Morgunblaðið - 28.01.2007, Qupperneq 10

10 SUNNUDAGUR 28. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
Morgunblaðið/Sverrir
Afrek Stangarstökkvarinn Vala Flosadóttir vann eitt frækilegasta afrek í íslenskri íþróttasögu þegar hún vippaði
sér yfir 4,50 m. á Ólympíuleikunum í Sydney árið 2000 og tryggði sér þar með bronsverðlaunin á leikunum.
KONUR Í ÍÞRÓTTUM
S
ennilega er ekkert afl bet-
ur til þess fallið að sam-
eina íslensku þjóðina en
karlalandsliðið í hand-
knattleik – nema ef vera
skyldi Júróvisjón. Það
hefur sýnt sig enn og aftur und-
anfarna daga á heimsmeistaramótinu
í Þýskalandi. Fólk er upp til hópa að
fara á límingunum, konur og karlar,
vegna framgöngu „strákanna okkar“
eins og þeir eru jafnan kallaðir í blíðu
og stríðu. Aðallega þó blíðu. Þrjú
hundruð þúsund hjörtu slá í takt fyrir
framan sjónvarpsskjáinn.
Gæti þetta gerst ef kvennalands-
liðið í sömu grein ætti í hlut? Myndi
þátttaka þess á heimsmeistaramóti
kvenna vekja sama áhuga og kenndir
meðal þessarar sérlunduðu þjóðar?
Myndu menn gráta af gleði eftir
glæsta sigra eða umstafla inn-
anstokksmunum í stofunni eftir
beiskt tap? Eða eiga íslenskar
íþróttakonur ekki möguleika á því að
ná svona langt? Eru skilyrðin sem
þær búa við ekki nægilega hagstæð?
Eiga konur í íþróttum almennt minni
möguleika á Íslandi en karlar?
Engar andstæður
Ólafur Rafnsson, forseti Íþrótta-
og ólympíusambands Íslands (ÍSÍ),
segir óheppilegt að stilla kynjunum
upp sem andstæðum innan íþrótta-
hreyfingarinnar. „Það er mikilvægt
að menn geri sér grein fyrir eðli og
tilgangi íþróttahreyfingarinnar.
Enda þótt jafnrétti sé göfugur og
sjálfsagður hlutur er það í sjálfu sér
ekki andlagið í okkar starfi heldur
grasrótar- og afreksstarf í íþróttum.
Það breytir því þó ekki að jafnrétti
hjálpar íþróttahreyfingunni að ná sín-
um markmiðum. Jafnrétti og jöfn
tækifæri eiga að vera reglan í íþrótt-
um og við hjá ÍSÍ leggjum höf-
uðáherslu á þetta í öllu okkar starfi.
Það er engum blöðum um það að
fletta að konur eru vannýttur hópur
sem þátttakendur og íþróttahreyf-
ingin hefur mikinn áhuga á að virkja
þær betur til að ná sínum mark-
miðum. Það er mikilvægt að fá konur
til starfa á öllum þrepum starfsins.“
Keppni er kynjaskipt í íþrótta-
hreyfingunni og Ólafur segir að
strangt til tekið stríði það gegn
grundvallarmarkmiðum jafnréttis í
sinni tærustu mynd. Á móti kemur að
innan hreyfingarinnar sé víðtæk sam-
staða um þetta fyrirkomulag þar sem
það sé í fullkomnu samræmi við fyrr-
greind markmið hreyfingarinnar um
eflingu íþróttastarfs. „Með þessum
hætti fáum við líka fleiri konur til að
taka þátt og öflugra íþróttastarf og
náum þannig tveimur markmiðum í
einu. Þess má geta að ÍSÍ fékk verð-
laun Jafnréttisráðs árið 1993.“
Á eigin verðleikum í stjórn
Af fjórtán stjórnarmönnum ÍSÍ
eru sex konur. „Þetta er eins nálægt
jöfnu og það kemst og raunar fjölgun
um eina konu frá síðustu stjórn.
Þannig að hlutur kvenna í stjórn ÍSÍ
er mjög góður og á örugglega eftir að
aukast á næstu árum. Annars held ég
að enginn hjá sambandinu sé að velta
þessu fyrir sér. Allir okkar stjórn-
armenn eru þarna á eigin verðleikum
óháð kyni og fráleitt að ímynda sér að
konurnar séu þarna á grundvelli ein-
hverra kynjakvóta. Það er ekki og
verður vonandi aldrei þannig. Það
eina sem skiptir máli er að stjórn-
armenn ÍSÍ hafi hlutverk og mark-
mið hreyfingarinnar að leiðarljósi.“
Á sviðum ÍSÍ, afrekssviði, almenn-
ingsíþróttasviði og fræðslusviði, er
kynjahlutfallið nokkuð jafnt, að sögn
Ólafs, og starfsfólk sambandsins
skiptist til helminga. „Síðan var brot-
ið blað nýverið þegar kona var ráðin
formaður afrekssjóðs, sem er ein
valdamesta staðan innan hreyfing-
arinnar. Ég undirstrika hins vegar að
þessi kona, Kristrún Heimisdóttir, er
þarna fyrst og fremst vegna þess að
hún taldist hæfust í embættið.“
Og konurnar eru víðar. „Það er
kannski tilviljun en megnið af því
fólki sem ég hef haft samskipti við á
síðustu dögum og er í æðstu stöðum
er konur. Við héldum hérna glæsilegt
alþjóðlegt badmintonmót um síðustu
helgi en bæði formaður og fram-
kvæmdastjóri þess sérsambands eru
konur. Síðan fór ég upp í Mosfellsbæ
og þar var bæjarstjórinn, sem er
kona, að afhenda íþróttamanni ársins
viðurkenningu. Helgina áður var ég í
Garðabæ þar sem íþrótta- og tóm-
stundafulltrúinn er kona og sama í
Kópavogi. Þá var ég nýverið hjá
Skautafélagi Akureyrar, þar sem for-
maðurinn er kona, og þar kom bæj-
arstjórinn að afhenda verðlaun, líka
kona. Loks var ég á fundi fyrir viku á
Patreksfirði með íþróttafélögunum á
svæðinu, þar mættu þrjár konur og
einn karlmaður.“
Ólafur viðurkennir eigi að síður að
það geti verið erfitt að fá konur til
starfa innan íþróttahreyfing-
Standa íslenskar íþróttakonur andspænis þrítug-
um hamri? Eru möguleikar þeirra til að stunda
og ná langt í íþróttum hér á landi minni en karla?
Búa þær við lakari aðstæður? Fá þær ekki eins
mikla hvatningu frá umhverfinu? Hvers vegna
hafa aðeins þrjár konur hampað titlinum íþrótta-
maður ársins í meira en hálfrar aldar sögu kjörs-
ins? Og hvers vegna gegna konur einungis for-
mennsku í þremur af 27 sérsamböndum innan
vébanda Íþrótta- og ólympíusambands Íslands?
Texti | Orri Páll Ormarsson
orri@mbl.is
STELPURNAR
OKKAR