Morgunblaðið - 21.11.2007, Qupperneq 34

34 MIÐVIKUDAGUR 21. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gunnar Páll Ív-arsson fæddist í
Reykjavík 7. ágúst
1949. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 10. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Katrín Sylvía Sím-
onardóttir frá
Vatnskoti í Þing-
vallasveit, f. 27.
september 1912, d.
27. maí 2001, og Ív-
ar Björnsson frá frá
Steðja í Borgarfirði,
f. 28. júlí 1919, d. 14. september
2006. Bræður Gunnars eru Viggó
Oddsson, f. 2. desember 1932, d. 7.
mars 1983, og Símon H. Ívarsson,
f. 9. mars 1951, kvæntur Maríu Ív-
arsdóttur, f. 5. júní 1952, þau eiga
þrjú börn.
Gunnar Páll kvæntist 27. sept-
ember 1969 Jónínu Ragn-
arsdóttur, f. 6. janúar 1952. For-
eldrar hennar voru
Andrea F.G. Jóns-
dóttir, f. 18. október
1909, d. 28. sept-
ember 1972, og
Ragnar Jón Lár-
usson, f. 8. maí
1907, d. 11. júlí
1971. Dætur Gunn-
ars og Jónínu eru: 1)
Andrea Margrét, f.
25. september 1968,
synir hennar eru
Gunnar Páll Torfa-
son, f. 2. janúar
1988, og Heimir
Páll Ragnarsson, f. 12. september
2001. 2) Katrín Sylvía, f. 30. júlí
1974, gift Gunnþóri Jónssyni, f.
18. september 1974.
Gunnar Páll var lengstan hluta
starfsævi sinnar skrifstofustjóri
hjá Fiskveiðasjóði Íslands.
Útför Gunnars Páls fer fram
frá Fella- og Hólakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
Hann afi var mín sterkasta fyr-
irmynd í lífinu. Hann ól mig upp
frá því ég fæddist og ég hef búið
hjá honum mestan part ævi minn-
ar. Áður en afi veiktist leið ekki sá
dagur að hann gæfi mér ekki alla
sína visku og ást, styddi mig í öll-
um mínum áhugamálum sem og
vandamálum. Eins og hann sýndi
mikla ástúð var hann líka stríðnasti
maður sem ég hef kynnst. Hann
var vanur að snúa út úr og ef mað-
ur sagði „heyrðu“ þá var svarið
ávallt „ég heyri bara mjög vel en
þú?“ og ég hló í hvert sinn, en mað-
ur komst ekki að þegar hann var
kominn í stuð að snúa út úr. Þegar
ég var yngri lá ég alltaf á bumb-
unni hans við að horfa á sjónvarpið
og svo leit ég upp og þá var hann
sofnaður, þá stríddi ég honum og
spurði „ertu sofnaður?“ og svarið
var „NEI! ég er bara að skoða
augnlokin“.
Afi var alltaf mjög skipulagður
og gat allt, hann var með stórar
hendur en samt sem áður gat hann
lagað minnstu hluti. Ég bar mikla
virðingu fyrir afa og tók mark á því
sem hann sagði og þegar hann
skammaði mig eða sagði mér til var
það bara þannig. Eitt af því sem ég
dáðist að í fari afa var að hann fór
ekki bara tvisvar yfir allt sem hann
gerði heldur þrisvar eða eins oft og
þörf var á. Hann aðstoðaði mig í
öllu sem ég tók mér fyrir hendur,
sérstaklega í náminu, ég þakka
honum í dag fyrir það sem ég kann
og get. Svo heppinn var ég að hann
kom alltaf að horfa á mig í hand-
boltanum og gaf mér góðar ábend-
ingar, þótti mér alltaf vænt um
það.
Ég lærði á gítar hjá Símoni bróð-
ur hans og afa þótti alltaf notalegt
að heyra mig spila. Það sem lýsir
afa best er til dæmis að fyrir ein
jólin aðstoðaði hann mig við að út-
búa geisladisk þar sem ég spilaði á
gítarinn og var það svo jólagjöf árs-
ins frá mér til minna. Afi veiktist
fyrir rúmum fimm árum, þá var ég
14 ára. Ég dáðist að honum að kom-
ast að hluta til upp úr þessum veik-
indum, ég er ekki viss um að ég
myndi vera nógu sterkur til þess,
því honum var vart hugað líf. Ég á
honum margt að þakka og geymi
margar góðar minningar í hjarta
mínu.
Nú kveð ég afa minn með sorg og
söknuði, sjáumst þó að seinna
verði.
Þinn
Gunnar Páll.
Kær bróðir minn, Gunnar Páll er
fallinn frá eftir langvarandi veik-
indi.
Við Gunnar ólumst upp í for-
eldrahúsum eins og lög gera ráð
fyrir. Fyrst í Vesturbænum en síð-
an í Hamrahlíðinni og urðum við að
sjálfsögðu báðir góðir Valsarar af
hjartans einlægni. Margt úr minn-
ingu æskunnar bindur okkur sam-
an á ótalmarga vegu.
Gunnar hafði fljótt skoðanir á
hlutunum og sótti sér þekkingu
víða að. Oft skildi maður ekki hvað-
an hann hafði alla þessa þekkingu,
sem hann lagði skoðunum sínum til
stuðnings. Alls kyns tölur og rann-
sóknir gat hann bent á í röksemda-
færslu sinni máli sínu til staðfest-
ingar, og gjarnan vildi hann eiga
síðasta orðið.
Eftir að Gunnar kynntist Nínu,
urðu samskiptin eðlilega minni en
áður, en engu að síður bárum við
reglulega saman bækur okkar og
fylgdumst hvor með öðrum.
Gunnar var mjög félagslyndur og
gjarnan var fjöldi manns saman
kominn á heimili þeirra hjóna og
glatt á hjalla. Einnig var Gunnar
mjög hjálpsamur og þegar vantaði
aðstoð var hún auðfengin.
Áhugasvið hans voru mörg,
íþróttir voru honum mikils virði og
fylgdist hann grannt með úrslitum
leikja sem við skeggræddum oft á
tíðum. Einnig hafði hann mikinn
áhuga á myndatökum og framköll-
un mynda og tók hann margar fal-
legar myndir sem prýtt hafa veggi
fjölskyldunnar. Golf stundaði hann
einnig af miklum áhuga og voru ófá
ferðalög þeirra hjóna tengd heim-
sóknum á golfvelli. Hér er fátt eitt
nefnt, en áhugasviðin voru mörg,
enda skorti aldrei umræðuefni þeg-
ar við hittumst.
Þegar Gunnar fékk heilablóðfall
fyrir tæpum sex árum var honum
ekki hugað líf, en seiglan var hon-
um í blóð borin og heim komst
hann, þó ekki alveg heill. Það var
því ljóst að það hallaði á seinni hlut-
ann. Nína og dætur þeirra önnuð-
ust hann af stakri dyggð, kærleika
og dugnaði sem er til mikillar fyr-
irmyndar. Í þessum erfiðleikum
hélt Gunnar glaðlyndi sínu og
áhuga á öllu því sem fram fór og
vildi vera þátttakandi af lífi og sál
eins og hægt var. Brosandi og fagn-
andi tók hann á móti okkur þegar
komið var í heimsókn og þó hann
hafi átt erfitt með að tjá sig, þá gat
Nína, á einhvern óskiljanlegan hátt
skilið um hvað málið snerist og
þannig auðveldað tjáskiptin.
Við þökkum Gunnari samfylgd-
ina og sendum Nínu, Andreu, Katr-
ínu og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Símon H. Ívarsson og fjölskylda.
Í lífinu hefur allt upphaf og allt
endi. Eilífðin er afstæð, en í lífinu
skiptast á skin og skúrir. Stundum
gengur vel og stundum illa. Orð eru
stundum skrýtin og stundum hafa
mörg orð ekkert innihald. Þá virkar
þögnin mælsk. Oft er það svo að ná-
vistin og kyrrðin virðast mögnuð.
Sumir hafa svo mikla útgeislun að
nærvera þeirra ein gerir lífið fag-
urt. Ég talaði og þú skildir. Þú tal-
aðir og ég skildi lítið, en þó skildi
ég flest – því návistin var svo góð
og stutt í kímnina. Þá var gaman.
Ég kynntist þér ungum, þegar þið
Nína voruð í tilhugalífinu. Þá
kynntist ég tryggð þinni og ein-
lægni. Samviskusemi, dugnaði og
vinnuúthaldi. Síðan höfum við verið
perluvinir og nær það út yfir gröf
og dauða. Síðan komu dæturnar
elskulegu og kátu afastrákarnir og
tengdasonurinn góði. Svo kom Jök-
ull. Þú áttir Nínu og þú áttir þau öll
og sást ekki sólina fyrir þeim. Þú
áttir mikið.
Svo kom allt litla fólkið í fjöl-
skyldunni sem leitaði til þín. Börnin
voru fljót að finna hlýjuna og
manngæðin. Í okkar fjölskyldu
varstu orðinn „pater familias“ –
ættfaðirinn, góði frændinn og góði
afinn. En fyrst og síðast þakka ég
þér fyrir allt það góða sem þú gafst
mér og alla vináttuna í gegnum tíð-
ina. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Eitt andartak;
Svo ekkert meir.
En minningin er myndræn
og minningin er kær.
Mér fannst svo langt um liðið
svo langt frá því í gær.
Nú litla fólkið leitar
nú leitum við og hin.
Að lösnum, ljúfum manni
að lífsins besta vin.
Já, vandfundinn er vinur
er verndar hópinn sinn.
Ég, kæri vinur, kveð þig
og kyssi þína kinn.
Eitt andartak;
Svo ekkert meir.
Ólafur og Sigrún.
Kvaddur er mágur minn og góð-
ur vinur, Gunnar Páll Ívarsson.
Gunnar var maðurinn hennar
Nínu, yngstu systur minnar, og
hafa kynni okkar varað í hartnær
40 ár. Eftir stendur minning um
einstaklega vel gerðan og góðan
mann, ljúfan og dagfarsprúðan.
Hann gladdist með öðrum þegar
vel gekk og var ætíð reiðubúinn til
að hlaupa undir bagga þegar á
þurfti að halda.
Fyrir nokkrum árum, rúmlega
fimmtugur, varð Gunnar fyrir áfalli
sem leiddi til þess að hann var
bundinn við hjólastól og gat ekki
tjáð sig með orðum. Fjölskylda
hans sameinaðist um að veita hon-
um sem besta umönnum svo hann
gæti dvalið áfram heima. Við þess-
ar aðstæður kom best fram hve vel
gerður Gunnar var. Hann var ætíð
ljúfur og kátur, leitaði eftir sam-
veru við aðra, hlustaði og tjáði sig
með hlýrri og vinsamlegri fram-
komu. Það var aðdáunarvert að sjá
hvernig hann brást við þungbærri
og ótímabærri fötlun með miklu
jafnaðargeði.
Við systkini Jónínu og fjölskyld-
ur okkar áttum með Gunnari marg-
ar ljúfar samverustundir og mörg
okkar eiga honum mikið að þakka.
Fyrir það er þakkað á kveðju-
stundu.
Nínu, Andreu og Katrínu og fjöl-
skyldum þeirra eru sendar hug-
heilar samúðarkveðjur.
Sveinn H. Ragnarsson.
Gunni hennar Nínu, eins og við
kölluðum hann alltaf, er látinn.
Gunnar Páll var kvæntur Jónínu
móðursystur okkar og hefur fylgt
okkur systkinum eftir frá fyrstu tíð
og ávallt verið umhugað um okkar
velferð.
Í okkar huga var Gunni einstak-
ur maður. Hann var hreinn og
beinn í samskiptum og alltaf viss-
um við fyrir hvað hann stóð.
Gunni hafði gaman af rökræðum
og í minningunni eru ógleymanleg-
ar stundir þegar hann og móðir
okkar heitin settust niður, einu
sinni sem oftar, og tóku tal saman.
Þau voru miklir vinir og stöðugur
samgangur á milli heimilanna. Báð-
um þótti vænt um að eiga síðasta
orðið og varð það oft til þess að
heimsóknir urðu lengri en ráðgert
hafði verið og höfðu þau gaman af.
Gunnar var mikill fjölskyldumað-
ur og fjölskyldan var honum allt.
Þau hjónin voru einstaklega sam-
rýmd, hann var góður og traustur
eiginmaður, einstakur faðir og
tengdafaðir og flottur afi.
Gunna leið aldrei betur en með
fullt hús af fólki og hefur heimili
þeirra hjóna verið sannkallaður
griðastaður stórfjölskyldunnar. Þar
hafa margir notið þess að dvelja í
lengri eða skemmri tíma. Við systk-
inin höfum frá unglingsárum verið
nokkurs konar heimalningar hjá
þeim hjónum og í seinni tíð hefur
þau ekki munað um að bæta við sig
ömmu- og afahlutverki gagnvart
okkar börnum. Fyrir það erum við
ævinlega þakklát.
Það var mikið áfall þegar Gunnar
fékk heilablóðfall fyrir rúmum 5 ár-
um og var á tímabili vart hugað líf.
Uppgjöf var þó ekki til í hans orða-
bók og við tók strangt endurhæf-
ingarferli á Grensásdeild. Eftir
þrotlausa vinnu gat Gunni flutt aft-
ur heim í Norðurfellið þar sem
hann átti góða tíma umkringdur
ástvinum. Í veikindum Gunna stóðu
eiginkona, dætur, tengdasonur og
barnabörn, öll sem eitt, þétt við
bakið á sínum manni.
Helgina áður en Gunni lést sát-
um við saman í Norðurfellinu með
Nínu og ræddum um það sem á
daga fjölskyldunnar hafði drifið
undanfarið. Hann vildi fullvissa sig
um að það allt væri í góðum farvegi
hjá okkar fólki og var þetta mjög
lýsandi fyrir Gunna, alltaf að hugsa
um aðra.
Það er komið að kveðjustund
eins sárt og það nú er. Minning-
arnar streyma fram og eru þær
bæði ljúfar og góðar. Að lokum vilj-
um við þakka Gunnari Páli fyrir
samfylgdina og ómetanlegan stuðn-
ing í gegnum tíðina. Minning um
yndislegan mann mun lifa áfram
með okkur um ókomna tíð.
Elsku Nína, Andrea, Katrín,
Gunnar Páll, Heimir Páll og Gunn-
þór, guð gefi ykkur styrk og veri
með ykkur á þessari stundu. Ef það
er einhver huggun gegn harmi, þá
vitum við að vel verður tekið á móti
Gunna á nýjum stað.
Áslaug, Ragnar og fjölskyldur.
Vinur
Í lífinu leit er að vönduðum vinum
er viljandi rétta þér hjálpandi hönd.
Þú getur svo rakleiðis gengið að hinum
er glottandi virða engin vináttubönd.
Ég mælti það heilast og met það svo enn
þó margt hafi lífið að bjóða.
Að oft snúist gæfan um göfuga menn
er gefi þér vináttu góða.
Vandanum mætum við stundum
með stælum
störum til himins og blótum á laun.
Það gildir svo lítið þó göfugt við mælum
ef gefum við ekkert til vinar í raun.
Ég sagt hef það áður og segi nú enn
að sumir leiti svo víða.
En vandfundnir eru þeir vegsemd-
armenn
er vináttu eiga svo blíða.
(Ólafur Þór Ragnarsson)
Þökkum vinsemd þína.
Dóra og Lárus.
Fallinn er frá, langt um aldur
fram, sómamaðurinn Gunnar Páll
Ívarsson. Við hjónin kynntumst
Gunnari Páli og fjölskyldu hans
fyrir um 20 árum þegar sonur okk-
ar Torfi og dóttir hans Andrea
felldu hugi saman og hófu búskap.
Skömmu síðar fæddist þeim son-
urinn Gunnar Páll, okkar fyrsta
barnabarn, en fljótlega skildust
leiðir foreldra hans. Við áttum því
láni að fagna að fylgjast náið með
uppvexti Gunnars Páls yngra til
fulltíða manns, og vinskapur hélst
með okkur og þeim hjónum Gunn-
ari Páli eldra og Jónínu Ragnars-
dóttur og dætrum þeirra. Ófáar eru
þær veislurnar (aðallega en þó ekki
eingöngu afmælisveislur Gunnar
Páls yngra), sem við höfum setið í
góðu yfirlæti hjá þeim hjónum eða
hjá Andreu. Og oft leit Andrea til
okkar, yfirleitt með litla snáðann
sinn, Heimi Pál, hin síðari ár.
Fyrir allmörgum árum dundu
þau ósköp yfir að Gunnar Páll eldri
fékk alvarlegt heilablóðfall, sem
gerði það að verkum að hann gat
ekki lengur gert sig skiljanlegan
(nema að einhverju leyti nánustu
ættingjum) og var að mestu bund-
inn hjólastól. Aftur á móti virtist
hann skilja allt sem við hann var
sagt. Þessum þungbæra sjúkdómi
tók Gunnar Páll á frábæran hátt.
Hann virtist alltaf glaður þegar við
litum til hans, og þetta góða geð
Gunnar Páll Ívarsson
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Heimir Páll.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
(Hákon Aðalsteinsson)
Elsku Gunni „afi minn,“ nú
ert þú kominn til Guðs og líð-
ur miklu betur og ég vona að
Guð taki vel á móti þér.
Þú ert kominn í góðan hóp
af englum sem passa mig.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Guð geymi þig, elsku afi.
Ástarkveðja, þinn
Ágúst Þór.
HINSTA KVEÐJA
✝
Elskulegur eiginmaður, faðir, tengdafaðir og afi,
PÉTUR MAGNÚSSON,
Háaleitisbraut 16,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum þann 20.11. 2007.
Jarðarför auglýst síðar.
Aðstandendur.
✝
Ástkær móðir mín, dóttir okkar og systir,
ANDREA EY,
andaðist fimmtudaginn 15. nóvember.
Útförin fer fram frá Laugarneskirkju fimmtudaginn
29. nóvember kl. 15.00.
Eyjólfur Ingi Andreuson,
Ingveldur Gísladóttir, Eyjólfur Pétursson
og systkini hinnar látnu.