Morgunblaðið - 11.01.2008, Síða 28

28 FÖSTUDAGUR 11. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Jónína MargrétSveinsdóttir
fæddist í Reykjavík
8. maí 1925. Hún lést
á Landspítalanum í
Fossvogi 3. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Guðný Guðmunds-
dóttir, f. 17. október
1895, d. 9. janúar
1978, og Sveinn
Jónsson, f. í Hákoti
við Garðastræti 4.
ágúst 1895, d. 29.
október 1971, lengst
af umsjónarmaður í Miðbæjarskól-
anum í Reykjavík. Guðný var dóttir
Guðmundar Þorsteinssonar, bónda
og sjómanns á Akrahóli á Miðnesi,
og Sigurbjargar Torfadóttur frá
Syðra-Seli í Stokkseyrarhreppi.
Frá sjö ára aldri ólst Guðný upp hjá
frænku sinni Sigríði og Einari
manni hennar að Móhúsum í Mið-
neshreppi. Sveinn var sonur Jóns
Sveinssonar frá Völlum á Kjal-
arnesi og Bergljótar Guðmunds-
dóttur frá Staðarhöfða á Akranesi.
Margrét átti tvær systur, Bergljótu
Jónu Guðnýju, f. 20. apríl 1921, d.
11. júlí 2000 og Sigurbjörgu Önnu,
f. 17. september 1929, d. 22. mars
1999. Einnig átti Margrét tvö systk-
ini samfeðra, þau Jón Bergsvein, f.
grét Ragna framkvæmdastjóri, f.
16. desember 1969, var gift Sigurði
Rúnari Sveinmarssyni, f. 13. nóv-
ember 1969. Dætur þeirra eru
Helga Gabríela nemi, f. 8. maí 1991
og Birta Hlín, f. 1. janúar 2000.
Systurnar Begga, Magga og
Anna, ólust upp í hjarta Reykjavík-
ur, fyrst í litlu steinhúsi að Von-
arstræti 8b og frá 1939 á Sól-
eyjargötu 17. Vonarstrætið og
Sóleyjargatan voru draumastaður
fyrir ungar stúlkur að alast upp á,
því miðpunktur bogarlífsins var á
þessu svæði og í næsta nágrenni
var allt sem þær gátu óskað sér á
þessum árum. Árið 1943 skruppu
þær í Gúttó í Hafnarfirði og þar
hitti Magga Alla sinn í fyrsta sinn.
Þau giftu sig fjórum árum seinna.
Stofnuðu heimili í Hafnarfirði en
fluttu svo til Reykjavíkur 1948 og
hafa búið þar síðan. Margrét sinnti
heimilisstörfum og uppeldi sona
sinna fyrstu áratugina. Hún sótti
heim allar helstu veiðiár landsins
með fjölskyldu sinni. Hún naut þess
að dveljast í sumarhúsi sínu, fyrst í
Skorradal og síðan í Grafningi við
Þingvallavatn. Hún starfaði við
rekstur fyrirtækis fjölskyldunnar,
Sportvals, sem var fyrst á Strand-
götu 33 í Hafnarfirði, síðan á
Laugavegi 48 og síðar að Lauga-
vegi 116, við Hlemm. Árið 1983
seldu þau hjón verslunina.
Útför Margrétar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
18 maí 1950 og Guð-
björgu Stefaníu, f. 8.
október 1953.
Hinn 14. júní 1947
giftist Margrét Jóni
Aðalsteini Jónassyni,
kaupmanni frá Hafn-
arfirði, f. 18. nóv-
ember 1926. For-
eldrar hans voru
Jónas Sveinsson, f. 30.
júní 1903, d. 8. októ-
ber 1967, forstjóri
Dvergs í Hafnarfirði,
og Guðrún Jónsdóttir
húsmóðir, f. 30.mars
1903, d. 12. nóvember 1985. Mar-
grét og Jón Aðalsteinn, eignuðust
tvo syni. Þeir eru: 1) Sveinn Gretar
framkvæmdastjóri, f. 16. maí 1946,
kvæntur Hönnu Kristínu Guð-
mundsdóttur hársnyrtimeistara, f. í
Vestmanneyjum 24. apríl 1948. Þau
eiga tvö börn: a) Jón Aðalsteinn,
framkvæmdastjóri, f. 22. maí 1976,
sambýliskona Guðrún Elísabet Óm-
arsdóttir hönnuður, f. 8. desember
1983. b) Ásta Sigríður hársnyrtir, f.
10. júní 1981, sambýlismaður Sig-
urður Karl Guðgeirsson versl-
unarstjóri, f. 24. maí 1977. 2) Jónas
Rúnar fjölmiðlamaður, f. 17. nóv-
ember 1948, kvæntur Helgu Bene-
diktsdóttur arkitekt, f. í Reykjavík
19. júní 1949. Dóttir þeirra er Mar-
Í dag er til hinstu hvílu borin elsku-
leg tengdamóðir mín Margrét Sveins-
dóttir eða Maggamma eins og hún var
kölluð af barnabörnum sínum og
langömmubörnum. Þetta heiti var
notað til að skilja í sundur ömmur,
afa, langömmur og langafa.
Þegar kemur að því að kveðja Mar-
gréti tengdamóður mína, hrannast
upp minningar frá því tímabili ævinn-
ar sem við áttum saman, rúmlega 40
ár. Ég man er ég sá hana í fyrsta
skipti, líklega 1958, er ég ásamt
nokkrum skólasystkinum úr Breiða-
gerðisskóla beið í forstofunni á Soga-
vegi 88 eftir yngri syni hennar, en við
ætluðum út í leik. Hún stóð þarna í
eldhúsdyrunum, glæsileg með sitt
þykka brúnrauða hár, svo vinaleg við
okkur 12 ára krakkana sem fylltum
forstofuna á hennar fallega heimili.
Næst hitti ég hana níu árum seinna, í
janúar 1967 í Stóragerðinu, er ég kom
heim með eldri syni hennar, við þá
orðin kærustupar. Mótökurnar voru
hlýlegar og „ekta“, okkur var fagnað
og slegið á létta strengi. Talað var um
að Svenni hefði farið að óskum hennar
og náð í dömu sem væri að læra hár-
greiðslu. Maggamma hafði oft sagt
upphátt þegar hið fallega hár hennar
var óstýrilátt: „Svenni minn, getur þú
ekki náð í hárgreiðsludömu fyrir
konu, svo hún geti lagað hárið mitt?“
Margrét var einstaklega smekkleg
og allt sem hún valdi var vandað og
fallegt. Ég dáðist að henni sem góðri
fyrirmynd og sagði oft við hana að
hún hefði átt að fara í hönnunarnám.
Við áttum mikla vináttu okkar í milli.
Við ferðuðumst mikið saman bæði er-
lendis á vörusýningar og svo hér
heima í veiðiferðir um bestu veiðiár
landsins. Jón Aðalsteinn tengdafaðir
minn er mikill veiðimaður af Guðs náð
og fer um árnar með mikilli þekkingu
og virðingu. Nú sér hann á eftir ást-
inni sinni eftir að hafa annast hana í
allmörg ár af einstakri natni og um-
hyggjusemi. Það sýnir best hve ástin
getur verið djúp. Þann 7. desember sl.
var Margrét lögð inn á Landspítalann
í Fossvogi og átti ekki afturkvæmt.
Hún fékk frábæra umönnun á deild
7B og vil ég fyrir hönd aðstandenda
færa starfsfólki deildarinnar sérstak-
ar þakkir fyrir þeirra framgöngu og
viðmót til hennar og okkar aðstend-
enda hennar.
Margrét var einstaklega góð og hlý
en jafnframt viðkvæm manneskja.
Hún kvaddi okkur á sinn hátt og lét
okkur vita hve mikilvæg við öll í fjöl-
skyldunni værum henni. Það er ekki
hægt að kveðjast á betri hátt en þarna
gerðist. Ég vil að endingu þakka
elskulegri tengdamóður minni fyrir
allt og biðja góðan Guð að taka á móti
henni og veita tengdaföður mínum
styrk til að takast á við lífið án Mar-
grétar.
Hanna Kristín Guðmundsdóttir.
Það er svo sárt þegar ástvinur fell-
ur frá. Minningar fljóta stanslaust í
gegnum hugann, minningar frá því ég
var barn fram til dagsins í dag. Allt
sem ég hef upplifað með ömmu. Það
sem stendur upp úr er hversu mikla
ást hún amma gaf mér og stelpunum
mínum. Ekki löngu eftir að ég fæddist
komu amma og afi oft á laugardögum
til að fá fyrsta barnabarnið sitt að láni
og sem barn var ég oft hjá ömmu og
afa. Það var alltaf gott að vera hjá
ömmu og afa og ævintýralegt á köfl-
um því þar var svo mikið af fallegum
hlutum sem hægt var að skoða.
Amma var mikil smekkmanneskja og
hafði dálæti á fallegum hlutum. Hún
átti dýrindis kjóla, skó og skartgripi
að ónefndum snyrtivörunum og fal-
legu ilmvatnsglösunum. Sem lítilli
stelpu fannst mér þetta allt saman al-
gjör fjársjóður. Ég gat eytt mörgum
stundum í að máta allt, klæða mig upp
og mála mig. Ég setti upp heilu leik-
ritin með stólum og lökum uppáklædd
í fallegu fötin hennar. Aldrei varð hún
elsku amma mín pirruð eða reið, aldr-
ei. Þvert á móti hafði hún ægilega
gaman af því að leyfa mér að gramsa
og máta. Margar skemmtilegar sögur
fylgdu kjólunum. Sögum frá því þeg-
ar amma vann í vefnaðarvöruverslun
og sem ung kona þar sem hún hann-
aði og saumaði allt á sig sjálf.
Afi sat oft með okkur og þóttist
ekkert hlusta en lagði þó öðru hvoru
orð í belg til að segja hversu lengi
hann þurfti að eltast við ömmu og
hversu falleg hún hefði verið og væri
enn. Skemmtilegasta sagan var þó sú
þar sem hún datt í Tjörnina og konan
veiddi hana upp úr Tjörninni með
regnhlíf. Ég bað ömmu að segja mér
þessa sögu aftur og aftur. Tíu ára
fluttist ég með foreldrum mínum til
Los Angeles. Þá bárust reglulega
sendingar sem innihéldu sælgæti,
dollara og tveggja-þriggja síðna bréf
frá ömmu með öllum nýjustu frétt-
unum.
Á efri árum átti amma við veikindi
að stríða sem gerði það að verkum að
hún fór lítið út á meðal fólks. Þá kom
ég með fréttirnar til hennar því sem
unglingur kom ég vikulega til að sjá
um þrif og fékk afar vel greitt fyrir. Í
dag veit ég að amma vildi eingöngu fá
mig til sín til að spjalla. Við amma vor-
um miklir trúnaðarvinir. Ég gat sagt
henni frá öllu. Hún geymdi stærstu
leyndarmálin mín. Það var hægt að
tala við ömmu eins og jafningja því
hún las aldrei yfir mér eða skammaði,
heldur leiðbeindi hún mér ef henni
fannst eitthvað mætti betur fara. Á
gamlársdag fór ég með stelpunum
mínum Helgu Gabríelu og Birtu Hlín
í heimsókn og tók amma upp jólagjaf-
irnar frá okkur. Þetta var yndisleg
stund með ömmu og það var mikið
hlegið og knúsast. Ekki datt mér í
hug þegar ég kyssti ömmu og sagðist
elska hana að ég væri að kveðja hana í
hinsta sinn. Hjartað hennar gaf sig.
Ég bið góðan Guð að gefa afa mínum
styrk eftir að hafa misst ástina sína
sem hann átti í yfir sextíu ár.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku amma mín, mikið er ég þakk-
lát fyrir að hafa átt þig. Ég er betri
manneskja fyrir vikið. Guð geymi þig.
Ég mun alltaf elska þig og hugsa til
þín.
Þín
Margrét.
Meira: mbl.is/minningar
Hún amma mín var einstök kona,
gullfalleg og eldklár.
Ég gleymi ekki öllum þeim dýr-
mætu stundum sem við áttum saman
og þær voru fjölmargar.
Maggamma og Allafi pössuðu mig
og Nonna bróður mikið þegar við vor-
um börn, annað hvort heima eða þá að
við kúrðum í Kúrlandi. Amma og ég
eyddum flestum okkar stundum í að
sitja saman og ræða saman um heima
og geima. Einu sinni kenndi amma
mér að drekka te, það var „Melroses“
með mjólk og sykri. Þetta drukkum
við og spjölluðum saman. Ég man að
mér fannst ég vera voðalega fullorðin.
Amma átti ótrúlega fallega hluti og ég
eyddi löngum stundum í að fá að
skoða gersemarnar hennar.
Amma var nefnilega þannig að hún
vildi aldrei henda neinu, svo ég fékk
oft að skoða í skúffurnar hennar og
týndi mér í draumaheimi. Eftir að ég
varð fullorðin er einn dagur sem ég
man sérstaklega eftir og mun alltaf
muna. Það var dagur sem ég og
amma áttum tvær saman. Við fórum í
búðir og settumst svo inn á Hornið og
fengum okkur að borða og töluðum
lengi og innilega saman. Við töluðum
um það lengi á eftir hvað okkur hefði
þótt það gaman að eiga þessa stund,
bara við tvær. Amma mín var ekki
bara amma mín heldur vinkona mín
og við hana gat ég ávallt rætt á djúp-
stæðu nótunum. Við eyddum ekki
miklum tíma í yfirborðskenndar sam-
ræður. Við vorum alltof nánar til þess.
Elsku amma, ég er svo þakklát fyr-
ir allar þær stundir sem við áttum, all-
ar þær samræður sem við áttum og
öll faðmlögin sem þú veittir mér.
Ég er sérstaklega þakklát fyrir að
hafa fengið að kveðja þig með því móti
sem ég fékk og ég veit að þú fórst vit-
andi að við elskum þig öll og þú komst
því svo innilega til skila hversu mikið
þú elskaðir okkur.
Bænin sem þú kenndir mér:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Prestshólum)
Þín
Ásta.
Margrét Sveinsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Jón-
ínu Margréti Sveinsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
✝ Guðrún Flosa-dóttir (Dúna)
fæddist í Reykjavík
14. maí 1934. Hún
lést á Landspítal-
anum á jóladag, 25.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Jóna Björns-
dóttir, f. 25. júní
1911 og Flosi Ein-
arsson, f. 25. janúar
1906. Hún átti tvö
hálfsystkini í móð-
urætt, Gísla Axels-
son, f. 1947 og Sjöfn
Axelsdóttur, f. 1945 og tvær hálf-
systur í föðurætt, Bryndísi, f. 1938
og Stefaníu Flosadóttur, f. 1940.
Guðrún giftist Finnbirni Finn-
björnssyni, málarameistara á Ísa-
firði, 3. ágúst árið 1957. Þau skildu.
Börn Guðrúnar eru: Birna Guðrún
Jóhannsdóttir, 1952, í sambúð með
Sigurði Rúnari Valtýssyni, Finn-
björn Finnbjörnsson,
f. 1957, Guðbjartur
Finnbjörnsson, f.
1961, kvæntu Esther
Ósk Ármannsdóttur
Jónas Flosi Finn-
björnsson, f. 1962, og
Sjöfn Finnbjörns-
dóttir, f. 1964, gift
Hilmari Kára Hall-
björnssyni. Guðrún
átti 12 barnabörn, tvö
barnabarnabörn og
eitt til viðbótar á leið-
inni.
Guðrún vann fram-
an af ævi við verslunarstörf ásamt
húsmóðurstarfinu og var mjög virk
í félagsmálum og stjórnmálastarfi
og starfaði t.d. lengi fyrir Fram-
sóknarflokkinn og síðar Borg-
araflokkinn.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Grafavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku mamma. Nú ertu farin á vit
skemmtilegra ævintýra, laus undan
veikindum og oki slitins líkama. Þú
átt trúlega eftir að ferðast mikið og
skemmta þér vel í hinum andlegu æv-
intýraheimum. Þrátt fyrir að veikind-
in væru stundum að herja á þig og
erfitt væri að komast á milli staða
sökum mæði, þá léstu það sjaldan á
þig fá. Ég man varla eftir þér í vondu
skapi og alltaf var stutt í hláturinn,
þakklætið og auðmýktina. Þér leidd-
ist aldrei og gerir það örugglega ekki
hinum megin. Hvort sem það var að
prjóna, ráða krossgátur, lesa, fara í
æfingar, eða bara fara í bíltúr á prins-
inum þínum, þá varstu alltaf að og
alltaf nóg að gera.
Ég á þó eftir að sakna þess að geta
ekki hringt í þig, bara til að tala um
daginn og veginn, eða boðið þér í mat
til okkar. En ég veit að þú ert ennþá
að kíkja við til að athuga með stelp-
urnar og mig ... ég sé þig fyrir mér
sitjandi við eldhúsborðið heima,
prjónandi einhverjar flíkur fyrir litlu
börnin á meðan við skröfum um
heima og geima. Ég veit að þú sest
stundum ennþá hjá okkur í eldhúsið
og fylgist með og hver veit nema þú
klappir stöku sinnum á kinn okkar
eins og þú gerðir svo oft.
Þrátt fyrir mikinn söknuð í hjarta
veit ég að þér líður vel og ert ánægð
þar sem þú ert núna. Elsku mamma,
ég bið að heilsa pabba og öllum hinum
sem farnir eru. Við sjáumst örugg-
lega síðar.
Guðbjartur.
Elsku Dúna, ég er svo lánsöm að
hafa kynnast þér og átt þig fyrir
tengdamömmu.Þú varst mikið inni á
heimili okkar Guðbjarts hvort sem
var á Ægisíðunni eða nú síðast á
Hörpugötunni.
Þegar ég hugsa til þín, kæra
tengdamamma, hlýnar mér um
hjartarætur. Þú varst svo sérstök og
skemmtileg kona. Hjarta þitt var
stórt og rúmaði ekki bara fjölskyldu
þína heldur alla þá sem áttu um sárt
að binda. Til dæmis varst þú alltaf að
biðja fyrir öllum þínum og láta bæna-
hópa biðja fyrir þeim sem urðu fyrir
áföllum í lífinu. Þegar pabbi minn
slasaðist á síðasta ári var ekki sá dag-
ur sem þú baðst ekki fyrir honum og
mömmu. Enda var alltaf einhver hjá
þér eða að hringja til þín því þú lað-
aðir fólk að þér með hlýju og
skemmtilegum sögum sem þú sagði
með einlægni og ást á lífinu. Lífið þitt
var þó ekki alltaf létt og síðustu árin
var líkami þinn undirlagður að sjúk-
dómi sem erfitt var að lifa við. Þú
tókst á við sjúkdóm þinn að æðruleysi
og þegar erfitt var og hann hamlaði
þér að lifa lífinu eins og þú helst vildir,
varst þú sterkust. Þá reyndi á þig og
þú sýndir þinn innri mann. Ótrúlega
jákvæð og þakklát fyrir hvert einasta
ár og hvern einasta dag. Ég skamm-
aðist mín stundum hvað ég var minna
jákvæð og minna þakklát fyrir lífið
mitt en þú. En takk, takk, kæra Dúna
fyrir að hafa gefið okkur svo margt og
ekki síst að minna okkur á að vera
þakklát fyrir litla hluti í lífinu. Þú átt-
ir alltaf þinn guð og þína sterku trú á
hann og þú varst viss um að eitthvað
dásamlegt biði þín fyrir handan. Í
næsta lífi ætlaðir þú að gera marga
góða hluti, einn af þeim var að
mennta þig og helst vildir þú hjálpa
öðrum og fara að læra félagsfræði eða
félagsráðgjöf.
Gangi þér vel í ferðinni sem fyrir
liggur, við munum alltaf minnast þín í
hjarta okkar.
Saknaðarkveðja.
Esther Ósk Ármannsdóttir.
Amma var frábær og alltaf svo góð,
hún var alltaf að gefa nýfæddum
börnum eitthvað sem hún prjónaði
sjálf og gefur fallegar jóla- og afmæl-
isgjafir.
Það sem ég minnist mest um ömmu
er að þegar hún gisti hjá okkur þá
horfðum við á Disney-myndina og
borðuðum nammi og ég fór út í búð
fyrir þig og keypti súkkulaði-rúsínur
og kók og ég vona að Bjössi afi og þú
hittist og farið út í búð í himnaríki og
kaupið ykkur súkkulaði-rúsínur og
kók.
Vonandi ertu komin á góðan stað
hjá Guði og lifir góðu lífi. Ég sakna
þín og það má ekki breyta því og þú
varst alltaf svo sterk þegar þú varst á
sjúkrahúsi og varst veik.
Þú varst bjartsýn og góð.
Gerðu það fyrir alla sem þykir
vænt um þig að vera sterk eins og þú
varst alltaf og góð við alla. Megir þú
hvíla í friði.
Hjartanskveðjur,
Elísa barnabarn.
Við andlát Dúnu rifjast upp marg-
ar góðar minningar sem seint munu
gleymast.
Við fjölskyldan hittum Dúnu í
fyrsta skipti þegar Ingibjörg, yngsta
dóttir okkar, kom heim með nammi í
poka einn daginn. Þegar hún var
spurð hvar hún hefði fengið það sagði
hún að afi og nýja amma hafi gefið sér
það. Litla skottan vildi síðan ólm sína
okkur þessa nýju ömmu sína og dró
hún mömmu sína yfir í næstu götu
þar sem Dúna bjó. Síðan eru komin
11 ár og hefur hún verið okkur fjöl-
skyldunni afar kær.
Við erum þakklát fyrir að hafa
kynnst þessari góðu konu og biðjum
Guð að geyma hana. Við viljum senda
fjölskyldunni samúðarkveðjur og
kveðjum Dúnu með þessum orðum
Guðrún Flosadóttir