Morgunblaðið - 21.09.2007, Side 38

38 FÖSTUDAGUR 21. SEPTEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Markús Krist-jánsson fæddist
í Reykjavík 13. júlí
1961. Foreldrar
hann eru Kristján
Þorkelsson frá Hell-
issandi og Sigríður
Markúsdóttir frá
Stykkishólmi.
Systkini Markúsar
eru Kristján Sig-
urður, f. 12.12. 963,
Rafn Áskell, f. 3.1.
1970 og Alma Sif, f.
15.3. 1983.
Markús ólst upp á
Hellissandi. Hann
kvæntist Rut Bragadóttur 1980.
Þau skildu. Börn þeirra eru Krist-
ján Fannar, f. 11.12.
1980 og Svanur
Bergsteinn, f. 19.9.
1984. Þeir eru báðir
búsettir í Holme-
strand. Áður átti
Rut soninn Eyjólf
Braga Lárusson,
hann býr einnig í
Holmestrand.
Sambýliskona
Markúsar frá 2005
er Nina Askerud frá
Holmestrand.
Markús verður
jarðsettur í Botne
kirke í Holmestrand
í dag og hefst athöfnin klukkan
11.
Það dimmdi snemma daginn
þann, sem hún barst mér þessi
harmafregn að hann Markús minn
hefði orðið bráðkvaddur. Þessi
hraustlegi, káti drengur, hvernig
mátti það vera að hann væri horfinn
okkur svo skyndilega?
Það er sagt að þeir sem guðirnir
elska deyi ungir. Um það hverjir
þessir guðir eru hafa menn vísast
ýmsar hugmyndir. En eitt er víst að
ef það að fá ríflegan skammt af hæfi-
leikum í vöggugjöf þýðir að vera
elskaður af guðunum, þá átti það við
Markús. Mér fannst hann heillandi
þessi strákur, alveg frá því ég fyrst
leit hann augum og þá var hann bara
fárra klukkustunda gamall. Og ekki
ófríkkaði hann með aldrinum. Þessi
fallegu augu, sem fljótlega fengu
þennan yndislega brúna lit og þetta
bjarta bros, sem bræddi huga gömlu
frænku jafnt og annarra. Hvern gat
grunað að samverustundin, sem við
áttum Kjósinni í sælureitnum þeirra
Siggu og Stjána, væri sú síðasta. En
yndisleg er hún minningin um þenn-
an dýrðardag, þegar sólin skein eins
og hún gerði svo oft á þessu nýliðna
sumri. Flestir í fjölskyldunni okkar
komnir saman til þess að skemmta
sér og það leiddist engum þann dag.
Þar var Markús, nýkominn úr ferða-
lagi, hann hafði verið að sýna unn-
ustunni sinni landið sitt. Nýr kafli
var hafinn í lífi hans og hann horfði
til framtíðar geislandi af hamingju.
Þeir slógu ekki slöku við stuðpúð-
arnir hennar Siggu. Markús með
gítarinn, kunni flest lögin og ef ekki,
þá þurfti hann bara að heyra þau
einu sinni, þá gat hann spilað þau.
Krissi, kunnandi alla texta, og ekki
skemmdu Rafn og Alma Sif fyrir
með sínar fallegu söngraddir. Hann
var hvers manns hugljúfi þessi
drengur, elskaður sem unnusti, fað-
ir, sonur, bróðir og afi. Það er djúpt
skarðið sem hann skilur eftir sig.
Það verður aldrei fyllt, en minning-
arnar eru margar og þær hugga
þegar frá líður.
Ég og fjölskylda mín sendum
hugheilar samúðarkveðjur til allra
þeirra sem gráta ástvininn sinn. Ég
þakka fyrir að hafa fengið að þekkja
Markús.
Ólöf.
Ferðin er á enda – kallið er komið!
Góður drengur hefur verið sóttur
heim til annarra starfa á öðrum og
æðri sviðum. Dvölin á Hótel Jörð
varð ekki löng og brottförin kom öll-
um á óvart. Það sannar að enginn
veit sinn næturstað.
Við Markús vorum bræðrabörn
og ólumst upp undir Jökli eins og
það er kallað þegar minnst er Hell-
issand á Snæfellsnesi. Ég hjá ömmu
okkar og afa og hann í næsta húsi.
Uppeldisstöð okkar var ævintýra-
land æskuminninganna þar sem allt
sem stóð til boða var á næsta leiti.
Snjóhús voru byggð, skautað var á
tjörnum og götum þegar „illa/vel“
áraði. Skíðabrekkur ýmist fyrir aft-
an hús eða neðan. Á sumrin var farið
berjamó að morgni eitthvað út í
buskann og síðan snúið heim að
kvöldi berjablár í framan með fulla
fötu ýmist af bláberjum eða kræki-
berjum. Þá var það heyskapurinn,
veiðin og svo jólaboðin þar sem
Stjáni faðir hans var alltaf til staðar
ef þurfti að skeyta saman gömlu
jólaseríurnar. Þessar og eins ótal
fleiri minningar koma upp í hugann
er litið er til baka yfir farinn veg.
Þetta var okkar heimur í landi
áhyggjuleysis, ævintýra og frelsis.
Allir sem einn og einn fyrir alla. Síð-
ar skildu leiðir út í heim og einn fór í
austur og annar í vestur. Þótt ára-
raðir hafi liðið á milli þess sem við
hittumst þá breyttist ekkert. Mark-
ús var alltaf sami góði drengurinn.
Mildu hlýju augun hans voru spegill
sálarinnar þar sem innsýn gafst á
stóra og mikla sál góðmennskunnar.
Hans ferðalagi hefur nú lokið á
áfangastað og ný ævintýri tekin við.
Við munum aftur hittast á leiðar-
enda. Elsku vinur, hafðu þökk fyrir
allt og allt. Ég mun ávallt geyma
minningu þína. Guð geymi þig um
alla eilífð og gefi þeim styrk er eftir
lifa.
Ásta frænka og
fjölskylda, Virginiu.
Elsku hjartans frændi minn, mik-
ið er það sárt að rita þessi kveðjuorð
til þín. Margar minningar leita á
hugann á stundu sem þessari. Það
var alltaf gaman að fá þig til mín í
sveitina þegar þú varst lítill dreng-
ur. Þú komst fyrst til mín bara
tveggja ára, jafngamall Margréti
minni og þá var oft glatt á hjalla. Ég
man þegar ég rak ykkur bæði alls-
ber upp úr ískaldri ánni og þið
horfðuð á mig með ykkar björtu
augum og sögðust bara hafa verið í
baði. Það er svo erfitt að horfa á eft-
ir þér, elsku drengurinn minn, þar
sem þú ert frá okkur tekinn í blóma
lífsins. Þú varst alltaf sami fallegi,
hlýi frændinn sem lýstir upp til-
veruna með hverri heimsókn. Þegar
dyrnar opnuðust og ég heyrði þig
kalla „Ertu heima frænka“ þá brosti
sólin og lífið varð bjartara.
Mikið afskaplega gladdi það mig
þegar þið Nína heimsóttuð mig í
sumar. Ég á eftir að sakna þín sárt,
elsku frændi minn. Ég fylgdist alltaf
með þér í gegnum hana mömmu
þína og var stolt af þér og þínum
verkum.
Ég veit að Guð og fólkið okkar
tekur þér opnum örmum og að
minningin um góðan dreng veitir
okkur fjölskyldu þinni styrk í sorg-
inni.
Skært geta leiftrin logað.
Liðin og myrkvuð ár
birtast í blárri móðu
sem bros í gegnum tár.
Bak við heilaga harma
er himinninn alltaf blár.
(Davíð Stefánsson)
Elísabet frænka
Með fátæklegum orðum kveðjum
við hann Markús frænda okkar, sem
fallinn er frá langt fyrir aldur fram.
Sviplegt andlát Markúsar er sárara
en orð fá lýst og hugur okkar allra
er hjá fjölskyldu hans, sem nú á um
sárt að binda.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð
(Valdimar Briem)
Betubörn.
Þeir sem guðirnir elska deyja
ungir. Ég veit ekki hvort þetta er
einhver huggun þeim sem eftir sitja
og spyrja sig: Af hverju? Af hverju
fengum við ekki meiri tíma með hon-
um? Af hverju er ungur maður í
blóma lífsins tekin frá heittelskaðri
unnustu, börnum, foreldrum, systk-
inum og öðrum þeim sem að honum
stóðu? Við þessu fæst væntanlega
ekki neitt svar en við verðum að ylja
okkur við minningar um góðan unn-
usta, föður, son, bróður, frænda og
vin.
Við sem ólumst upp á Hellissandi
og nutum návista Markúsar vitum
að hann var góður drengur, sein-
þreyttur til vandræða og duglegur
með afbrigðum, vinur vina sinna og
góður frændi. Markús var frændi
minn, hann var stóri bróðir Krissa
vinar míns og var í mörgu fyrirmynd
mín á uppvaxtarárunum á Sandi.
Hann, Keli frændi og Auðbjörg
systir voru jafnaldrar og fylgdust að
í gegn um grunnskólann og mér er
minnisstætt þegar þau fermdust þá
lá beinast við að halda fermingar-
veisluna þeirra saman í Röstinni og
deildu þau þar athyglinni.
Markús frændi minn var músík-
alskur og mér er minnisstætt að
hann var lunkinn gítarleikari þó að
ég hafi aldrei getað skilið hvernig í
ósköpunum hann gat spilað á gít-
arinn öfugan þar sem hann var örv-
hentur en hann var ekki að hafa fyr-
ir því að snúa strengjunum við
heldur lærði gripin öfug og náði
hreint ótrúlegri leikni á þann hátt.
Við urðum skipsfélagar á Rifsnes-
inu eina vertíð þegar ég óharðnaður
unglingurinn steig mín fyrstu sjó-
mannsskref og hann þá orðinn vel-
sigldur, tók frænda sinn upp á sína
arma og kenndi honum ýmis ráð til
að létta vistina um borð. Hann var
hörkuduglegur sjómaður.
Markús flutti með fjölskyldu sinni
til Noregs fyrir margt löngu og eftir
það urðu samskiptin eins og gengur
og gerist minni en alltaf heyrði mað-
ur af þeim í gegnum Krissa og Sússu
og ekki var annað að heyra en að allt
gengi bara ágætlega þó væntanlega
hafi skipst á skin og skúrir eins og
hjá flestum.
Hin síðustu ár hafa „hittingarnir“
orðið fleiri þó aldrei sé svo sem nóg
að gert í þeim málum. Við Krissi
ræddum það fyrir skömmu að nú
væri kominn tími á ættarmót eða
„hitting“ þar sem langt er orðið síð-
an ættin hittist síðast en því miður
verða ættarmótin þín kæri frændi
ekki fleiri í þessu jarðlífi en vonandi
verður vel tekið á móti þér hinum
megin hvað svo sem bíður okkar
þar. Elsku Markús frændi minn, ég
vildi að við hefðum verið í meira
sambandi og ég vildi að ég hefði sagt
þér oftar að þú varst mjög góður
frændi fyrir það eitt að vera alltaf
þú sjálfur, ég vildi að ekki hefði
komið til þess að þetta yrði síðasta
kveðja mín til þín, það veit sá sem
allt veit.
Kæra Nína, Kristján, Svanur,Ey-
jólfur og Rut, missir ykkar er mikill
og megi góður Guð styrkja ykkur í
sorg ykkar. Elsku Stjáni og Sigga,
Krissi, Rafn, Alma og fjölskyldur
þið sjáið á bak yndislegum dreng og
við sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur og megi góðar
minningar úr lífi hans hjálpa ykkur
öllum í gegnum þessar erfiðu stund-
ir.
Þórarinn Friðgeirsson,
Ásdís Hrönn og börn.
Markús Kristjánsson
✝ Hans Bäärn-hielm fæddist í
Gävle í Svíþjóð 14.
október 1941. Hann
lést 3. september
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru
hjónin Britta Bäärn-
hielm, f. 1918, d.
1996 og Ingemar
Bäärnhielm, f. 1918,
sem býr nú í hárri
elli í Luleå. Fjöl-
skyldan bjó fyrst í
Gävle en síðan í
Karlskrona og síðan
í Mora í Dölunum en lengst í Luleå
í Norðurbotni, en á þessum stöð-
um var fjölskyldufaðirinn lög-
við krabbameinsdeild Sjúkrahúss-
ins í Umeå og Helenu framhalds-
skólakennara.
Seinni kona Hans er Pétra Pét-
ursdóttir meinatæknir, f. í Stykk-
ishólmi 23. september 1943. For-
eldrar hennar voru Sigríður
Jónsdóttir, f. í Stykkishólmi 1917,
d. 1999 og Pétur Sumarliðason, f. í
Ólafsvík 1917, d. 1943.
Fyrri maður Pétru var Jóhann
Guðmundsson læknir, látinn og
eignuðust þau þrjú börn, Hafdísi,
f. 1968, Guðmund, f. 1971 og Lilju,
f. 1974, öll búsett í Umeå. Jóhann
og Pétra slitu samvistum 1985.
Pétra kynntist Hans árið 1986
og gengu þau í hjónaband árið
2000.
Útför Hans verður gerð frá
FONUS, Heliga Korsets Kapell, á
Sandbacka í Umeå í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.30.
reglustjóri og dómari
lengstan hluta starfs-
ævi sinnar. Þeim
hjónum varð þriggja
sona auðið, auk Hans
eru það þeir Klas
sem býr í Piteå og á
konu og þrjú börn og
Peter sem býr á Got-
landi og á konu og
fjögur börn. Hans
gekk í framhalds-
skólann í Vindeln og
varð síðan félags-
fræðingur frá Há-
skólanum í Umeå.
Fyrri kona Hans var Britt en
þau giftu sig 1965 og eignuðust
tvö börn, Peter, hjúkrunarfræðing
Í dag er til moldar borinn í Umeå í
Svíþjóð góður vinur okkar hjóna
Hans Bäärnhielm. Kynnin við Hans
hófust fljótlega eftir að við settumst
að til ársdvalar í Umeå, sumarið
1990, en aðdragandinn að þessum
kynnum var sá að fljótlega eftir kom-
una þangað höfðum við kynnst þá-
verandi vinkonu hans, sem síðar varð
eiginkona, Pétru Pétursdóttur sem
búið hafði í Umeå um langt skeið.
Samfélag Íslendinga í þessu vina-
lega bæjarfélagi samanstóð af hópi
fólks sem flest hafði staldrað þar við
vegna háskólanáms, en aðrir vegna
starfa sinna en kjölfestan var fólgin í
þeim sem þar höfðu fest rætur og
dvalið þar lengi og þar átti Pétra,
sinn sess. Kynni okkar af Hans urðu
m.ö.o. gegnum Pétru og þróuðust
fljótlega í átt að vinskap sem síðan
þróaðist í vinasamband. Að vera
bæði gestir og gestgjafar, beggja
vegna hafsins með þeim hjónum og
þeirra fólki er reynsla sem hvorugt
okkar hefði viljað vera án.
Þegar fréttist af veikindum Hans á
síðastliðnum vetri, gerðum við okkur
ekki fulla grein fyrir alvarleika máls-
ins en fregnin varð þó til þess að flýta
heimsókn okkar á Umeåslóðir til
Hassa og Pétru eins og þau oftast
voru nefnd saman, til litla bæjarins
þeirra Norrbyn, við Hörnefors. Þar
áttum við með þeim notalegar stund-
ir nú í byrjun ágúst, á meðan Hans
enn gat glaðst með góðum vinum.
Fyrir þær stundir og reyndar allar
aðrar erum við þakklát og vottum
fjölskyldum þeirra beggja innilega
samúð okkar.
Blessuð sé minning þessa góða
vinar.
Þórarinn B. Gunnarsson,
Ólafía B. Matthíasdóttir.
Hans Bäärnhielm
✝
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
HELGA DAGBJARTSDÓTTIR,
Syðstu- Mörk,
Rangárþingi Eystra,
verður jarðsungin frá Stóra - Dalskirkju
laugardaginn 22. september kl. 14.00.
Guðjón Ólafsson,
Pétur Guðjónsson,
Björgvin Guðjónsson.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
vegna andláts föður okkar, tengdaföður og afa,
EINARS MÖLLER
vélstjóra,
Heiðarholti 40,
Keflavík.
Sérstakar þakkir fær hjúkrunarfólk á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja fyrir einstaka umönnun og
hlýju.
Kristján Möller, Hólmfríður Karlsdóttir,
Birgir Möller, Þórstína Sigurjónsdóttir,
Ragnheiður Möller, Sigurður Sigurbjörnsson
og barnabörn.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Lengd | Minningargreinar séu ekki lengri en 3.000 slög (stafir með bilum -
mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að
senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem
kvaddur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er
um, fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og
börn og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast
er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í
minningargreinunum.
Undirskrift| Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín
en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar