Morgunblaðið - 07.02.2007, Síða 29

mamma vorum að skoða gamlar
myndir frá jólunum þegar ég var
yngri og vorum að rifja upp hvað þú
gafst mér alltaf sniðugar og fallegar
jólagjafir; t.d. gula búðarkassann
sem var til í mörg mörg ár og svo
bangsann með sláandi hjartað en
hann á ég ennþá og ætla alltaf að
eiga, hann er á sínum stað uppi á
ofni við rúmið mitt.
Ég man þegar ég sá þig í síðasta
sinn, þá komstu heim til okkar að
ná í eitthvert dót og svo hjálpaði
Davíð þér að bera upp sjónvarpið
þitt sem var að koma úr viðgerð. Ef
ég bara hefði vitað að þetta væri
síðasta skiptið sem ég sæi þig, þetta
er svo ótrúlega skrýtið og ósann-
gjarnt. En ég er svo glöð hvað við
áttum góð jól saman, við fjölskyld-
an; borðuðum svo góðan mat og
spiluðum fram á rauðanótt dag eftir
dag. Svo er svo ánægjulegt að þú
skulir hafa fengið alnafna, litla fal-
lega Gunnar Friðrik Ólafsson. Ég
trúi því að nú sért þú í hlýjum faðmi
afa Óla og ef ég þekki ykkur rétt
eruð þið að spila bridds akkúrat
núna og hlæja saman. Elsku Gunni
minn, þín verður alltaf sárt saknað
og minning þín lifir með okkur.
Þín
Agla.
Það var kalt og dimmt úti þegar
ég var við vinnu, ennþá tveir tímar í
dagsbirtu. Allt í einu hringir síminn
og Óli bróðir segir: „Sæll Siggi
minn.“ Á þeirri stundu vissi ég að
það yrði slæmt símtal því hann tal-
ar ekki þannig í símann. Hann
sagði: „Gunni frændi er dáinn,“ og
það einhvern veginn varð allt
brenglað, ég gat ekki einbeitt mér
að neinu. Dagurinn varð aldrei
bjartur, hann var bara svartur og
kaldur og tómur.
Gunni minn, ég hafði talað við þig
aðeins fjórum dögum áður og ég sé
virkilega eftir því að hafa ekki sagt
meira við þig, eins og „mér þykir
svo vænt um þig“, enda hefur þú
alltaf reynst mér svo vel. Það er svo
sárt að vita að ég get ekki séð þig
eða heyrt í þér, elsku Gunni minn.
Ég er svo þakklátur fyrir að hafa
átt þig að sem frænda, þú varst sá
allra besti og ég mun aldrei gleyma
þér, elsku hjartans vinur.
Megi ljós guðs og englar vísa þér
leiðina í faðm afa og þeirra sem fall-
ið frá okkur hafa og bið ég fyrir
elsku ömmu, mömmu, Gunnu, Frið-
jóni og Önnu á þessum sorgartíma.
Margt er það sem gleður guma hjarta
á góðum degi er sólin skín á tún.
Dýrðarljóma sér hann dalinn skarta
er dreginn lítur Íslands fána að hún.
Við leik og starf hann stendur einsog maður,
með styrkri hönd hann plægir fósturjörð.
Morgun hvern hann vaknar viss og glaður
og lætur ei sig kúga kjörin hörð.
Góður sonur unnir okkar storði
og ætíð vinnur fólki sínu gagn.
Hann hátt á lofti heldur Drottins orði
og hugsar ei um lífsins gæðamagn.
(Höf. ók.)
Sigurður og fjölskylda.
Elsku Gunni.
Þegar ég fékk símtalið á þriðju-
dagsmorguninn vissi ég að eitthvað
væri að, en ekki að besti frændi
minn og barna minna væri dáinn.
Gunni minn, þú reyndist okkur
Nínu vel, það var ekkert sem stopp-
aði þig við að veita hjálparhönd
þegar þú gast það. Nína var vön að
borða kvöldmat með þér heima hjá
ömmu í fjarveru minni, þú varst
alltaf með þinn skemmtilega húmor
og alltaf fékkst þú okkur til að
hlæja.
En í kvöld komum við að vestan
og það var ekkert við það sama, því
þú ert ekki hér með okkur. Börnin
okkar eru búin að missa einn besta
og skemmtilegasta frænda sem þau
hafa átt. Ef óskir rættust í alvöru
þá mundum við óska eftir því að
hafa þig enn hér með okkur, því þú
ert of ungur til þess að yfirgefa
þennan heim.
Við skírðum son okkar í höfuðið á
þér og þegar við horfum á Gunna
litla þá sjáum við þig og hugsum til
þín alla ævi.
Elsku Gunni, megi guð geyma og
varðveita þína sál. Við vitum að þú
ert hjá afa núna og þá ertu í góðum
höndum.
Kær kveðja
Ólafur, Nína og börn.
Í dag kveðjum við góðan dreng,
Gunnar Friðrik Ólafsson. Gunnar
kvaddi þennan heim langt um aldur
fram, hann var hjartahlýr, gaman-
samur og góður drengur og besti
vinur hennar mömmu, hennar
ömmu Huldu.
Á hverjum degi kom hann til
mömmu og annaðhvort drakk með
henni kaffi eða borðaði með henni
hádegismat og fyrir konu á 95. ald-
ursári voru þessar stundir ómet-
anlegar og getum við börnin hennar
verið Gunnari innilega þakklát fyrir
þessa umhyggju.
Það eru margar skemmtilegar
sögur sem tengjast Gunnari og
verða þær okkur ljúfar minningar
sem koma til með að ylja okkur um
ókomna tíð.
Elsku Hanna systir, Hulda, Guð-
rún, Anna og Friðjón, missir ykkar
er mikill, og sorgin sár, tíminn deyf-
ir en minningarnar lifa.
Við biðjum góðan guð að taka vel
á móti Gunnari og umvefja ykkur
styrk á þessum erfiðu tímum.
Sólveig og Júlíanna.
Í dag kveð ég æskuvin minn,
Gunnar Ólafsson. Þar sem mömmur
okkar voru vinkonur höfum við
sjálfsagt alltaf þekkst, en það var í
6 ára bekk sem við urðum bestu
vinir og hélst sú vinátta út barna-
skólann. Ég á varla æskuminningu
frá þessum árum sem ekki tengist
Gunna á einhvern hátt. Hver dagur
bar með sér ný ævintýri, því að
þessi litli gutti var uppátektarsam-
ur og hafði ímyndunaraflið í lagi.
Hann var með risavaxna réttlæt-
iskennd sem oft kom honum í vand-
ræði, því hann hikaði ekki við að
rífa kjaft við kennara eða aðra full-
orðna, ef honum fannst einhver
órétti beittur. Óhikað óð hann inn í
hóp af miklu stærri strákum, til að
koma einhverjum minni máttar til
bjargar, sem orðið hafði fyrir að-
kasti stóru strákanna. Oftar en ekki
stóð ég á hliðarlínunni og horfði á
þennan hugumstóra litla riddara í
aðdáun og lotningu og óskaði þess
að ég gæti verið svona hugrökk
líka.
Það er einmitt óbilandi tryggð við
vini, mikið örlæti og rík réttlæt-
iskennd sem mér þótti alltaf vera
mest afgerandi þættir í skapgerð
Gunna. Hann ætlaði sér að gera
heiminn svo miklu betri þegar hann
yrði stór, lemja alla vondu kallana
sem voru í stríði og gefa öllum
svöngu börnunum að borða. Betri,
tryggari og ósérhlífnari vin gat lítil
stelpa ekki fengið.
Í einu bekkjarpartíinu í tólf ára
HT, fannst okkur bekkjarsystkin-
unum við vera það fullorðin og
þroskuð að það væri aldeilis kominn
tími til að fara á fast. Liðið var því
parað saman eftir hentugleika og
auðvitað lá beinast við að við sem
höfðum alltaf þekkst, yrðum kær-
ustupar. Samningurinn var innsigl-
aður með rembingskossi, beint á
munninn. Ekki brást riddara-
mennskan heldur þá, því alla þá
viku sem þessi ótímabæra tilraun
stóð yfir, hljóp Gunni út í bakarí í
frímínútunum og eyddi aleigunni í
kakómjólk og snúð handa kærust-
unni.
Eftir að ég flutti úr Hafnarfirði
rofnuðu tengslin á milli okkar, en
alla tíð, þegar við hittumst á förnum
vegi, rifjuðum við upp æskuárin og
ég fann að gamla vináttan og vænt-
umþykja okkar til hvors annars
stóð ennþá jafn sterk og tengdi
okkur ævarandi böndum. Ég mun á
meðan ég lifi bera í hjarta mínu
hlýja minningu um besta strák í
heimi.
Elsku Hanna mín, Anna, Friðrik,
Hulda og Guðrún, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Brynhildur Jónsdóttir.
Þegar mér barst sú fregn að
æskuvinur minn Gunnar Friðrik
Ólafsson væri dáinn setti mig hljóð-
an og ég fór að hugsa um allt það
sem við Gunni höfðum brallað sam-
an í gegnum tíðina. Minningarnar
streymdu fram um þennan öðling-
sdreng. Við Gunni vorum jafnaldrar
og ólumst upp í Hafnarfirði. Við
gengum báðir í Lækjarskóla og vor-
um alla okkar skólagöngu þar í
sama bekk. Vinátta okkar risti mjög
djúpt á þessum árum og fram undir
tvítugt en þá fjarlægðumst við, eins
og gengur og gerist, en innst inni
vorum við alltaf samt miklir vinir
þrátt fyrir að við hefðum ekki hist
núna í mörg ár. Ég held mér sé
óhætt að segja að Gunni var
skemmtilegasti maður sem ég hef
þekkt um ævina. Gríðarlega mikill
húmoristi, skarpgreindur og fljótur
að átta sig á hlutunum og sá alltaf
það spaugilega í öllu. Samt innst
inni alvörugefinn og þenkjandi. Þær
eru ófáar stundirnar sem við sátum
heima hjá honum á unglingsárunum
og ræddum um lífið og tilveruna og
drauma sem bærðust í brjósti okk-
ar. Já og síðan var stutt í glens og
grín. Gunna verður sárt saknað af
mörgum veit ég og eiga ættingjar
hans og vinir nú um sárt að binda.
Ég sendi mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til allra hans ættingja,
sérstaklega til móður hans, ömmu
og systkina. Minningin um öðling-
inn og æskuvininn Gunna Ólafs
mun alltaf lifa hjá mér.
Gísli Jens Snorrason.
Það væri auðvelt að sleppa sér út
í það að vera væminn í fáum minn-
ingarorðum um Gunnar. Hann var
einn af þessum fágætu mönnum
sem gáfu allt og öllum í kringum sig
af sjálfum sér. Ekki vegna þess að
hann væri þeirra viðhlæjandi, spil-
aði með og vildi vera hrókur alls
fagnaðar. Nei, hann var alltaf hann
sjálfur og hefði aldrei þolað ein-
hverja lofrullu og hetjusögur af
sjálfum sér í aðalhlutverki.
Það sem honum var einkar lagið
var einmitt að gantast af eigin verk-
um og sérkennum og benda á það
smáa í mannlegu eðli sem gerir
hvert og eitt okkar sérstakt. Á
sama tíma og hann gat verið ögr-
andi í samskiptum var hann alltaf
að kalla eftir því sem aðrir höfðu
raunverulega að segja. Hann var
snillingur í því að opna gáttir.
Þess vegna áttu menn svo erfitt
með að taka því alvarlega þegar
veikindi hans bar á góma. Hann gat
talað í mesta gríni um dauðans al-
vöru, veikindin sín. Þá hlógu menn
með honum en enginn meira en
hann. Auðvitað var MS-sjúkdómur-
inn ekkert grín og hjartaþræðing-
arnar allar saman.
Gunnar var fjölhæfur. Hann var
vel að sér á svo mörgum sviðum.
Sletti sér fram í umræðuna um hin
ólíklegustu mál en kom einatt með
óvæntasta flötinn. Og hann gat ver-
ið svo hnyttinn og hárfínn í sínum
„sálgreiningum“ að menn hröktust í
burtu með fussi og sveii.
En það gerðu engir sem þekktu
hann. Ögrunin var Gunnari eðlislæg
og hún bar vott um bæði gáfur hans
og gæði. Tilgangur hans var ekki að
særa aðra, heldur að kalla eitthvað
fram sem gat varpað skýrara ljósi á
umræðuefnið og fært það á annað
plan.
Hann var því listamaður í lífinu
sjálfu og sjaldan skein húmorinn
meira úr augum hans en þegar ein-
hver reyndi að setja sjálfan sig á
háan stall og gera sig breiðan – án
innistæðu.
Ég kynntist ekki fjölskyldu
Gunnars, heldur bara honum, þess-
um einstaka manni sem bar mikla
virðingu fyrir öðrum og sýndi af sér
náungakærleika og elsku. Ég efast
ekki um að hann naut góðs af öllum
þeim sem komu að uppeldi hans og
héldu utan um hann í erfiðleikum
og kættust með honum á gleði-
stundum.
Ég votta hans nánustu dýpstu
samúð og kveð góðan dreng.
Kristján Þorvaldsson.
 Fleiri minningargreinar
um Gunnar Friðrik Ólafsson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Lísa og
Björgúlfur, Sunna og Hallur Helga-
son.
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. FEBRÚAR 2007 29
✝ Kristín Sig-urjóna Þor-
steinsdóttir fæddist í
Hrísey 7. febrúar
1932. Hún andaðist
8. nóvember 2004.
Foreldar hennar
voru hjónin Þor-
steinn Valdimars-
son, f. 3. desember
1903, d. 22. maí 1968
og Lára Sigurjóns-
dóttir, f. 17. júlí
1905, d. 24. mars
1997. Systkini Krist-
ínar eru Valdís, f. 7.
febrúar 1932, drengur, f. 17. júlí
1935, d. 14. september 1935, Stein-
ar, f. 9. janúar 1943 og Þóra, f. 23.
maí 1952.
Hinn 29. október 1957 giftist
Kristín Jóhanni Guðmundssyni, f.
16. febrúar 1930, d. 16. október
2006. Þau eignuðust tvö börn. Þau
eru: 1) Solveig Jóhannssdóttir,
hjúkrunarfræðingur
og ljósmóðir, f. 1.
júlí 1957, giftist
Herði Zophanías-
syni. Þau skildu.
Börn þeirra eru: a)
Hrönn, f. 3. maí
1974, sambýlis-
maður Þorsteinn
Lýðsson. Börn
þeirra eru Solveig
Þóra, f. 24. ágúst
2002, og Jökull
Ernir, f. 28. nóv-
ember 2005. b) Erna,
f. 2. maí 1983. 2)
Þorsteinn Jóhannsson, jarðfræð-
ingur, f. 14. janúar 1963, kvæntur
Katrínu Sigurðardóttur hjúkr-
unarfræðingi, f. 5. apríl 1969. Börn
þeirra eru Kristín, f. 9. september
1991, Páll f. 28. desember 1993 og
Pétur f. 16. október 1997.
Kristín var jarðsungin frá Ár-
bæjarkirkju 16. nóvember 2004.
Elsku systir, mig langar að skrifa
til þín litla afmæliskveðju, vegna þess
að þessi dagur er ekki minn dagur eða
þinn heldur dagurinn okkar. Minning
mín um daginn okkar er að það var
ævinlega haldið upp á daginn með
heljar veislu og sátum við í öndvegi á
tvíburabekknum okkar sem við átt-
um, og margir gestir, en eftir veisluna
var jólatréð tekið niður. Þetta var í
barnæsku okkar, síðan þá höfum við
reynt að vera saman á stórafmælum
þótt væri langt á milli okkar, en það
hefur aldrei verið lengra en nú. Ég
veit að það voru bara vistaskipti hjá
þér þegar þú fórst og við eigum eftir
að slá upp veislu þegar ég kem til þín.
Um langt árabil áttir þú við mikið
heilsuleysi að stríða af völdum hjarta-
áfalls sem svipti þig öllu þreki svo þú
gast ekki starfað sem áður, en þú
tókst því með svo miklu æðruleysi og
þolgæði að eftir var tekið. Þú varst
tengd eyjunni okkar og komst hingað
þegar tími var til og hafðir mikið gam-
an af. Ég ætla aðeins að stikla á stóru
í þínu lífshlaupi, þú varðst stúdent frá
MA árið 1952 og varst tilbúin að halda
áfram námi, fórst í Háskóla Íslands í
viðskiptafræði og laukst því 1953 um
vorið, þú fórst til Þýskalands veturinn
1954–55 í bókasafnsfræði síðan fórstu
til Danmerkur í frekara nám. Auk
þess sóttir þú síðar námskeið og ráð-
stefnur um bókasafnþjónustu og
læknisfræðibókasöfn bæði hérlendis
og erlendis. Þú varst bókavörður við
Borgarbókasafn Reykjavíkur frá
1958 um nokkurra ára skeið, en
lengst varstu sem yfirbókavörður við
Læknisfræðibókasafn Landspítalans
frá 1968–86, loks varstu bókavörður
við Rannsóknarstofnun Háskólans í
meinafræði á Keldum þar til þú veikt-
ist. Þú varst ansi úrræðagóð og stóðst
þig vel að koma skikkan á bókasöfnin
sem þú komst að.
Við höfðum báðar brennandi áhuga
á ættfræði og sakna ég þess ætíð að
geta ekki hringt og spurt um hina og
þessa samtíðarmenn.
En það bíður betri tíma og rúms
hjá okkur, ég fer nú að kveðja þig,
elsku Lilla mín, og vertu ætíð Guði
falin.
Valdís (Lóa).
Kristín Sigurjóna
Þorsteindóttir
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Geir Harðarson
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát
THEÓDÓRU ARNDÍSAR BERNDSEN,
Blönduósi.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Knútur V. Berndsen.
✝
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við andlát og
útför
KOLBRÚNAR HAFSTEINSDÓTTUR.
Magnús Gunnar Baldvinsson,
Tinna Ýr Ingólfsdóttir,
Stefán Yngvi Finnbogason, Hólmfríður Árnadóttir,
Leifur Stefánsson, Tone Marit Torgeirsdóttir.