Morgunblaðið - 11.01.2008, Qupperneq 34

34 FÖSTUDAGUR 11. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Elsku afi minn.
Nú kveð ég þig í
hinsta sinn en mér
finnst samt eins og þú verðir áfram
með okkur. Nærvera þín var alltaf
svo yndisleg og pottþétt, elsku afi
minn. Þú varst svo frábær afi, alveg
einstakur afi. Þú gafst svo mikið af
þér og varst alltaf svo góður við mig.
Ég man svo vel stundirnar á Grett-
isgötunni þegar við systurnar vorum
litlar, þú varst alltaf tilbúinn að leika
við okkur og bralla hitt og þetta með
okkur. Þú sagðir okkur oft sögur af
þér þegar þú varst ungur og dróst
ekkert undan enda fannst þér gaman
að stríða ömmu með því að segja okk-
ur sögur sem þú vissir að hún vildi
Haraldur M.
Guðjónsson
✝ Haraldur M.Guðjónsson
fæddist á Ytri-
Skógum í Kolbeins-
staðahreppi 28. maí
1926. Hann lést á
Landspítalanum í
Reykjavík 29. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Lágafells-
kirkju 10. janúar.
ekki að þú segðir. Þú
fórst með vísur og ljóð
og það virtist ekki vera
til kvæði sem þú kunn-
ir ekki. Þér fannst líka
gaman að dansa og
sveiflaðir okkur systr-
um um gólfin á Grett-
isgötunni. Allt eru
þetta yndislegar og fal-
legar minningar sem
ég mun alltaf geyma í
hjartanu mínu.
Það er svo margt
sem ég hef lært af þér
elsku afi sem ég er svo
þakklát fyrir og mun ætíð hafa að
leiðarljósi. Þú varst alltaf svo ótrúlega
jákvæður og það kom þér svo langt.
Þegar þú varðst veikur gerðir þú grín
að sjálfum þér, reifst við læknana og
svaraðir þeim með vísum. Þú varst
líka töffari og sást það best þegar þú
barðist með reisn í veikindum þínum.
Alveg fram í hið síðasta varstu með
okkur og varst hress, brostir og tal-
aðir við okkur. Þú varst flottur afi.
Ég kveð þig með miklum söknuði
elsku afi minn. Takk fyrir allt.
Þín afastelpa,
Sonja.
✝ Elfa VilborgBjörnsdóttir
fæddist í Reykjavík
20. ágúst 1949. Hún
lést á Líknardeildinni
í Kópavogi að morgni
5. janúar síðastliðins.
Foreldrar Elfu voru
Björn V. J. Gíslason
vörubílstjóri, f. 30.6.
1906, d. 31.12. 1987
og Laufey Bjarna-
dóttir, f. 18.5. 1908,
d. 1.1. 1963. Systur
Elfu eru Margrét, f.
18.4. 1930, d. 26.10.
2000, Sjöfn, f. 30.11. 1932 , d. 14.8.
1975 og Birna, f. 12.10. 1942.
Elfa giftist Ingimundi Þ. Jóns-
syni, f. 21.7. 1943. Þau skildu.
Börn Ingimundar og Elfu eru:
Björn Birgir, verkefnastjóri hjá
Icelandair í Madrid, f. 8.7. 1969 og
Bjarnheiður Margrét, hjúkr-
unarfræðingur, f. 2.9. 1972, maki
Björgvin Sigurðsson, kerfisfræð-
ingur, f. 17.9. 1971, börn þeirra
eru Þorgils Björn Björgvinsson, f.
21.11.1997 og Margrét Björgvins-
dóttir, f. 2.5. 2001. Áður átti Ingi-
mundur Ólaf Svan,
f. 2.8. 1965.
Elfa ólst upp í
vesturbænum í
Reykjavík. Hún
stundaði nám við
Húsmæðraskólann
að Löngumýri í
Skagafirði, fór í
Fiskvinnsluskólann
og vann í Bæj-
arútgerð Reykjavík-
ur sem eftirlitskona.
Einnig var hún m.a
ritari hjá Stjórn-
unarfélaginu og
rekstrarstjóri kaffihúss. Hún var
einnig læknaritari á Landakoti í
mörg ár og starfsmaður á Landa-
kotsspítala. Elfa hafði mikinn og
brennandi áhuga á félags- og með-
ferðarmálum og var stofnandi og
fyrsti formaður Styrktarfélags
Staðarfells. Elfa greindist með
krabbamein í október sl. og lést
eftir skamma legu á Líknardeild-
inni í Kópavogi.
Elfa verður jarðsungin frá
Lágafellskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Ég tel 58 ár ekki vera háan aldur.
Það á að vera sá tími þegar maður fer
að safna að sér sjóðnum sem maður
er búin að borga í. Hvort sem það eru
góðir tímar með barnabörnum, ætt-
ingjum og vinum eða annað. Og þá
ætti maður að fara að njóta lífsins.
Elfa var hins vegar oft á þeirri skoð-
un að maður ætti að njóta nútímans
og ekki að hafa of miklar áhyggjur af
framtíðinni. Hún hafði yfirleitt miklu
meiri áhyggjur af fortíðinni. Það var
sama hvað við hin, sem vorum sam-
ferða henni, sögðum og var oft mikil
togstreita þar á milli. Okkar samband
var ekki alltaf gott. Þar spilaði margt
inn í og þá oft baráttan við vínhneigð.
Strax þegar ég man eftir mér var það
vandamál sem tók mig mörg ár að
skilja. Það skánaði þegar ég var 11
ára og Silungapollur kom til sögunn-
ar. Ein sterkasta minningin er þegar
ég ásamt pabba og Heiðu systur er að
kveðja hana til að fara í meðferð þar.
Við kvöddumst við innganginn og ég
lét hana fá hálsmen sem ég bar alltaf.
Við grétum og hún ætlaði að breyta
um líf. Það gerði hún sannarlega og
þar hófust mörg ár af frábæru fjöl-
skyldulífi. Þegar ég lít til baka er það
eins og tími vafinn fallegri birtu og
frábærum minningum. Við lærðum
öll á skíði meðal annars.
Allt breytist segir sagan og svo
gerðist einnig hjá okkur. Annað bar-
áttutímabil hófst hjá henni. Og eins
og oft verður framhaldið verra með
æstari hegðun. Ekkert gekk. Engar
meðferðir. Engin loforð né stuðning-
ur. Við fjölskyldan enduðum á að fara
öll sitt í hverja áttina. Þá urðu bönd
pabba, systur minnar Heiðu og mín
mun sterkari okkar í milli en Elfu rak
í meira í burtu frá okkur. Ég eyddi
miklum tíma í útlöndum á þessum
tíma og gat forðað mér þannig. Ég
gat hvorki höndlað hennar hegðun né
hennar viðbrögð við mínu fullorðins-
lífi. Það tekur tíma að vinna úr því.
Það gengur og við gátum fyrirgefið
það sem á undan var gengið því ef það
er eitthvað sem ég lærði af henni var
það að sleppa fortíðinni. Eftir að þetta
tímabil gekk yfir áttum við góð sam-
skipti okkar í milli. Margt skemmti-
legt var gert. Ferðalög og samtöl sem
ég mat mikils. Eftir að mamma lærði
að nota tölvupóst gekk okkur enn bet-
ur að segja það sem í okkur bjó í
brjósti. Við vorum betri að segja hlut-
ina skrifleiðis. Ég met sérstaklega
þann tíma sem við áttum saman núna
í haust þar sem við náðum saman eins
og á fyrri tímum. Eftir að hún greind-
ist með krabbann í lok október var
gott fyrir okkur bæði að allt var kom-
ið á hreint.
Elfa var frábær manneskja og ein-
staklega góð kona við allt og alla í
kringum sig. Hún var einnig mjög
skemmtileg. Hún var dugleg að
hringja inn á útvarpsstöðvarnar og
segja sína meiningu. Ég er stoltur af
að eiga hana sem móður og mun alltaf
þakka fyrir það. Það er sagt að bönd-
in milli móður og sonar sé þau sterk-
ustu í heimi. Okkar bönd eru sérstak-
lega sterk. Margt sem ég kann í
samskiptum við fólk í mínu fullorð-
inslífi lærði ég af móður minni. Ég
hefði viljað halda því áfram mun leng-
ur. Ég á eftir að sakna hennar mjög
mikið og lengi á eftir að vanta stóran
hluta í mitt líf.
Hvíl í friði.
Björn Birgir Ingimundarson.
Móðir mín Elfa Vilborg Björns-
dóttir valdi sér ekki ætíð auðveldustu
ævibrautina.
Hún missti móður sína ung að ár-
um eftir erfið veikindi hennar. Í þá
daga var ekki mikið hugsað um
áfallahjálp í tengslum við andlát eða
það að hlúa að ungum börnum. Eftir
erfiða lífsreynslu valdi hún að búa
áfram hjá föður sínum þrátt fyrir að
hann hafi kannski ekki verið sá ákjós-
anlegasti til að styðja við unga sál
sem gekk í gegnum móðurmissi.
Móðir mín og faðir kynntust ung að
árum. Þau áttu saman góð ár þar sem
lífsgleði æskunnar og áhyggjuleysi
einkenndi lífið. Þau ár báru ávöxt þar
sem tvö börn fæddust, bróðir minn og
ég. Við fjölskyldan áttum margar
góðar stundir þar sem hæst ber ótelj-
andi ferðalög inn á hálendi Íslands. Í
kyrrðinni þar áttum við saman marg-
ar fallegar stundir og mörg sagan af
útilegufólki var sögð þar. Þar kynnt-
ist ég fyrst umhyggjunni sem móðir
mín bar fyrir lítilmagnanum og þeim
sem urðu undir í þjóðfélaginu. Hún
dreif alla fjölskylduna á skíði og átt-
um við margar stundir saman í Blá-
fjöllum. Á þessum árum var hún
einnig virk í starfi SÁÁ og langaði að
hjálpa þeim sem minna máttu sín.
En skugga bar ætíð á líf móður
minnar sem eflaust skapaðist af
skorti á styrkri móðurhönd í uppeld-
inu og þeim aðstæðum sem sköpuð-
ust á hennar mótunarárum. Því mið-
ur laut hún þeim vonda húsbónda
Bakkusi og öllum hans djöflum.
Hún háði marga baráttuna og oft
varð hún að játa sig sigraða. Eftir
stendur kona sem fór allavega yfir
fimmtíu sinnum í áfengismeðferð.
Þótt margt sé hægt að segja um móð-
ur mína er ekki hægt að segja að hún
hafi ekki reynt að lifa án áfengis.
Hennar seinni ár fóru í það að reyna
að sigra þennan harða húsbónda,
með misgóðum árangri.
Eftir mörg misslæm ár fann hún
loks frið í hjarta sínu. En þá greindist
hún með krabbamein sem veitti enga
miskunn. Á tveimur mánuðum dró
það hana til dauða. Á þeim tíma
reyndum við fjölskylda hennar að
umvefja hana og veita henni þann
styrk sem mögulegt var. Ég tel að
það hafi verið ómetanlegt okkur sem
fjölskyldu að geta gert upp fortíðina
og fyrirgefið hvert öðru allt það sem
liðið var. Við fundum undir það síð-
asta sanna væntumþykju og þann
styrk sem við höfðum hvert af öðru.
Þessi veikindi hennar urðu til þess
að hún fann það sem hún hafði lengi
leitað að, sameiningu, ást og virðingu.
Ástarkveðja, þín dóttir
Bjarnheiður.
Ég held að hún Elfa hafi verið
heimakær. Þegar ég kynntist henni
lýsti ég henni sem Vesturbæingi. Þar
bjó hún lengstan hluta ævi sinnar og
þreyttist seint á að dásama bæjar-
hlutann þann. En þegar ég kveð lýsi
ég henni sem Mosfellingi. Hún flutti í
Mosfellsbæ fyrir röskum áratug og
tók ástfóstri við bæinn, bæjarbúa og
allt annað sem mosfellskt er. Það lýs-
ir konunni vel. Hún var jákvæð og
ákveðin í að gera það besta úr öllu.
Hún bjó sér heimili, gerði það vel og
tengdist því sterkum böndum. Þang-
að var gott að koma.
Ástkær tengdamóðir mín var bar-
áttukona. Hún stóð með sínu fólki og
því sem hún trúði á, hvort sem er í
stjórnmálum, trúmálum eða í lífinu
almennt. Hún barðist með óbilandi
trú og þrautseigju við skuggann í eig-
in lífi. Á stundum gekk á ýmsu en
aldrei gafst hún upp.
Elfa var heillandi kona og það var
ómögulegt annað að líka vel við hana.
Hún var kraftmikil, drífandi og flest
lagði hún á sig til að hjálpa öðrum. Og
af því þú varst svo bóngóð langar
mig, í síðasta sinn, að biðja þig að
vaka yfir og vernda alla þá sem eftir
eru og sakna þín sárt.
Björgvin Sigurðsson.
Okkur langar til að minnast ömmu
okkar, Elfu. Hún sagðist alltaf eiga
tvo gullmola og það væru við, Þorgils
Björn og Maddý.
Það var alltaf gaman þegar amma
var að passa okkur. Oftast var hún
með fullt af hundum með sér sem
þurfti að sinna. En hún hafði líka tíma
til að lesa eða púsla og gera eitthvað
skemmtilegt. Hún sagði líka margar
skemmtilegar sögur sem gaman var
að hlusta á. Það var alltaf hægt að
treysta því að það væri líf og fjör í
kringum ömmu.
Nú biðjum við góðan Guð að gæta
ömmu Elfu þangað til við hittum
hana næst.
Með kærri kveðju,
Þorgils Björn og Margrét
Björgvinsbörn.
Þegar Elfa fæddist var ég sjö ára,
eftirlæti foreldra minna og eldri
systra, því var kannski ekki að undra
að afbrýðisemi gerði vart við sig við
komu nýju systurinnar. Elfa var
hvers manns hugljúfi, skemmtilegur
krakki en uppátækjasöm. Strætis-
vagnastjórum gerði hún gramt í geði,
þegar hún, ,,pjakkurinn“ á fimmta
aldursári, beið eftir að vagninn kæmi,
hljóp svo yfir götuna fyrir vagninn.
Þetta var að sjálfsögðu ljótur og stór-
hættulegur leikur sem hún var marg-
oft skömmuð fyrir en hætti ekki fyrr
en strætisvagnastjórarnir höfðu
tuskað hana til oftar en einu sinni.
Heimsóknir á slysadeildina voru tíð-
ar, ýmist með tíeyring uppi í nösinni
eða fingri troðið í sviðahaus þannig að
fingurinn bólgnaði upp.
Þegar Elfa systir var tólf ára
greindist móðir okkar með krabba-
mein og lést eftir erfiða sjúkdóms-
legu. Þetta var henni erfið reynsla og
beið hún þess aldrei bætur á lífsleið-
inni.
Eftir grunnskóla lá leiðin í Hús-
mæðraskólann á Löngumýri í Skaga-
firði og átti hún þar mjög skemmti-
legan tíma, hún var alla tíð
myndarleg húsmóðir og prjónaði
margar peysurnar.
Elfa giftist Ingimundi Jónssyni og
eignuðust þau tvö börn, Björn Birgi
og Bjarnheiði Margréti, sem bæði
hafa komist vel til mennta. Ömmu-
börnin tvö, Þorgils Björn og Maddý
litla voru sannkallaðir sólargeislar
ömmu sinnar.
Ingimundur og Elfa slitu samvist-
um, en þau voru ávallt mjög góðir vin-
ir og alltaf var Ingimundur reiðubú-
inn til að koma og hjálpa henni á
erfiðum stundum.
Bakkus var henni þungur í skauti
og háði hún marga raunina, fór niður
á botninn og stóð upp aftur. Hún
reyndi oft að ná betri tökum á lífi sínu
og átti góð ár inni á milli. Það var
henni mikil raun að valda börnunum
og manninum sem hún elskaði, svo
miklum erfiðleikum, það sýna grein-
ar og ljóð sem hún skrifaði til þeirra á
erfiðum tímum.
Þess á milli var mikill kraftur í litlu
systur minni, hún var dugleg til
vinnu, og stundaði ýmis störf. Með-
ferðarmál voru henni hugleikin og
vildi hún vinna að þeim málum, hún
var ein af stofnendum Styrktarfélags
Staðarfells og fyrsti formaður þess.
Elfa var oft með marga hunda og
mætti hún yfirgefnum hundum tók
hún þá undir sinn verndarvæng þar
til þeir höfðu fengið annað heimili.
Hún var samt án efa oft einmana og
voru þá hundarnir hennar traustustu
vinir.
Seinustu árin bjó Elfa í Mos-
fellsbæ, þar líkaði henni vel og fannst
gott að vera í ,,smábæ“ eins og hún
orðaði það. Hún var ákaflega þakklát
þeim sem studdu hana, ekki síst síð-
ustu tvo mánuðina. Sama hvort hún
talaði um strákana í Bónus sem hjálp-
uðu henni að bera pokana fyrir jólin,
eða vinkonurnar sem vöktu með
henni. Ingimundi, Bjössa og Heiðu
sem voru hjá henni eins oft og kostur
var.
Eftir að hún veiktist af krabba-
meini seinast í október var hún ekki
tilbúin að gefast upp, hún kvartaði
aldrei, hafði svo oft risið upp aftur og
það skyldi hún gera einu sinni enn.
Seinustu árin höfðu verið henni góð
og hún hafði svo margt að lifa fyrir,
vildi fá tækifæri til að vera góð amma
fyrir ömmubörnin sín Þorgils Björn
og Maddý litlu sem hún elskaði svo
mikið. Þessir tveir mánuðir voru mér
mjög mikilvægir og náðum við syst-
urnar vel saman. Sá tími hefði mátt
vera miklu lengri.
Hvíl þú í friði, elsku systir.
Birna.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Valdimar Briem.)
Við Elfa vorum giftar bræðrum.
Lentum við oft í að gera ýmislegt
saman fyrir tengdaforeldrana og fjöl-
skyldu. Það var gott að vera nálægt
Elfu. Hún var létt í skapi og mjög
rösk við allt sem hún gerði. Undir það
síðasta var hún að vinna á Ásláki í
Mosfellsbæ. Var ótrúlega dugleg og
hress. Svo kom krabbinn sem vann
mjög fljótt á henni. Við töluðum oft
saman í símanum og vorum að rifja
upp ýmislegt gamalt. Það voru stund-
um partý og veislur hjá tengda-
mömmu og skeði þá oft ýmislegt snið-
ugt og skemmtilegt. 15. desember
síðastliðinn langaði hana að fá okkur
sem næst henni stóðu í jólahlaðborð
heima hjá sér. Mér fannst eins og hún
vildi kveðja okkur með þessu. Við
komum 12 til hennar. Allir sáttir og
góðir.
Elfa mín, ég þakka þér fyrir allt og
allt. Guð geymi þig.
Þóra M. Einarsdóttir.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með tárum,
hugsið ekki um dauðann með harmi eða ótta.
Ég er svo nærri, að hvert eitt tár ykkar snert-
ir mig og kvelur, þótt látinn mig haldið.
En þegar þið hlæið og syngið með glöðum
hug, lyftist sál mín upp í mót til ljóssins. Verið
glöð og þakklát fyrir allt sem lífið gefur og ég,
þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Kahlil Gibran)
Þessi orð lýsa Elfu frænku vel.
Elsku frænka þú hefur kvatt þenn-
an heim eftir stutta baráttu við erf-
iðan sjúkdóm. Það var alltaf líf og fjör
í kringum þig, enda vildir þú lifa lífinu
lifandi. Þú hafðir góða frásagnar-
hæfileika og mikið hlógum við að sög-
unum þínum enda vel skreyttar og
húmorinn aldrei fjarri. Þín verður
sárt saknað í fjölskylduboðum en ef
við þekkjum þig rétt þá lætur þú þig
ekki vanta. Við vitum að tekið verður
vel á móti þér á nýjum stað. Hvíl þú í
friði elsku frænka.
Elsku Bjössi, Heiða Maddý, Þor-
gils Björn, Maddý og Kalli, Guð veri
með ykkur öllum.
Laufey, Hrund, Hlíf og Tony.
Elfa mín, það er svo ótal margt
sem mig langar að þakka þér, um leið
og ég óska þér góðrar ferðar. Barna-
börnin mín, ég og miklu fleiri nutu
góðs af hannyrðum þínum, þú varst
líka fljót að bregða undir þig betri
fætinum ef mikið lá við. Heim að
sækja varst þú þannig, að manni
fannst eins og maður hefði komið
með sólina með sér, þú hafðir sér-
stakt lag á að láta manni líða vel.
Það sem mér fannst hvað fallegast
við þig, Elfa, var hvað þú varst stolt
af börnunum þínum og um föður
þeirra sagðir þú: „Hann hefur alltaf
verið kletturinn í lífi mínu.“ Elfa, ég
var svo lánsöm að fá að eiga þig að
vini, fá að kynnast börnunum þínum
og Ingimundi. Það verður tómlegt án
þín. Þú varst manneskja sem litaðir
lífið. Ég bið algóðan Guð að gefa þér
góða heimkomu, þér sem sagðir svo
oft: „Allt megna ég fyrir mátt hans,
sem mig styrka gjörir.“
Guð blessi fólkið þitt og gefi því
styrk, elsku vinkona mín, þín
Guðrún (Gunna).
Elfa Vilborg
Björnsdóttir
 Fleiri minningargreinar um Elfu
Vilborgu Björnsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu daga.