Morgunblaðið - 25.07.2008, Blaðsíða 24

24 FÖSTUDAGUR 25. JÚLÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Inga Ásgríms-dóttir fæddist á
Borg í Miklaholts-
hreppi í Snæfells-
nes- og Hnappadals-
sýslu 24. nóvember
1927. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 16. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Ás-
grímur Gunnar Þor-
grímsson bóndi, f.
1895, d. 1983, og
Anna Stefánsdóttir
húsfreyja, f. 1897, d.
1967, á Borg. Systkini Ingu eru
Soffía Lundberg, húsfreyja í Nor-
egi, f. 1917, d. 2004, Stefán, bóndi í
Stóru-Þúfu, f. 1919, d. 1981, Ósk,
húsmóðir í Garði, f. 1921, d. 2002,
Ágúst, bifreiðarstjóri í Reykjavík,
f. 1924, d. 2002, Halldór, bóndi á
Minni-Borg, f. 1931, d. 1998, og
Karl, fyrrv. starfsmaður Spari-
sjóðs vélstjóra, f. 1935, býr í
Garðabæ.
Inga giftist 17. júní 1948 Páli
Pálssyni, f. í Vatnsfirði í Reykja-
fjarðarhreppi 19.9. 1922, d. 20.6.
2008. Inga og Páll héldu upp á
demantsbrúðkaup sitt 17. júní síð-
astliðinn. Foreldrar Páls voru þau
Björg Jóhanna Andrésdóttir hús-
freyja og Páll Pálsson, bóndi og
hreppstjóri í Þúfum í Reykjafjarð-
arhreppi. Börn Ingu og Páls eru:
1) Páll, f. 16.4. 1950, kvæntur Haf-
dísi Halldórsdóttur, f. 1951. Þau
eiga tvær dætur, þær eru a) Lóa
inmanni sínum sem þá stundaði
nám við Bændaskólann á Hvann-
eyri. Þau giftust árið 1948 og hófu
búskap á Borg árið 1949, fyrst í fé-
lagsbúi en seinna tóku þau alfarið
við búinu en foreldrar hennar
bjuggu áfram hjá þeim. Ingu og
Pál þótti gott heim að sækja og var
ávallt mikill gestagangur á heimili
þeirra sem fylgdi þeim alla tíð.
Inga var virkur félagi í Íþrótta-
félagi Miklaholtshrepps (ÍM), und-
irbjó íþróttamót og fjáröflun. Söng
hún í kirkjukór Fáskrúðarbakka-
og Miklaholtskirkna til fjölda ára.
Inga var mjög virk í starfi Kven-
félagsins Liljunnar í Miklaholts-
hreppi og árleg ferð húsmæðra í
hreppnum í Másstaðabirgið, sælu-
reit kvenna þar sem hlúð var að
skógrækt, var henni ávallt mik-
ilvæg meðan hún gat sinnt því. Páll
var einnig mikill félagsmálamaður
og tók Inga virkan þátt í störfum
hans.
Vorið 1982 kom sonur þeirra
Auðunn ásamt þáverandi konu
sinni Rósu í félagsbúskap með
þeim á Borg en í kringum 1990
drógu Inga og Páll sig út úr bú-
rekstrinum. Þau bjuggu áfram í
húsi sínu þar til vorið 1995 þegar
jörðin Borg var seld og fluttu þau
hjónin til Reykjavíkur í íbúð fyrir
aldraða í Hraunbæ 103. Inga veikt-
ist alvarlega kvöldið fyrir útför
Páls eiginmanns síns hinn 27. júní
síðastliðinn og dvaldi hún við afar
góða umönnun á B-2 taugalækn-
ingadeild Landspítalans í Fossvogi
þar til hún lést.
Útför Ingu fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.
Dögg, f. 1972, gift
Hallvarði Hans
Gylfasyni, f. 1975,
dóttir þeirra er Haf-
dís Huld, f. 2006, og
sonur Hallvarðs er
Gylfi, f. 2003, og b)
Inga Hlín, f. 1979. 2)
Ásgrímur Gunnar, f.
31.12. 1952, kvæntur
Helgu Tryggvadótt-
ur, f. 1955. Þau eiga
þrjú börn, Pál, f.
1984, Kára, f. 1986,
og Þórhildi, f. 1990.
3) Auðunn, f. 10.10.
1958, sambýliskona Anna Baldvina
Jóhannsdóttur, f. 1958. Auðunn á
tvær dætur, Ölmu, f. 1980, og
Önnu Björg, f. 1989, móðir þeirra
er Rósa Einarsdóttir, f. 1956. Börn
Önnu Baldvinu eru Friðrik Þór, f.
1980, Selma Dögg, f. 1983, og
barnabarnið Amanda Mist Gísla-
dóttir, f. 2006. 4) Arndís, f. 10.10.
1958, sambýlismaður Rafn Árna-
son, f. 1961. Þau eiga tvær dætur,
Ingibjörgu, f. 1990, og Særúnu, f.
1992. 5) Björgvin Rúnar, f. 19.5.
1967, kvæntur Fríði Reynisdóttur,
f. 1966. Þau eiga tvö börn, Bjarka,
f. 1991, og Agnesi, f. 1998.
Inga ólst upp á Borg í stórum
systkinahópi og skólaganga henn-
ar var farskóli þess tíma en það
kom snemma í hlut hennar að
hugsa um heimilið vegna veikinda
móður hennar. Um tvítugt fór hún
í Húsmæðraskólann á Varmalandi
þar sem hún kynntist Páli eig-
Elsku mamma mín, það voru ein-
kennilegar allar hugsanirnar sem
komu upp í huga mér í morgunsárið
hinn 27. júní sl. Ég og Alma mín í lyft-
unni á Landspítalanum ásamt lækn-
um og hjúkrunarliði á leið upp á 6.
hæð á gjörgæsludeild með þig. Eftir
nokkra klukkutíma ætluðum við að
fara saman að útför eiginmanns, föð-
ur og afa í Grafarvogskirkju. Ég
skildi þetta ekki alveg þá, hvað var
eiginlega í gangi? Þú með alvarlegan
blóðtappa í höfðinu, lömuð og mál-
laus.
Þá helltust yfir mig svo minningar
um þá yndislegustu móður og ömmu
sem hægt hefði verið að hugsa sér.
Voruð þið pabbi svona algjörlega óað-
skiljanleg að hann vildi fá þig strax til
sín? Góður vinur minn sagði við mig
um morguninn: „þau voru ein sál“ og
núna eruð þið sameinuð að nýju á öðr-
um stað þar sem þið unið hag ykkar á
nýjan hátt og annan en sl. tugi ára.
Yndisleg móðir og góður faðir eru
gengin á vit feðra sinna. Það sem
kemur fyrst upp í huga minn er
mamman, sem alltaf gekk síðust til
náða uppi á lofti undir súð í gamla
bænum og var fyrst á fætur á morgn-
ana, búin að hnoða og baka ný brauð,
kökur af öllum gerðum, á sunnudög-
um steikt lambalæri eða hryggur
með sykurbrúnuðum kartöflum og
tilbehör og sunnudagsmessan hljóm-
aði á gömlu gufunni. Sjóða niður rab-
arbara til sultugerðar, taka slátur,
safta bláberin á haustin. Klæða okkur
systkinin upp til skólagöngu, sauma
jólafötin á okkur öll, prjóna sokka,
vettlinga, lopapeysur, ullarnærföt,
„það var alltaf góður lager af þessum
hlutum til í gamla gluggaskápnum í
litlu stofunni“. Þess nutu margir sem
komu með kalda fætur og hendur, og
svona mætti lengi telja. Þú varst virk-
ur félagi í ÍM, varst mikil keppnis-
manneskja bæði í starfi og leik, að
undirbúa íþróttamót, afla tekna fyrir
félagið til áframhaldandi góðverka.
Söngst í kirkjukórnum í fjölda ára,
mjög virk í starfi kvenfélagsins sem
stóð með miklum blóma á þessum ár-
um. Þú varst alltaf svo léttlynd kona,
brosið á sínum stað, stutt í hláturinn
og ætíð mikill gleðigjafi. Handverks-
kona af lífi og sál, áttir svo gott með
að gera ótrúlega sköpun úr hlutun-
um, enda lék handavinnan svo í hönd-
um þér, að eftir þig liggja listaverkin,
pallíettujóladúkarnir undir jólatrén
munu lifa í minningunni um þig,
miklu, miklu fleiri, önnur handverk,
bæði stór og smá.
Mamma mín, þú varst einstök kona
og það er okkur óskiljanlegt, en samt
sanngjarnt ykkar vegna, að missa
bæði föður og móður á einni viku eða
því sem næst. Ég get ekki hætt að
skrifa þessar minningar öðruvísi en
við systkinin öll viljum þakka Kalla
bróður (frænda), fyrir allt sem hann
hefur gert fyrir foreldra okkar, sér-
staklega eftir komu ykkar í
Hraunbæinn. Kom nánast daglega
við á morgana til að kíkja á ykkur og
núna síðustu vikurnar ykkar stóð
hann lokavaktina með okkur. Það
sama á við um séra Þór, sóknarprest í
Árbænum, hann er búinn að vera
ykkur í gegnum árin svo mikill vinur
og ekki síður okkur ómetanlegur
styrkur þegar þurft hefur að útskýra
fyrir fjölskyldunni og barnabörnun-
um hvað er það sem gerist í huga okk-
ar við svona aðstæður.
Þinn sonur
Auðunn.
Elsku hjartans mamma mín og
tengdamamma, nú ertu farin frá okk-
ur eftir stutt og erfið veikindi. Þó að
það sé sárt og erfitt að sætta sig við
það, þá eru þið pabbi saman á ný, því
þið voruð alltaf sem eitt, Inga og Páll
á Borg. Innst inni í hjarta mínu grun-
aði mig þegar annað ykkar færi yrði
ekki langt á milli ykkar, en svona
stutt bjóst engin við.
Þegar pabbi lá á Landspítalanum,
fórum við nokkrar ferðir með þig í
heimsókn til hans. Ein þessa ferða
stendur upp úr í minningunni þegar
við fórum og keyptum okkur ís.
Keyrðum svo niður að Sundahöfn og
horfðum á Snæfellsjökul, sagðir þú
okkur þá margar sögur af vestan og
af veikindum hans Ásgríms afa míns,
sem þá lá á spítala á Akranesi og
hversu erfiðir tímar það voru. Mikið
erum við glöð yfir að hafa átt þennan
dag með þér, sem við munum geyma
að eilífu, ásamt þeim yndislegu minn-
ingum sem við áttum með þér.
Að kveðja þig, elsku mamma, er
mjög sárt, því söknuðurinn er svo
mikill, en við vitum þó að þú og elsku
pabbi eruð sameinuð á ný.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Hjartans þakkir fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur, elsku mamma og
tengdamamma. Guð geymi þig,
Arndís og Rafn.
Hjartahlý, hjálpsöm, félagslynd og
vinamörg eru orð sem lýsa henni
Ingu tengdamóður minni vel.
Inga var ein af þessum manneskj-
um sem gera þá sem umgangast hana
að betri einstaklingum enda var hún
vinamörg og gestrisin. Hún var ávallt
til staðar fyrir okkur í fjölskyldunni
og vildi allt fyrir okkur gera. Barna-
börnin voru henni hugleikin og fylgd-
ist hún stolt með framförum þeirra í
námi og leik. Eftir að Inga og Páll
fluttu til Reykjavíkur varð íbúðin
þeirra í Hraunbæ sá staður þar sem
fjölskyldan hittist og samverustund-
irnar urðu margar og ánægjulegar.
Þar fengum við fréttir af fjarskyldari
ættingjum og vinum, skemmtilegar
sögur af samferðafólki þeirra í gegn-
um tíðina ásamt umræðum líðandi
stundar.
Inga var góður gestgjafi og leið
held ég aldrei betur en þegar hún gat
gefið okkur eitthvað gott að borða
þegar við komum í Hraunbæinn. Hún
lét sem hún heyrði ekki þegar maður
reyndi af veikum mætti að segja
henni að maður væri ekki svangur
þannig að einfaldast var bara að
hlýða henni og fá sér bita. Inga var
mikil hannyrðakona og það voru ófá
sokka- og vettlingapörin sem hún
prjónaði á krakkana ásamt því að
sauma nánast heilan dýragarð af
tuskudýrum að ógleymdum öllum fal-
legu jólamununum sem hún saumaði
síðustu ár.
Elsku Inga
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Það er erfitt að kveðja báða
tengdaforeldra sína á innan við mán-
uði en þannig er það nú og þegar
hugsað er til baka þá voru þau svo
samrýmd að það hefði ekki átt að
koma mikið á óvart að þau skuli
kveðja með svo stuttu millibili. Skarð
þeirra er vandfyllt, minningarnar svo
margar kærar, þeirra er minnst með
söknuði og hlýju.
Fríður Reynisdóttir.
Elsku amma, ég er vön að senda
þér póstkort frá útlöndum en nú sit
ég hér í sveitahéraði á Ítalíu og rifja
upp allar okkar góðu minningar og
hugurinn leitar til sveitarinnar því
hér er sláttur í fullum gangi.
Það er svo stutt síðan ég var vinnu-
konan ykkar afa á Borg. Á þessum
árstíma hefðum við verið að þrífa,
elda og baka handa þeim sem voru úti
á túni í slættinum enda fullt hús af
fjölskyldu og vinum. Því það var aldr-
ei komið að tómu húsi hjá þér og afa
og sífelldur gestagangur allt sumarið
sem þið höfðuð unun af. Kvöldkaffið
var fastur punktur í tilverunni á þess-
um tíma og spilamennskan, það varð
að vera að minnsta kosti einn manni
eða rommý fyrir svefninn. Brúntert-
an þín var sú besta og ekki spillti fyrir
að fá eina með mjólkurglasi úr hvítu
fötunni í ísskápnum.
Þú varst húsfreyja af lífi og sál og
það var fátt sem fór til spillis. Þú
kunnir uppskriftirnar utan að sem
gerði hlutina stundum flókna þegar
þú varst að kenna mér. Þetta voru
yndislegir tímar og ég er ótrúlega
heppin að hafa fengið að eyða svo
miklum tíma með þér og afa í sveit-
inni.
Þú varst mikil handavinnukona
enda man ég sjaldan eftir að hafa séð
þig sitja auðum höndum. Það eru fáir
sem ekki hafa einhvern tímann fengið
prjónaða ullarsokka, vettlinga og
annað frá þér. Jólatrésdúkurinn sem
þú gafst mér er og verður í sérstöku
uppáhaldi og ullarsokkarnir og vett-
lingarnir þínir leynast hér og þar.
Þú og afi voruð óaðskiljanleg og
rétt fyrir mánuði síðan áttuð þið 60
ára brúðkaupsafmæli. Nú eftir það
hafið þið bæði kvatt okkur og eftir
sitjum við fjölskyldan með stórt
skarð í tilveru okkar sem aldrei verð-
ur fyllt. Það er svo stutt síðan ég
skrifaði hinstu kveðju til afa og allt
átti þar við um þig líka. Ég las grein-
ina fyrir þig á spítalanum áður en ég
fór til Ítalíu og kvaddi þig vel amma
mín.
Ég læt hér fylgja sömu bæn og til
afa – kvöldbænina sem þið kennduð
mér og við fórum með þegar við
kvöddumst.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Ég veit að afi hefur tekið vel á móti
þér og hefur ef til vill beðið með
óþreyju í gegnum þennan erfiða tíma.
Ég veit að þú ert núna hvíldinni fegin,
amma mín. Ég kveð þig og minnist
þín með söknuði í hjarta og þakklæti.
Guð geymi þig, amma mín. Hvíl í
friði.
Þín nafna,
Inga Hlín Pálsdóttir.
Elsku amma mín, það var ósköp
veikur andardrátturinn þinn þegar
ég kvaddi þig skömmu eftir miðnætti.
Svo rétt missti ég af þér þegar ég
kom á spítalann 12 tímum síðar. Þú
varst farin til hans afa. Þið voruð nú
alltaf eins og sitt hvor helmingurinn
af einni heild enda varla talað um
öðruvísi en Ingu og Pál á Borg eða
ömmu og afa í sveitinni.
Ég var svo heppin að fá að alast að
miklu leyti upp hjá ömmu og afa enda
stutt að hlaupa frá hólnum upp eftir
til þeirra á morgnana þegar mamma
og pabbi voru farin í skólann. Mmm,
maturinn hjá ömmu klikkaði sko
aldrei, nema kannski þegar hún gerði
kakósúpu sem ég var nú ekkert sér-
staklega hrifin af. Dósin í hornskápn-
um heillaði mann náttúrulega alltaf,
en ekki fyrr en eftir mat! Ég man nú
varla eftir ömmu minni í sveitinni
öðruvísi en að brasa eitthvað í eldhús-
inu eða sitjandi við handavinnu í
stólnum sínum í litlu stofunni á Borg.
Á báðum stöðum gerðust töfrar í
höndum hennar. Þvílíkur fjöldi af
sokkum og vettlingum auk allra púð-
ana, jólasokkanna og dúkanna. Við
amma gátum svo setið saman í stóln-
um hennar og sungið saman úr Vísna-
bókinni tímunum saman. Hún sagði
mér oft frá því þegar við vorum eitt
sinn svo niðursokknar í sönginn að
við tókum ekki eftir því þegar gesti
bar að garði fyrr en fólkið var komið
inn í litlu stofuna til okkar. Amma
stjórnaði heimilinu af einstakri rögg-
semi og hafði skoðanir á mönnum og
málefnum. Glaðlynd alla tíð og stutt í
hláturinn og brosið, jafnvel þegar
maður hafði gert eitthvað sem ekki
mátti.
Elsku amma, það er svo ótalmargt
sem ég hef lært af þér og endalaust
mikið af minningum sem koma upp í
hugann á stundu sem þessari þegar
maður fer í huganum yfir okkar sam-
verustundir.
Nú eru tveir helmingar sameinað-
ir, amma og afi í sveitinni, ein heild.
Blessuð sé minning ykkar.
Alma Auðunsdóttir.
Elsku amma, nú eruð þið afi sam-
einuð á ný. Ég mun sakna ykkar mik-
ið. Þið voruð bestu fyrirmyndir sem
ung stúlka getur óskað sér. Þið
styrktuð sjálfstraustið til muna með
uppbyggjandi orðum og áhuga. Nafn-
ið mitt sem tengdist ykkur báðum
mun ég ávallt bera með miklu stolti.
Þakka ykkur fyrir allar frábæru
stundirnar og minningarnar sem ég
mun geyma í hjarta mér út ævina.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Anna Björg Auðunsdóttir.
Elsku amma mín, það er erfitt að
sjá á eftir þér og afa með svona stuttu
millibili en ég veit að ykkur líður nú
vel, sameinuð á ný.
Þegar ég rifja upp þann tíma sem
ég var hjá ykkur afa í sveitinni þá
kemur fyrst upp í hugann hversu
mikil kjarnakona þú varst. Heimilið
ykkar var mannmargt, þið tókuð öll-
um opnum örmum og það var alltaf
pláss fyrir einn enn. Þú hafðir nóg að
gera að hugsa um heimilið en ekki
man ég til þess að þú hafir nokkurn
tíma kvartað. Ég man varla eftir því
að hafa séð þig sofa því þú vaktir mig í
fjósið snemma á morgnana og kysstir
mig góða nótt á kvöldin. Þú og afi vor-
uð vinamörg og það var mikill gesta-
gangur hjá ykkur, bæði þegar þið
bjugguð í sveitinni og einnig þegar
þið voruð flutt til Reykjavíkur. Það er
skrýtið að hugsa til þess að miðpunkt-
ur fjölskyldunnar sem ykkar heimili
var, skuli vera horfinn.
Eftir að þið fluttuð í Hraunbæinn,
þar sem ykkur leið greinilega vel, þá
varstu mjög dugleg að sauma út. Það
Inga Ásgrímsdóttir
Með innilegum þökkum
fyrir alla þá umhyggju og
kærleik sem þú sýndir okkur
og allri fjölskyldunni alla tíð.
Þitt hjarta geymdi gullið dýra og
sanna,
að gleðja og hjálpa stærst þín unun
var.
Því hlaust þú hylli Guðs og góðra
manna
og göfugt líf þitt fagran ávöxt bar.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð blessi minningu þína.
Hvíl í friði.
Þinn sonur og tengadóttir,
Páll og Hafdís.
HINSTA KVEÐJA