og
systkini hennar sundkennslunnar
og ferðanna í Laugahlíð. Síðustu ár-
in fór Þorbjörg nær daglega fót-
gangandi frá heimili sínu í Vest-
urbæjarlaugina. Fyrir almörgum
árum var ég í skóla í Reykjavík og
undirbúningur prófa að hefjast.
Þorbjörg vildi stuðla að því að mér
gengi vel og því sótti hún mig á
bílnum sínum á hverjum morgni,
eldsnemma, til að taka mig með sér
í sund.
Það var alltaf hressilegt að heim-
sækja Þorbjörgu. Hún tók á móti
mér sem öðrum með opnum örmum
og var ávallt tilbúin að hjálpa ef á
þurfti að halda.
Minningarnar um góða frænku
eru hlýjar og yndislegar. Mér finnst
Þorbjörg frænka hafa uppskorið
eins og hún sáði. Var alltaf umvafin
fjölskyldu sinni og virt sem höfuð
hennar. Í veikindunum var hún
aldrei ein, börnin skiptust á að vera
hjá henni á nóttu sem degi.
Ég og fjölskylda mín þökkum
Þorbjörgu frænku samfylgdina,
mikið munum við sakna hennar.
Ástvinum hennar sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Megi
umhyggja hennar og fyrirbænir
verða þeim styrkur og leiðarljós.
Sigurbjörg Pálsdóttir.
Út við
hálfhring
eilífðarinnar
stendur mælistika
framtíðarinnar
og telur endalaust.
(Björn E. Hafberg)
Nú hefur elsku Þorbjörg frænka
kvatt þennan jarðneska heim og
siglt inn í eilífðina. Hún var ekki að
tvínóna við það frekar en annað í
þessu lífi, allt gekk frekar hratt fyr-
ir sig. Eftir skilur hún hóp barna
sem bera henni fagurt vitni um þá
væntumþykju, kraft og þor sem
hún gaf þeim í uppeldinu. Í minn-
ingunni var alltaf stanslaus gleði í
kring um hana frænku og börnin
hennar. Ekkert var of erfitt, alltaf
var hún stolt af sínu og fram undir
það síðasta geystist hún um á fínum
bíl landshornanna á milli og naut
lífsins. Hún hafði ekki mikinn tíma
á hverjum stað, hver mínúta var
mikilvæg. Þorbjörg frænka bar
mikla virðingu fyrir menntun og
lagði allt sitt í að koma börnum sín-
um til mennta. Hún gat svo sann-
arlega verið stolt af sínu fólki.
Þegar ég hitti hana nokkrum vik-
um fyrir andlátið á spítalanum reif
hún sig upp og spjallaði sem aldrei
fyrr. Allt var svo yndislegt og gott.
Daginn fyrir andlátið leit ég til
hennar. Þá var hún sofandi, svo fal-
leg og yndisleg ró hvíldi yfir henni.
Söknuðurinn er sár nú þegar
frænka kveður og heldur til systk-
ina sinna sem farið hafa eitt af öðru
á svo stuttum tíma, öll nema Júlía.
Þar á meðal er mamma. Við sem
eftir lifum verðum að horfa til
framtíðarinnar og njóta minning-
anna. Lífið er þó öllu fátæklegra
þegar svo miklir persónuleikar
hverfa okkur sjónum, fólk sem var
svo duglegt að umvefja okkur ást
og væntumþykju.
Hvíl í friði, elsku frænka.
Þín
Helena.
Það húmar að kveldi. Ég sit hér í
rökkrinu og horfi á stólinn sem hún
Þorbjörg var vön að setjast í þegar
hún kom til mín beint úr Sundlaug
Vesturbæjar á eftirmiðdögum. Við
vorum vanar að rifja upp gömul al-
þekkt kvæði sem við kunnum báð-
ar. Nú er stóllinn auður, en í huga
minn koma undurfagrar ljóðlínur:
„Ilmur horfinn innir fyrst, urta-
byggðin hvers hefir misst.“ Við
skiljum öll eftir okkur andblæ lífs
okkar, sem finnst ekki til fulls fyrr
en við erum farin. Eftirsjá og tóm-
leiki snertir okkur öll við fráfall vin-
ar. Þó veit ég að það er bless-
unarleg líkn að lofa okkur að fara
þegar við höfum skilað löngu og
góðu lífsstarfi og erum sátt við alla.
Það var hún Þorbjörg svo sann-
arlega. Þessi annálaða dugnaðar-
og kostakona. Hún var líka ham-
ingjusöm, með farsæla stóra barna-
hópinn sinn. Guð blessi hana og
verndi að eilífu
Guðrún Símonardóttir.
Í dag kveðjum við heiðurskonuna
Þorbjörgu Jónsdóttur . Mig langar
að minnast hennar í örfáum orðum.
Ég kynntist Þorbjörgu þegar hún
flutti i Kópavoginn með fjölskyldu
sína um 1958 og fluttu þau þá á
Kópavogsbrautina. Ein dóttir henn-
ar hún Anna var jafngömul mér og
tókst góð vinátta með okkur fljót-
lega eftir flutninginn í Kópavoginn.
Þessi vinátta okkar hefur haldið all-
ar götur síðan.
Fljótlega tók ég að venja komur
mínar á Kópavogsbrautina og þótt
húsrými væri ekki mikið var alltaf
pláss fyrir mig þarna. Það er margs
að minnast frá þessum árum og í
minningu minni er Þorbjörg eins og
klettur í hafinu. Hún kunni ráð við
öllu og vandamál voru ekki til í
hennar huga, aðeins verkefni. Það
var alveg sama hvað þurfti að gera,
hún Þorbjörg kunni allt og gat allt.
Mikið dáðist ég að þessari konu og
hef gert allar götur síðan. Þorbjörg
var mikilhæf kona og hún gekk í öll
þau störf sem þurfti hverju sinni og
alltaf með bros á vör og allt lék í
höndum hennar. Hún geislaði af
lífsorku og krafti sem smitaði yfir á
okkur stelpurnar. Að fá að kynnast
svona konu á mótunarárum mínum
var mér ómetanleg gjöf sem ég get
aldrei fullþakkað. Eftir að ég var
orðin fullorðin hefur mér oft verið
hugsað til þessarar konu og alltaf
hefur það gefið mér kraft og þor og
oft hef ég hugsað: Hvað myndi hún
Þorbjörg gera ef hún væri í mínum
sporum? Og á eínhvern hátt hefur
hún oft verið mér leiðarljós í lífsins
amstri.
Elsku Þorbjörg, þakka þér allar
góðu stundirnar og allan kraftinn
sem þú gafst mér og ég veit að nú
ertu búin að fá kærkomna hvíld eft-
ir annasama og árangursríka ævi.
Megi góður Guð fylgja þér. Börn-
um, tengdabörnum og barnabörn-
um Þorbjargar votta ég mína
dýpstu samúð og bið að algóður
Guð styrki ykkur í sorg ykkar.
Ólína Sveinsdóttir.
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÞORBJÖRG FRIÐRIKKA JÓNSDÓTTIR,
Aflagranda 40,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju mánudaginn
16. október kl. 13.00.
Sigrún J. Jensdóttir, Hilmar Logi Guðjónsson,
Jens S. Jensson, Kristín Sigurgeirsdóttir,
Anna Friðrikka Jensdóttir, Páll Jensson,
Helga Jensdóttir, Rúnar Gunnarsson,
Karl Jensson, Guðrún Sturlaugsdóttir,
Guðrún Elísabet Jensdóttir, Baldur F. Kristinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
GUÐRÚN PÁLSDÓTTIR,
Lækjasmára 6,
Kópavogi,
lést á hjartadeild Landspítalans sunnudaginn
8. október.
Útför hennar fer fram frá Hafnarfjarðakirkju þriðju-
daginn 17. október kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja minnast
hennar er bent á Hjartaheill.
Sigurður Pálsson,
Þórunn Sigurðardóttir, Sigurður Knútsson,
Páll Sigurðsson, Aldís Aðalbjarnardóttir,
Sigrún Sigurðardóttir, Tómas Erling Lindberg,
Guðný Sigurðardóttir, Halldór Morthens,
Hildur Sigurðardóttir,
barnabörn og langömmubörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
BJARNI JÓNATANSSON,
vélvirki,
lést hinn 9. október síðastliðinn á Landspítalanum
í Fossvogi.
Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík þriðju-
daginn 17. október klukkan 15.00.
Sævar Jóhann Bjarnason,
Katrín Bjarnadóttir, Guðmundur Guðmundsson,
Soffía Jóna Bjarnadóttir, Guðlaugur Ómar Leifsson,
Agnes Helga Bjarnadóttir, Róbert Lee Tómasson,
barnabörn og barnabarnabörn.
KRISTÍN ÞORSTEINSDÓTTIR
Hrafnistu,
Reykjavík,
áður Laugarnesvegi 72,
lést á Landspítalanum í Fossvogi laugardaginn 1.
októbers síðastliðinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Þökkum auðsýnda samúð.
Aðstandendur.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, dóttir, systir
og mágkona,
BÁRA RUT SIGURÐARDÓTTIR
Fífubarði 7,
Eskifirði,
er látin.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Emil Thorarensen,
Aron Thorarensen,
Regína Thorarensen,
Emil Thorarensen jr,
Rósa Geirþrúður Halldórsdóttir,
Rósa Sigríður Sigurðardóttir,
Þorleifur Már Sigurðsson,
Dóra Guðný Sigurðardóttir, Jón Harry Óskarsson,
Elmar Örn Sigurðsson, Tinna Sigurðsson,
Kristján Guðni Sigurðsson.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma
SVAVA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Stóragerði 26,
Reykjavík,
andaðist á líknardeild Landakotsspítala laugar-
daginn 14. október.
Haraldur Ragnarsson
Hulda Haraldsdóttir, Pétur H. Baldursson,
Ragnar Haraldsson, Birna Garðarsdóttir,
Ingibjörg Haraldsdóttir, Hallgrímur Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.