Morgunblaðið - 28.01.2007, Page 55

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 28. JANÚAR 2007 55
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Svafar Magnússon
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Þorsteinn Elísson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta
✝
Hjartans þakkir fyrir sýnda samúð, vinarhug og
styrk sem þið veittuð okkur vegna fráfalls okkar
elskulega eiginmanns, föður, tengdaföður, bróður
og afa,
MAGNÚSAR ÞÓRS MAGNÚSSONAR
dr. ing. rafmagnsverkfræðings,
Barðaströnd 20,
Seltjarnarnesi,
sem lést föstudaginn 29. desember.
Hrefna M. Proppé Gunnarsdóttir,
Áslaug María Magnúsdóttir, Haukur Birgisson,
Þorsteinn Ingi Magnússon, Jóhanna Guðrún Pálmadóttir,
Katrín Lillý Magnúsdóttir, Gylfi Þór Þórisson,
Margrét O. Magnúsdóttir, Stefán Hreiðarsson
og barnabörn.
ákaflega vel saman. Stofnuðu þau hér
sitt heimili og Svanhildur hóf störf á
Sjúkrahúsi Akraness. Svo nátengd
urðu þau að Svanhildur hætti hjúkr-
unarstörfum á Sjúkrahúsinu og hefur
starfað með manni sínum á tann-
læknastofunni síðastliðin þrettán ár.
Lárus hefur einnig verið farsæll í
einkalífi sínu. Þau Svanhildur eiga
þrjú mannvænleg og góð börn sem nú
styðja móður sína og hvert annað við
þeirra mikla missi og sólargeislinn,
dótturdóttirin litla, sem gladdi og
studdi afa sinn svo innilega í hans erf-
iða lokastríði, er þeim nú ómetanleg-
ur gleðigjafi í sorg þeirra.
Þó að Lárus væri stór maður og
stæðilegur var hann ekki mikið fyrir
það að trana sér fram eða láta á sér
bera. Hann var mikill íþróttaáhuga-
maður og góður íþróttamaður sjálfur.
Var hann einn helsti máttarstólpi
blakfélagsins Bresa á Akranesi. Á
blakvellinum sýndi hann enga hóg-
værð, þar giltu aðrar leikreglur en í
daglega lífinu og þar lagði keppnis-
maðurinn allt í sölurnar fyrir leikinn.
Þau hjón hafa einnig stundað mikið
golf og hafa bæði setið í stjórn Golf-
klúbbsins Leynis á Akranesi. Lárus
var gleðimaður á góðri stundu, hnytt-
inn í tilsvörum, söngmaður góður og
tónelskur. Hann var hraustmenni og
missti sjaldan úr vinnudag vegna
veikinda. Segja má að líf hans hafi
verið áfallalaust og hamingjuríkt.
Í júlímánuði síðastliðnum um það
leyti er hann var að fara í sumarfrí og
var að undirbúa að fagna sextugsaf-
mæli sínu í september, leitaði hann til
læknis vegna smávægilegra óþæg-
inda, sem hann nýlega hafði fundið
fyrir. Greiningin, sem hann fékk úr
þeirri læknisrannsókn, sem fylgdi,
var að hann væri haldinn mjög ill-
kynjuðu krabbameini og batahorfur
væru ákaflega tvísýnar. Kom þá
glöggt í ljós skapstyrkur hans og yf-
irvegun. Í stað þess að örvænta og
láta hugfallast hóf hann strax að gera
ráðstafanir til að tryggja hag fjöl-
skyldu sinnar og eins að sjá til þess að
sjúklingarnir hans, sem hann hafði
annast svo vel, fengju áfram að njóta
eftirlits og tannlæknisþjónustu, þó að
hann gæti ekki lengur veitt hana
sjálfur.
Hann gekk í gegnum mjög stranga
og erfiða lyfjameðferð. Þótt árangur
kæmi ekki í ljós, hélst æðruleysi hans
og andlegur styrkur allt til loka.
En hann stóð ekki einn í þessari
baráttu. Svanhildur kona hans vék
vart frá honum nokkra stund þá sex
mánuði sem hann barðist við sjúkdóm
sinn og börnin þeirra voru ávallt
nærri þegar þau mögulega gátu. Lár-
us var ákaflega þakklátur fyrir þá
frábæru þjónustu sem Sjúkrahús
Akraness og starfsfólkið þar veitti
honum. Þakklæti og jákvæði en ekki
biturleiki og sárindi ríktu í huga hans
þennan erfiða tíma, tímann sem hann
fékk til að gera upp líf sitt og kveðja.
Að skilnaði vil ég þakka Lárusi fyr-
ir að verja allri starfsævi sinni í sam-
starfi við mig. Ég vona að það hafi
styrkt okkur báða.
Bestu þakkir.
Ingjaldur Bogason.
Sláttumaðurinn slyngi slær ekki
slöku við og heggur nú enn í raðir
okkar tannlækna. Fallinn er frá,
langt fyrir aldur fram, félagi okkar
Lárus Arnar Pétursson. Lárus var
tannlæknir á Akranesi allan sinn
starfsaldur. Vann með Ingjaldi Boga-
syni og stóðu þeir vaktina, lengst af
tveir, á þessum vaxandi stað. Lárus
lauk námi frá Tannlæknadeild Há-
skólans vorið 1972. Allir sem voru
honum samferða í námi muna hann.
Stór, stæðilegur, síðhærður, skeggj-
aður. Glaðvær og gæfulegur. Seinn til
vandræða.Yfir þessum stóra manni
ríkti hlýja og ró, friður og öryggi.
Mestu og bestu kostir þeirra er kjósa
að lækna og líkna.
Þekkt er í okkar stétt hversu vel
tannlæknaárgangurinn frá 1972 hélt
saman. Hann var þó einhver stærsti
árgangur fyrr og síðar sem útskrif-
aðist frá gömlu tannlæknadeildinni.
Ekki brást að þeir félagarnir færu
saman einu sinni á ári ásamt mökum
sínum í ferð til að gleðjast. Til að rifja
upp gömlu tímana. Gömlu, góðu tím-
ana á deildinni. Ræða saman og
hlakka til framtíðar, til næstu ferðar.
Hittast. Þar var vinátta. Síðastliðið
sumar hittist hópurinn á mínum
heimaslóðum, Húsavík. Skarð var í
hópnum. Einn félaginn, Ketill
Högnason, kvaddur burt en engan ór-
aði fyrir að í næstu ferð yrði enn einn
auður stóll í hópnum. Lárus, sem
ávallt mætti, yrði ekki með. Þar sann-
ast hið forna að það veit enginn hvar
við dönsum næstu jól. Ekki þarf aftur
að mæla hæð Lárusar og lengd rúma
til að finna gistirými sem hentaði. Það
er miður. Það eru þessi litlu atriði
sem gera lífið svo skemmtilegt. Svo
eftirminnilegt.
Lárus Arnar var einn þeirra sem
sýndi félagi og stétt tannlækna sóma.
Hann var yfirleitt mættur á fundi og
fræðslu fyrstur manna. Hann var
gæfumaður og drengur góður. Tann-
læknafélag Íslands þakkar honum
samfylgdina og vottar fjölskyldu
hans samúð.
Guð blessi minningu Lárusar Arn-
ars Péturssonar.
F.h. Tannlæknafélags Íslands,
Sigurjón Benediktsson, formaður.
Lárus vinur okkar er dáinn eftir
snarpa og miskunnarlausa sjúkdóms-
baráttu. Árið 1972 útskrifuðumst við
skólabræðurnir frá tannlæknadeild
Háskóla Íslands og hófum ævistarfið
með tilhlökkun og gleði. Þá höfðum
við unnið saman í sex ár að takmarki
okkar í þröngum vistarverum deild-
arinnar í kjallara Landspítalans og
óhjákvæmilegt að við kynntumst vel
kostum hver annars, skapferli og
hugsjónum. Einn í þessum hópi var
Lárus Arnar Pétursson sem kvaddur
er í dag. Hann stóð upp úr á tvennan
hátt, var tveir metrar á hæð og lauk
samkeppnisprófum fyrsta ársins með
langhæstu einkunn. Þegar leið á
námið festum við félagarnir ráð okk-
ar og eignuðumst fjölskyldur, en Lár-
us naut þess að vera lífsglaður pip-
arsveinn aðeins lengur, eða þar til
örlög þeirra Svanhildar voru ráðin
nokkru fyrir lokaprófið. Ætíð síðan
fylgdust þau að, ólu upp börnin sín
þrjú og komu að uppeldi dótturdótt-
urinnar, eignuðust góða vini, unnu
saman og áttu tómstundir saman.
Áberandi var í fari þeirra ást og virð-
ing hvers fyrir öðru og milli þeirra
ríkti ávallt mikill kærleikur.
Lárus var dagfarsprúður maður
með einkar góða nærveru, glöggur og
íhugull. Hann var fagurkeri og kunni
vel að meta góðan mat og gæði víns.
Hann hafði dálæti á tónlist og söng og
í góðra vina hópi var hann hrókur alls
fagnaðar. Hann var öflugur knatt-
spyrnumaður og vann fræga sigra í
þeirri grein á háskólaárunum. Seinna
stundaði hann aðrar íþróttir og
keppti um langt skeið í blaki með góð-
um félögum af Skipaskaga, en í seinni
tíð var golfið búið að ná yfirhöndinni.
Að námi loknu flutti Lárus ásamt
fjölskyldu sinni upp á Akranes og átti
þar alla sína starfsævi, þó að hann
ætti rætur sínar í Teiga- og Voga-
hverfum í Reykjavík. Hann fylgdist
vel með nýjungum í faginu, sótti nám-
skeið og fyrirlestra og var farsæll
tannlæknir og virtur af öllum.
Við félagarnir höfum haldið þétt
saman og hist reglulega alla tíð. Í ald-
arfjórðung höfum við ferðast saman
árlega með fjölskyldum okkar og not-
ið þess að kanna nýjar slóðir innan-
lands og utan. Í þeim hópi hafa Lárus
og Svanhildur alltaf verið gleðigjafar
og sannir vinir. Hann alltaf kátur og
með gamanmál á vörum, söngvinn og
skemmtilegur.
Það hefur reynst okkur erfitt að
fylgjast með baráttu Lárusar við
sjúkdóminn og á stundu sem þessari
er erfitt að tjá hug sinn eða lýsa þeim
tilfinningum sem hrærast í brjósti við
fráfall góðs vinar. Hugir okkar allra
og fjölskyldna okkar eru nú hjá Svan-
hildi og börnunum sem önnuðust
Lárus af alúð og umhyggju og gerðu
honum kleift að dvelja heima til
hinstu stundar.
Skólabræðurnir.
Kæri vinur, þrátt fyrir hetjulega
baráttu, lífsvilja og kjark varðstu að
beygja þig fyrir þeim erfiða sjúkdómi
sem þú stríddir við. Við höfum fylgst
með þér í þessum veikindum og dáðst
að styrk þínum, æðruleysi og bar-
áttuþreki. Þrátt fyrir ítrekuð von-
brigði þar sem sjúkdómurinn gekk
stöðugt nær heilsu þinni, varstu keik-
ur og vongóður. Svanhildur kona þín
og fjölskyldan stóðu þétt við hlið þína
og gerðu þér kleift að dvelja heima
síðustu vikurnar eins og þú óskaðir.
Það tók reyndar ekki langan tíma eða
liðlega sex mánuði að heyja þetta
stríð sem var svo ótímabært og nið-
urstaðan svo endanleg.
Lárus var hávaxinn og vörpulegur
með skarpa andlitsdrætti og hélt við
yfirskeggi alla tíð. Hann hafði góðar
gáfur, las mikið og var manna fróð-
astur einkum þegar kom að landa-
fræði og sögu. Hann tók oft pólitíska
afstöðu í samræðum og hafði
ákveðnar skoðanir, en neytti sjaldan
atkvæðisréttar síns í kosningum.
Fannst lítið til þess koma.
Ótal góðar minningar um áratuga-
langa samfylgd birtast fyrir hug-
skotssjónum. Fyrstu kynni okkar
voru á Laugateignum og í Laugar-
nesskólanum þar sem við vorum
bekkjarbræður frá fyrstu tíð. Í MR
áttum við enn samleið og fjölmargar
minningar um skemmtilegar sam-
verustundir í og utan skólans. Þar var
kraftmikill hópur sem brallaði ýmis-
legt á þeim fjórum árum sem við vor-
um samvistum. Leiðir skildu síðan er
við hófum háskólanám þótt við viss-
um hvor af öðrum. Árið 1976 fluttum
við á Akranes og hittum við þá Lárus
og fjölskyldu hans fyrir. Síðan þá
hafa samskipti okkar við Lárus og
Svanhildi ekki slitnað og vinaböndin
styrkst. Samverustundir okkar voru
margar bæði hversdags og við hátíð-
leg tækifæri. Fljótlega kom í ljós
sameiginlegur áhugi á góðum mat og
vínum og stofnuðum við ásamt öðrum
hjónum matarklúbbinn Akranes Go-
urmet Society. Þá áttum við einnig
samleið í golfi og blaki en Lárus tók
ástfóstri við blakíþróttina eftir að
hann flutti á Skagann. Þótt hann væri
almennt ljúfur í lund og íhugull var
keppnisskapið mikið í blakinu og
þótti sumum stundum nóg um. Fyrir
tíu árum fórum við saman í frábæra
fimmtugsafmælisferð og ætluðum að
endurtaka leikinn í haust, sem þó
ekki varð af vegna veikindanna.
Að leiðarlokum þökkum við hjónin
Lárusi einlæga vináttu og ljúfar sam-
verustundir á liðnum árum. Við vott-
um Systu, Pétri, Lilju, Huldu, Láru
litlu og Sólrúnu systur hans okkar
innilegustu samúð og biðjum góðan
guð að styrkja þau í sorginni.
Minning um góðan dreng mun lifa
með okkur.
Guðbjörg og Reynir.
Saman liggja leiðir
lífs um veg
einn örlítinn spöl
í ævi skammri
þar sem tærir tónar
taka völd
ríkir sól í sál
sérhvert kvöld.
Munaður að muna
minning góð er dýr
vinur vina sinna
er vinur alla tíð
handan við flóann
handan við skil
finnum og vitum
fjarlægðin er ekki til.
Sigurður Rósarsson.
Það var fyrir u.þ.b. 28 árum að
nokkur hjón á Akranesi komu sér
saman um að stofna matarklúbb, þar
sem hver hjón byðu heim einu sinni á
vetri. Þetta var tilvalin hugmynd fyr-
ir þá sem ánægju höfðu af góðum fé-
lagsskap, góðum mat og matargerð
og góðum vínum, allt í hinu mesta hófi
þó. Á þessum tíma þótti allur matur
betri ef hann hét frönskum nöfnum –
Cordon Bleu, Chateaubriand. Ís-
lenska lambalærið með grænum
baunum, rabarbarasultu og brúnni
sósu þótti ekki lengur nógu spenn-
andi, ef frá er talin sú byltingar-
kennda hugmynd að troða hvítlauks-
geirum inn í vöðvann fyrir
steikinguna. Flóknara var með vínin.
Þau hétu flest þessum erfiðu frönsku
nöfnum, voru afgreidd yfir borðið, inn
í þvöguna og það var eins gott að vera
búinn að æfa framburðinn áður en
maður skyldi gala nafnið á rauðvíninu
út úr kraðakinu fyrir framan af-
greiðsluborðið. Kom jafnvel fyrir að
maður hafði gleymt nafninu og bað þá
bara um Paul Masson til að verða sér
ekki til skammar. Þau Lárus og Svan-
hildur voru í þessum hópi og fljótlega
kom í ljós að Lárus var ekki nýgræð-
ingur þegar kom að umræðum um vín
og vínmenningu. Ekki hafði hann
bara á hreinu nöfn og framburð, held-
ur einnig öll helstu héruð og flokkun
innan þeirra, þrúguheitin og helstu
eiginleika hverrar þrúgu, ásamt því
hvar hún skilaði mestri og bestri af-
urð. Það kom svo líka í ljós að þessi
þekking var ekki tilkomin vegna þess
að hann hefði legið í rauðvínsdrykkju
allan sinn aldur, heldur vegna þess að
maðurinn hafði stálminni. Það átti
ekki einasta við um þetta léttvæga
áhugamál hans heldur og allt sem vék
að landafræði, síðari tíma sögu og
þjóðfélagsmálum að ekki sé minnst á
þekkingu hans á Íslandi, kennileitum
og örnefnum. Lárus hafði sem sagt
heitið sjálfum sér því að fara ekki að
ferðast til annarra landa fyrr en hann
gjörþekkti eigið land. Eins og Lárus
hafði í raun frá mörgu að segja og
miklu að miðla var oft aðdáunarvert
að sjá hve litla þörf hann hafði fyrir að
koma sínum vísdómi að og þótt hann
hefði á flestum málum ákveðnar
skoðanir hafði hann heldur enga sér-
staka þörf fyrir að þrengja þeim upp
á aðra. Í raun virtist hann oft fá nóga
skemmtun út úr því að hlusta á aðra
vaða reyk í þjóðfélagsumræðunni eða
heimsmálapólitíkinni. Það var ekki
fyrr en honum fannst samræðan
komin út um víðan völl og helst til
langt frá kjarna málsins, eins og oft
vill verða, að hann lagði nokkuð til
málanna og þá kom einmitt fram sér-
stæður húmor hans. Þessi dásamlegi
húmor fólst meðal annars í því að tala
í upphöfnu máli, allt að því í kansellís-
tíl, um léttvægt efni. Þannig gat hann
slegið á hita umræðunnar með því að
taka aukaatriðin og hefja þau í hæstu
hæðir með orðmörgu bókmennta-
máli, sem rann auðveldlega af vörum
hans. Eins og títt er um mikla gáfu-
menn virtist Lárus hafa endalausan
áhuga fyrir að fræða sig og kynnast
sér áður ókunnum hliðum mannlegs
samfélags. Þannig má sjá að bóka-
safn og geisladiskasafn hans og Svan-
hildar samanstendur af verðmætum
fræðiritum frá vísindum til sögu og
tónlist frá endurreisn til dagsins í
dag. Það er eitt að kynnast einstak-
lingi á æskuárum og fá að vaxa og
þroskast með honum til fullorðinsára
og annað að kynnast persónu sem
þegar er mótuð, en fá samt að læra að
meta og reiða sig á mannkosti og vin-
skap viðkomandi. Þótt við sem eftir
lifum af hópnum séum öll á miðjum
aldri og teljumst fullþroska einstak-
lingar, þá er sársaukinn og söknuður-
inn engu minni yfir svo miskunnar-
lausu brotthvarfi góðs vinar. Og sé
okkar missir sár má segja sér hví-
líkur harmur situr nú í huga nánustu
fjölskyldu, Svanhildi, börnunum
þrem og ekki síst Láru litlu, sem kall-
að hafði fram alveg nýtt lífsinntak hjá
afa sínum. Við horfum til fjölskyld-
unnar í fullkominni aðdáun á því
hvernig hún hefur brugðist við að-
stæðunum og tekist að gera óbæri-
legar þjáningar ástvinar þolanlegri.
Aldrei heyrðum við kvartanir af
vörum vinar okkar, miklu frekar
endalaust þakklæti fyrir það litla sem
hægt var að gera fyrir hann. Það var
ekki fyrr en síðustu dagana sem Lár-
us lifði sem maður skynjaði að nú
væri hann orðinn þreyttur á að berj-
ast, jafnvel búinn að sætta sig við
endalokin, sem ekki yrði lengur stað-
ið gegn. Ljóst er að stórt skarð er
höggvið í Akranes Gourmet Society
eins og við nefndum okkar ágæta
hóp. Fundirnir verða ekki eins og áð-
ur. Frábærri samferð er lokið og við
sem eftir stöndum vottum Svanhildi
og fjölskyldunni okkar dýpstu samúð
á erfiðum tíma.
Ágústa og Jón Karl, Þórdís
og Hannes, Guðbjörg og
Reynir.