Morgunblaðið - 02.06.2008, Qupperneq 25

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 2. JÚNÍ 2008 25


  


 



 
    
       
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR ÁRNASON,
áður til heimilis að
Brekkugerði 34,
Reykjavík,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Eir föstudaginn
23. maí.
Útförin fer fram frá Grensáskirkju mánudaginn
2. júní kl. 15.00.
Árni Árnason, Jóhanna Gunnlaugsdóttir,
Aðalsteinn Árnason, Þórný H. Eiríksdóttir,
Helga Lára Guðmundsdóttir, Björn Guðmundsson,
Margrét Guðmundsdóttir, Lúðvíg Lárusson,
barnabörn og barnabarnabörn.
málefni þess. Hús var reist við
vatnið og settar reglur um um-
gengni veiðimanna. Guðmundi var
það kappsmál að öll umgengni við
náttúruna væri með þeim hætti
sem honum fannst hæfa. Guðmund-
ur var heimsmaður og vildi engan
kotungsbrag á sínu félagi. Allt sem
hann tók sér fyrir hendur ein-
kenndist af vandvirkni og einlæg-
um áhuga hans á veiði og náttúru
landsins. Guðmundur innleiddi
þann sið að félagsmenn hittast
ásamt eiginkonum tvisvar á ári. Að-
alfundur er í apríl þar sem veiði-
dögum sumarsins er úthlutað –
haldinn í Skíðaskálanum í Hvera-
dölum og kvöldverður á eftir – að
hausti er svo farið í veiðimanna-
messu í Strandarkirkju í Selvogi,
þar sem þakkað er fyrir gjöfult
sumar. Þessir tveir viðburðir hafa
markað bæði vorkomu og lok sum-
ars hjá félögunum í öll þessi 30 ár.
Þessi félagsskapur er íhaldssamur í
bestu merkingu þess orðs, það má
þakka Guðmundi að miklu leyti, en
hann hafði mjög ákveðnar skoðanir
á veiði og umgengni við náttúru og
umhverfi. Aðeins er veitt á flugu og
fylgst vel með lífríki vatnsins, fiski-
fræðingur hefur verið kallaður til
og tilraunaveiðar stundaðar.
Ekki er hægt að minnast Guð-
mundar án þess að nefna hans góðu
konu Höllu Aðalsteinsdóttur sem
lést árið 2000, en þau hjón voru
ákafir veiðimenn og veiddu mikið
saman, fóru gjarnan til Skotlands í
laxveiði og var mjög gaman og lær-
dómsríkt að heyra Guðmund segja
frá veiðiferðum þeirra hjóna.
Heiðursmaðurinn Guðmundur
Árnason er nú allur og er hans
saknað úr hópnum.
Við sendum börnum Guðmundar
og Höllu og öðrum ættingjum inni-
legar samúðarkveðjur að leiðarlok-
um og þökkum þeim hjónum sam-
fylgdina.
F. h. félaga í Stakkavík
Allan V. Magnússon.
Guðmundur Árnason var eigin-
maður Höllu móðursystur minnar,
ég hef því þekkt hann alla ævi. For-
eldrar mínir bjuggu ásamt Guð-
mundi og Höllu í húsi Ömmu Láru
að Fjölnisvegi 11 fram til ársins
1961. Þetta var fjölskylduhús og
þar bjuggu saman, mamma, pabbi
og ég, Guðmundur, Halla, og fjögur
börn þeirra, þau Árni, Aðalsteinn,
Helga Lára og Margrét. Amma
Lára, Kristjana og stofustúlka; alls
12 manns. Mikill samgangur var á
milli okkar barnanna og systranna
Höllu og Heiðu. Árið 1958 dvöldu
foreldrar mínir erlendis og var ég
hjá Guðmundi og Höllu þann vetur.
Guðmundur var heimsborgari.
Hann starfaði mörg ár í Ameríku
og bar það með sér bæði í háttum
og venjum. Hann fékk send erlend
tímarit og fylgdist iðulega með út-
varpsfréttum á erlendum útvarps-
stöðvum. Hjá þeim var líka allt
annar matur en tíðkaðist almennt á
heimilum í landinu á þessum tíma,
til að mynda bjó Halla til hamborg-
ara og með þeim voru bornir fram
kornstönglar sem Guðmundur sér-
flutti til Íslands. Morgunkorn var
líka þegar á borðum á heimilinu og
Guðmundur lét meira að segja
flytja inn fyrir sig Cheerios og ber
hann sennilega ábyrgð á því að það
er þekkt hér í dag. Það er mér
minnisstætt að alltaf var borðað í
borðstofunni á heimilinu, jafnvel í
hádeginu og alltaf tauþurrkur á
borðum. Þau hjón héldu þessum sið
jafnvel eftir að þau urðu tvö í
Brekkugerðinu.
Guðmundur hafði mikinn áhuga á
veiði og frímerkjasöfnun. Hann var
einn sá fyrsti til að hnýta sínar eig-
in flugur hér á landi og frímerkja-
safn hans var eitt vandaðasta og
merkasta safn íslenskra frímerkja.
Hann rak alla tíð sitt eigið fyr-
irtæki og hafði gott auga fyrir
vönduðum hlutum og bauð bestu
merkin í þeim vörum sem hann
seldi. Guðmundur og Halla reynd-
ust mér og móður minni einstak-
lega vel, sérstaklega eftir að móðir
mín var orðin ein sýndu þau okkur
mikla velvild, hlýju og hjálpsemi.
Þau voru bóngóð, heilsteypt fólk og
miklir höfðingjar sem höfðu mikil
og góð áhrif á mig. Þegar þau bæði
hafa nú kvatt þetta líf, þá vil ég
þakka þeim kærlega fyrir allt sem
þau gerðu fyrir okkur mömmu.
Guðmundur og Halla voru einstak-
lega góðar fyrirmyndir og á mínum
uppvaxtarárum höfðu þau meiri
áhrif á mig en ég gerði mér grein
fyrir þá, blessuð sé minning þeirra.
Ég sendi frændsystkinum mínum
og fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur.
Aðalsteinn Karlsson
Mig langar að minnast Guð-
mundar í Árvík, eins og ég kallaði
hann alltaf, sem var einn besti
fluguveiðimaður landsins og varð
einn af mínum kærustu veiðifélög-
um.
Lífið er fullt af tilviljunum og til-
viljun olli því að við Guðmundur
skiptum með okkur veiðisvæði í
Grímsá fyrir rúmlega 20 árum. Ég
mætti til leiks eins og ég taldi best,
með koppa og kirnur fullar af
maðki en Guðmundur með flugurn-
ar sínar enda „sjentilmaður“ fram í
fingurgóma í sínum veiðiskap. Ég
held að Guðmundur hafi þá strax
ákveðið að kenna mér fluguveiðar
en eins og honum var lagið þá gekk
hann ekki fram af neinu offorsi
heldur samdi við ákafan maðka-
veiðimanninn um að nota ekki
maðk nema á ákveðnum stöðum í
ánni.
Í þessari fyrstu veiði okkar sam-
an veiddi fluguveiðimaðurinn Guð-
mundur, mér til mikillar furðu,
miklu meira en ég með minn maðk.
Þar með hafði ég eignast læriföður
enda vildi ég veiða sem mest og
stærst. Virðing hans við árnar og
veiðarnar olli því að ég fór að hugsa
minn gang og samtöl okkar á bökk-
um Grímsár urðu lengri og lengri í
þessum fyrsta veiðitúr okkar sam-
an og þegar honum lauk höfðum við
ákveðið að næst þegar við veiddum
saman yrði ég bara með flugu.
Hann hjálpaði mér að finna flugu-
stöng og hjól við hæfi sem hann svo
pantaði fyrir mig frá Bandaríkjun-
um. Sumarið eftir veiddum við aft-
ur saman í Grímsá og eftir þá daga
sagði ég skilið við allt annað en
flugu við veiðarnar.
Guðmundur kenndi mér svo af
sínum óþrjótandi viskubrunni.
Hann veiddi alltaf mun meira en ég
og það komu stundir þar sem ég
var alveg að gefast upp en þá
stappaði hann í mig stálinu og
hvatti og leiðbeindi. Guðmundur
hnýtti sínar flugur sjálfur og ég
naut góðs af því en smátt og smátt
fór ég að kaupa mínar eigin og ná
betri tökum á þessum galdri að
setja í fisk með flugu. Eins og sann-
ur meistari gat Guðmundur aldrei
kennt mér allt og ég var alltaf
skrefi á eftir honum. Við veiddum
svo saman á svæði í nokkur ár og
því betur sem við kynntumst áttaði
ég mig á hvað hann var léttur í
lund. Það var því oft hlegið á bökk-
um Grímsár og skellihlátur í veiði-
húsinu og Guðmundur sneri sög-
unum sem þar voru sagðar
snarlega yfir á ensku svo að veiði-
menn sem ekki skildu íslensku
misstu ekki af neinu.
Með þessum orðum vil ég þakka
Guðmundi allar gleðistundirnar og
góða samfylgd. Hann olli hugar-
farsbreytingu hjá mér varðandi
veiði og með ljúfmennsku og þraut-
seigju tókst honum að gera úr mér
góðan fluguveiðimann og áreiðan-
lega betri mann líka.
Ég vil í lokin senda samúðar-
kveðjur til allra aðstandenda og
vina Guðmundar Árnasonar.
Viðar Daníelsson.
Þær eru ófáar minningarnar
sem streyma um hugann þegar ég
hugsa um Sölva og Bryndísi. Enn
þann dag í dag, þegar ég keyri
fram hjá Vesturbrún 28, finnst
mér eins og Bryndísi bregði fyrir í
eldhúsglugganum og að bláa
Mazdan hans Sölva sé í hlaðinu.
Við mamma áttum heima í
næsta nágrenni á Dyngjuvegi 8
sem í dag er hús Rithöfundasam-
bandsins. Ég kynntist Valdimari,
syni þeirra hjóna strax á æskuár-
um þegar við vorum að leik í holt-
inu, en fyrir utan að vera jafn-
aldrar hafði Sölvi fundið út að við
værum jafnframt frændur langt
aftur í ættir.
Nú er svo komið að heil kynslóð
✝ Þorsteinn SölviValdimarsson
fæddist á Lind-
arbrekku á Vopna-
firði 13. desember
1923. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Skjóli 20. jan-
úar síðastliðinn.
Útför Þorsteins
fór fram frá Ás-
kirkju 29. janúar sl.
Bryndís Ingi-
björg Einarsdóttir
fæddist á Ísafirði
27. febrúar 1934. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu Skjóli 25.
apríl sl.
Jarðarför Bryndísar fór fram
frá Áskirkju 2. maí sl.
nágranna sem við Valdimar ólumst
upp með á Vesturbrúninni og
Dyngjuveginum er gengin á vit
forfeðra sinna.
Oftar en ekki, þegar ég heim-
sótti Valdimar og hann var ekki
heima, þá settumst við Sölvi niður
og ræddum heimsmálin. Þetta eru
ógleymanlegar stundir þar sem við
sátum sem oftast í eldhúsinu og
röbbuðum um heima og geima og
drukkum kaffi. Í minningunni var
Bryndís í eldhúsi og færði okkur
veitingar á færibandi.
Mér er sérstaklega kær sú
minning um Sölva þegar komið var
að heimferðartíma. Þrátt fyrir að
vera nýbúinn að kveðja inni í húsi,
þá fylgdu þeir feðgar mér einatt út
á eldhúströppur og svo röbbuðum
við enn meira saman fyrir utan.
Föðmuðumst við alltaf innilega áð-
ur en endanlega var kvatt og oftar
en ekki hafði tíminn þarna úti liðið
svo um munaði. Það eru ótal minn-
ingar sem ég á af fallegum sum-
arkvöldum þar sem við stóðum
þarna á góðri stundu.
Það var ávallt mikill vinskapur á
milli fjölskyldu minnar og þeirra
hjóna. Féll það Sölva sérstaklega
þungt í geð þegar fyrirséð var að
við mamma myndum flytja af
Dyngjuveginum. Þótti mér ávallt
vænt um viðleitni Sölva að halda
okkur í hverfinu.
Ég sé enn í huga mér mubl-
urnar og andrúmsloftið á Vestur-
brúninni. Rauða teppið inni í holi,
hollenskollen inni á stigagangi, við
að renna okkur niður handriðið við
lítinn fögnuð Bryndísar, skák inni í
sjónvarpsherbergi, útvarpsfréttir,
afmælisveisla við borðstofuborðið,
kyrrðin í stofunni, svefnherbergin
uppi á annarri hæð, Bryndís í pilsi,
kaffitími, Sölvi að taka í nefið,
köflóttar skyrtur, útsýnið yfir
Laugardalinn, nýslegið grasið og
sunnudagsbíltúrar niður á Haga-
mel.
Mér er kært til þess að hugsa að
ég náði að kveðja þau hjónin á
Skjóli fyrir um það bil hálfu ári.
Ekki grunaði mig að það yrði í síð-
asta skiptið sem ég myndi hitta
þau en þó var mér ljóst að enda-
lokin væru ekki svo fjarri. Eins og
ávallt voru þetta hlýir vinafundir
og harðfiskur var snæddur.
Þegar ég hugsa til þeirra hjóna
koma mér í huga sannkristin gildi,
hjartahlýja, vinátta, staðfesta,
dugnaður og látleysi. Sölvi sem
reisti blokkirnar á Norðurbrúninni
og Bryndís sem vann í mötuneyt-
inu á Arnarhvoli.
Í huganum kveð ég Bryndísi
inni í forstofu og Sölvi fylgir mér
út á eldhúströppur. Finn ég sum-
arvindinn leika um mig og dagur
er senn að kvöldi kominn. Föðm-
umst við sem ávallt og kveðjumst
að sinni.
Ykkar vinur og nágranni,
Meira: meira á www.mbl.is/minningar
Gunnar Björn Gunnarsson.
Þorsteinn Sölvi Valdi-
marsson og Bryndís
Ingibjörg Einarsdóttir
Í nokkrum fátæk-
legum orðum langar
okkur bræðurna í
Kjötborg að minnast
Gissurar Gissurarsonar nágranna
okkar af Brávallagötunni í Vest-
urbæ Reykjavíkur.
Gissur var einn af þeim mönnum
sem færðu léttleika og hlýju í búð-
ina þar sem hann var svo að segja
daglegur gestur. Hann spjallaði við
alla, flesta þekkti hann en allir
vissu deili á honum. Það skipti ekki
máli hvort heldur var rætt um fót-
boltann á Íslandi eða Englandi,
maður kom ekki að tómum kof-
unum hjá Gissuri. Ég held líka að
laugardagarnir hafi verið honum
hálfheilagir þegar enski boltinn var
annars vegar. Oftast horfði hann á
leikina með sonum sínum og barna-
börnum og var þá oft sett auka-
nammi í pokann til að hafa með
Gissur Jóel
Gissurarson
✝ Gissur Jóel Giss-urarson, fv. rak-
ari og skrif-
stofumaður, fæddist
í Reykjavík 7. júní
1931. Hann andaðist
í Reykjavík 23. apríl
síðastliðinn. Gissur
var jarðsunginn frá
Dómkirkjunni 2.
maí sl.
sjónvarpinu. Gissur
hafði einnig mikinn
áhuga á handbolta og
skýrist það eflaust af
því að hann var gam-
all meistaraflokks-
maður úr Víkingi,
reyndar bæði í hand-
bolta og fótbolta.
Þegar ég ræddi um
andlát Gissurar við
Eggert Jóhannesson,
einn heiðursfélaga
Víkings, þá sagðist
hann hafa átt því láni
að fagna að hafa leik-
ið með honum í handboltanum. Það
sem honum var mjög minnisstætt
frá þeim tíma var hvað Gissur, sem
stóð í markinu, var ofur rólegur
þegar hann fór gegn andstæðing-
unum, lét þá um að gera mistökin
og varði oftar en ekki með prýði.
Eggert bað mig um að færa Mar-
gréti og fjölskyldu samúðarkveðjur
en hann hafði því miður ekki tök á
að vera við jarðarförina þar sem
hann var erlendis.
Eitt er það sem mig langar sér-
staklega að minnast á en Gissur
starfaði síðustu árin sem húsvörður
í Réttarholtsskóla þar sem börnin
mín voru á sínum tíma. Aldrei leið
sá dagur að hann spyrði ekki um
Jónas og Sesselju til að fylgjast
með því hvað þau væru að gera og
sendi þeim ávallt góðar kveðjur. Ég
veit að hann var vinsæll meðal allra
nemenda skólans og spjallaði við þá
á sama hátt og þá sem eldri eru.
Ég vil fyrir hönd fjölskyldu
minnar, Kristjáns bróður míns og
allra vinanna í Kjötborg þakka fyr-
ir góð kynni og skemmtileg. Við
sendum Margréti og fjölskyldunni
allri okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Minningin um elskulegan vin lif-
ir.
Gunnar Jónasson.