Morgunblaðið - 17.04.2007, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 17. APRÍL 2007 29
✝ Gréta Sædís Jó-hannsdóttir
fæddist í Hafnar-
firði 28.maí 1947.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut mánudaginn
9. apríl sl..
Foreldrar hennar
voru hjónin Jóhann
S. Guðmundsson f.
26. október 1912, d.
8. október 1979 og
Bjarnveig Þor-
steinsdóttir f. 31.
október 1914, d. 24.
mars 2002. Systkini Grétu eru Ey-
rún f. 3. febrúar 1938, Guðmundur
Baldur f. 19. febrúar 1942, Þor-
steinn f. 8. ágúst 1950, Jóhann f.
26. ágúst 1952 og Ægir f. 5. febr-
úar 1954.
Eiginmaður Grétu er Hrólfur
Ragnarsson f. 15. júlí 1939 á Ytra-
Álandi í Þistilfirði. Börn Grétu og
Hrólfs eru: 1) Hildur
f. 3. apríl 1969, maki
Ragnar Þór Emils-
son f. 13. ágúst
1968. Börn þeirra
eru Sunna Rut f.
7.júlí 1989 og Fann-
ar Þór f. 28. júlí
1995. 2) Smári f. 2.
október 1974, sam-
býliskona Elísabet
Hrund Salvarsdóttir
f. 11. júní 1977.
Gréta ólst upp í
Hafnarfirði og bjó
þar stærstan hluta
búskapar síns, utan 19 ára sem
þau Hrólfur bjuggu á Álftanesi.
Hún vann verslunarstörf í Hafn-
arfirði alla sína starfsævi, ásamt
því að prjóna fyrir Handprjóna-
samband Íslands.
Útför Grétu verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju þriðjudaginn
17. apríl og hefst athöfnin kl. 15.
Við grátum sárt núna, en ég veit
að við grátum vegna þess sem áður
gerði okkur hamingjusöm. Eins og
segir í Spámanninum eftir Kahlil Gi-
bran:
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá, að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
Minningarnar um ömmu Grétu
munu lifa með mér alla tíð. Hún
fylgdist alltaf vel með öllu sem ég
gerði og hafði mikinn áhuga á lífi
mínu. Spurði alltaf frétta af hvernig
gengi í skólanum, fótboltanum og af
vinum mínum.
Amma var snillingur í höndunum
og við Fannar Þór nutum góðs af því
í ótal lopapeysum, húfum og vett-
lingum. Ein uppáhalds flíkin mín er
fallega lopahettupeysan sem amma
sló í gegn með fyrir nokkrum árum.
Margir hafa dáðst að henni og ófáir
fengið að máta. Síðan þá hafa marg-
ar svipaðar peysur verið prjónaðar
fyrir fjölskyldu og vini.
Amma sá mér fyrir lesefni frá því
ég man eftir mér og kenndi mér að
meta bækur. Ég fékk alltaf bækur á
jólum, afmælum og við önnur tæki-
færi. Þegar ég var lítil í Danmörku
sá hún fyrir því að alltaf væri til
nægt íslenskt lesefni fyrir mig.
Amma hafði ótrúlega gaman af því
að gefa gjafir og notaði hvert tæki-
færi til þess. Ég keypti gamla bílinn
hennar um það leyti sem ég varð 17
ára. Ekki þurfti ég nú að greiða mik-
ið fyrir bílinn en rétt eftir að ég hafði
greitt uppsett verð laumaði amma til
mín helmingnum aftur.
Amma og afi eiga fallegt heimili
sem amma sá um að væri ótrúlega
snyrtilegt og alltaf eitthvað gott á
boðstólum. Það er skrítið að koma
þangað núna og horfa á prjónana
liggja í körfunni. En ég veit að nú líð-
ur henni vel, hún hefur fengið hvíld
eftir erfið veikindi. Við hin munum
passa afa og hvert annað.
Sunna Rut.
Gréta amma var mjög skemmtileg
og góð. Við áttum margar góðar
stundir saman og ég á margar góðar
minningar um ömmu. Þegar ég var
lítill og var að segja ýmsa lélega
brandara þá hló hún alltaf. Ég á
margar lopapeysur og húfur sem
hún prjónaði handa mér. Hún hafði
trú á að ég yrði mikil prjónamann-
eskja eins og hún. Einu sinni þegar
mamma og pabbi voru í útlöndum og
amma og afi pössuðu okkur þá prjón-
uðum við bæði alla helgina. Hún var
mjög stolt af mér og Sunnu Rut og
hafði alltaf mikla trú á okkur. Ég á
eftir að sakna ömmu Grétu mikið og
ég mun alltaf muna eftir henni.
Fannar Þór.
Við andlát Grétu, minnar elsku-
legu systur, koma í hugann minn-
ingabrot frá liðnum árum. Við höfum
verið svo nátengdar allt frá því að ég
fékk hana í fangið nýfætt telpukríli,
fyrir tæpum 60 árum, en þá var ég 9
ára og Baldur bróðir 5 ára. Við eign-
uðumst síðar þrjá bræður, Þorstein,
Jóhann og Ægi, og var því mjög líf-
legt á heimilinu þegar við systkinin
vorum orðin sex. Það kom því í minn
hlut að gæta systur minnar og má
því segja að við höfum gætt hvor að
hvor að annarri alla tíð síðan. Hún
passaði börnin mín á sumrin og alltaf
þegar á þurfti að halda, hún var góð
frænka. Fyrr en varði var hún vaxin
úr grasi. Ég minnist þess er hún fór í
siglingu með Heklunni til Kaup-
mannahafnar með vinkonum sínum.
Eitthvað var leiðin lengri til skips en
venjulega í Köben, Gréta með stóran
bangsa í fanginu, sem vældi allt hvað
af tók á leiðinni, og tvö lukkutröll í
töskunni. Þetta voru gjafir handa
börnunum mínum.
Ég sé hana einnig fyrir mér í
bleikri sumarkápu með hvíta tösku
og fannst mér hún mjög flott.
Kaflaskipti urðu í lífi Grétu þegar
hún kynntist Hrólfi, sínum ágæta
eiginmanni, og féll hann vel inn í
hópinn.
Við höfum í gegnum árin ferðast
mikið saman vítt og breitt um há-
lendi Íslands og marga fallegustu
staði á landinu, á æskuslóðir pabba
okkar vestur á Þingeyri og margt
fleira sem of langt er upp að telja. Og
síðast en ekki síst ótal ferðir í sum-
arbústaðinn okkar. Síðastliðið sumar
buðu þau Gréta og Hrólfur okkur í
yndislega vikuferð til Akureyrar og
var það okkar síðasta ferð saman.
Systir mín var gæfumanneskja,
það sýndi sig best í veikindum henn-
ar hversu góðan mann og börn hún
átti, að ógleymdum barnabörnunum,
þeim Sunnu Rut og Fannari Þór,
sem voru augasteinar ömmu sinnar
og var hún mjög stolt af þeim.
Elsku Hrólfur, Hildur, Raggi,
Smári, Elísabet, Sunna Rut og
Fannar Þór, innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar frá okkur Eiríki.
Þegar sumarsólin blíð
signir haf og grundir,
þá man ég löngu liðnar tíð,
og ljúfar, horfnar stundir.
(Elín Eiríksdóttir frá Ökrum.)
Elsku systir, takk fyrir allt. Guð
geymi þig.
Þín systir
Eyrún.
Það var stoltur sonur sem kynnti
tilvonandi tengdadóttur okkar
hjónanna, Hildi, fyrir um tveimur
áratugum. Með henni hófust kynnin
af Grétu og Hrólfi á Álftanesinu.
Kynnin byrjuðu hægt en jukust þeg-
ar sonardóttirin, Sunna Rut, fædd-
ist. Þegar litla fjölskyldan fluttist til
Danmerkur árið 1992 var fastur lið-
ur hjá foreldrunum að sameinast um
pakkasendingar, einkum um jól.
Fjölskyldan stækkaði meðan á Dan-
merkurdvölinni stóð, Fannar Þór
kom í heiminn, og stefnan tekin
heim. Frá þeim tíma hefur það verið
hefð hjá Hildi og Ragga að bjóða for-
eldrum sínum heim á aðfangadags-
kvöldi, ekkert ár hefur fallið úr. Þar
hafa mæst fjórar kynslóðir þegar
best hefur látið. Þrátt fyrir veikindi
Grétu, sem hófust fyrir um 6 árum
hefur hún ávallt mætt.
Hún er minnisstæð ferðin sem
stórfjölskyldan fór fyrir allmörgum
árum um Suðurlandið í boði Hrólfs
og Grétu; fararskjótinn sérinnrétt-
aður húsbíll, stolt húsbóndans, og
veitingar framreiddar af Grétu. Um
kvöldið grillað í fallegu veðri. Í slíkri
ferð styrkjast böndin. Það var aðdá-
unarvert að fylgjast með Grétu í bar-
áttunni við illvígan sjúkdóm síðustu
árin. Alltaf jákvæð og gefandi, aldrei
heyrði maður hana kvarta, hún var
hetja. Við hjónin heimsóttum hana
helgina fyrir páska. Það var engin
breyting á jákvæði Grétu. Ekki átt-
um við von á því að þetta yrðu síð-
ustu samfundirnir.
Elsku Hrólfur, Hildur og Ragnar
Þór, Smári og Elísabet, Sunna Rut
og Fannar Þór, systkini hinnar
látnu. Við fráfall ykkar ástkæru
Grétu sendum við hjónin okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Minningin
um yndislega konu lifir.
Emil og Birna.
Hún Gréta mágkona mín er látin,
á besta aldri. Hún hefði orðið sextug
á annan í hvítasunnu, hinn 28. maí
nk. Hún var búin að berjast lengi við
hvítblæði. Allir vonuðu og trúðu að
hún myndi læknast og eiga nokkur
góð ár enn og því vildi ég einnig trúa.
Gréta var alltaf jákvæð og vongóð
þegar ég talaði við hana. Bæði var að
ég veit að hún barðist og henni var
óljúft að láta í minni pokann og svo
hitt að hún hafi ekki alltaf sagt alveg
allan sannleikann um líðan sína. Hún
var þannig, að vilja ekki íþyngja öðr-
um með sínum áhyggjum. Þannig
var hún, fórnfús, lítillát og hæglát og
lengst af sagði hún að þetta hlyti að
lagast. Stundum sagði hún að bless-
aðir læknarnir gætu farið að verða
þreyttir á sér og það lýsir henni svo
vel, einmitt það um að Gréta vildi
ekki láta hafa mikið fyrir sér þó að
hún væri alltaf boðin og búin til að
hjálpa öðrum. Eftir síðustu áramót
fór að halla undan fæti. Við erum svo
þakklát og glöð að hún skyldi geta
komið í fjölskyldujólaboðið um síð-
ustu jól og hún var svo ánægð sjálf
að fá að hitta alla fjölskylduna þótt
hún væri mjög lasburða en ekki
kvartaði hún. Fyrir um mánuði virt-
ist nokkuð ljóst hvert stefndi. Lækn-
arnir voru búnir að gera allt sem
hægt var en þrekið virtist á þrotum.
Hún hefði átt skilið að lifa mörg ár í
viðbót með Hrólfi sínum, börnum og
barnabörnum og ferðast sem hún
hafði svo mikið yndi af. En að kvöldi
annars páskadags kom kallið. Það
var högg, þungt högg. Þrátt fyrir
vitneskju um gang mála var það afar
sárt. Ég var ekki tilbúin tíðindunum
frekar en aðrir en því verður ekki
breytt. Hún og Hrólfur höfðu mikinn
áhuga á ferðalögum, bæði innan-
lands og utan. Þau voru búin að fara
nokkrar bændaferðir sér til mikillar
ánægju og þó svo hún hefði einmitt
veikst í einni slíkri ferð aftraði það
henni ekki frá að fara aftur og aftur.
Í ágúst sl. fór hún í sína síðustu og
gekk sú ferð vel, sagði að sér hefði
liðið vel í hitanum. En þegar heim
kom veiktist hún af lungnakvefi og
varð aldrei vel frísk eftir það. Við Jói
vorum nágrannar hennar og Hrólfs í
nítján ár á Álftanesinu. Ég man þeg-
ar hún kom í heimsókn á góðviðr-
isdögum og við drukkum kaffi og
meððí á veröndinni á meðan við sól-
uðum okkur, oft var tengdamamma
líka, og krakkarnir léku sér á túninu.
Ég man líka þegar við hittumst á
miðjum degi ásamt tengdamömmu
og Guggu svilkonu og leigðum okkur
Dallas-spólu, því þá var hætt að sýna
þættina í sjónvarpinu en við máttum
ekki missa úr þátt. Þá var nú gaman
að lifa og svo ótrúlega stutt síðan.
Stundum hittumst við í sumarbú-
staðnum hjá Eyrúnu og Eiríki, þá
var alltaf mikið spjallað, grínast og
hlegið. Gréta var svo hress og
skemmtileg í góðra vina hópi, og það
er mikill söknuður hjá okkur fjöl-
skyldunni við fráfall hennar. Dætur
okkar Jóa, Nína og Sigrún, sakna
hennar sárt því hún var þeim mikil
uppáhaldsfrænka. Gréta var mjög
spennt þegar ég sagði henni að Sig-
rún og Ívar ætluðu að gifta sig hinn
26. maí, tveimur dögum fyrir sex-
tugsafmælið hennar. Öll vonuðum
við að hún yrði með okkur þá, en ég
er viss um að hún verður þar í anda
og gleðst með okkur. Megi góður
Guð styrkja Hrólf, en hann hefur
stutt Grétu í baráttunni frá upphafi
og ekki vikið frá henni. Megi góður
Guð styrkja Hildi, Smára og fjöl-
skyldur þeirra í sorg þeirra og missi.
Minning hennar mun vera ljós í lífi
þeirra og okkar allra um ókomin ár.
Blessuð sé minning hennar.
Alda mágkona.
Þegar ég hugsa til hennar Grétu
kemur upp í hugann mynd af mis-
kunnsama Samverjanum. Fyrir
rúmum tveimur árum stóðum við
foreldrar nokkurra mánaða barns
frammi fyrir veikindum beggja for-
eldra svo við þurftum mjög skyndi-
lega aðstoðarmanneskju inn á heim-
ilið. Það var búið að leita aðstoðar
víða þegar Gréta kom inn í myndina.
Eina sem hún þekkti til okkar var að
við vorum nágrannar dóttur hennar,
ekki í fámennu þorpi úti á landi held-
ur í henni miðri Reykjavík. Í heilan
mánuð keyrði hún sig frá Hafnarfirði
daglega til þess að annast litla barnið
okkar, hann Þorgeir, sem hún kunni
engin skil á fyrir en annaðist hann
sem hann væri hennar eigið barna-
barn. Þessi hjálp hennar Grétu var
okkur fjölskyldunni mikilvægari en
nokkur orð fá lýst, hvað þá að hægt
væri að gjalda greiðann nógsamlega
í formi peninga. Slík hjálpsemi við
náungann er verðmætari en dýrasti
demantur og lýsir vel hvaða mann-
eskju Gréta hafði að geyma. Kær-
leikur og væntumþykja fyrir náung-
anum er líka greinilega fjölskyldunni
hennar Grétu í blóð borin, því höfum
við fengið að kynnast hjá Hildi dótt-
ur hennar og barnabörnum Sunnu
og Fannari.
Okkur langar að senda öllum að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur með þessu orðum úr Háva-
málum með þakklæti fyrir að hafa
fengið að kynnast henni Grétu.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Sigrún, Bjarni Þór,
Kristín Heiða og Þorgeir.
Annað fólk kemur og fer
og þú lætur það þér í léttu rúmi liggja,
en þegar þessir sönnu vinir koma
birtir yfir öllu og lífið fær nýjan svip,
blómin verða fegurri,
himinninn heiðari
og kvöldið hlýrra.
Það er sem glaðni yfir öllu
og fuglarnir syngja nýjan söng.
Það varð okkur mikill harmur
þegar við fréttum að stundin væri
komin, þó svo að við vissum að hún
væri ekki langt undan. Engu að síður
var Gréta tekin burt frá okkur langt
um aldur fram. Það er mikið skarð
höggvið í saumaklúbbshópinn. En
við munum ætíð minnast hennar sem
hinnar rólegu, yfirveguðu og nær-
gætnu manneskju sem við þekktum
best.
Megi minning hennar lifa í brjóst-
um okkar sem eftir standa. Við mun-
um alltaf minnast allra samveru-
stunda okkar í sumarbústöðum sem
og annars staðar, frá okkar fyrstu
kynnum.
Megi góður Guð styrkja Hrólf,
börnin þeirra Hildi og Smára og
þeirra fjölskyldur, auk annarra ætt-
ingja hennar og vina, á þessari sorg-
arstund.
Hvíl í friði, elsku Gréta.
Svanhvít, Örn, Ásta,
Grétar og Sesselja.
Gréta Sædís
Jóhannsdóttir
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Þegar andlát ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR SÆMUNDSSON
frá Neðra-Haganesi,
Ferjubakka 6,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítala á Landakoti laugar-
daginn 14. apríl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Sigrún Finnsdóttir,
Linda Salbjörg Guðmundsdóttir, Bergur Gíslason,
Edda Herdís Guðmundsdóttir, Hörður Kvaran,
Alda Björk Guðmundsdóttir, Hrannar Örn Hauksson
og barnabörn.
✝
Elskaður sambýlismaður, faðir, tengdafaðir, afi og
langafi,
PÁLL HALLDÓRSSON,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri laugar-
daginn 14. apríl.
Útförin verður auglýst síðar.
Ragnheiður Kristjánsdóttir,
Þórhallur Pálsson,
Guðný Þuríður Pálsdóttir,
Halldóra Pálsdóttir
og fjölskyldur.