Morgunblaðið - 21.11.2007, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. NÓVEMBER 2007 31
✝ Guðrún G. Fossfæddist á Eski-
firði 29. janúar
1916. Hún andaðist
á Droplaug-
arstöðum 9. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guð-
mundur Jónsson
framkvæmdastjóri,
f. 1887, d. 1961, og
Guðlaug Ingibjörg
Einarsdóttir, f.
1891, d. 1955. Fjöl-
skyldan flutti til
Reykjavíkur frá Eskifirði árið
1928. Guðrún átti sex systkini,
sem öll eru látin. Þau voru Ca-
milla, Margrét, Ásthildur, Sigrún
Jóhanna, Jóhannes og Alexander.
Hinn 1. desember 1945 giftist
Guðrún Hilmari
Foss skjalaþýðanda,
f. 1920 og eru börn
þeirra: 1) Hilmar
Friðrik, kvæntur
Margréti Rósu Pét-
ursdóttur, börn
þeirra eru Hilmar
Pétur og Sólveig
Heiða, og 2) El-
ísabet Guðlaug, son-
ur hennar er Ólafur
Hilmar.
Guðrún lauk
Verslunarskóla-
námi og starfaði
upphaflega við fyrirtæki föður
síns, en lengst af hjá Atvinnudeild
Háskóla Íslands.
Guðrún verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 15.
Hún er dáin hún Guðrún Foss,
elskuleg tengdamóðir mín. Guðrún
var falleg og ljúf kona, sem bar af sér
góðan þokka. Það var stutt í brosið
hennar og bláu augun sýndu vel ást-
úð hennar og væntumþykju. Guðrún
vildi ekki að það væri verið að hafa
fyrir henni og það þurfti alltaf að
sannfæra hana um að kaffiuppáhell-
ing eða því um líkt væri nú engin fyr-
irhöfn. Það var líka alltaf gott að
koma í heimsókn til Guðrúnar og
Hilmars í Pósthússtrætið og þar var
vel tekið á móti manni. Það var bara
eitt sem maður passaði sig á en það
var að hringja ekki eða koma í heim-
sókn þegar lögreglumaðurinn Der-
rick var í sjónvarpinu því Guðrún
hafði mjög gaman af þeim þætti.
Annars var hún alltaf til staðar, lítil
og nett, en samt stór manneskja.
Börnin mín, Hilmar Pétur og Sól-
veig Heiða, voru oft hjá ömmu og afa
þegar þau voru lítil og það fannst
Guðrúnu gaman. Hún elskaði þau
mikið og þau elskuðu hana á móti.
Þau syrgja nú ömmuna sína góðu, en
minning hennar lifir með þeim.
Samskipti okkar Guðrúnar hafa
alltaf verið góð allar götur frá því ég
fyrst kom inn í fjölskylduna fyrir
tæpum 25 árum. Ég elskaði þessa
góðu konu og þykir gott að hafa get-
að stutt hana þegar hún þurfti á því
að halda. Þótt veikindi hafi sett mark
sitt á Guðrúnu síðustu árin þá var
hún alltaf sjálfri sér lík, ljúf og glöð.
Ég mun aldrei gleyma brosinu henn-
ar þegar ég kom að heimsækja hana
á Landakot og síðast á Droplaugar-
staði; brosinu sem lýsti upp fallega
andlitið hennar og kom manni alltaf
til að líða vel. Vinátta okkar Guðrún-
ar er mér ómetanleg og líf mitt mun
alltaf verða markað af þeim yndis-
legu samskiptum. Ég á eftir að sakna
samverustunda okkar og mun geyma
minningu hennar í hjarta mér.
Fallin er hjartans fögur rós
og föl er kalda bráin.
Hún sem var mitt lífsins ljós
ljúfust allra er dáin.
Þú alltaf verður einstök rós,
elsku vinan góða.
Í krafti trúar kveiki ljós
og kveðju sendi hjóða.
(Jóna Rúna Kvaran.)
Ég vil þakka starfsfólkinu á Drop-
laugarstöðum sérstaklega fyrir alla
umhyggju þess og góðvild í garð
Guðrúnar og okkar í fjölskyldunni,
en tengdamóður minni leið mjög vel
þann tíma sem hún dvaldi þar. Ég vil
einnig þakka „fólkinu hennar“ á
Droplaugarstöðum, þeim Unni, Þor-
björgu, Birnu, Jórunni, Ólafi, Sig-
mundi og Ágústi, fyrir vinsemd
þeirra og hlýju og ég veit að Guðrún
hefði ekki getað fengið betra sambýl-
inga. Þið eruð yndisleg og Guð geymi
ykkur öll.
Ég votta Guðrúnu tengdamóður
minni virðingu mína og kveð hana
með þökkum.
Margrét Rósa Pétursdóttir.
Elsku amma Gauja er dáin. Okkur
þótti mikið vænt um hana og hún var
okkur alltaf góð. Amma var létt á
fæti og létt í lund og þannig ætlum
við að geyma minningu hennar í
hjörtum okkar.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Núna er amma Gauja himinborin
dís sem gengur léttum skrefum með
englum guðs í Paradís. Ástarkveðjur,
Hilmar Pétur og Sólveig Heiða.
Ég er svo lánsöm að eiga margar
minningar sem tengjast henni Guð-
rúnu minni. Leiðir okkar lágu saman
þegar hún var heimavinnandi
mamma á Þinghólsbrautinni og ég á
þrettánda ári. Hún fékk mig til að að-
stoða sig á heimili sínu með létt heim-
ilisstörf og gæta Elísabetar litlu.
Þetta var mikið gæfuspor fyrir mig,
en ég var á heimili þeirra næstu þrjú
sumur. Þennan tíma lærði ég margt,
Guðrún var óþreytandi í að leiðbeina
mér, það má segja að þetta hafi verið
minn húsmæðraskóli. Guðrún var
húsmóðir sem lagði stolt sitt í að búa
fjölskyldu sinni gott heimili. Mér var
treyst fyrir ýmsum vandaverkum á
heimilinu, undir vökulum augum
Guðrúnar og alltaf tókst henni að
gera hvern dag að viðburði. Við byrj-
uðum oft daginn á að setjast út á
svalir eða út í garð og fá okkur te og
spjalla og þó aldursmunur væri
nokkur var oft hlegið. Hún sagði mér
frá mörgu sem á daga hennar hafði
drifið, hún hafði átt viðburðaríka og
skemmtilega ævi. Guðrún hafði þann
eiginleika að geta alltaf fundið upp á
einhverju skemmtilegu. Hún sagði
gjarnan, „Heiða, nú drífum við þetta
af og svo skal ég spá í bolla fyrir þig.“
Þetta virkaði alltaf. Guðrún sá jafnan
eitthvað í bollanum sem hún vissi að
ég vildi heyra og stundum rættist
það! Hún átti það líka til að setjast
við píanóið og spila nokkur lög, hún
hafði yndi af því að spila og sem ung
stúlka í föðurhúsum hafði hún og
systur hennar spilað undir þöglu
myndunum.
Guðrún var mikill náttúruunnandi
og lóðin í kringum húsið þeirra á
Þinghólsbrautinni var skemmtileg
blanda af ræktuðum og villtum
gróðri. Ég held að henni hafi fundist
villti gróðurinn skemmtilegri. Hún
var hannyrðakona og nýtti vel þær
stundir sem gáfust til að sauma út.
Sat þá gjarnan við stofugluggann,
horfði út á hafið í áttina að Bessa-
stöðum og nýtti morgunbirtuna til að
sjá vel til. Það voru óvenjuleg og
þjóðleg bróderí sem hún fékkst við.
Guðrún hafði yndi af jólunum og
strax í nóvember var hún farin að
föndra með krökkunum og vinum
þeirra og undirbúa hátíðina. Þá tók
við bakstur og fleira, helst átti allt að
vera tilbúið tímanlega svo hægt væri
að njóta jólaföstunnar sem best. Hún
kenndi mér að það væri gott að nýta
hverja stund, ég man ekki eftir henni
vinkonu minni verklausri, kvik í
hreyfingum langt fram á efri árin.
Svo var flutt á Freyjugötuna og þar
var einnig búinn til ævintýraheimur
utan um fjölskylduna. Alltaf heitt te
og port-salut ostur til staðar í eldhús-
inu ef ég leit inn í heimsókn. Svo lá
leiðin í Pósthússtræti þar sem þau
hjón komu sér vel fyrir og Elísabet
bjó sér heimili í sama húsi til að vera
nálægt foreldrum sínum. Því miður
hittumst við sjaldnar seinni árin, en
þegar fundum okkar bar saman var
faðmlagið hlýtt og góðar kveðjur
fylgdu mér þegar ég kvaddi. Ég
þakka forsjóninni fyrir að hafa fengið
að njóta handleiðslu og vináttu
mætrar konur. Ég verð stödd í Kaup-
mannahöfn þegar útför þín fer fram,
elsku vinkona mín, en hugur minn
verður hjá þeim sem þér voru kær-
astir. Guð blessi ykkur öll.
Heiða Björk Rúnarsdóttir.
Frumbýlingar á Lynghaga 4 upp
úr miðri síðustu öld voru fern hjón,
þeirra á meðal foreldrar mínir og
Guðrún og Hilmar Foss. Í minning-
unni var alltaf sól og sumar á þessum
árum, tónlistin úr Vetrargarðinum
hljómaði yfir holtið á kvöldin og
krakkar skriðu undir girðinguna á
Tívolí og eyddu aðgangseyrinum í
sælgæti og bílabrautir. Ég var um
tíma eina barnið í þessu stóra húsi og
aufúsugestur á öllum hæðum. Hvergi
var þó betra að koma en upp til Göju
og þangað sótti ég löngu eftir að ég
var flutt af Lynghaganum.
Guðrún Foss hafði hlýtt viðmót,
hún var hæglát í framkomu, mikill
húmoristi og einstaklega barngóð.
Hún hafði einlægan áhuga á því sem
ég var að sýsla hverju sinni og ræddi
alltaf við mig eins og jafningja.
Heimili þeirra Hilmars var fallegt og
bar þess merki að húsráðendur höfðu
búið í Bretlandi. Þar var bæði garð-
skáli og arinn og það voru ekki bara
húsgögnin og myndirnar á veggjun-
um sem voru „öðruvísi“: Göja var
áskrifandi að breskum blöðum en
ekki þeim dönsku eins og þá tíðkaðist
og í hádeginu var gratíneraður fiskur
og soufflé, þegar landinn lét sér alla-
jafna nægja þverskorið. Göja var
mikil hannyrðakona saumaði m.a.
riddarateppið af Þjóðminjasafninu
og myndir með gamla íslenska kross-
saumnum sem hún kenndi mér. Hún
teiknaði líka og lét steypa í smíðajárn
skrautmuni til heimilisins og til gjafa
og var alltaf að. Göja var mikill dýra-
vinur og var áskrifandi að Dýra-
verndaranum, sem ég las spjaldanna
á milli. Hún átti læðuna Mjallhvíti,
sem keppti við mig um athygli hús-
móðurinnar en var þó vinur minn og
leikfélagi þegar hún ekki fór sínar
eigin leiðir. Á þessum árum var oft
gestkvæmt hjá þeim hjónum og hjá
Göju lærði stelpan af neðri hæðinni
að leggja á borð með ótrúlega mörg-
um og skrítnum hnífapörum, stífuð-
um servíettum og servíettuhringjum
úr silfri. En það var líka pláss hjá
Göju og Hilmari þótt mikið stæði til.
Einu sinni á aðfangadagskvöld var
ég boðin með löngum fyrirvara upp á
loft til að hitta heiðursgestinn, sr.
Friðrik Friðriksson, þá háaldraðan
mann og blindan. Myndin af sr. Frið-
riki í stofunni á Lynghaganum er
mér áreiðanlega minnisstæðust frá
þeim jólum.
Og svo komu börnin, fyrst Hilmar
Friðrik og svo Elísabet Guðlaug.
Göja var orðin tveggja barna móðir
og ég flutt af Lynghaganum og leið
einhvern veginn inn í unglingsárin.
Áfram héldu þó heimsóknir mínar,
ekki síst fyrir jólin þegar föndrað var
af mikilli list í eldhúsinu hjá Göju. Ég
heimsótti fjölskylduna í Kópavoginn
þar sem þau bjuggu á stórri sjávarlóð
meðan börnin voru lítil og líka á
Freyjugötuna. Loks fluttu Hilmar og
Guðrún í hjarta miðborgarinnar, þar
sem stutt var á kontórinn í Hafnar-
strætinu og seinna til heimila
barnanna beggja og fjölskyldna
þeirra. Í Pósthússtrætið kom ég hins
vegar alltof sjaldan.
Ég átti mörg indæl ár með minni
góðu vinkonu Göju og fjölskyldu
hennar. Fyrir þau vil ég þakka um
leið og ég votta Hilmari, börnum
þeirra og barnabörnum samúð við
fráfall góðrar eiginkonu, móður og
ömmu.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Foss.
Álfheiður Ingadóttir.
Guðrún G. Foss, mágkona mín, er
látin.
Guðrún var yndisleg kona, lífsglöð,
kát og blíð, húsmóðir eins og þær
gerast bestar, þolinmóðari og ráða-
betri en nokkurt annað foreldri með
hjartahlýju og umhyggju er gekk út
yfir allt.
Heimili þeirra Hilmars var ætíð
öllum opið og þar réð ríkjum vænt-
umþykja, elskulegheit og gestrisni.
Hún hafði svo góða nærveru að í
návist hennar varð glaðværðin ætíð í
fyrirrúmi og þar leið öllum svo vel að
jafnvel þungbrýnustu menn urðu
fyrir því að í sálu þeirra og andliti
tóku sig upp gömul bros.
Það eru mikil forréttindi að hafa
fengið að kynnast Guðrúnu og um-
gangast hana því að hún hafði ein-
stakt lag á að töfra fram það besta í
okkur og öllu því er hún kom nálægt.
Þannig var hún Guðrún og þannig
mun ég minnast hennar með þakk-
læti fyrir hennar lífsstarf.
Ég bið góðan Guð að blessa Hilm-
ar, bróður minn, og börnin þeirra.
Gunnar Sch. Thorsteinsson.
Guðrún G. Foss
✝ Arinbjörn S.E.Kúld fæddist að
Ökrum 23. maí
1911. Hann lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 11. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Ei-
ríkur Jónsson frá
Ökrum, d. 1916 og
Sigríður Jóhanns-
dóttir frá Öxney á
Breiðafirði, d. 1921.
Hann var yngstur 5
systkina og kveður
síðastur.
Arinbjörn kvæntist 1941 Aðal-
björgu Guðnýju Guðnadóttur, frá
Neskaupstað, f. 11.4. 1918, d.
12.5. 1979. Börn þeirra eru: 1)
Hilmar Jón, f. 13.10. 1940. Hann á
4 börn, Arinbjörn, Hallgrím,
Hjálmfríði Andreu
og Sigríði Hafdísi.
2) Helga Ósk, f.
28.6. 1942. Hún á 4
börn, Aðalbjörgu,
Halldóru, Heiðrúnu
og Guðlaugu. 3)
Eyjólfur Heiðar, f.
14.4. 1945. Hann á
eina dóttur, Hólm-
fríði. Barna-
barnabörnin eru 23,
2 þeirra eru látin.
Barnabarna-
barnabörn eru 3.
Arinbjörn gekk í
skóla á Hvítárvöllum og fór síðan
á sjóinn. Þegar hann kom í land
stóð hann að efnalaugarekstri.
Útför Arinbjarnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Mig langar til að minnast föður
míns, sem nú hefur loksins fengið
hvíldina. Hann hafði búið á Hrafn-
istu frá 1992. Hann var mjög virkur á
handavinnustofunni. Margir vour
púðarnir, útsaumuðu myndirnar og
teppin frá honum. Einnig var hann í
kórnum, enda söngelskur mjög. Í
ágúst 2004 fékk hann hjartaáfall og
var ekki hugað líf. Var hann í 3 vikur
á deild 14E á LSH, en hafði þetta af
og fór aftur á Hrafnistu, en nú á
sjúkradeildina F-2 og var þar til
dauðadags. Lífsþrótturinn þvarr eft-
ir þetta og var sorglegt að sjá þenn-
an sterka mann fjara svona út. Aldr-
ei missti hann þó áhugann á velferð
barnanna. Þetta voru nú orðnir 5
ættliðir. Hann var fæddur í sveit, á
Mýrunum. Hann fór í fóstur til móð-
ursystur sinnar 8 ára. Þar kynntist
hann vinnunni og þeim þrældómi
sem mótaði lífsskoðun hans. Eitt
sinn réðst á hann mannýgt naut í
sveitinni og alla tíð síðan átti hann
við bakveiki að stríða. Pabbi fór í
skóla á Hvítárbakka og lauk námi
þaðan. Síðan fór hann á sjóinn um
tvítugt, var á togurum, síldarskipum
og farskipum.
1939 fór hann til Danmerkur að
kynna sér efnalaugarekstur og kem-
iska meðferð fatnaðar og lærði það.
Fór síðan á Kötluna í siglingar fram
eftir stríði. Þá kom hann í land og
hellti sér í efnalaugarekstur. Var
hann bæði með í rekstri með öðrum,
eða einn. Margir muna hann meðan
hann var í Kolasundinu upp úr 1960
og enn fleiri er hann flutti sig 1964
og stofnaði Fatapressuna A. Kúld,
Vesturgötu 23. Þangað gátu menn
komið og beðið á meðan hann
„dressaði þá upp“. Var þetta mjög
vinsælt hjá sjómönnum, þegar þeir
voru að koma í land, enda var pabbi
afburða vandvirkur og vildi hvers
manns vanda leysa.
Pabbi hætti 1979, ekki það að
hann vildi hætta að vinna, heldur
var ekið á hann og hann meiddist og
mat það svo, að nóg væri komið.
Móðir okkar var mikill sjúklingur
mestan hluta ævinnar. Pabbi fórn-
aði sér gersamlega fyrir hana og
gerði allt til að við hefðum nóg að
bíta og brenna. Oft þurfti hann að
hafa húshjálp meðan hann var í
vinnunni.
Við vorum miklir vinir feðgarnir.
Ég var oft fyrir hann í Pressunni,
eða með honum þegar hann þurfti
þess með og ég var í landi. Ég á hon-
um allt líf mitt að launa. Alltaf gat
ég leitað til hans og stólað á hann
þegar ég þurfti hjálp út úr myrkr-
inu. Nú síðustu árin hef ég gert mitt
besta til að launa það.
Ég kveð þig, elsku vinur, með
ljóði þínu, Vor.
Bjarta nátta blik á vorin
birtast þáttar skil.
Ég fer sáttur endurborinn
alvalds máttar til.
Fennir yfir farin spor
fegurð lífs og trega.
Birtast aftur hjarta vor
með blíðu yndislega.
Hilmar J.A. Kúld.
Það var alltaf svo notalegt og
heimilislegt að koma til þín á Hjalla-
veginn og svo á Hrafnistu. Handverk
Aðalbjargar ömmu, langömmu
prýddi stofuna þína og svo tók hand-
verk þitt, útsaumaðir púðar, að birt-
ast okkur í jólapökkunum og prýða
nú stofuna, herbergin og bílana okk-
ar og munu alltaf vera til að minna
okkur á þig.
Alltaf var eitthvað gott til í komm-
óðuskúffunni þinni, brjóstsykur eða
súkkulaði.
Þú fékkst fullt af myndum af lang-
afabörnum þínum og stilltir þeim
upp í hillusamstæðuna þína. Þar
settu litríkar myndir af brosandi
frændum og frænkum í fínum fötum
svip sinn á herbergið þitt. Þú varst
áhugasamur að fylgjast með afa-
börnunum og langafabörnunum,
spurðir hvað væri að gerast og
hvernig gekk. Okkur öllum fannst
notalegt að spjalla við þig um allt
sem viðkom manns daglega lífi og
maður varð stoltur því þú varst svo
áhugasamur um mann.
Þú komst til okkar til Svíþjóðar
vorið 1993 ásamt nafna þínum Ar-
inbirni Kúld. Það var ómetanlegur
tími og þó að heitt hafi verið þá varst
þú alltaf uppáklæddur og þurrkaðir
bara svitann af höfðinu, reglulega,
með vasaklút okkur til mikillar
skemmtunar. Við fórum í bíltúr til
Danmerkur að hitta Öllu frænku í
Óðinsvéum. Þetta var virkilega fínn
tími og frábært að vera saman allan
daginn í heila viku . Takk fyrir að
hugsa ávallt svo vel um okkur alla
tíð. Takk fyrir að hafa verið afi og
langafi okkar.
Hallgrímur, Sæunn,
Ingi Þór, Eiríkur Viljar
og Tekla Eir.
Arinbjörn S.E. Kúld