Morgunblaðið - 08.03.2008, Blaðsíða 36

36 LAUGARDAGUR 8. MARS 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sturla Hall-dórsson fæddist
á Ísafirði hinn 13.
júlí 1922. Hann lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði
laugardaginn 1.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Halldór
Friðgeir Sigurðs-
son, f. 26.1. 1880, d.
17.11. 1960, og
Svanfríður Alberts-
dóttir, f. 26.10.
1895, d. 20.6. 1966.
Systkini Sturlu eru Anna, f. 18.8.
1913, d. 24.11. 1978, Jónína Katr-
ín, f. 4.6. 1919, d. 28.4. 1935, Guð-
jón, f. 18.8. 1917, d. 2.10. 1991,
Lilja, f. 4.6. 1919, d. 12.2. 2005,
Sigurður, f. 8.9. 1921, d. 1.7. 2000,
Guðjón Guðmundur, f. 2.1. 1926,
d. 2.9. 1954, Steindór, f. 24.9.
1927, Ólafur, f. 16.7. 1929, d. 19.6.
1999, Málfríður, f. 22.5. 1931 og
Jón Laxdal, f. 7.6. 1933, d. 15.5.
2005. Auk þess ólst Jón Hjörtur
Jóhannesson, f. 27.4. 1935, sonur
Katrínar, upp með þeim systk-
inum.
Sturla kvæntist hinn 31. des.
1944, Rebekku Stígsdóttur frá
Horni, f. 29. júní 1923. Þau eign-
uðust 6 börn, þau eru: 1) Guðjón
Elí, f. 15. sept. 1945, lést af slys-
förum 21. febrúar 1958. 2) Frí-
mann Aðalbjörn, f. 12. júní 1947,
maki Auður Harðardóttir, börn
þeirra eru: a) Margrét Hrönn, f.
1972, maki Axel Axelsson, þau
eiga tvo syni, Axel Elí og Mikael
Elí. b) Rebekka, f. 1975, hennar
börn eru Berglind Björk og Frí-
mann Gauti. c) Elí Bæring, f.
1984. 3) Jónína, f. 4. nóvember
1949, maki Helgi Jónsson, dóttir
lands 1950. Að því loknu var hann
fyrst á Hafdísi ÍS hjá Guðmundi
Guðmundssyni, en um haustið
1951 fór hann á nýsköpunartog-
arann Sólborgu frá Ísafirði. Hann
var þar fram á haust 1959 lengst
af sem stýrimaður og skipstjóri
um tíma. Haustið 1959 keypti
hann, ásamt Ólafi bróður sínum
og Jóni Hirti uppeldisbróður, 40
tonna bát, Gylfa ÍS 303, sem þeir
gerðu út til 1968, en auk hans
ráku þeir einnig fiskverkunina
Gylfaver. Vorið 1964 hætti hann á
sjónum og gerðist hafnarvörður
hjá Ísafjarðarhöfn og gegndi hann
því starfi þar til hann fór á eft-
irlaun 1993. Sturla starfaði alla
tíð mikið að félagsmálum, var
m.a. í stjórn Vélstjórafélags Ísa-
fjarðar, Skipstjóra- og stýri-
mannafélagsins Bylgjunnar á Ísa-
firði, þar sem hann var formaður
um tíma. Hann var í stjórn og for-
maður FOSÍ og FOSVEST, félags
opinberra starfsmanna á Ísafirði
og Vestfjörðum. Hann hafði mik-
inn áhuga á stangveiðum og var
um tíma formaður Stangveiði-
félags Ísafjarðar. Þá var hann
einn af stofnendum og formaður
Byggingasamvinnufélags sjó-
manna sem stóð að byggingu
tveggja raðhúsa með 10 íbúðum
við Hlíðarveg á Ísafirði. Sturla hóf
afskipti af bæjarstjórnarmálum á
Ísafirði 1974 og var í bæjarstjórn
1978-82 fyrir óháða kjósendur og
þá var hann í hafnarnefnd um
árabil. Hann var í byggingarnefnd
Hlífar, dvalarheimilis aldraðra á
Ísafirði. Hann var einn af stofn-
endum og fyrsti forseti Kiwanis-
klúbbsins Bása á Ísafirði og starf-
aði þar ötullega alla tíð. Hann
hlaut æðstu orðu Kiwanis, „Hix-
son“ orðuna, 1997.
Útför Sturlu fer fram frá Ísa-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
þeirra er Andrea
Pálína, f. 1970, unn-
usti Aðalsteinn
Ólafsson. Börn Jón-
ínu og Guðmundar
Jóhannessonar: a)
Nanný Arna, f. 1970,
maki Rúnar Óli
Karlsson, börn Örvar
Dóri, Regína Sif og
Kolfinna Íris. b)
Gunnar Bjarni, f.
1972, maki Ásgerður
Þorleifsdóttir, börn
þeirra eru Una Sal-
vör og Frosti. 4)
Stígur Haraldur, f. 20. október
1953, maki Ásgerður Ingvadóttir,
börn þeirra eru a) Ingvi, f. 1974,
b) Kolbrún, f. 1975, c) Sturla, f.
1979 og d) Helga Rebekka, f.
1983, maki Hilmar Örn Þorbjörns-
son, dætur þeirra Ásgerður Pála
og Anna Salína. 5) Guðjón Elí, f. 7.
júlí 1959, maki Hrefna Rós-
inbergsdóttir, dóttir þeirra er El-
ísa, f. 2004, börn hans og Hrafn-
hildar Haraldsdóttur eru Nóa
Sólrún, f. 1986 og Haraldur Ketill,
f. 1989, dóttir Hrefnu er Fríður
Guðmundsdóttir. 6) Friðgerður
Ebba, f. 4 júlí 1965, dóttir hennar
og Þóris Hallgrímssonar er Stein-
gerður Sonja, f. 1989.
Sturla stundaði sjómennsku frá
13 ára aldri. Fyrst hjá Jakobi
Gíslasyni á m/s Ísbirni frá Ísa-
firði. Hann var á Ísbirni þegar
hann strandaði á skeri og sökk út
af Deild við Ísafjarðardjúp 1940,
en öll áhöfnin bjargaðist giftu-
samlega. Hann var síðan á ýmsum
bátum milli þess sem hann sótti
vélstjóranámskeið, 120 tonna
skipstjóranámskeið og lauk hinu
meira fiskimanna prófi frá Skip-
stjóra- og stýrimannaskóla Ís-
Elsku pabbi, nú þegar þú ert far-
inn í lokaróðurinn langar okkur
systkinin að minnast samvistanna
við þig og rifja upp lífshlaup þitt eins
og við munum og best vitum.
Þú bjóst alla þína ævi á Ísafirði ut-
an eitt ár sem afi og amma bjuggu á
Akureyri, þegar þú varst á fimmta
ári. Frá unga aldri sóttir þú sjóinn
og stundaðir sjómennsku í 28 ár áð-
ur en þú fórst í land til að starfa sem
hafnarvörður á Ísafirði næstu 29 ár-
in. Þannig má segja að sjórinn hafi
orðið vettvangur þinn alla starfsæv-
ina. Þá voru alltaf einhver hliðar-
störf; kennsla á 120 tonna skip-
stjórnarnámskeiðum, umboð og sala
á færavindum frá Elliða, radar-
speglum o.fl. En vinnan var ekki
allt, félagsmálunum þurfti líka að
sinna og þau urðu mörg á vegi þín-
um. Á togaraárunum voru það m.a.
lífeyrismál og bókasafn og eftir að
togaraútgerðin lagðist af voru það
sömu mál, þ.e. að bjarga því sem
áunnist hafði.
Á togaraárunum stóðstu á kafi í
byggingamálum vegna sjómanna-
bygginganna við Hlíðarveg. Slipp-
ferðir Sólborgar til Reykjavíkur
voru notaðar til að kaupa bygging-
arefni, en líka þurfti að taka frí til að
fara í sláttuferðir og þá kom í ljós að
bankar og aðrar lánastofnanir í
Reykjavík voru jafn staurblankar og
sjómenn á Ísafirði! Úr einni slíkri
ferð fenguð þið Maríus Þ. reyndar
vilyrði fyrir 375.000 kr. láni úr rík-
issjóði. Sennilega sama lán og við
vorum stundum send í hringferð út
af, til að minna alla eigendurna á að
nú væri komið að árlegum skulda-
dögum.
Síðar kom skipstjóra- og stýri-
mannafélagið Bylgjan og félag op-
inberra starfsmanna á Ísafirði með
öllum þeim samningamálum sem því
fylgdu. Bæjarpólitíkin varð svo
næsta viðfangsefni, þar sem hafn-
armálin voru þínar ær og kýr. Svo
var það stofnun Kiwanisklúbbsins
Bása á Ísafirði, en þar starfaðir þú
síðan í yfir 30 ár. Á þeim vettvangi
fannstu þig rækilega vel og að sögn
mömmu hurfu öll flensu- og veik-
indaeinkenni á fundardegi Kiwanis.
Af allri þessari upptalningu mætti
halda að þú hefðir ekki haft mikinn
tíma fyrir okkur, en því fer víðs
fjarri. Fyrstu sporin á skíðum voru
undir traustri leiðsögn þinni, en
einnig varstu til staðar og lagðir
spelkur á brotna fætur.
Við minnumst veiðiferðanna með
bræðrum þínum, sem voru ógleym-
anlegar. Oftast farið í Langadalsá,
en einnig Norðurá o.fl. Þetta voru
oftast fjölmennar fjölskylduferðir.
Þegar orlofsbyggðin í Munaðarnesi
var opnuð varstu fyrstur á svæðinu
til að fá veiðileyfi í Norðurá og
reyndist þar mokveiði, sem leiddi til
að við vorum ansi mörg sem fengum
maríulaxinn þann daginn. Í kringum
Gylfann eru svo margar minningar
úr leik og starfi; skrapa og mála
stíuborð, verka og pakka humar,
harðfiskvinnsla og margt fleira. Eft-
ir að starfsævinni lauk, reyndust
sporin þung vegna erfiðra veikinda,
en alltaf komstu á óvart og jafnvel
gantaðist með að við þyrftum engar
áhyggjur að hafa, þú myndir lifa
okkur öll.
En nú er komið að leiðarlokum,
við viljum þakka þér fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir okkur og okkar
fjölskyldur.
Frímann, Jónína, Stígur,
Guðjón, Ebba og fjölskyldur.
Nú þegar tengdapabbi hefur
kvatt þennan heim langar mig til að
skrifa nokkur kveðjuorð til hans og
þakka honum fyrir samfylgdina. Ég
hef verið mjög lánsöm með hann
tengdapabba minn. Hann hefur alla
tíð reynst mér og minni fjölskyldu
vel og gegnum tíðina, hefur verið
gott að koma í heimsókn vestur og
eiga þar athvarf milli fjalla blárra á
æskuslóðum hjá afa og ömmu á Ísa-
firði eins og þau voru ætíð kölluð hjá
okkur. Hugurinn reikar til baka
þegar amma og afi bjuggu á Hlíð-
arveginum. Þá var oft lagt land und-
ir fót og brunað vestur á Ísafjörð án
fyrirvara með börn og buru, um
hvítasunnu, páska eða bara þegar
maður varð að komast á heimaslóð-
ir. Afi var ötull við að smala saman á
ættarmót fjölskyldunnar og lagði
alltaf hart að sínu fólki að mæta.
Oftast var hann fyrstur á staðinn og
tók stoltur á móti hópnum sínum úr
öllum áttum. Afi var mjög list-
hneigður og handlaginn og eiga allir
fjölskyldumeðlimir handunna muni
eftir afa sem eru öllum dýrmætir
gripir. Hann smíðaði meira að segja
dúkkuhús handa barnabörnum og
barnabarnabörnum, með herbergj-
um og húsgögnum og amma sá um
að sauma sængur, teppi, púða, mott-
ur og annað sem prýðir kósý heimili.
Það væri nú of langt mál að telja upp
allt „föndrið“ hans afa, en honum
var margt til lista lagt, málaði mynd-
ir, skar í tré marga fallega hluti,
málaði á silki, og ekki eru skipslí-
könin sem hann smíðaði síðri.
Við leiðarlok minnist ég góðra
samverustunda sem við fjölskyldan
áttum saman og þær góðu minning-
ar um elskulegan tengdaföður mun
ég ávallt geyma í hjarta mér.
Á kveðjustund bið ég góðan guð
að styrkja fjölskylduna.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn.Egilsson.)
Minningin lifir.
Auður Harðardóttir.
Fyrir mér var afi Dúlli mikil-
menni sem ég leit alltaf upp til. „Afi
minn var sko skipstjóri,“ sagði ég
ávallt með stolti, þegar ég var yngri
að lýsa honum afa mínum fyrir vin-
um mínum.
Mér leið alltaf vel þegar ég kom í
heimsókn vestur til ömmu og afa,
hvort sem það var á Hlíðarveginn, í
Aðalstrætið eða á Hlíf. Þar voru
ávallt mikil rólegheit, afi að leggja
kapal eða ráða krossgátu og amma
að snúast í hinu og þessu. Þrátt fyrir
fjarlægðina reyndi ég að vera dug-
leg að koma í heimsókn vestur og
alltaf tók afi svo vel á móti mér. Það
var alltaf svo spennandi að koma til
ömmu og afa þegar ég var lítil því
þau voru þau einu sem áttu Soda-
stream-tæki sem ég fékk oft að
njóta. Þegar pabbi kom hins vegar í
heimsókn var afi aldrei lengi að fara
í skápinn sinn og bjóða honum
„Jameson“ þó að hann hefði alltaf
verið nískur á að bjóða öðrum.
Þó að hann væri löngu hættur í
sjómennsku og öllu því tilheyrandi
vissi hann alltaf hvað var að gerast
niðri á höfn, hvaða skip var að koma
í höfn og hvaða skip var að fara út.
Þetta var hans líf og yndi og mikið
var hann stoltur þegar nýr hafn-
sögubátur var svo skírður í höfuðið á
honum með viðeigandi athöfn.
Eftir að afi veiktist fór hann að
dunda sér við að mála, búa til
skipslíkön og fleira þvíumlíkt og
nutum við barnabörnin og barna-
barnabörnin þeirra gersema. Hann
gaf mér einu sinni mynd sem hann
hafði málað, af indíánastelpu sem
minnti hann svo mikið á mig. Sú
mynd mun nú geyma margar góða
minningar um þig, elsku afi minn.
Ég hefði vart trúað því að maður
eins og afi Dúlli væri fær í slíka ná-
kvæmisvinnu eins og að búa til stór
skipslíkön, en hann lét ekkert aftra
sér í því.
Mikið er ég ánægð með að hafa átt
góðar stundir með þér á liðnu sumri
og enn ánægðari að Alli skuli loksins
hafa fengið að hitta hann afa minn
sem ég talaði svo oft um. Þú tókst
líka svo vel á móti honum og sagðir
við hann með bros á vör „Já, loksins
fékk ég að hitta hann Aðalstein.“
Minningarnar um þig mun ég
ávallt geyma í hjarta mínu. Ég vona
að þér líði vel þar sem þú ert núna,
elsku afi minn.
Andrea Pálína.
Það er skrýtið að koma heim til
ömmu og sjá ekki afa vera að leggja
kapal við eldhúsborðið. Afi Dúlli,
þessi stóri og sterki maður, er nú
farinn frá okkur, en hann er nú svo
sem í góðum félagsskap og það væs-
ir ekki um hann þar sem hann er nú.
Þegar ég var yngri horfði maður
með mikilli lotningu á afa og hugs-
aði: vá, svona ætla ég að verða þegar
ég verð stór. Afi var nefnilega sjó-
maður, hafnsögumaður, hann hjálp-
aði sko stóru bátunum að komast í
höfnina, hann var á fullu í félagsmál-
unum og svo var hann með stærstu
og bestu ístru sem nokkur 8 ára
gutti gat ímyndað sér. Það var nefni-
lega svo gott að kúra á ístrunni hans
afa.
Eftir að afi veiktist og hætti að
vinna fór hann að dunda sér við að
smíða. Hann smíðaði alls konar hluti
sem hvarflaði ekki að manni að mað-
ur með svona stóra fingur gæti
nokkurn tíma gert. Einn af þessum
hlutum er í stöðugri notkun heima
hjá mér, hann smíðaði tveggja hæða
dúkkuhús með húsgögnum, stiga og
setti svo gervigras á lóðina.
Eftir að við fluttum aftur til Ísa-
fjarðar fór maður fyrst að skynja
veikindin hans afa. Það var skrítið
að fá símhringingu frá ömmu þar
sem hún bað mig að skutla afa yfir á
sjúkrahús því hann væri orðinn
veikur. Það voru því forréttindi að fá
að vera með honum síðustu dagana.
Minningin um afa Dúlla, þennan
stóra og sterka mann, lifir að eilífu.
Hafðu það sem allra best, afi minn.
Gunnar Bjarni.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Elsku afi og langafi. Við viljum
þakka þér fyrir þær stundir sem við
áttum saman. Þú munt ávallt eiga
stað í hjarta okkar og þín mun verða
sárt saknað. Hvíldu í friði, elsku afi
Dúlli.
Rebekka Frímannsdóttir, Berg-
lind Björk og Frímann Gauti.
Elsku Guð.
Vertu góður við hann afa Dúlla og
passaðu hann fyrir ömmu Rebekku,
hann var nefnilega að koma til þín.
Hann er besti vinur minn og þú líka.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Skilaðu kveðju til afa frá mömmu,
pabba og Frosta.
Þín
Una Salvör.
Elsku afi, þín verður sárt saknað.
Ásgerður Pála segir að nú sé Guð
búinn að ná í þig, hann kom fljúg-
andi á bleiku vængjunum sínum og
fór með þig upp á himinninn.
Elsku afi.
Ég þakka þau ár sem ég átti
Þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast
Svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
Ég hitti þig ekki um hríð,
Þín minning er ljós sem lifir
Og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Elsku hjartans amma okkar,
pabbi, Frímann, Jónína, Guðjón og
Ebba, megi Guð og aðrir góðir vætt-
ir styrkja ykkur á þessu erfiðu tím-
um og fylgja um alla tíð.
Ingvi, Kolbrún, Sturla og
Helga Rebekka.
Í dag er ég kveð hann Dúlla afa
minn í hinsta sinn langar mig að
minnast hans í örfáum orðum. Fyrir
nokkrum dögum sagði dóttir mín að
ég væri heppin að hafa þekkt afa
þegar hann hafði fætur, og það er
rétt, ég tel mig heppna.
Afi Dúlli var föðurímynd mín, á
fyrsta æviskeiði mínu var hann stór,
sterkur og óbrjótanlegur en hin síð-
ari ár var líkaminn veikur en hug-
urinn skýr. Það urðu þáttaskil hjá
afa um það leyti sem hann hætti að
vinna, þá 70 ára að aldri. Hann féll
milli skips og bryggju á köldum jan-
úardegi og náði sér aldrei að fullu
eftir það óhapp. Fyrir 12 árum var
tekið framan af báðum fótum hans
og eftir það var hann í hjólastól.
Þegar ég lít til baka og minnist
samveru okkar afa, dettur mér fyrst
í hug blíður, stór og sterkur maður
með ljósa lokka og skarpa andlits-
drætti. Stígvélin hans í forstofunni
voru svo stór að lítil stúlkukind gat
næstum því falið sig í þeim. Hend-
urnar stórar og sterkar fóru létt
með að lyfta stelpuhnokka upp á
hillu í fatahenginu og ístran hans
mjúka sem svo gott var að hjúfra sig
upp að.
Í barnshuga mínum var ég þess
fullviss að afi Dúlli gæti allt. Hann
veiddi lax, byggði bílskúr, talaði út-
lensku og réð næstum öllu í bænum.
Barnshugurinn skilur ekki alveg
heim hinna fullorðnu en eitt er víst
að afi unni náttúrunni, var fram-
kvæmdaglaður og starfaði ötullega
að ýmsum málum er snertu bæinn
sem hann unni.
Afi var einn af stofnendum Kiw-
anisklúbbsins Bása á Ísafirði og var
sá félagsskapur honum mikils virði.
Ófáar ferðir voru farnar með Kiw-
anismönnum og fjölskyldum þeirra
um Vestfirði að ógleymdum jólaböll-
unum góðu þar sem saman fór hefð-
bundin jólatréskemmtun, tertuhlað-
Sturla Halldórsson
✝
Móðir okkar,
Guðrún E. Bergmann,
er látin.
Útför hennar hefur farið fram.
Börn hinnar látnu.