Morgunblaðið - 03.03.2008, Síða 26

26 MÁNUDAGUR 3. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Þegar horft er um
öxl verður okkur
hugsað til þess hve lífið getur verið
hverfult. Af einum samstarfsmanni
okkar, sem við kveðjum glöð í sinni
á föstudegi, fáum við þær fregnir að
hann hafi látist í svefni næstu nótt.
Með hryggð í hjarta er þessi grein
um hann Jón okkar sett saman. Þó
að hann hafi aðeins starfað í Hval-
eyrarskóla frá því í haust hafði hann
mikil áhrif á okkur öll. Hann var af-
ar glaðsinna og hafði góða nærveru.
Þegar hann var ráðinn að skólanum
í vor inntum við skólastjórnendur
hann eftir menntun og starfsferli
hans, en einnig spurðum við hann
að því hvernig mætingar hans hefðu
verið. Þá sagði Jón: „Það verður allt
í besta lagi hjá mér.“ Enda kom það
á daginn, því Jón hefur ekki vantað
einn einasta dag í vinnu og hefur
hann í þeim efnum verið frábær fyr-
irmynd okkar allra. Stundum var
aðgengið frá skólanum erfitt þenn-
an mikla snjóavetur, en hann lét
það ekkert á sig fá, barðist í gegn
og oftar en ekki tóku nemendur sig
til og lyftu honum og stólnum hans
upp og báru að hans fjallabíl.
Hjá okkur í Hvaleyrarskóla
glímdi hann við það vandasama
hlutverk að kenna alla náttúrufræð-
ina í unglingadeildinni, 150 nemend-
um, og er það ekkert smáræði að
takast á við. Er við ræddum við tvo
prýðis nemendur, sem hann var í af-
haldi hjá, sögðu þeir m.a.: „Jón var
Jón Hilmar Sigurðsson
✝ Jón Hilmar Sig-urðsson fæddist
í Úthlíð í Bisk-
upstungum 31. mars
1944. Hann lést á
heimili sínu, Sléttu-
vegi 3 í Reykjavík,
laugardaginn 16.
febrúar síðastliðinn.
Útför Jóns fór
fram frá Hallgríms-
kirkju 27. febrúar
sl.
svo fróður um náms-
efnið, hann vissi bara
allt sem við spurðum
hann um.“ Já, Jón var
gáfaður maður og
gaman var að spjalla
við hann um heima og
geima. Hann hafði
einlægan áhuga á
annarra hag og ræddi
hann oft við einn
kennara hjá okkur
sem hefur tekið þátt í
maraþonhlaupum.
Vildi hann vita hvaða
tíma hún hefði náð og
hvernig henni miðaði áfram. Ekki
undarlegur áhugi það, þar sem Jón
náði frábærum árangri sem lang-
hlaupari hér á árum áður. Það má
segja að hann hafi verið langhlaup-
ari lífsins, því þrátt fyrir fötlun sína
náði hann að mennta sig og takast á
við allt lífshlaupið svo aðdáun sætti.
Í þeim efnum kenndi hann okkur
öllum, bæði starfsfólki og nemend-
um, hvernig hægt er taka örlögum
sínum af fullri reisn.
Við hér í okkar litla samfélagi í
Hvaleyrarskóla höfum misst mikið,
en systkini hans og allir hans ást-
vinir enn meira. Um leið og við vott-
um þeim öllum okkar innilegustu
samúð, þá fylgir hugur okkar Jóni
inn í nýja og fegurri heima.
Fyrir hönd starfsfólks Hvaleyr-
arskóla.
Marsibil Ólafsdóttir,
aðstoðarskólastjóri.
16. febrúar var höggvið skarð í
framvarðasveit fatlaðra. Bóndinn,
íþróttamaðurinn, líffræðingurinn,
en fyrst og fremst hugsuðurinn Jón
H. Sigurðsson lést þá um aldur
fram. Víst er að það er víðar sökn-
uður en í SEM-húsinu eftir fráfall
svo mæts manns og skarð fyrir
skildi sem eflaust verður vandfyllt.
Við gegningar varð Jón fyrir þeirri
skelfilegu lífsreynslu að fá hey-
bagga á sig og lamast. En lömunin
hafði engin áhrif á hugsun hans,
áræði og lífsvilja. Hann venti kvæði
í kross og hóf nám í öldungadeild.
Stúdentinn fór svo í Háskólann og
varð líffræðingur og kennari. Það
var afrek við aðstæður sem maður í
hjólastól varð að una á þeim tíma.
Fyrstu kynni mín af Jóni voru
boðleiðis. Hann stundaði sundlaug-
arnar, enda sjálfbjarga, eða þannig,
og þar urðu þeir Guðjón frændi
minn kunningjar. Með honum barst
mér hvatning á Grensás frá
ókunnum Jóni. Síðar kynntist ég
manninum sem lét sig varða líðan
sér ókunnugs. Manni sem vissi um
hvað hann var að tala og eftirsókn-
arvert var að kynnast. Þó það sé
vart á mínu færi að gera öðlingnum
heiðarlega skil sem vert væri, get
ég ekki gert minna en að reyna.
SEM-húsið, sérhannað fjölbýlishús
nr. 11 við Sléttuveg og sumarhús
fyrir fatlaða í Úthlíð væri tæpast
nema draumur án tilverknaðar Jóns
og félaga. Þeir ásamt sjálfboðaliðum
fengu þjóðina í söfnunarátak sem
skilaði fötluðu fólki betra lífi í húsi á
góðum leigukjörum. Jón varð strax
lykilmaður í starfi SEM og lét sér
annt um alla íbúa hússins. Einn
leigjandi nýtti sér góðmennsku Jóns
og safnaði húsaleiguskuldum. Ég
benti Jóni á að sá hefði ekki minna í
vasa en aðrir og allra vegna best að
vísa honum út. ,,Við stofnuðum
SEM til að hjálpa. Ekki til að refsa
og ég vil sjá hvort hann tekur sig
á,“ svaraði hann. Jón var sá er setti
blómin niður og reytti arfann. Hann
var sá er skenkti brennivíni úr eigin
ranni í glösin á þorrablótum. Jón
var sá er kynnti mér sumarhús
SEM og fjörug böllin í salnum við
laugina í Úthlíð. Hann var sá er lét
verkin tala og gaf út spólur um liti
íslenskra hesta og kinda. Það var
fórnfús vinna og krefjandi í erfiðum
ferðum og varasömum um land allt.
Líklega voru síðustu forvöð að skrá
og mynda vitneskjuna sem hann afl-
aði og nú er varðveitt. Þá björgun
menningarverðmæta mun þjóðin
þakka honum, þó betra hefði verið
að meta það meðan hann lifði.
Jón var ósérhlífinn og óragur í
öllu og bjargaði sér alltaf einhvern
veginn og eru til hinar ótrúlegustu
sögur af því. Til dæmis datt hann úr
stólnum þar sem hann var einn í
girðingavinnu og komst hjálparlaust
upp aftur. Hann ferðaðist um sem
heill væri og í sumum tilfellum voru
fjöll og öræfi ekki látin teppa för.
Farartálmar urðu Jóni greiðfærir í
flestum tilfellum. Það var þroskandi
að fylgjast með þessum kostum
prýdda manni. Að vera vinur er
ekki öllum gefið. Það var eins og
honum væri eiginlegt að vera allra
vinur. Vera heill í öllu. Jón var bara
þannig.
Albert Jensen.
Það er með hlýhug sem við minn-
umst Jóns Hilmars Sigurðssonar,
líffræðings og kennara. Jón kenndi
okkur líffræði og efnafræði í mála-
deild Verzlunarskóla Íslands árin
1989 og 1990. Hann var alltaf boð-
inn og búinn að hjálpa okkur nem-
endum sínum hvort sem var með
aukatímum, spjalli eða ráðum. Í
tímum var jafnan stutt í húmorinn
hjá honum og hann átti það til að
stríða okkur góðlátlega og gera að
gamni sínu. Eftir útskrift þá rák-
umst við stundum á hann og það var
einstakt hversu áhugasamur hann
var um það sem við höfðum tekið
okkur fyrir hendur og vel minnugur
á það sem hafði verið að gerast hjá
okkur síðast þegar hann rakst á
okkur. Kæri Jón, hafðu þökk fyrir
allt. Við vottum aðstandendum Jóns
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
6L – Verzlunarskóla Ís-
lands, 1990.
Í dag kveðjum við góðan mann,
Jón Hilmar Sigurðsson. Ég kynntist
nafna mínum eftir að hafa lent í bíl-
slysi í lok árs 1998. Sameiginlegur
vettvangur okkar var í SEM-sam-
tökunum en það er félagsskapur
þeirra sem lent hafa í slysi og
skaddast á mænu. Mér varð fljót-
lega ljóst að Jón var kjölfestan í
þessu félagi, góð fyrirmynd fyrir
okkur hina og ótvíræður leiðtogi.
Allt sem hann gerði var vel gert og
dugnaður hans var með ólíkindum.
Hvarvetna dáðust menn að afrekum
hans. Í mínum hópi verður nafna
míns sérstaklega minnst fyrir að
hafa verið aðalmaðurinn á bak við
húsnæðisfélag SEM-samtakanna.
Margir mænuskaddaðir hefðu ekki
átt í viðeigandi húsnæði að venda að
lokinni endurhæfingu ef þessa fé-
lags nyti ekki við. Jón vildi í ein-
lægni tryggja öllum mænusködduð-
um einstaklingum möguleikann á
því að eignast eigið heimili á viðráð-
anlegu verði. Hann var góður
drengur.
Elsku Guðný, það hlýtur að vera
erfitt að missa góðan vin og lífs-
förunaut. Ég votta þér samúð mína,
svo og öðrum sem nú eiga um sárt
að binda.
Jón Sigurðsson.
Við erum ekki enn búin að jafna
okkur eftir að við fengum fregnir
um það að Jón bóndi væri látinn,
þetta voru fréttir sem við áttum síst
von á. Þegar maður sest niður og
vill skrifa nokkur orð í minningu
hans kemst maður að því að það er
ekki svo auðvelt. Svo margt kemur í
hugann að það væri efni í heila bók,
svo einstakur var Jón. Þegar við nú
lítum til baka gerum við okkur
grein fyrir hvílík forréttindi það
voru að þekkja og eiga að vini mann
eins og Jón var.
Vinskapur okkur og Jóns hófst
fyrir um það bil 18 árum þegar fyrir
hans tilstilli SEM-samtökin fengu
land fyrir sumarbústað í landi Út-
hlíðar í Biskupstungum. Frá fyrsta
degi tók Jón að sér umsjón og
ábyrgð á öllu sem sneri að bústaðn-
um. Ári síðar keypti hann sjálfur
bústað sem hann setti niður á þar-
næstu lóð. Við dvöldum mjög oft hjá
Jóni í hans bústað. Hann var sér-
lega fróður um flest og kom maður
sjaldan að tómum kofunum hjá hon-
um. Það var oftast glatt á hjalla og
óteljandi lambalæri voru grilluð í
gegnum árin í Jónshúsi, því að í bú-
staðnum gerðist Jón meistarakokk-
ur.
Þegar Húsnæðisfélag SEM var
stofnað árið 1990 og hóf að byggja
íbúðir fyrir félagsmenn á Sléttuvegi
3 tók Jón að sér að sjá um fjármál
félagsins og hefur hann borið mest-
an þunga af rekstri þess frá byrjun.
Hann vann þar mikið og óeigin-
gjarnt starf án þess að þiggja laun
fyrir. Fráfall hans er mikill missir
fyrir félagið.
Það var bæði gaman og fræðandi
að ferðast með Jóni, en við fórum
margar ferðir saman innanlands og
hafði Jón ekki síður en við gaman af
þessum ferðum, sérstaklega naut
hann þess að fara inn á hálendið.
Hann vissi nöfnin á flestöllu sem
fyrir augu bar, hvort sem um var að
ræða bæi, fjöll, fossa eða plöntur og
jarðfræðina hafði hann á hreinu.
Fyrir um það bil 10 árum upp-
götvaði Jón Kanaríeyjar og fór
þangað árlega eftir það, hann kom
okkur á bragðið líka. Við vorum
saman á Gran Canaria um jólin
2006 í góðu yfirlæti. Og yfir síðustu
jól dvöldum við með þeim Guðnýju
á Tenerife og áttum þar yndislegar
stundir saman. Ekki hvarflaði það
að okkur þá að þetta yrði síðasta
ferðin okkar saman, Jón var hraust-
ur og átti að vanda ekki í neinum
vandræðum með að koma sér í
stólnum upp hæðir og halla sem á
vegi okkar urðu. Úthaldið og þraut-
seigjan var sú sama og alltaf hafði
verið.
Það sem stendur upp úr nú síðari
ár er samband þeirra Guðnýjar. Við
höfðum aldrei séð hann jafn ham-
ingjusaman og þessi fjögur ár sem
þau hafa verið saman. Þar eignaðist
hann ekki aðeins góða konu heldur
heila fjölskyldu og barnabörn sem
elskuðu hann og það kunni hann að
meta.
Við sendum þér, elsku Guðný, og
fjölskylda Jóns okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Erla og Reynir.
Nú er hann Jón frændi fallinn frá
svo óvænt og snöggt. Mig langar til
að minnast þessa góða frænda míns
sem átti engan sinn líka með krafti
sínum og dugnaði sem virkaði sem
hvatning á mig og þá sem voru í
kringum hann.
Jón var bóndi í Úthlíð fyrri hluta
ævi sinnar þar sem hann þekkti
hverja kind með nafni og ættir
hennar líka í stórum fjárhópi. Hann
hafði afskaplega gaman af því að
spá í ræktun fjárstofnsins og hélt
yfir það mikið bókhald. Jón var lítið
fyrir hangs og dreif í flestum hlut-
um hraðar en almennt gengur og
gerist. Eftir að hann slasaðist fór
hann í það að mennta sig og gerði
það á mun styttri tíma en venja er.
Eftir námið fór hann að kenna líf-
fræði, lengst af í Verslunarskóla Ís-
lands.
Jón var langhlaupari af guðs náð
og vann mörg stórmót á sínum
hlaupaferli. Æfingar fyrir þau mót
voru frumstæðar, fólust aðallega í
að elta kindur um óslétt Úthlíðar-
hraunið. Keppnisskapið var ávallt
til staðar og eftir að hann slasaðist
tók hann margsinnis þátt í Reykja-
víkurmaraþoni á hjólastólnum þar
sem hann dró sig áfram með skíða-
stöfum, oftast í 10 km en líka í hálf-
maraþoni.
Meðfram kennslu sinnti hann
starfi í þágu SEM-samtakanna og
hin síðari ár stundaði hann kvik-
myndagerð í frístundum sínum.
Hann gerði mörg fræðandi og
skemmtileg myndbönd, m.a. um
dýralitina og endurbyggingu Út-
hlíðarkirkju auk þess að senda okk-
Hröð er förin
örskömm dvöl
á áningarstað.
Verum því hljóð,
hver snerting
er kveðja
í hinsta sinni.
(Birgir Sigurðsson)
Við þökkum Jóni H. Sig-
urðssyni góða viðkynningu og
samstarf veturinn 2006-2007.
Starfsfólk Garðaskóla.
HINSTA KVEÐJA
✝ Rannveig Ei-ríksdóttir fædd-
ist á Prestbakka á
Síðu í Vestur-
Skaftafellssýslu 5.
október 1931. Hún
andaðist í Heil-
brigðisstofnun Suð-
urlands 25. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Hildigunnur Magn-
úsdóttir, f. 1905, d.
1961 og Eiríkur
Skúlason, f. 1902, d.
1977. Yngri systir
Rannveigar er Arnþrúður Þór-
anna Eiríksdóttir og hálfsystir
Svala Eiríksdóttir. Þau Hildigunn-
ur og Eiríkur bjuggu í Þykkvabæ í
Landbroti, þar sem Rannveig ólst
upp til 12 ára aldurs.
Þeim Rannveigu og Einari varð
fimm barna auðið og eru þau
þessi:
1) Bárður, búsettur í Noregi og
á þrjú börn, þau Einar, Katarín og
Kristófer.
2) Eiríkur, á heima í Reykjavík,
kvæntur Kristbjörgu Sigurfinns-
dóttur, synir þeirra eru Birgir og
Ragnar.
3) Kristín, býr í Reykjavík, gift
Hannesi Jóhannssyni, börn þeirra
eru Jóhann og Ásta.
4) Gunnar, býr á Selfossi,
kvæntur Hjördísi Georgsdóttur,
börn þeirra eru Jóhann Georg, El-
ín Helga, Þórdís Bára og Einar
Daði.
5) Bjarni býr í Reykjavík.
Útför Rannveigar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Duftker hennar verður jarðsett
síðar í kirkjugarðinum á Prest-
bakka.
Foreldrar hennar
slitu samvistir og fór
Rannveig með móður
sinni til móðurafa og
ömmu, er bjuggu á
Syðsta-Kamphóli í
Arnarneshreppi í
Eyjafirði. Seinna var
Rannveig hjá föður
sínum á Kirkjubæj-
arklaustri, þar sem
hún var m.a. við
símavörslu. Þá var
hún var við nám á
Héraðsskólanum á
Laugarvatni.
Árið 1950 gekk Rannveig að
eiga Einar Bárðarson bygg-
ingameistara. Þau bjuggu á Sel-
fossi í 29 ár, en fóru eftir það aust-
ur á Kirkjubæjarklaustur, þar sem
heimili þeirra hefur staðið síðan.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni
vekja hann með sól að morgni.
Drottinn minn réttu sorgmæddri sál
svala líknarhönd
og slökk þú hjartans harmabál
slít sundur dauðans bönd.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Svo vaknar hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elín Helga, Einar Daði, Jóhann
Georg og Þórdís Gunnarsbörn.
Við sjáumst ekki í sumar
og þó sé ég þig:
er blómin horfa himins til
og hneigja sig
þá yfir í þinn huliðsheim
þú heillar mig.
Því vetrarstríð á enda er
nú undrumst við
hve dauðinn veitir dýra hvíld
og djúpan frið
og heyrum lífið líða hjá
sem lækjarnið.
Og allir þeir sem unnir þú
og unnu þér
þeir sjá hvar logi lífs þíns rís
og lyftir sér
í þessa lygnu líknarnótt
sem ljómar hér.
Er birtan sendir bláan draum
í bæinn inn?
og geislaflugið fellur létt
á fagurkinn
það vermir litlar ljúfur þrjár
sem lófi þinn.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Hún var engum lík, hún amma mín
á Klaustri. Nema kannski mér.
Hvatvís, einlæg og opin og alltaf
komu einhverjar glettnar glósur við
lífsins gangi sem fengu mann til að
brosa. Þegar maður eldist sér maður
meir og meir af þeim sem á undan
gengu í speglinum. Því meira sem ég
sé af ömmu minni því betra. Hún var
litríkt blóm á lífsins túni og ég mun
sakna hennar um alla tíð.
Einar Bárðarson, yngri
Rannveig Eiríksdóttir