Morgunblaðið - 14.04.2007, Síða 55

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. APRÍL 2007 55
✝ Árni KristinnÞorsteinsson
fæddist á Djúpalæk
6. október 1916.
Hann lést á Sunda-
búðum á Vopnafirði
2. apríl síðastliðinn.
Foreldrar Árna
voru Þorsteinn Ei-
ríksson, f. 1874, d.
1917, og Ölveig Sig-
urlaug Benedikts-
dóttir, f. 1878, d.
1945. Systkini Árna
voru Elísabet, f.
1900, d. 1995, Anna
Stefanía, f. 1902, d. 1974, Eiríkur
Matthías, f. 1905, d. 1984, El-
ínborg, f. 1907, d. 1941, og Jón
Árni Benedikt, f. 1909, d. 1989.
Kona Árna er Lilja Benedikts-
dóttir. Börn þeirra eru a) Jóhann
Karl, f. 1958, b) Ása,
f. 1961, maki Stefán
Kristvinsson, börn
Árni Leó og Lilja
Björk, c) Halldóra
Sigurveig, f. 1962,
maki Ólafur Hann-
esson, börn Unnur
Margrét og Bjarki
Snær, d) Elínborg, f.
1963, maki Jón
Sveinsson, börn
Guðrún Lilja og
Ásta Sóley, e) Unn-
steinn Benedikt, f.
1968.
Árni bjó alla sína tíð í Miðfjarð-
arnesseli í Skeggjastaðahreppi,
þar sem hann stundaði búskap.
Útför Árna verður gerð frá
Skeggjastaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Það er erfitt að kveðja í örfáum
línum mann sem lifði níu áratugi,
og við þekkjum ekki heiminn án.
Til þess þarf meira skáld en okk-
ur. Við vitum að afi hefði treyst
Davíð Stefánssyni frá Fagraskógi
manna best til þess, og látum hon-
um það eftir.
Ég finn það gegnum svefninn,
að einhver læðist inn
með eldhúslampann sinn,
og veit, að það er konan,
sem kyndir ofninn minn,
sem út með ösku fer
og eld að spónum ber
og yljar upp hjá mér,
læðist út úr stofunni
og lokar á eftir sér.
Ég veit, að hún á sorgir,
en segir aldrei neitt,
þó sé hún dauðaþreytt,
hendur hennar sótugar
og hárið illa greitt.
Hún fer að engu óð,
er öllum mönnum góð
og vinnur verk sín hljóð. –
Sumir skrifa í öskuna
öll sín bestu ljóð.
Ég veit, að þessi kona
er vinafá og snauð
af veraldlegum auð,
að launin, sem hún fær,
eru last og daglegt brauð.
En oftast er það sá,
sem allir kvelja og smá,
sem mest af mildi á. –
Fáir njóta eldanna,
sem fyrstir kveikja þá.
(Davíð Stefánsson
Bestu þakkir fyrir okkur.
Hvíl í friði.
Halldóra, Ólafur,
Unnur og Bjarki
Elsku afi. Ég veit ég var rosa-
lega heppin að eiga þig að, er hálf-
partinn alin upp í fjárhúsunum á
Lindarbrekku og hef farið á
Bakkafjörð hvert einasta vor síðan
ég fæddist. Það eru ekki margar
16 ára stelpur sem fá þetta tæki-
færi, losna frá öllu stressinu í
borginni og geta farið lengst út á
land þar sem stressið snýst bara
um kindurnar. Og ekki var það
mikið. Síðustu árin, þrátt fyrir að
afi væri orðinn gamall og sjónlítill
þekkti hann allar kindurnar með
nafni, jafnvel þó þær væru langt í
burtu og mín óslitnu augu sáu ekki
annað en hvítan depil. Þannig var
afi, þegar læknirinn á Vopnafirði
spurði hann einu sinni fyrir mörg-
um árum hvort hann ætlaði ekki
að fara að hætta með kindurnar og
setjast í helgan stein svaraði hann
bara „Hvað á ég þá að gera?“ Við
afi vorum þó ekki alltaf sammála
um allt eins og td. var ég ekki allt-
af hrifin af því þegar hann spurði
mig af hverju ég vildi ekki frekar
leggja mig eftir hádegismatinn en
að fara að hitta vinkonur mínar og
oft fussaði og sveiaði afi yfir öllum
rafmagnstækjunum sem ég tók
með mér, gemsanum, ipodnum og
sléttujárninu. Ég verð ævinlega
þakklát fyrir að hafa náð að kveðja
þig en núna ertu dáinn og ég
hugsa til þín á himnum og sakna
góðu stundanna okkar.
Lilja Björk.
Nú er komið að því að kveðja
hann afa. Hann er tengdur svo
mörgum æskuminningum okkar,
því við frændsystkinin nutum
þeirra forréttinda að fá að eyða
fjölmörgum sumrum í sveitinni hjá
afa og ömmu þar sem við þóttumst
vera sérlegir aðstoðarmenn hans
afa í fjárhúsunum. Líklega vorum
við nú stundum frekar að tefja fyr-
ir en hitt, en það lét afi okkur
aldrei finna, og við munum ekki til
þess að hann hafi nokkurn tímann
látið styggðaryrði falla við okkur.
Afi var mikill dýravinur og átti
kindur alla tíð. Þær áttu allar sín
nöfn og þrátt fyrir dapra sjón síð-
ustu árin þekkti hann þær alltaf
allar. Hann var bóndi af gamla
skólanum, og hugnaðist ekki verk-
smiðjubragurinn sem nú er kom-
inn á búskap. Virðing skyldi borin
fyrir dýrunum. Afi fæddist í
torfbæ og upplifði miklar breyt-
ingar á ævi sinni. Við vorum hepp-
in að fá að umgangast hann svo
mikið á æskuárum okkar því hann
var afar minnugur og hafði gaman
af að segja okkur frá gömlu dög-
unum. Hann fylgdist vel með frétt-
um og stjórnmálum alla tíð og
hafði sterkar skoðanir á þeim, það
var engin leið að hafa betur í rök-
ræðum við hann, enda reynslunni
ríkari. Hann var líka mikill spila-
maður, og þrátt fyrir að hvorugt
okkar sýndi neina sérstaka hæfi-
leika í þeirri deildinni eyddi hann
þolinmóður ófáum stundum í að
spila við okkur milli fjárhúsferða.
Í einu gátum við afi aldrei verið
sammála, og það var í matarmál-
um. Hann reyndi mikið að fá okk-
ur til að borða siginn fisk og súrt
slátur, og við reyndum á móti að fá
hann til að borða pizzu og ora
grænar baunir úr dós. Það gekk
þó hvorki né rak, enda við öll hald-
in ættarþrjóskunni, en þar sem
hann náði tíræðisaldri er nú orðið
erfitt að draga ágæti mataræðis
hans í efa. Við lærðum margt af
honum afa, og sennilega mikið
fleira en við gerum okkur grein
fyrir ennþá.
Við þökkum þér afi kærlega fyr-
ir okkur.
Hvíldu í friði.
Árni Leó og Unnur Margrét.
Í dag, 14. apríl, verður til grafar
borinn frá Skeggjastaðakirkju í
Bakkafirði Árni Kr. Þorsteinsson
frá Miðfjarðarnesseli. Það er með
hlýhug og þakklæti sem ég minn-
ist hans og ýmislegt kemur upp í
hugann. Það er fagur sunnudags-
morgunn um miðjan júní 1975.
Árni kom að hitta mig, vantaði ein-
hvern með sér á greni. Þar með
hófst áralangt samstarf og sam-
vinna okkar við grenjavinnslu.
Fyrsta grenið sem við lágum á var
svokallað Stórasteinsaxlargreni og
er ekki svo langt frá Seli. Margar
fagrar vornætur höfum við vakað
og virt fyrir okkur dásemdir nátt-
úrunnar, gróður og fuglalíf, fylgst
með búfénaði dreifa sér um víð-
lendar heiðar þessarar sveitar sem
Árni unni svo mjög. Sjónaukinn
var alltaf við hendina og hann not-
aði Árni óspart og var fljótur að
kveða uppúr með hvort hann, ég
eða einhver annar ætti féð sem
fyrir augu bar enda var hann með
afbrigðum fjárglöggur og áhuginn
á sauðfénu óþrjótandi. Í göngum á
Kverkártungu var Árni á heima-
velli, skemmtilegur félagi sem
gjörþekkti landið, sögu þess og ör-
nefni. Þegar við hjónin hófum bú-
skap á Miðfjarðarnesi varð fljótt
samgangur á milli bæjanna, oft
kom Árni akandi á dráttarvél
sinni, staldraði við um stund enda
þurftum við að ræða málin, eins og
sagt er, en hann var fróður og
fylgdist vel með bæði landsmálum
og málefnum sinnar sveitar.
Andi ungmennafélagshreyfing-
arinnar var honum í brjóst borinn.
Samvinnuhreyfingin og menning
bænda samfélagsins voru rótgróin
í huga hans og ég held að hann
hafi aldrei efast um að býlið hans
fyrir botni hins breiða Bakkaflóa
væri besti staður á Íslandi. Eftir
að fjölskyldan flutti hingað í þorp-
ið og ég fór að stunda hér fasta
vinnu var ég oft því sem nær fast-
ur gestur í kaffi hjá þeim hjónum
og ef það kom fyrir að einhverjir
dagar liðu án þess að ég kæmi
sagði hann þegar ég kom næst:
„Þú ert ekki að hafa fyrir því að
láta sjá þig.“ Það var eitthvert
vorið er kalt var í veðri og lítill
gróður að ég kom í kaffi til Árna
og var eitthvað að kvarta og sagði
eitthvað á þá leið að það væri ekki
búandi hér í þessum kulda. Þá leit
hann á mig og sagði: „Ég get bara
sagt þér það að þetta er eini stað-
urinn á Íslandi þar sem maður
getur sofið rólegur.“ Þessi orð
hans segja allt sem segja þarf um
hvaða hug Árni bar til sinnar
sveitar.
Við hjónin þökkum samfylgdina
gegnum árin og vottum aðstand-
endum hans okkar innilegustu
samúð.
Indriði og Unnur
Árni Kristinn
Þorsteinsson
fjölskyldu, sendum við Anna okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðmundur Magnússon.
Kynni okkar hófust fyrir mörgum
árum þegar þau Þráinn og Margrét
flytja með börnin sín í Fellsmúlann.
Upp frá því myndaðist á milli okkar
mikil og góð vinátta sem aldrei bar
skugga á. Margar ferðir fórum við
saman til útlanda og fékk Þráinn
ávallt það hlutverk að vera farar-
stjóri litla ferðaklúbbsins. Það var
gott að hafa Þráin með, hann var
fróður og skemmtilegur og mikill
viskubrunnur um land og þjóð hvar
sem komið var. Eigum við margar
dýrmætar minningar úr þessum
ferðum okkar saman, oft var lagt af
stað að finna gott veitingahús sem
bauð upp á appelsínuönd.
Kær vinur er fallinn frá og þökk-
um við honum innilega samfylgdina.
Margréti og fjölskyldu hennar send-
um við okkar dýpstu samúð og biðj-
um Guð að blessa minningu Þráins.
Sigrún og Tómas.
Þráinn Guðmundsson er fallinn
frá. Lífsstarf sitt helgaði Þráinn
skóla- og fræðslumálum auk fé-
lagsstarfa sinna að skáklistinni. Af
hans fjölþætta starfsviði sem skóla-
stjóri og fræðslustjóri er ástæða til
þess að nefna sérstaklega þátt hans í
stofnun Kvöldskólans í Reykjavík og
forystu um að komið var á fót hér á
landi fullorðinsfræðslu sem með
prófum veitti réttindi til framhalds-
skólanáms. Leiðir okkar Þráins lágu
saman í félagsmálum skákmanna.
Þar eru störf Þráins slík að vöxtum. Í
nær 40 ár sat hann í stjórn Skáksam-
bands Íslands og gegndi lykilhlut-
verki í framvindu skákmála í landinu.
Ekki er færi á að rekja hér öll hans
trúnaðarstörf fyrir skákhreyfinguna.
Hann ritaði sögu Skáksambands
Íslands. Þær bækur munu lengi
halda nafni hans á lofti enda ómet-
anlegar heimildir um skáksöguna
hérlendis. Hann var snarpur skák-
maður. Ólíklegt er að íslensk skák-
hreyfing eignist marga jafnoka Þrá-
ins Guðmundssonar í félagsmálum.
Þráinn var hógvær maður en skoð-
anafastur. Hann var allra manna
traustastur, myndarlegur á velli og
glaðlegur í framgöngu. Þráinn Guð-
mundsson sóttist ekki eftir eigin
upphefð. Hann vann að hugsjón sinni
og áhugamáli af óbilandi dug og
festu. Hann studdi framgangi ann-
arra, jafnt ungu kynslóðarinnar sem
afreksskákmanna af hug og hjarta og
tókst oft að hleypa kappi í félaga sína
þegar á móti blés. Það þarf eld í
hjarta til þess að vinna í marga ára-
tugi launalaust áhugamannastarf,
leggja mikið af mörkum, efla áhuga
annarra án tillits til eigin hags. Það
sem hann tók að sér gekk upp, það
sem hann sagði stóð, orð hans voru
betri en loforð margra annarra.
Þráinn bar gæfu til að lifa lífi sínu
vammlaus, mikils metinn af félögum
sínum og skila fórnfúsu starfi sem
lengi eldir af.
Þráinn var gæfumaður í sínu
einkalífi, átti gott heimili,var um-
hyggjusamur faðir og afi.
Konu hans Margréti og ættingjum
öllum sendi ég mínar samúðarkveðj-
ur.
Guðm. G. Þórarinsson
Það er með söknuði og þakklæti
sem ég og skákfélagar mínir kveðj-
um okkar góða vin Þráin Guðmunds-
son, fyrrum forseta Skáksambands
Íslands. Eftir að hann lauk erilsöm-
um starfsferli sínum sem farsæll
skólastjóri urðu árin sem hann náði
að sinna áhugamálum sínum óskipt-
ur því miður alltof fá.
Það var einstakt lán að Skáksam-
bandið skyldi fá Þráin í forystuhlut-
verk í eins langan tíma og raun ber
vitni. Hann var sérlega farsæll í sín-
um störfum enda maður vinmargur
og vel liðinn. Þráinn hafði bæði gam-
an af því að tefla sjálfur og að fylgjast
með spennandi skákum fremstu
stórmeistara. Þrátt fyrir margra ára-
tuga félagsmálastörf fyrir skáhreyf-
inguna var Þráinn þó aðeins forseti
Skáksambandsins í þrjú ár frá 1986–
89. Hann kaus fremur að vera til hlið-
ar og leggja góðum málum lið í sátt
en að vera í sviðsljósinu. Forseta-
starfinu fylgdu líka oft erfiðar
ákvarðanir og deilur sem áttu ekki
við hann.
Þau ár sem Þráinn gegndi forseta-
starfinu voru einstaklega farsæl fyrir
skákhreyfinguna. Ólympíuliðið náði
fimmta sætinu í Dubai haustið 1986
og í ársbyrjun 1988 náði Jóhann
Hjartarson að leggja Viktor Korts-
noj að velli en Viktor hinn grimmi
hafði þá skömmu áður verið áskor-
andi Karpovs í heimsmeistaraeinvígi.
Ég er ekki frá því á bestu árum
Friðriks Ólafssonar hafi skákin haft
jafn mikinn meðbyr.
Hér voru haldin fjölmörg öflug
skákmót og árangur landsliðsins
aldrei betri, hvorki fyrr né síðar. Ég
held að það hafi ekki verið nein til-
viljun að allur þessi frábæri árangur
náðist í forsetatíð Þráins. Hann sýndi
okkur atvinnuskákmönnunum mik-
inn skilning og reyndi að skapa okk-
ur sem best skilyrði. Auk þess var
hann einstaklega góður ferðafélagi
sem náði að skapa góða stemningu og
efla liðsandann. Jafnvel eftir stór töp
gat hann slegið á léttari strengi og
strítt mönnum góðlátlega, þannig að
þeir náðu vopnum sínum. Þegar
horft er til þess að við skákmenn get-
um í erfiðum keppnum verið afar
mislyndir, uppstökkir og sjálfhverfir,
þá komu þessir eiginleikar Þráins sér
einstaklega vel. Ég held að hann hafi
líka horft með talsverðu stolti og
ánægju yfir farinn veg og ekki að
ástæðulausu.
Það duldist engum sem kynntist
Þráni vel að hann var fyrst og fremst
mannvinur sem var það efst í huga að
láta gott af sér leiða. Það væri að
bera í bakkafullan lækinn að telja
upp öll hans verk í þágu skákhreyf-
ingarinnar og æskulýðsstarfsemi.
Hafðu þökk fyrir og guð geymi þig.
Margeir Pétursson.
Þráinn Guðmundsson er fallinn
frá. Hann hefði orðið sjötíu og fjög-
urra ára seinna í mánuðinum. Þráinn
var einn af máttarstólpum íslenskrar
skákhreyfingar áratugum saman,
sannkallaður burðarás. Kom fyrst
inn í stjórn Skáksambands Íslands
fyrir Skákfélag Akureyrar 1968 og
var í forystusveitinni allar götur
meira og minna út öldina. Frá stofn-
un Skáksambands Íslands 1925 hef-
ur líklega enginn maður setið jafn
lengi í stjórn sambandsins og Þráinn
sat. Ég var 11 ára gamall þegar ég
kynntist Þráni. Hann var 28 ára gam-
all 1961, ráðinn yfirkennari í nýreist-
um Laugalækjarskóla í Reykjavík.
Þar hvatti hann okkur drengina til
tafliðkunar, raðaði okkur upp í fyrstu
sigursveit Laugalækjarskóla sem
mætti gömlu félögum sínum úr
Laugarnesskóla. Þráinn var mér allt-
af ákaflega kær. Hann var gjörvileg-
ur maður og góðlegur. Hávaxinn með
tinnusvart hár og dökk tindrandi,
gáfuleg augu. Þegar ég eltist og leiðir
okkar lágu aftur saman í stjórn
Skáksambandsins á árunum upp úr
1980 hafði ég tök á að kynnast enn
betur mannkostum Þráins. Hann var
mannasættir, skynsamur og ráðgóð-
ur. Öll störf sem lögð voru á Þráin
leysti hann af hendi af stakri prýði.
Hann var bæði vinnusamur og skipu-
lagður. Frábært framlag Þráins til
skákhreyfingarinnar, sem mun halda
nafni hans á lofti um ókomin ár, var
ritun sögu Skáksambands Íslands í
70 ár. Þetta verk hans í tveimur bind-
um um upphaf og sögu Skáksam-
bandsins á síðustu öld, er skrifað af
vandvirkni og ást á verkefninu og ber
Þráni fagurt vitni. Þráinn var mikill
Taflfélagsmaður og bar hag Tafl-
félags Reykjavíkur alla tíð fyrir
brjósti, hafði gengið í TR eftir að
hann flutt að norðan suður til
Reykjavíkur. Við félagarnir í TR fyll-
umst þakklæti og minnumst Þráins
með söknuði, það gerir einnig gjörv-
öll skákhreyfingin. Það er skarð fyrir
skildi í herbúðum skákgyðjunnar
Cassiu. Nú er fallinn í valinn einn af
ráðagóðu riddurum hennar. Við skul-
um biðja Guð almáttugan að blessa
minningu góðs drengs og vottum
fjölskyldu Þráins Guðmundssonar
alla samúð okkar.
Fyrir hönd Taflfélags
Reykjavíkur,
Óttar Felix Hauksson
formaður.
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Símar: 567 9110 & 893 8638
www.utfarir.is • runar@utfarir.is
Alhliða útfararþjónusta
Rúnar
Geirmundsson
Sigurður
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Þorbergur
Þórðarson