Morgunblaðið - 03.03.2008, Side 27

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 3. MARS 2008 27
ur skemmtileg myndbönd af hvers
kyns mannfögnuðum í fjölskyldunni
sem eiga eftir að ylja mér um
hjartarætur um ókomin ár.
Jón naut sín hvergi betur en á
æskustöðvunum í Úthlíð. Þar sá
hann um að koma upp sumarbústað
fyrir SEM-samtökin, sérhönnuðum
fyrir hjólastólafólk og byggði sér
svo stuttu síðar eigin bústað. Fátt
stoppaði hann í þeim framkvæmd-
um og það var honum kappsmál að
gera eins mikið sjálfur og hann gat
eða komst, hvort sem það var að
skipta um gólfefni, panelklæða
veggi eins langt og hendur náðu
upp eða koma niður heitum potti.
Það var alveg „yyyyyyfirgengileg-
ur“ krafturinn í honum en þetta orð
notaði hann oft þegar honum
blöskraði eitthvað og minnir mann
svo mikið á þennan sterka einstak-
ling. Síðast hitti ég Jón á Úthlíð-
arþorrablótinu í lok janúar. Margir
hættu við að koma austur vegna
veðurs en ekki Jón sem hafði sér-
lega gaman að því að komast það
sem aðrir treystu sér ekki í. Við
spjölluðum heilmikið saman þar
sem hann sagði mér frá kennslunni
og ferð þeirra Guðnýjar vinkonu
hans til Tenerife um jólin. Hótelið
hafði verið frekar erfitt fyrir þau í
hjólastólunum en hann var ekki að
velta sér mikið upp úr því og var
fljótur að snúa umræðunni yfir í það
í hverju ég væri að stússast en hann
hafði alltaf miklu meiri áhuga á
hvað aðrir voru að gera heldur en
að velta sér upp úr eigin afrekum.
Ég kveð nú þennan góða frænda
minn með söknuði og veit að núna
er hann farinn að hlaupa laus við
stólinn þarna hinum megin.
Megi minning hetjunnar Jóns H.
Sigurðssonar lifa.
Jónína Björnsdóttir (Ína) í
Úthlíð.
Eitt sinn fyrir æði mörgum árum
vorum við Hlín og Þorbjörn á ferða-
lagi með Reyni og Erlu. Í Econoline
var einnig þriðji maður, stuttur karl
í hjólastól. Ekið var um Biskups-
tungur og upp úr byggð með stefnu
á Langjökul. Eftir að hafa farið upp
brekku æði langa og skelfilega
bratta blasti við okkur Hagavatn og
Jökullinn í bakgrunni. Já, þarna var
okkar karga Ísland, urð og grjót, ís-
inn og auðnin.
Ég, leiðsögumaðurinn, notaði
tækifærin og viðraði visku mína í
hverju stoppi en alltaf þurfti litli
karlinn í Econoline að hnykkja á
einhverjum fræðum mér framandi.
Það var engu líkara en að hann
hefði hlaupið um allt suðurhálendið,
karlinn í hjólastólnum. Seinna
fræddu Reynir og Erla mig um það
sem einu sinni var. Jón bóndi í Út-
hlíð hafði svo sannarlega hlaupið
um háfjöllin áður en heybaggarnir
hrundu yfir hann. Þar með var fall-
inn sá örlagadómur að einhver
fótfráasti maður Íslands skyldi sitja
hjólastól það sem eftir lifði ævinnar.
Jón var óragur við að ferðast um
fjöllin og þá einkum með Reyni vini
sínum. Það var ekki alltaf sjálfgefið
að tveir karlar í hjólastól skiluðu
sér til byggða, einbíla í misjöfnum
vetrarveðrum. Í minningunni geym-
ast ófáar ferðir og þ.á m. er við ók-
um yfir konunginn hvíta, kalda,
Vatnajökul, og áttum nótt í Gríms-
vötnum.
Margar áttum við góðar stund-
irnar í bústaðnum austur í Úthlíð en
víst urðu þær fleiri á Sléttuveginum
og sannaðist þá enn og aftur mál-
tækið „til góðs vinar liggja gagn-
vegir“. Ég renndi mér ósjaldan á
reiðhjólinu yfir í Fossvoginn til að
hlaða mig upp af andlegri næringu
sem Jón fúslega jós úr sínum væna
sjóði. Við veltum okkur upp úr hin-
um ýmsustu fræðum allt frá
smæstu skordýrum og yfir í
stjörnuskrúð á himnum há. Að sjálf-
sögðu voru einnig innifalin Íslensk
hross í hundrað litum.
Síðastliðið haust skutumst við
austur í Meðalland og Landbrot.
Eitt af áhugamálum Jóns var að
gefa út mynddisk með upplýsingum
um öll hin byggðu ból á Íslandi.
Hliðin við heimtraðir bæjanna geta
verið óyfirstíganlegar hindranir
þeim sem örlögin hafa njörvað niður
í hjólastól. Því var það mér sönn
ánægja að greiða götu Jóns í þess-
ari ferð.
Við stikluðum á milli bæja og Jón
fékk leyfi hjá ábúendum til að aka
um tún og engi uns hann fann rétta
sjónarhornið til að festa bæjarhúsin
á filmu. Reyndar var hann ekki einn
um iðjuna því ég með mína mynda-
vél og áhugamál komst einnig í
feitt. Þeir voru ófáir strengirnir
sem tengdu okkur félagana saman.
Svo er það ferðin sem aldrei var
farin. Síðastliðið haust gekk ég
fram á flekkótt fé við útihús sunnan
Straumsvíkur, munstrað í svörtu,
mórauðu og gráu, kollótt, hyrnt og
fjölhyrnt og auk þess forystufé.
Minn maður tókst allur á loft er ég
sagði honum af safninu enda svaraði
hann með ákefð: „Jahá, þarna eru
þá rollurnar hans Kornelíusar.“
Samstundis var afráðið að við gerð-
um okkur ferð suðureftir er hallaði
að vori, en því miður, sú ferð verður
aldrei farin, því miður.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég öllum ættingjum og vinum sem
nú kveðja þann mæta dreng, Jón H.
Sigurðsson.
Sigurgeir Þorbjörnsson.
Ó. Þetta forskeyti hefur alltaf
verið í miklu uppáhaldi hjá Tjarn-
arkotskyninu, þótt við séum annars
mismikið fyrir forskeyti og annað
málfræðistagl. Já, það er í uppá-
haldi ef það stendur í réttu sam-
hengi: Óragur, ódeigur, ósérhlífinn,
ólatur, ókvartsamur. Það er okkar
uppáhald. Þannig vildum við vera,
þannig vildum við láta minnast okk-
ar og ég held við séum talsvert mik-
ið þannig. Enginn okkar fékk þessa
eiginleika í ríkari mæli en Jón
frændi og enginn þurfti eins mjög á
þeim að halda í lífinu. Enginn okkar
frænda var betur af Guði gerður og
engan okkar lék Hann eins grátt.
Jón var vinnusamur, harðdugleg-
ur og seigur og hann var afreks-
maður í íþróttum. Þessir eiginleikar
komu sér vel meðan hann var ung-
lingur og síðan bóndi í Úthlíð. Það
var feiknarlega krefjandi starf.
Smalamennskur voru bæði um-
fangsmiklar og erfiðar, heyskapur
var mikil skorpuvinna meðan allt
var háð veðrum og vindum. Um-
hirða búsmalans, húsakosts og
lands var endalaus vinna frá morgni
til kvölds alla daga, allan ársins
hring.
Þó gáfu menn sér tíma til að
skreppa frá og keppa á íþróttamót-
um inn á milli. Setja Skarphéðins-
met, Íslandsmet, Norðurlandamet.
Á snöggu augabragði var öllu
þessu kippt í burt með vinnuslysi.
Jón lá marga mánuði á sjúkrastofn-
unum. Höfuðið tjóðrað við rúmgafl-
inn með víravirki sem var skrúfað
fast í hauskúpuna og fæturnir heftir
í lóð sem hékk niður af fótagafl-
inum. Það var ótrúlegt að sjá þenn-
an vaska mann sleginn svona flatan,
svona snöggt og óvænt.
Þegar mest á reynir sést best úr
hverju menn eru gerðir. Með mikilli
þrautseigju Jóns sjálfs og allra sem
kringum hann voru tókst honum að
hefja nýtt líf. Gjörbreytt líf, þar
sem þurfti að hafa margfalt meira
fyrir öllum hlutum en áður. Þetta
nýja líf var líf menntamannsins.
Hann, sem áður gaf skít í forskeyti
og annan slíkan hégóma, tileinkaði
sér nú nostursama nákvæmni vís-
indamannsins. Hann nam líffræði
og gerði hin síðari ár merkar rann-
sóknir á því sviði.
Á snöggu augabragði var aftur
kippt í burtu öllu sem Jón hafði
byggt upp og lagt stund á, og nú
fyrir fullt og allt.
Þótt ævi Jóns skiptist í tvo gjör-
ólíka kafla var persónuleikinn
óbreyttur, glaðlegt og hlýtt viðmót
og frændrækni var meðal þess sem
einkenndi hann, alla tíð. Frændur
og vinir kveðja góðan dreng með
virðingu og þökk.
Örn Erlendsson.
Við kynntumst Jóni haustið 1983
þegar við hófum nám í líffræði við
Háskóla Íslands. Við vorum ekki
mörg sem byrjuðum í líffræðinni
þetta haust, en þetta var góður hóp-
ur sem kom úr ýmsum áttum. Jón
var nokkru eldri en við hin, hann
hafði unnið sem bóndi austur í
sveitum en orðið fyrir slysi og lam-
ast. Hann þurfti því að breyta um
starfsvettvang og þar sem úrræði
voru fá ákvað Jón að mennta sig
frekar. Með þrjósku og þrautseigju
lauk hann stúdentsprófi og nú var
stefnan sett á líffræðina.
Á þessum árum fór kennsla í líf-
fræðiskorinni fram á mörgum stöð-
um víða um bæinn, m.a. í aðalbygg-
ingu HÍ, í VR-II, á Landspítalalóð
en aðallega í bráðabirgðahúsnæði
skorarinnar, á 2. og 3. hæð í lyftu-
lausu húsi við Grensásveg. Það var
oft snúið að þeytast á milli þessara
stofnana fyrir fullfrískar ungar
stúlkur, en Jón vílaði það ekki fyrir
sér. Krafturinn og eljusemin í Jóni
var aðdáunarverð. Hann gekk upp
stigann á hverjum morgni í spelk-
um, en skólabræður okkar báru
hjólastólinn hans upp.
Aldrei kvartaði Jón yfir slæmu
aðgengi fatlaðra við Háskólann,
hvað þá að rætt væri um nauðsyn
þess að koma upp búnaði sem gæti
létt honum lífið. Jón var góður
skólafélagi, hann var hlýr, en glett-
inn á svip, alltaf í góðu skapi og
spurði skemmtilegra spurninga í
tímum. Hann gerði góðlátlegt grín
að okkur stelpunum í pípettu-fræð-
unum en sjálfur hafði hann meiri
áhuga á náttúrufræði, enda var
bóndinn alltaf sterkur í honum.
Þegar við lukum BSc-prófi frá HÍ
skildi leiðir og við hittum Jón ein-
ungis á förnum vegi eftir það. En
það var alltaf jafn gaman að hitta
Jón og rifja upp góðar stundir í há-
skólanum.
Kveðja frá skólasystrum úr líf-
fræðinni.
Friðrika Harðardóttir og
Ína Björg Hjálmarsdóttir.
Að gefast upp eru orð sem ekki
voru til í lífsbók Jóns frænda míns.
Enda fór það svo að lífsgöngu hans
lauk er hann svaf værum svefni, lík-
lega hefur almættið ekki treyst sér í
baráttu við hann. Baráttugleði og
bjartsýni Jóns var með eindæmum
og okkur hinum til eftirbreytni. Vol
eða væll voru honum ekki að skapi,
hann tókst á við hverja brekkuna á
fætur annarri og bognaði ekki þó á
móti blési.
Dugnaður, ákafi, áræðni og sjálf-
stæði, kryddað með hæfilegum
skammti af þrjósku og léttri lund
einkenndi Jón.
Jón var systkinabörnum sínum
nánari en gerist og gengur með
frændur. Hann var barnlaus sjálfur
en ég hef grun um að hann hafi litið
á okkur sem sín eigin. Hann hafði
enga sérstaka gleði af smábörnum
en áhuginn varð þeim mun meiri
þegar við uxum úr grasi og virtist
þá sem áhugi hans væri óþrjótandi
á því hvernig okkur gengi í námi,
starfi eða daglegu amstri.
Það var þungt högg þegar Jón
lamaðist í vinnuslysi í Úthlíð. Bónd-
inn og íþróttamaðurinn þurfti að
venda sínu kvæði í kross og hefja
nýjan kafla í lífsbókinni. Mér eru
minnisstæðar heimsóknir til Jóns á
Grensásdeildina og Reykjalund þar
sem hann var í endurhæfingu. Útlit-
ið var ekki bjart og hefði margur
bugast og gefist upp en Jón var
ekki á þeim buxunum. Þrotlausar
æfingar gerðu honum kleift að
verða sjálfbjarga á ný þó svo að
hann væri nú bundinn við hjólastjól
það sem eftir var. Eftir að hafa lok-
ið námi hóf Jón nýtt ævistarf sem
var kennslan. Jón naut sín í kennsl-
unni og hef ég heyrt frá mörgum
fyrrverandi nemendum hans hversu
vinsæll kennari hann var.
Náttúran var Jóni hugleikin og
var hann hafsjór af fróðleik hvort
sem var um jurtir eða dýr. Hann
myndaði blóm, sauðfé og hross og
gerði heimildarmyndir þar sem
hann var í hlutverki leikstjórans,
klipparans og las textann sjálfur.
Allt gert af sama ákafanum og
dugnaðinum sem einkenndi Jón.
Systkini Jóns og fjölskyldan öll
hafa staðið þétt við bakið á honum
og í raun einstakt hversu samheld-
inn þessi hópur er. Jón naut sín vel
á stundum þegar stórfjölskyldan
kom saman og auðséð hversu vænt
honum þótti um fólkið sitt. Hin síð-
ari ár var góð vinkona, Guðný
Guðnadóttir, við hlið Jóns og áttu
þau ákaflega vel saman. Hvergi
naut Jón sín þó betur en í sveitinni
og hafa þau Guðný og Jón átt góðar
stundir saman í bústaðnum hvort
sem var að vetri eða sumri.
Á kveðjustund er gott að minnast
alls þess sem Jón gaf af sér og
kenndi okkur samferðafólki sínu.
Við Sigurður og dætur okkar minn-
umst og kveðjum góðan frænda
með erindi úr Hulduljóðum Jónasar
Hallgrímssonar.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt!
Hrönn Greipsdóttir.
Enn er höggvið
djúpt skarð í hópinn
okkar, A-bekkinn í MH sem út-
skrifaðist vorið 1971 fullur bjart-
sýni á framtíðina sem ekki gat orð-
ið annað en björt. Og í miðjum
hópnum stóð Rebekka, brosandi og
lífsglöð með sinn dillandi hlátur og
einhverja óútskýranlega birtu yfir
sér.
Rebekka var ekki sú fyrirferð-
armesta í hópnum en hafði þessa
þægilegu nærveru með notalegu
yfirbragði sem við kunnum öll svo
vel að meta. Ekki leið á löngu uns
hún og Einar tóku höndum saman
um að stofna fjölskyldu og við hitt-
umst alltaf öðru hverju þar sem
hann var sýningarmaður í Háskóla-
bíói og ég bjó á Tómasarhaganum.
Rebekka og Einar héldu saman
Rebekka Ingvarsdóttir
✝ Rebekka Ingv-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 24.
mars 1951. Hún
andaðist á Landspít-
alanum við Hring-
braut 12. febrúar
síðastliðinn.
Útför Rebekku
verður gerð frá Bú-
staðakirkju þann
21. febrúar sl.
alla tíð og þótt sam-
verustundir okkar
yrðu ekki margar hin
síðari árin urðu alltaf
fagnaðarfundir þegar
við hittumst.
Rebekka treysti
sér ekki til að mæta í
síðasta stúdentsaf-
mælið okkar og mér
varð ónotalega við að
heyra um veikindin
en leiddi verstu grun-
semdirnar hjá sér.
En svo barst dánar-
fregnin, þetta högg
sem kemur alltaf jafn-skelfilega á
óvart.
Við sendum Einari og börnunum
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Hlátur Rebekku er hljóðnaður
en minningin lifir.
Matthías og Heidi.
Þú varst besta góða Rebekka
amma.
Ég sakna þín, það var svo gaman
að fara á flakk. Í bíó og kaffihús og
fá bestu súkkulaðikökuna og app-
elsín að drekka.
Líka að fara að veiða og fá blá-
ber.
Þú ætlaðir að fara með mér í
leikhúsið, en ég er búinn að fara.
Mamma og Anna Kristrún fóru
með mér, það var gaman.
Þú ert bara uppáhaldið mitt, ég
elska þig, Rebekka.
Uppáhaldið þitt,
Markús Sólon.
Það er með miklum trega sem
við systur kveðjum elskulega móð-
ursystur okkar í hinsta sinn.
Þó að höfðum svo sem vitað
hvert stefndi er maður aldrei tilbú-
inn til þess að kveðja.
Rebekka var einstök, kraftmikil
og góð kona sem skilur eftir stórt
skarð í fjölskyldu okkar.
Minningarnar sem við eigum um
hana eru svo ótalmargar að það er
nánast ógerlegt að koma þeim á
blað.
Hún var elst í fimm systkina
hópi og foringinn ef svo má segja.
Það var alltaf jafngaman að
sækja þau fjölskylduna heim og
ógleymanlegt síðasta aðfangadags-
kvöld í Smárarimanum, þar sem
stórfjölskyldan var saman komin.
Þá var sko ekki málið að stækka
borðstofuborðið út í hið óendanlega
og töfra fram stórkostlegar veit-
ingar enda var Rebekka mikill
gestgjafi og hafði unun af því að
gleðja aðra og koma á óvart með
leikjum og ræðuhöldum og var hún
sko ekki í vandræðum með að taka
málin og stjórnina í sínar hendur.
Hún talaði til okkar allra við
ýmsa áfanga í lífi okkar, brúðkaup,
útskriftir og afmæli, og þarf ekki
að spyrja hversu vel það tókst,
húmorinn og einlægnin í bland.
Rebekka var ótrúlega metnaðar-
full og sinnti starfi sínu sem starfs-
mannastjóri Skeljungs til hins síð-
asta og hafði ávallt hag
fyrirtækisins og starfsfólks fyrir
brjósti.
Hún var mikil veiðikona og þol-
inmæðin við ána var ólýsanleg, gat
hreinlega staðið með stöngina svo
klukkutímum skipti, enda ætlaði
hún sko ekki aftur í veiðihúsið tóm-
hent.
Börnin okkar minnast hennar
sem ömmu en hún var einstaklega
barngóð og sýndi þeim óskipta at-
hygli og dekraði þau út í eitt.
Við systkinabörnin gátum ávallt
leitað til hennar þar sem hún átti
alltaf ráð við öllu, enda bráðvel
gefin, skynsöm og sjálfri sér sam-
kvæm.
Fjölskyldan hennar var henni
allt, eiginmaðurinn Einar og stoltin
þeirra tvö Ingvar og Anna voru
einstaklega samheldin og stóðu þau
sig ótrúlega vel í miklum veikind-
um hennar.
Biðjum við Guð að veita ykkur
styrk í þessari miklu sorg, elsku
Einar, Ingvar, Anna, amma, afi og
aðrir ástvinir.
Minningin um einstaka konu og
frænku mun lifa með okkur til ævi-
loka.
Steinunn Markúsdóttir og
Ásta Bjarndís Bjarnadóttir.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virðingu
sína án þess að það sé gert með
langri grein.
Formáli | Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá, sem
fjallað er um, fæddist, hvar og hve-
nær hann lést, um foreldra hans,
systkini, maka og börn og loks hvað-
an útförin fer fram og klukkan hvað
athöfnin hefst.
Minningargreinar