Morgunblaðið - 07.12.2007, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 7. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ögmundur Jó-hannesson
fæddist á Hellis-
sandi 21. ágúst
1915. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Garðvangi 21. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Jóna Jófríður
Jónsdóttir, f. í
Langey 14. sept-
ember 1883, og Ög-
mundur Jóhannes
Ögmundsson, f. í
Öndverðarnesi 28.
apríl 1883. Systkini Ögmundar
eru Sigurður, f. 1918, d. 1952.
Ástríður María, f. 1920, Petrea
Margrét, f. 1922, og Friðdóra, f.
1923.
Hinn 14. október 1944 kvæntist
Ögmundur Ingigerði Helgadótt-
ur, verkakonu frá Ólafsvík, f.
2.11. 1920, d. 27.11. 1998. Þau
bjuggu sín fyrstu hjúskaparár í
Reykjavík, en frá 1955 á Garð-
braut 49 í Garði. Það hús byggði
Ögmundur og nefndi það Heið-
artún. Börn þeirra eru: 1) Kristín,
f. 6.3. 1945, gift Sigurjóni Krist-
inssyni, 2) María, f. 8.12. 1948,
gift Sæmundi Þ. Einarssyni, 3)
Alda, f. 27.9. 1950, gift Erlendi
Jónssyni, 4) Sig-
urður Jóhannes, f.
20.5. 1952, kvæntur
Guðrúnu J. Aradótt-
ur, og 5) Jón Jóel, f.
17.2. 1956, kvæntur
Unni G. Knúts-
dóttur. Barnabörn
Ögmundar eru 18
og barnabarnabörn-
in eru 24.
Á unglingsárum
var Ögmundur í
vinnumennsku fyrst
á Álftanesi og síðan
á Vallá á Kjalarnesi
þá lá leiðin á sjóinn og var sjó-
mennska hans ævistarf. Hann var
nokkur ár á togurum og „sigldi“
m.a. öll stríðsárin, lengst af á
togaranum Geir. Hann gerði út
m.b. Freyju RE 23 ásamt Sigurði
bróður sínum, sem lést 1952,
langt um aldur fram. Ögmundur
seldi þá bátinn og stundaði eftir
það sjómennsku á hinum ýmsu
vertíðarbátum fram á sjötugs-
aldur, einnig starfaði hann á
síðstu árum starfsævinnar hjá
Skipasmíðastöð Njarðvíkur og Ís-
lenskum aðalverktökum.
Útför Ögmundar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku besti pabbi. Að þurfa að
kveðja þig er svo ótrúlega erfitt og
sárt fyrir pabbastelpu. Þótt ferð okk-
ar allra eigi sér einn og sama endi þá
erum við aldrei búin undir dauðann.
Elsku pabbi, þú varst orðinn 92 ára,
þreyttur og gamall, og er það skyn-
semin sem segir mér að þetta hafi
verið það besta sem gat komið fyrir
þig, að fá hvíldina, frekar en að vera
rúmliggjandi í lengri tíma. Ég veit að
þú varst tilbúinn að kveðja þetta
jarðneska líf og þú varst sáttur við
lífshlaup þitt.
Margar góðar minningar um þig,
elsku pabbi, koma upp í hugann og ég
geymi þær vel í hjarta mínu. Mér
fannst hjörtu okkar alltaf slá vel í
takt. Þú gafst mér nafn í höfuð á
sjónum sem þér var svo kær og hef
ég alltaf verið stolt af að bera þetta
nafn. Sjómaður varstu af líf og sál
alla tíð og hafðir þú mjög gaman af að
segja okkur sögur af sjómennsku
þinni. Í seinni tíð þegar talað var um
þína góðu heilsu þá sagðir þú alltaf að
það væri sjónum að þakka, því hann
hefði farið svo vel með þig.
Þakklæti er mér efst í huga á þess-
um tímamótum. Ég er þakklát fyrir
að þú varst pabbi minn. Þakklát fyrir
æskuheimilið, litla húsið okkar Heið-
artúnið, sem þú byggðir sjálfur og
varst alltaf svo ánægður með. Þakk-
lát fyrir að þið mamma stóðuð svo vel
saman að halda utan um fjölskylduna
og létuð okkur skynja að það er fjöl-
skyldan sem skiptir máli í þessu lífi.
Ég vil þakka þér fyrir allt, alla þína
væntumþykju sem þú ávallt sýndir
mér og fjölskyldu minni. Þú varst
góður faðir, tengdafaðir, afi, og
langafi.
Að lokum vil ég þakka starfsfólki
Garðvangs sérstaklega fyrir þá góðu
umönnun sem það ávallt veitti þér og
þá nærgætni sem það sýndi okkur í
lokin.
Hvíl þú í friði elsku pabbi. Loka-
orðin mín til þín eru þau sömu og þú
gafst mér. Guð blessi þig.
Þín dóttir,
Alda.
Elsku besti tengdapabbi.
Nú kveðjumst við að sinni og vil ég
með örfáum orðum fá að þakka þér
fyrir að hafa komið inn í líf mitt. Þú
varst yndislegur tengdafaðir og ekki
síðri afi og er nú mikil sorg hjá fjöl-
skyldunni og þá ekki síst hjá barna-
börnunum og barnabarnabörnunum
að fá ekki að heyra afa segja sög-
urnar af sjónum sem öllum þótti svo
vænt um, sjómennskan var líf þitt og
yndi. Það var alltaf notalegt að koma
í Heiðartúnið til þín og Ingu og var
öllum sem þangað komu tekið opnum
örmum og þó sérstaklega barnabörn-
unum sem amma og afi dekruðu. Ég
hef alltaf dáðst að þér fyrir dugnað
og vinnusemi og gast þú aldrei setið
auðum höndum, alltaf var verið að
dytta að húsinu, setja niður kartöflur
uppi í heiði á vorin og þá var ekkert
verið að tvínóna við hlutina, þú ann-
aðhvort hjólaðir með kartöflukass-
ann á hjólinu þínu eða gekkst með
fötuna og gaffalinn upp í heiði því
ekki keyrðir þú, tókst aldrei bílpróf.
Þegar þú hættir að vinna úti fórst þú
að hnýta á því ekki gast þú nú verið
aðgerðalaus og mikið var nú gaman
að líta til þín í vaskahúsið en þar var
ýmislegt að sjá og skoða og krökk-
unum fannst nú ekki leiðinlegt að
kíkja á afa og hjálpa til við að ganga
frá pökkun áður en Raggi frá Grinda-
vík kom og sótti taumana. Þú kennd-
ir krökkunum okkar svo margt, fórst
með þeim að veiða, sýndir þeim stein-
ana þína, sagðir þeim sögur og varst
alltaf tilbúinn að hlusta á þau. Fyrir
þetta verð ég þér að eilífu þakklát og
veit ég að þau og við öll eigum oft eft-
ir að vitna í allan þann fróðleik sem
þú áttir. Þegar þú fórst svo á Garðv-
ang vildir þú fá hjólið þitt út eftir og
hafðir ekki hjólað svolítinn tíma.
Nonni kom með hjólið og leist ekki
alveg á að þú gætir enn hjólað og er
ég oft að hlæja að því þegar þú settist
á hjólið og tókst hringinn á gang-
stéttinni og stefndir inn á kaffistofu
hjá stelpunum. Nonni hljóp á eftir
þér dauðhræddur um að þú mundir
detta en það var nú aldeilis ekki, þú
renndir fram hjá þeim og veifaðir,
engu búinn að gleyma. Starfsfólk
Garðvangs, hafið þökk fyrir alla ykk-
ar umhyggju í garð Ögmundar, hann
kunni svo sannarlega að meta hana,
það var aldrei yfir neinu að kvarta
þegar minnst var á Garðvang, allir
svo yndislegir þar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku Ögmundur, ég gæti skrifað
svo miklu meira um þig en læt nú
staðar numið, geymi minningarnar
um þig í hjarta mínu. Hafðu þökk
fyrir allt og allt, ég bið að heilsa Ingu
þinni, sem þú hefur nú loksins hitt
aftur. Sjáumst síðar.
Þín tengdadóttir,
Unnur.
Ögmundur tengdafaðir minn hefur
lokið langri og farsælli lífsgöngu
sinni. Hún hófst á Hellisandi þar sem
hann ólst upp elstur í fimm systkina
hópi.
Lífsbaráttan gat verið hörð í þá
daga þar sem fjölskyldur bjuggu oft
við erfið kjör.
Við þessar aðstæður ólst Ögmund-
ur upp, lífsglaður og jákvæður dreng-
ur í faðmi stórbrotinnar náttúru und-
ir jökli.
Margar sögur frá bernsku sinni
sagði hann mér. Þær voru smá sýn-
ishorn frá þeirri ævintýraveröld sem
hann upplifði sem barn og unglingur.
Þar skipuðu margar persónur stóran
sess eins og séra Magnús, Bensi
kaupmaður, Ingveldur skólastjóri,
svo ég tali ekki um sjómenn sem reru
til fiskjar á litlum bátum sínum og
sýsluðu við afla og veiðafæri í Krossa-
víkinni.
Snemma létti Ögmundur undir
með fjölskyldu sinni og var víða í vist
sumarlangt. Eftir að móðirin dó flutt-
ist faðir hans Jóhannes suður ásamt
börnum sínum, þar sem þau héldu
heimili saman í nokkur ár.
Ögmundur og Ingigerður felldu
hugi saman og hefja sinn búskap í
Reykjavík en fluttu svo suður með sjó
þar sem hann byggði hús í Garðinum
sem þau nefndu Heiðartún. Þeim
varð sex barna auðið en misstu dreng
í frumbernsku. Frá þeim er komin
stór hópur af mannvænlegu fólki.
Ég tel það vera mitt mesta happ að
tengjast Ögmundi og fjölskyldu hans.
Heimili þeirra hjóna var ávallt hlý-
legt og um hátíðar naut stórfjölskyld-
an samverunnar á heimili þeirra til
margra ára.
Áhugasvið okkar lá saman í öllu
sem tengdist sjósókn og náttúru, svo
sem sögum af aflabrögðum og minn-
isstæðum atvikum á togurum. Það
eru í mínum huga forréttindi að fá að
kynnast því lífi sem sjómenn um mið-
bik síðustu aldar lifðu.
Hann naut mikils trausts félaga
sinna á sjónum enda jákvæður, gam-
ansamur og hress. Mundi eins og
hann var oftast kallaður lagði sjó-
mennskuna fyrir sig ungur, þekkti
vel þann heim, kosti hans og galla.
Hann var hinn hugdjarfi sjómaður
sem naut spennunnar og gat tekið
mótlæti af karlmennsku.
Ögmundur var trúaður maður,
treysti Guði og handleiðslu hans.
Gegnum lífið var hann fremur gef-
andi en þiggjandi enda naut hann á
efri árum í ríkum mæli góðrar
umönnunar barna sinna og tengda-
barna.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég kveðja þennan vin minn til margra
ára.
Sæmundur Þ. Einarsson.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
Þetta kvæði úr Hávamálum á vel
við þig, afi minn, minningar um þig
munu lifa þrátt fyrir að þú sért farinn
frá okkur. Ég er svo þakklát fyrir að
hafa kynnst þér þar sem þú varst eini
afi minn sem ég fékk að kynnast.
Ekki eru það fáar stundir sem við
áttum saman í Heiðartúninu, heimili
ykkar ömmu og síðan heimili þínu þar
til þú fórst á Garðvang. Oft kom ég í
heimsókn til ykkar og spurði ég þá
ömmu hvar afi væri. Svaraði hún þá
oftast að afi væri úti í vaskahúsi. Þar
sast þú og hnýttir tauma. Þá hljóp ég
út í vaskahús horfði á þig hnýta
tauma og hlustaði á þig segja sögur
sem þú áttir heilan helling af. Alltaf
var ég stolt af þér þegar þú hjólaðir
út um allan Garð þrátt fyrir háan ald-
ur. Síðan varstu vanur að lauma pen-
ing til okkar krakkana og sagðir við
okkur að kaupa eitthvert gotterí þótt
foreldrar okkar væru ekki á því máli
og létu okkur setja aurinn inn á
bankabók.
Fyrir stuttu þegar ég og kærasti
minn Hleiðar fluttum í húsið okkar
varst þú í fyrsta drauminum sem mig
dreymdi þar. Við vorum í Heiðar-
túninu og þú varst svo hress en akk-
úrat öfugt við drauminn þá varðstu
bara veikari og veikari með hverjum
degi eftir að mig dreymdi þennan
draum. Ég er svo þakklát fyrir síð-
ustu stundir okkar sem við áttum
fjórum dögum áður en þú fórst. Þá
áttir þú erfitt með að tala en þú
reyndir. Þegar ég sagði við þig að það
væru nú ófáar sögurnar af sjónum
sem þú hefðir sagt mér, sagðir þú að
þú hefðir verið kærulaus. Einnig
spurði ég þig hvort þú vildir fara að
hvíla þig, þú hristir höfuðið aðeins og
sagðir nei. Þegar ég ætlaði síðan að
kveðja þig reyndir þú að tjá þig og
hélst í höndina á mér. Fannst mér
svo erfitt að kveðja þig og síðan þeg-
ar ég labbaði út úr herbergi þínu á
Garðvangi vinkaði ég þér og þú
reyndir að vinka á móti með því að
lyfta upp hendinni.
Fjórum dögum eftir það var hringt
í Ingu systur og sagt að afi hefði dáið
um morguninn – við systurnar vorum
þá í Kaupmannahöfn og vorum á leið-
inni á landsleik. Það var svo mikil til-
viljun að þegar við fórum inn á upp-
hitunarstaðinn fyrir leikinn var
akkúrat verið að spila lagið „Þá
stundi Mundi“ sem er alltaf sungið í
fjölskylduútilegum og er það lag þá
tileinkað afa mínum, honum Ög-
mundi.
Elsku afi minn, nú vona ég að þú
sért hjá henni ömmu minni Ingigerði
og hafir það gott. Þín verður sárt
saknað en minningar um góðan mann
munu lifa.
Sigríður Sesselja
Sæmundsdóttir.
Í dag kveð ég afa minn, Ögmund
Jóhannesson. Það eru margar góðar
minningar, sem koma upp í huga mér
þegar ég hugsa til afa, sem aldrei
eiga eftir að gleymast. Það má segja
það að maður hafi ekki komið að tóm-
um kofunum þegar maður kom í
heimsókn í Heiðartúnið til afa, því
alltaf var eitthvað brallað. Maður at-
hugaði fyrst alltaf hvort afi væri ekki
inni í skúr þar sem hann var iðinn við
að hnýta öngla og tók maður þá til
hendinni til að hjálpa afa. Þótt maður
hafi nú ekki enst lengi þá fékk maður
alltaf smá aur fyrir og þá var hlaupið
upp í sjoppu og keypt bland í poka.
Svo var farið inn í bílskúr þar sem
gersemarnar voru skoðaðar, rauð-
leitir steinar sem við höfðum týnt í
fjörunni á Garðskaga. En hjá afa
kviknaði áhugi minn á steinum sem
hefur svo undið upp á sig og stunda
ég nú nám í jarðfræði, þannig að afi á
sinn þátt í því hvaða braut ég valdi í
lífinu. Afi sagði alltaf að þessir rauð-
leitu steinar kæmu frá rótum Snæ-
fellsjökuls, en þér að segja afi þá er
þetta allt hið fínasta granít sem hefur
líklegast komið sem ballest í skipum
hér á árum áður frá meginlandi Evr-
ópu, en flottir eru þeir svona vel nún-
ir eftir hafölduna. Þér hefði nú þótt
flott að segja frá því að þessa steina
væri ekki að finna í náttúru Íslands
heldur væru þeir komnir með skipum
frá Evrópu, þótt Snæfellsjökull hafi
verið þér ofarlega í huga enda ólst þú
upp við rætur hans.
Afi var sjómaður allt sitt líf og fékk
maður að heyra sögurnar af sjónum
sem seint gleymast. Ferðirnar niður
á bryggju eru eftirminnilegar þar
sem við nafnarnir mokuðum upp ufs-
anum. Afi var alla tíð heilsuhraustur
og bar sig ávallt mjög vel. Hann tal-
aði oft um það að sjómennskan hefði
farið svo vel með hann og að á sjón-
um hefði honum liðið vel. Afi hjólaði
mikið og á níræðisaldri hjólaði hann
enn milli Garðs og Keflavíkur, aug-
ljóslega afreksmaður þar á ferð. Afi
tók alltaf vel á móti manni þegar
maður kom í heimsókn og oft tókum
við rúntinn út á Garðskaga og út í
Sandgerði til að skoða bátana, auð-
vitað fylgdu sögur af sjómennsku afa
allan tímann en þær hefðu verið efni í
góða bók.
Ég kveð hann afa með söknuði og
þakka honum fyrir þær stundir sem
við áttum saman. Hvíl þú í friði afi
minn.
Ögmundur Erlendsson.
Mig langar að skrifa nokkur orð í
minningu afa míns. Við áttum marg-
ar góðar stundir sem ég er þakklát
fyrir.
Eftir að Inga amma dó bjó afi einn
í Heiðartúninu, hann keyrði aldrei bíl
en þótti gaman að gera sér dagamun
og t.d. fara á rúntinn.
Þegar ég hringdi í afa og bauð hon-
um á rúntinn var hann oftar en ekki
til í það. Hann var alltaf ferðbúinn
þegar ég keyrði að Heiðartúninu,
beið og horfði út um eldhúsgluggann
til að fylgjast með þegar ég kom.
Hann hafði ákveðna skoðun á því
hvert hann vildi fara. Vinsælt var að
fara í Reykjavík, á kaffistofuna í ráð-
húsinu eða út á Garðskagavita og ná-
grenni. Á rúntinum okkar mátti ég
aldrei bjóða honum kaffið, það borg-
aði hann, en ég fékk að borga bensín.
Einu sinni þegar við vorum að
keyra Laugaveginn þá lét afi mig
stöðva bílinn. Við vorum að keyra
framhjá fyrrverandi heimili þeirra
ömmu á Laugavegi 52b. Hann bjó
þar fyrir 52 árum og hafði þörf fyrir
að kíkja á húsið og umhverfi þess.
Alveg sama hvert við afi fórum
hitti hann einhvern sem hafði verið
samferða honum í gegnum tíðina. Yf-
irleitt var heilsað með faðmlagi og
fallegum kveðjum og kvaðst með orð-
unum guð blessi þig.
Dóttir mín, Elín Alda, fékk að
kynnast langafa sínum og er ég
þakklát fyrir þær stundir sem þau
áttu saman. Samverustundir með
langafa tengdi hún sterklega við
Garðskagavitann. Einu sinni þegar
hún var heima hjá Öldu ömmu horfði
hún á vegg með mynd af vitanum og
hrópaði langafi, langafi, amma henn-
ar var ekki alveg viss hvað hún var að
sjá en áttaði sig svo á tengingunni við
vitann. Við fórum nefnilega oft á
rúntinum okkar að Garðskagavita
með afa. Þegar við gengum stéttina
að vitanum leiddi afi litlu langafas-
telpuna sína og gætti þess að hún
dytti ekki. Eftir göngu við vitann
fengum við okkur stundum hress-
ingu á Flösinni. Afa þótt svo vænt um
hafið og að geta séð Snæfellsjökul frá
Garðskaganum og naut þessara
stunda. Elín Alda naut þess að vera
með langafa sínum og eiga með hon-
um þennan tíma.
Elín Alda hafði ákveðið lag á afa
sínum, þegar ég nefndi hvort við ætt-
um að fara í bíltúr þá nennti afi
kannski ekki en ef Elín Alda bað
hann þá færðist bros yfir andlit hans
og hann náði í hattinn sinn. Ekki
lengi að koma sér út. Oftar en ekki
sat Elín Alda í bílnum hjá langafa og
skoðaði fuglalífið og umhverfi vitans í
gegnum sjónauka. Hann kenndi
henni að nota kíkinn og áttu þau góða
stund. Elín Alda vissi nákvæmlega
hvar langafi geymdi nammið, hún
vildi helst vera inni í herberginu hjá
afa og púsla eða lita. Langafi sparaði
ekki hrósið til hennar og fylgdist með
því sem hún var að gera.
Afi kenndi mér margt um lífið og
tilgang þess alveg fram á síðasta dag.
Þegar ég kom að kveðja hann veikan
og ósjálfbjarga beið nýfædd og heil-
brigð dóttir mín heima. Á meðan afi
var að kveðja þennan heim er hún að
heilsa.
Að lokum vil ég þakka fyrir allar
þær samverustundir sem eru núna
fallegar minningar. Elín Alda mun
eiga minningar úr Garðinum tengdar
langafa sínum og mun ég hjálpa
henni að varðveita þær.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Kveðja,
Ellen og Elín Alda.
Elskulegi afi minn er búinn að
kveðja þennan heim.
Hann er glaður, það veit ég, því
hann er kominn til hennar Ingu
ömmu sem hefur beðið eftir honum í
9 ár. Þau elskuðu hvort annað tak-
markalaust, svo að fagnaðarfundir
hafa orðið þegar þau hittust aftur.
Afi minn var AFI með stórum stöf-
um, hann elskaði konuna sína, börnin
sín, barnabörnin sín og barnabarna-
börnin meira en allt annað.
Ég man ekki eftir útlitinu á afa
öðruvísi en afalegu; lítill kröftugur
karl, pottlok á kollinum og með tenn-
urnar alveg á fullu, ohh hann var æð-
islegur.
Ég ólst upp meira og minna hjá
ömmu og afa, mamma þurfti að vinna
mikið og pabbi var alltaf að keyra,
svo amma og afi voru alltaf til staðar,
Ögmundur
Jóhannesson