Morgunblaðið - 20.08.2007, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. ÁGÚST 2007 25
Minningarkort
Krabbameinsfélagsins
540 1990
krabb.is/minning
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, afi og
langafi,
ÞÓRARINN SÍMONARSON,
Þórsmörk,
Garðabæ,
er lést á heimili sínu, mánudaginn 13. ágúst,
verður jarðsunginn frá Vídalínskirkju í Garðabæ,
þriðjudaginn 21. ágúst kl. 13.00.
Ingunn Ingvadóttir,
Bryndís Þórarinsdóttir, Aðalgeir Aðdal Jónsson,
Baldvin Þórarinsson,
Ingunn Þóra Hallsdóttir, Ólafur Ingi Grettisson,
Þórhalla Rein Aðalgeirsdóttir,
Axel Ingi Ólafsson,
Emil Grettir Ólafsson.
ingargrein. Ég þekkti gárungann og
félagsmálatröllið en aðrar hliðar á
honum síður eða ekki. Þunglyndið
sem hann glímdi við þekkti ég eigin-
lega bara af afspurn. Samt flutti hann
fyrirlestra um reynslu sína í þeirri von
að þeir mættu hjálpa öðrum. Þvílíku
vikum við oftast til hliðar í okkar sam-
tölum. Í þeim komst fátt annað að en
léttlyndi. Engu að síður hef ég talið
hann vin og kunningja frá því að ég
kynntist honum í bíóhúsinu vestur á
Ísafirði fyrir meira en tuttugu árum.
Með Ásgeiri Þór er fallinn í valinn
vinsæll, skemmtilegur og gáfaður
maður langt um aldur fram. Ég er
þakklátur fyrir að hafa kynnst honum
og samhryggist fjölskyldu hans og
vinum.
Þór Jónsson.
Vinátta okkar Brynhildar og Ás-
geirs Þórs hófst vestur á fjörðum.
Maðurinn var fádæma skemmtilegur
og einhvern veginn var alltaf líf og fjör
þar sem hann fór. Okkur Brynhildi
hefur undanfarna daga orðið tíðrætt
um stórskemmtilega skötumáltíð á
Þorláksmessu með Ásgeiri vestur á
Ísafirði fyrir nokkrum árum. Út var
hríðarmugga og fjúk en inni skötu-
lykt, eitthvað kalt og óhollt með og
frábær félagsskapur. Leiðir okkar Ás-
geirs lágu oft saman í starfinu innan
Sjálfstæðisflokksins. Ég var til dæmis
kosningastjóri hjá Ásgeiri þegar hann
bauð sig fram í prófkjöri vegna bæj-
arstjórnarkosninga í Bolungarvík og
þar kynnti hann mig ætíð á fundum
sem SAS-manninn sinn, en SAS var
skammstöfun á orðunum sérfræðing-
ur að sunnan. Ásgeir náði frábærum
árangri í kosningunum, varð í öðru
sæti og skaut sér eldri og reyndari
mönnum ref fyrir rass. En vinur okk-
ar barðist við erfiðan og lúmskan
sjúkdóm. Svörtu hundarnir hans
Churchills bitu hann fastar og fastar
þangað til að eitthvað varð undan að
láta. Þunglyndi er lífshættulegur
sjúkdómur og það fékk vinur okkar að
reyna. Það er virkilega sárt að hugsa
til Ásu og barnanna allra. Þau yngstu
munu einungis þekkja pabba sinn af
afspurn. Öll eigum við okkar mynd af
samferðamönnunum og oft eru það
lítil atvik sem móta minninguna. Mig
langar að segja stutta sögu af Ásgeiri,
því mér finnst sú saga lýsa týpunni
vel. Nokkru fyrir þrítugsafmælið mitt
hringir Ásgeir í mig og spyr hvort
hægt sé að komast á kranabíl inn á
lóðina við hús foreldra minna, en ég
hafði fengið húsið þeirra lánað til
veisluhalda. Mér fannst spurningin
skrýtin og kvað nei við, það væri girð-
ing fyrir framan. „Er hægt að fjar-
lægja hana?“ „Nei, það er ekki hægt,“
sagði ég og flýtti mér að bæta við að
hún væri steypt niður. Nokkur vel val-
in orð um steyptar girðingar féllu á
hinum enda línunnar en Ásgeir neit-
aði að segja mér hvað lægi undir;
skýringuna fékk ég síðar. Í afmælis-
gjöf hafði hann keypt mosagróna
trillu sem hét Kredit ÍS og var geymd
einhvers staðar bak við hús austur á
fjörðum. Þetta var frægt fley og hafði
komið við sögu í meintu rækjukvótas-
vindli. Bátinn hafði Ásgeir keypt fyrir
nokkur þúsund krónur ásamt 5 kíló-
um af ufsakvóta. Í ræðu sem fylgdi
gjöfinni kom fram að kvótanum væri
ætlað það hlutverk að draga úr skrif-
um mínum um þetta leiðinda kvóta-
kerfi þar sem ég gæti ekki verið
þekktur fyrir að halda rausinu áfram,
orðinn kvótaeigandi og samansúrrað-
ur hagsmunaaðili. Ásgeir hafði síðan
ætlað sér að flytja trilluna að austan
og lauma henni í garðinn heima á
Langeyrarvegi og láta mig þurfa að
útskýra fyrir foreldrum mínum hvað í
ósköpunum trillan Kredit ÍS væri að
gera í garðinum hjá þeim. Allir eigum
við vinir Ásgeirs sögur sem lýsa
skemmtilegum, hlýjum og vel af guði
gerðum manni. Nú eru minningarnar
eftir um góðan dreng sem hafði til að
bera sjarma sem fáum er gefinn.
Hugur okkar Brynhildar er hjá Ásu
og börnunum. Við kunnum engin orð
sem geta veitt huggun í þessum
harmi, en biðjum góðan guð um að
hjálpa þeim á þessum erfiðu og sáru
stundum.
Illugi Gunnarsson.
 Fleiri minningargreinar um Ás-
geir Þór Jónsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Nikólína Karls-dóttir fæddist í
Hafnarfirði 20. sept-
ember 1929. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu í Nes-
kaupstað 13. ágúst
síðastliðinn. Hún
var dóttir hjónanna
Stefaníu Maríu
Jónsdóttur, f. 16.11.
1901, d. 17.4. 1987,
og Karls Kristjáns-
sonar, f. 28.7. 1900,
d. 21.8. 1958. Systk-
ini Nikólínu eru,
sammæðra, Fjóla Gísladóttir, f.
1924, gift Gunnlaugi Lárussyni, f.
1923 og alsystkini, Margrét Beit-
tel, f. 1926 gift James Beittel, f.
1968, kvæntur Guðdísi Guðjóns-
dóttur, f. 1965, börn þeirra eru
Anna Katrín, f. 1990, Ólöf María, f.
1994 og Darri, f. 1998, b) Ingi-
björg, f. 1969, sonur hennar Egg-
ert Georg, f. 1996 og c) Snorri Sig-
urður, f. 1980. 2.) Stefanía María,
f. 26. mars 1950, gift Einari Magn-
ússyni, f. 7. maí 1948, d. 6. janúar
2000, sonur þeirra er Davíð, f.
1986. Stefanía er í sambúð með
Þórleifi Ólafssyni, f. 31. des 1947.
Hinn 31. desember 1961 giftist
Nikólína Snorra Jónssyni, f. í Nes-
kaupstað 13.3. 1922, d. 22.12.
2003.
Nikólína ólst upp í Hafnarfirði.
Hún og Snorri stofnuðu fyrst
heimili í Kópavogi og bjuggu þar
til ársins 1970 er þau fluttu til Nes-
kaupstaðar.
Útför Nikólínu verður gerð frá
Norðfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
1916, d. 2005, Jón
Óskar, f. 1928, d.
1996, kvæntur Huldu
Friðriksdóttur, f.
1931, d. 1996, Magn-
ús, f. 1930, kvæntur
Guðbjörgu Viggós-
dóttur, f. 1936, og
Bryndís, f. 1935, d.
1987, gift Páli Helga-
syni, f. 1933.
Nikólína var í sam-
búð með Júlíusi
Kristjánssyni, f. í
Reykjavík 1926. Þau
slitu samvistir. Börn
þeirra eru 1) Karl Birgir, f. 26.12.
1948, kvæntur Gerði Maríu Gunn-
arsdóttur, f. 15. maí 1950. Börn
þeirra eru: a) Gunnar Karl, f.
Í dag kveð ég hinstu kveðju
tengdamóður mína Nikólínu Karls-
dóttur eða Línu eins og hún var ávallt
kölluð.
Ég man fyrst eftir Línu á síldarár-
unum þar sem hún var að salta síld á
Drífuplaninu í Neskaupstað. Hún var
þá nýkomin á Norðfjörð ásamt manni
sínum Snorra Jónssyni húsgagna- og
skipasmið. Á þessum árum höfðu
Lína og Snorri sumarsetu í Neskaup-
stað en yfir veturinn bjuggu þau í
Kópavogi.
Lína kunni strax vel við sig í Nes-
kaupstað og seint á sjöunda áratugn-
um fluttu þau hjón til Neskaupstaðar.
Þar byggðu þau sér hús á einum feg-
ursta stað í bænum með stórkostlegu
útsýni yfir fjörðinn. Lína leit fljótt á
sig sem Norðfirðing og ef hún fór eitt-
hvað í burtu frá Neskaupstað saknaði
hún strax fjarðarins og mannlífsins.
Svo miklu ástfóstri tók hún við stað-
inn.
Þeim Línu og Snorra varð ekki
bara auðið en áður hafði Lína átti tvö
börn með Júlíusi Kristjánssyni þau
Karl Birgi og Stefaníu Maríu og gekk
Snorri þeim í föðurstað.
Í Neskaupstað vann Lína í góð 30
ár í fiskvinnslu. Fyrstu árin við síld-
arverkun en eftir að síldin hvarf vann
hún í fiskiðjuveri Síldarvinnslunnar.
Hún var mikill verkalýðssinni og sat
um tíma í stjórn Verkalýðsfélags
Norðfjarðar. Lína hafði oft á orði að
sér litist ekki á þá miklu misskiptingu
auðs sem orðin væri í íslensku þjó-
félagi.
Það sem einkenndi Línu var hið fal-
lega yfirbragð og brosið hennar, sem
allir Norðfirðingar þekktu. Hins veg-
ar bjó mikil alvara undir niðri og gat
Lína bæði verið ýtin og ákveðin ef svo
bar undir.
Lóðin í kringum hús Línu og
Snorra í Neskaupstað er stór og mik-
il. Þar er fallegur garður sem að
mestu er verk Línu. Yfir sumartím-
ann mátti oft sjá Línu komna út í garð
árla morguns og þar gat hún haldið
til, til kvölds. Lína hafði yndi af ís-
lenskum steinum og í innkeyrslunni á
Blómsturvöllum er tröð alsett stein-
um, sem Lína hafði safnað á ferðum
þeirra Snorra um landið.
Snorri féll frá skömmu fyrir jól
2003 og eftir það var Lína ein í húsi
þeirra hjóna. Á árinu 2004 kenndi hún
sér þess meins sem stuðlaði að fráfalli
hennar. Við sem stóðum henni næst
vissum vel hve veik hún var en enginn
átti von að kallið kæmi svona snöggt.
Sjálf hafði hún á orði nokkrum dögum
áður en dauðann bar að, að hún vildi
ekki að árin framundan yrðu mörg
svona – en þá leið henni mjög illa.
Mörg síðustu árin starfaði Lína
mikið fyrir Félag eldri borgara í Nes-
kaupstað. Innan vébanda félags eldri
borgara voru líka margar af hennar
bestu vinkonum og í Neskaupstað var
HLH flokkurinn þekktur þ.e Hulda,
Lína og Heiða, en þær vinkonur á
Blómsturvöllunum fengu sér oft
gönguferð.
Lína var trúuð kona og hjálpaði
trúin henni mikið í veikindunum. Þá
hafði hún yndi af ljóðum og las þau
mikið.
Hafði hún mörg þeirra á hraðbergi
og oft gat maður heyra hana fara með
falleg íslensk kvæði eða að hún raul-
aði falleg íslensk lög sem henni þótti
ofurvænt um.
Að leiðarlokum þakka ég fyrir þær
stundir sem ég átti með Línu síðustu
árin. Megi Guð varðveita minningu
Nikólínu Karlsdóttur og veita henni
miskunn sína.
Þórleifur Ólafsson.
„Það er eins og gerst hafi í gær,“
þessi ljóðlína kemur upp í huga mér
nú þegar ég skrifa kveðjuorð um hana
Línu frænku mína. Óteljandi minn-
ingar eru tengdar henni, allt frá barn-
æsku. Í hugum okkar systkinanna
var hún einn af þeim máttarstólpum
sem skóp heim bernsku okkar og
æsku. Máttarstólpum sem sumir
hverjir eru horfnir á braut en skilja
eftir sig óafmáanleg spor í lífum okk-
ar og hafa mótað okkur miklu meir en
þau vissu.
Norðurbrautin var miðja alheims-
ins og húsið nr. 17 var ættaróðalið
sem allt snerist um. Þar ólust þau upp
börnin hans Kalla í Kötlunum og Stef-
aníu konu hans. Þar ólust líka upp
margir niðjar þeirra og gera enn.
Lína frænka var systir pabba og að-
eins 2 ár skildu þau að í aldri.
Eldri Hafnfirðingar hafa oft haft á
orði í gegnum tíðina hversu falleg hún
Lína var og sérlega skemmtileg og
hláturmild, enda er hún alltaf hlæj-
andi í minningum okkar systkinanna.
Lína hafði ríka kímnigáfu og ein-
staka frásagnarhæfileika og hreif fólk
með sér þegar hún talaði.
Líklega hefði hún orðið góð leik-
kona ef hún kosið að leggja þá list fyr-
ir sig. Lína var tignarleg og bar sig
sérstaklega vel. Hláturinn hennar var
einstaklega smitandi, hún hló af inn-
lifun hátt og hvellt og „hún sló á lær
sér“ eins og sagt var. Faðmur hennar
var einnig hlýr og fengum við systk-
inabörnin oft að njóta þess.
Já, „það er eins og gerst hafi í
gær.“ Sunnudagsmorgnarnir á Skjól-
braut 10 eru ógleymanlegir. Lína í
eldhúsinu að elda steikina og Snorri í
stofunni að hlusta á útvarpsmessuna.
Allt var svo hreint og fallegt og ein-
hver helgi ríkjandi í húsinu. Við
Dedda gengum um hljóðar og stilltar,
settumst prúðar undir súðina í eld-
húsinu og borðuðum heimsins besta
mat. Á meðan á borðhaldinu stóð voru
rædd hin ýmsu mál og mér er minn-
isstæð sú virðing sem mér, þá barni
að aldri, var sýnd. Sterk virðing fyrir
börnum og skoðunum þeirra var
mjög virkur þáttur í skapferli Línu.
Einnig hef ég heyrt að hún hafi verið
einstaklega góð við eldra fólkið á Sól-
vangi þegar hún vann þar.
Það var mikil eftirsjá í huga mínum
þegar Lína, Snorri og Dedda fluttu á
Norðfjörð. Enn þann dag í dag hlýnar
mér um hjartarætur þegar ég geng
fram hjá Skjólbraut 10 og ég get aldr-
ei fullþakkað allar góðu minningarnar
sem ég á úr vesturbæ Kópavogs.
Lína var mjög ánægð á Norðfirði
og vildi hvergi annars staðar vera. Þó
árin liðu og yrðu að tugum og sam-
verustundum fækkaði þá slitnaði
aldrei sá strengur sem sterkur er of-
inn í hjörtu góðra ættingja og vina.
Þannig var að hitta Línu, alltaf eins
og við hefðum hist í gær.
Elsku Dedda, Kalli og fjölskyldur
og aðrir ættingjar og vinir Guð gefi
ykkur styrk í sorginni.
Innilegar kveðjur frá Bíbí, Magga
og börnunum Stefáni Karli, Elínu
Maríu, Láru Björk, Kristjáni Ævari
og Karólínu Ósk.
Vertu sæl að sinni elsku frænka og
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Guðný Þórunn Magnúsdóttir.
Elsku Lína mín hefur flutt sig yfir
á annað tilverusvið. Þessi fallegi gull-
moli með hlýja brosið sitt og umvefj-
andi hlýju. Heimilisvinurinn sem okk-
ur á Skorrastað þótti svo vænt um og
við fjölskyldan vildum hafa sem mest
í kringum okkur og þegar við systk-
inin eignuðumst börnin okkar þá
sýndi hún þeim sömu hlýjuna. Hún
var líka skemmtileg og stutt í hlátur
hjá henni þannig að það var mjög
gaman að slá á létta strengi við hana
og stutt var í húmorinn. Mér finnst
eins og ég hafi þekkt Línu allt mitt líf
en ég var reyndar orðin unglingur
þegar foreldrar mínir og Snorri og
Lína urðu bestu vinir. Þau komu oft í
heimsókn inn á Skorrastað, duttu þar
inn í allt það fjör sem ríkti á stóru
heimili. Línu líkaði það vel að vera í
fjörinu og það ríkti glens og gaman og
margt látið fjúka án ábyrgðar.
Ég hef búið í Reykjavík sl. þrjátíu
ár en það breytir ekki því að æsku-
stöðvarnar, ættingjar og vinir kalla
mann til sín, þannig að ég hef farið
eins oft og ég hef getað til að hitta allt
og alla sem mér þykir svo vænt um
fyrir austan. Þar hefur Lína mín skip-
að stóran sess, ferðin austur var ekki
fullkomin nema að hitta Línu. Nú
verður breyting á, en eins og við vit-
um þá er ekkert af okkur eilíft, við
fæðumst, fáum mismunandi tíma til
ráðstöfunar hér á jörðu og við deyj-
um.
Línu tími var komin og hún stóð
eins og hetja fram á hinstu stund, fal-
leg, hlý og gefandi.
Ég og dætur mínar sendum börn-
um Línu og þeirra fjölskyldum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Lína er ein af perlunum sem ég
geymi í hjarta mínu.
Blessuð sé minning hennar,
Sólveig María.
Á erfiðri skilnaðarstundu er margt
sem sækir á hugann. Ég minnist þess
þegar kynni okkar hófust, elsku Lína
mín. Við unnum þá á sama vinnustað
þar sem með sanni mátti segja að lífið
væri fiskur. Þar kynntist ég strax
þeim góðu eiginleikum sem voru svo
sterkir í eðli þínu, þ.e. hjálpsemi og
kærleikur. Þú vissir að okkur vantaði
sárlega húsnæði fyrir börnin okkar
sem voru að hefja nám í Reykjavík.
Og hjálpin kom frá ykkur hjónum,
þér og þínum góða eiginmanni,
Snorra Jónssyni. Upp úr þessu óx
okkar góða vinátta sem aldrei brá
skugga á. Þið voru okkar bestu fjöl-
skylduvinir sem voruð með okkur
hjónum, börnum okkar og barna-
börnum á öllum gleðistundum.
Það var eins sjálfsagt og orðið gat
að þið kæmuð, hvort sem um var að
ræða barnsskírnir, fermingar eða af-
mælisveislur. Ég tala nú ekki um
þorrablót eða aðrar samkomur hjá
fjölskyldunni. Gamárskvöldin höfum
við átt saman sl. 30 ár með fáum und-
antekningum. Það er margs að sakna.
Þú hafðir einstakt lag á því að hæna
alla að þér. Börnin okkar og barna-
börn elskuðu þig og virtu og fannst
aldrei þau vera búin að koma í heim-
sókn nema hitta Línu sína.
Það var oft glatt á hjalla hjá okkur
vinkonum bæði í vinnunni og utan
hennar. Þú hafðir góða kímnigáfu og
áttum við létt með að hlæja saman.
Þú varst að sama skapi auðsærð, enda
næmari á fólk og umhverfið en al-
mennt gerist. Það fór aldrei framhjá
þér ef einhverjum leið illa og alltaf
varstu fljót að rétta fram hjálpar-
hönd. Þetta kom vel í ljós þegar við
unnum í fiskinum þar sem þú vannst
við eftirlitsstörf og hafðir góða yfir-
sýn yfir salinn. Á okkar starfsárum
var mikil þörf fyrir vinnandi hendur
við sjávarsíðuna, því var starfsfólkið
margt og breitt aldursbil, allt frá 12
ára aldri og upp í áttrætt. Allt þetta
fólk átti jafnan aðgang að þér.
Þegar starfsárum lauk þá einbeitt-
um við okkur að starfi í Félagi eldri
borgara hér í bæ. Þar blómstruðu
þínir góðu kostir og nærvera þín sem
heillaði alla. Þú varst gjöful á sjálfa
þig eins og fyrr. Því var mikið til þín
leitað með alls konar kvabb. Þér þótti
líka vænt um félagið þitt og vannst því
allt sem þú máttir, allt til hinsta dags.
Við andlát þitt verðum við öll svo
miklu fátækari. Við höfðum öll vonast
til þess að fá að hafa þig lengur, en
Guð ræður. Við Lalli sendum hug-
heilar samúðarkveðjur til barnanna
þinna, Deddu og Kalla, barna-
barnanna og langömmubarnanna.
Þeirra er missirinn mestur. Við Lalli
viljum, elskulega vinkona, kveðja þig
með hjartans þakklæti fyrir allt sem
þú varst okkur.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast
svo margt, sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minnig er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hvíl í friði mín, kæra vinkona
Jóhanna Ármann.
Nikólína Karlsdóttir