Morgunblaðið - 21.08.2008, Blaðsíða 26

26 FIMMTUDAGUR 21. ÁGÚST 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Aðalbjörn Bene-diktsson, fyrr-
verandi héraðs-
ráðunautur og
bóndi á Grundarási
í Miðfirði í Vestur-
Húnavatnssýslu,
fæddist á Aðalbóli í
Miðfirði hinn 23.
júlí 1925. Hann lést
á Landspítalanum
13. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ólöf Sigfús-
dóttir húsfreyja á
Aðalbóli, f. 22. febr-
úar 1894, d. 17. apríl 1983, og
Benedikt Jónsson bóndi á Að-
albóli, f. 28. júní 1895, d. 30. jan-
úar 1988. Bróðir Aðalbjarnar var
Jón bóndi í Höfnum á Skaga, f. 23.
maí 1921, d. 30. desember 2002.
Eiginkona Aðalbjarnar er Guð-
rún Benediktsdóttir fyrrverandi
kennari og bóndi, f. 10. júlí 1928.
Foreldrar hennar voru Ingibjörg
Guðmundsdóttir húsfreyja og
Benedikt H. Líndal bóndi og
hreppstjóri. Þau bjuggu á Efra-
Núpi í Miðfirði. Aðalbjörn og Guð-
rún eignuðust þrjár dætur. Þær
eru: 1) Sigrún prófessor, f. 9. júlí
1949, maki Þórólfur Ólafsson. Þau
eiga tvo syni, a) Aðalbjörn, sam-
býliskona Þorbjörg S. Stef-
ánsdóttir og eiga þau þrjú börn,
Sigrúnu Auði Tinnu, Benedikt
Inga og Baldur Thor, og b) Þórólf
alból með fjölskyldu sína og
gerðust þau hjónin bændur í sam-
býli við foreldra hans. Vorið 1953
réðst Aðalbjörn til Búnaðarsam-
bands Vestur-Húnavatnssýslu til
að annast rekstur Rækt-
unarsambands V-Hún. (RSVH) og
gerðist jafnframt kennari við
Reykjaskóla í Hrútafirði. Árið eft-
ir var hann ráðinn í fullt starf sem
héraðsráðunautur og fram-
kvæmdastjóri RSVH. Hann
gegndi því starfi til ársins 1988
eða í 35 ár. Þau hjónin bjuggu á
Laugarbakka í Miðfirði í nokkur
ár áður en þau byggðu nýbýlið
Grundarás. Hin síðari ár hafa þau
búið í Reykjavík.
Aðalbjörn tók mikinn þátt í fé-
lagsmálum og gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum. Hann sat meðal
annars í hreppsnefnd Fremri-
Torfustaðahrepps, var oddviti um
árabil og sýslunefndamaður
hreppsins um skeið. Þá sat hann í
stjórn Kaupfélags Vestur–
Húnvetninga frá 1968-1985 og var
formaður þess í 10 ár frá 1975. Í
störfum sínum stóð Aðalbjörn fyr-
ir og tók þátt í að koma á ýmsum
umbótum í sýslunni. Má þar nefna
ræktunarmál, uppbyggingu húsa-
kosts og flýtingu rafvæðingar.
Sérstakt hugðarefni hans var að
fá því framgengt að laxastigi yrði
settur við Kambsfoss í Austurá í
Miðfirði. Hann vann að því máli í
áratugi áður en það markmið náð-
ist og leit á það sem jarðabætur á
landsvísu. Aðalbjörn lét sig ýmis
þjóðmál varða og skrifaði greinar
um þau í dagblöð og tímarit.
Útför Aðalbjarnar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Rúnar. 2) Inga Hjör-
dís kennari, f. 22.
ágúst 1951, maki
Helgi Jón Jónsson.
Þau eiga tvo syni, a)
Aðalbjörn Hrannar,
sambýliskona Signý
Þórarinsdóttir, dótt-
ir þeirra Matthildur
Emelía, og b) Hrafn-
kel Helga, maki Guð-
finna Ásta Birg-
isdóttir, sonur þeirra
Benedikt Birgir. 3)
Aldís kennari og
leiðsögumaður, f. 30.
október 1952, sambýlismaður Páll
Sigurðsson. Dætur Aldísar og
Jóns Tryggva Kristjánssonar,
fyrrverandi sambýlismanns henn-
ar, eru a) Guðrún Elfa, maki Bald-
vin Björn Haraldsson, þau eiga
synina Sólon Baldvin, Dag Bald-
vin og Eið Baldvin, og b) Aldís
Arna, sambýlismaður Sigurður
Guðmundsson, sonur þeirra Örn
Daði.
Aðalbjörn lauk búfræðiprófi frá
Bændaskólanum á Hvanneyri vor-
ið 1946, landsprófi frá Héraðs-
skólanum á Laugarvatni vorið
1947 og brautskráðist sem búfræ-
ðikandídat frá nýstofnaðri fram-
haldsdeild Bændaskólans á
Hvanneyri vorið 1949. Næstu tvö
árin starfaði Aðalbjörn hjá Naut-
griparæktarsambandi Borgfirð-
inga. Árið 1951 flutti hann í Að-
Lífshlaup Aðalbjarnar Benedikts-
sonar tengdaföður míns var farsælt
og var hann lánsamur maður bæði í
einkalífi og starfi. Aðalbjörn ólst upp
á Aðalbóli í Austurárdal, Miðfirði. Á
æskuárum hans var Aðalból stórbýli,
gestkvæmt var og gestrisni einstök.
Þessi gestrisni fylgdi honum úr föð-
urgarði og voru þau Guðrún Bene-
diktsdóttir, tengdamóðir mín, ein-
stök heim að sækja og samhent hjón.
Aðalbjörn gegndi stöðu héraðsráðu-
nautar og framkvæmdastjóra Rækt-
unarsambands V-Hún. um áratuga
skeið. Landbúnaður tók stórstígum
framförum á þessum árum og sagði
hann ýmsan árangur sem náðist í
framfarasókn hafa veitt lífsfyllingu.
Við Aðalbjörn sáumst fyrst á 17.
afmælisdegi mínum að sumarlagi ár-
ið 1966. Ég hafði fengið lánaðan bíl
föður míns til að heimsækja Sigrúnu,
elstu heimasætuna á Grundarási. Bú-
ast má við því að þau Aðalbjörn og
Guðrún hafi verið lítt hrifin af því að
pilturinn ungi væri að eltast við dótt-
ur þeirra og hann jafnvel kominn til
helgardvalar. En þau tóku mér ein-
staklega vel og sýndu mér strax
mikla virðingu; virðingu sem var
gagnkvæm og hefur varað alla okkar
samvist. Fyrir framan mig er mynd
sem tekin er í stofunnni á Grundarási
þar sem Aðalbjörn kennir nafna sín-
um sem þá var 3-4 ára að spila á spil.
Spilamennska var ríkur þáttur í upp-
eldi hans sjálfs á æskuheimilinu Að-
albóli og þótti honum afar gaman að
taka í spil. Allt fram á síðasta ár spil-
aði hann keppnis-bridge og var lunk-
inn spilamaður. Auk spilamennsk-
unnar voru söngur og silungs- og
laxveiðar meðal áhugamála hans.
Hann ólst upp við silungsveiðar. Á
hverju vori var farið fram að Arn-
arvatni og fór hann frá unga aldri
með föður sínum til veiða og draga
björg í bú. Seinna yfirfærðist þessi
áhugi hans á laxveiðar og veiddi hann
oft í Miðfjarðará. Aðalbjörn tók hlut-
unum með jafnaðargeði og æðruleysi
sem kom ekki síst fram í veikindum
hans síðastliðinn áratug. Hann var
félagslyndur, naut sín í hópi fólks og
var oft kallaður til á mannamót með
kveðskap og gamanmál. Hann var
svo lánsamur að fá góða söngrödd í
vöggugjöf, söng bassa í kórum og
naut þess mjög. Hvenær sem fjöl-
skyldan kom saman safnaði hann
fólkinu sínu við orgelið til að syngja.
Alltaf byrjuðum við á að syngja lagið
Efst á Arnarvatnshæðum, um heið-
ina sem var svo gjöful foreldrum
hans og forfeðrum. Síðan tóku ætt-
jarðarlögin við eitt af öðru. Kvöldið
var fullkomnað með því að Guðrún og
Aðalbjörn dönsuðu saman undir
Snjóvalsinum. Aðalbjörn var einnig
sögumaður góður; sögumaður sem
hafði þann einstaka hæfileika að
segja aldrei of eða van. Oft var glatt á
hjalla við kaffiborðið á kvöldin á
Grundarási. Þá sagði hann gaman-
sögur, gjarnan með eftirhermum og
oft var helgið dátt. Nú er röddin
hjóðnuð, en minningin lifir. Það var
mikil gæfa að fá að kynnast Aðalbirni
og vera samtíða honum í rúm 40 ár.
Aldrei bar þar skugga á. Við leiðarlok
blandast söknuður og þakklæti. Mik-
ill er missir Guðrúnar og fjölskyld-
unnar sem hann bar mikla umhyggju
fyrir, hlúði að og ræktaði til hinstu
stundar.
Blessuð sé minning Aðalbjarnar.
Þórólfur.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku afi minn. Það fylgir því mik-
ill söknuður og sorg að kveðja þig. Ég
finn þó líka fyrir miklu þakklæti fyrir
að hafa átt svona frábæran afa.
Margar minningar á ég um dýrmæt-
ar og góðar stundir sem við áttum
saman.
Þegar ég var lítill strákur fór ég til
ykkar ömmu í sveit á sumrin að
Grundarási í Miðfirði. Í minningunni
var alltaf sól á Grundarási. Þar fékk
borgarbarnið einstakt tækifæri til
þess að kynnast lífinu í sveitinni,
nokkuð sem ég á eftir að búa að alla
ævi. Mér finnst það hafa einkennt þig
hvað þú sýndir mér sem barni alltaf
mikla virðingu og traust í samskipt-
um okkar. Þú talaðir við mig sem full-
orðna manneskju og treystir mér fyr-
ir ábyrgðarmiklum búverkum. Þú
gafst þér tíma til að fræða mig um
flóru og fánu landsins og örnefni
staða. Ekki má heldur gleyma spila-
mennskunni, einu aðaláhugamálinu
þínu, sem þú varst duglegur að miðla
til okkar barnabarnanna. Það hlýtur
að hafa krafist mikillar þolinmæði af
þinni hálfu enda vanur að spila við
reynda bridge-spilara.
Að hafa þig sem fyrirmynd í mann-
legum samskiptum hefur einnig verið
mjög dýrmætt fyrir mig. Ég man
aldrei eftir að þú hafir talað illa um
fólk eða sýnt einhverjum óvirðingu
þótt þú hafir haft gaman af að segja
gamansögur af fólki. Öll þín fram-
koma endurspeglaði líka hve mikla
áherslu þú lagðir á að vera grandvar
og heiðarlegur gagnvart öðru fólki.
Þú kynntir þér málin og lést engan
annan segja þér hvaða skoðanir þú
ættir að hafa.
Þú varst alltaf jafn gestrisinn þó að
heilsunni hrakaði smám saman og þú
hélst virðingu þinni og reisn allt til
loka. Hversu veikur eða þreyttur sem
þú varst þegar ég hitti þig bauðstu
mig alltaf velkominn og gættir þess
að fólkinu þínu liði vel í kringum þig.
Þú fylgdist allt til loka með landsmál-
unum og varst til í að takast smá á um
pólitík. Þú sýndir mikinn áhuga á því
sem við barnabörnin vorum að læra
eða starfa við þótt náms- og starfs-
heitin væru stundum orðin framandi.
Það var líka gaman að sjá hvað þú
varst ástfanginn af ömmu, fékkst
glampa í augun þegar hún nálgaðist
og væntumþykjan og hlýjan skein út
úr augunum. Við munum hugsa vel
um hana.
Elsku afi. Mér þykir svo vænt um
þig. Minningin um þig er ljós í lífi
mínu.
Þinn dóttursonur
Þórólfur Rúnar.
Nú er afi minn, sem hefur verið
órjúfanlegur þáttur í lífi mínu frá
fyrstu tíð, látinn. Ég geymi í hjarta
mínu ómetanlegar minningar um ein-
stakan, gefandi og hjartahlýjan
mann. Mann sem lét gott af sér leiða í
lífinu og verður okkur hinum sem eft-
ir sitjum verðug fyrirmynd um
ókomna framtíð.
Frá sjö ára aldri varði ég sumr-
unum í Grundarási hjá ömmu og afa
sem stunduðu þar hefðbundinn bú-
skap. Við barnabörnin komum þar
saman, lögðum hönd á plóg og áttum
góðar stundir með ömmu og afa. Ef-
laust höfum við ekki verið til mikils
gagns í fyrstu en aldrei vorum við lát-
in heyra annað en að við værum full-
gildir vinnumenn. Þar var mér kennt
að vinna og að axla ábyrgð. Afi trúði
mér fyrir ýmsum verkefnum og
treysti því að ég skilaði góðu verki
sem ég mat mikils. Á fáum stöðum hef
ég notið mín betur en í sveitinni – í
frelsinu og hlýjum faðmi þeirra
ömmu. Enn í dag sakna ég þessara
stunda en er um leið þakklát fyrir þau
forréttindi að hafa fengið að vera í svo
miklum samskiptum við þau á upp-
vaxtarárunum. Um margt hefur tím-
inn með þeim mótað mig og afstöðu
mína til lífsins.
Eftir að afi og amma hættu bústörf-
um á Grundarási fór ég ósjaldan í
heimsókn á heimili þeirra í Reykjavík.
Þegar ég birtist var ég ævinlega boðin
velkomin. Þannig heilsaði afi hverjum
gesti með virðingu og hlýju. Góð-
mennska, gestrisni og gleði var ætíð
þar við völd. Um leið og ég kom var ég
spurð hvort ég vildi ekki hressingu og
ef kalt var í veðri kom afi oft með
sæng handa mér og breiddi yfir mig.
Það þurfti engin orð. Á engum stað
öðrum en í híbýlum ömmu og afa hef
ég fundið meiri samstöðu og er ekki
að undra þótt við afkomendur þeirra
höfum sótt styrk og orku til þeirra.
Afi bar ævinlega minn hag fyrir
brjósti og var reglulega áhugasamur
um hvað ég hefðist að hverju sinni.
Hann samgladdist svo skemmtilega
því að hann skellihló þegar vel gekk
hjá stelpuskottinu hans. Tilfinningin
var góð. Í heimsóknunum ræddum við
oft um ritverk uppáhaldsskálds okkar
beggja, Halldórs Laxness, og þar
komu fram sjónarmið þess eldri og
þeirrar yngri. Bæði lærðum við hvort
af öðru.
Er sumarið leið undir lok hélt ég
heim á leið úr sveitinni með trega og
eftirsjá. Á stéttinni heima í Grund-
arási stóðu afi og amma og veifuðu. Í
þetta skiptið er það mitt að kveðja
elsku afa minn. Ég verð ætíð stolt af
því að vera afkomandi hans. Minning-
in um hann og hvernig hann tókst á
við verkefni lífsins mun verða mér
leiðarljós á lífsleiðinni.
Þín afadóttir en umfram allt vinur,
Aldís Arna Tryggvadóttir.
Elsku elsku afi. Mamma hringdi í
mig til London sl. miðvikudag og til-
kynnti mér að þú hefðir kvatt okkur.
Það er svo undarlegt að eiga aldrei
eftir að sjá þig aftur í stofunni ykkar
ömmu í Neðstaleiti. Sitjandi eins og
greifi í hornstólnum með svarta hárið
og miklar augabrúnir yfir einhverjum
þeim bláustu augum sem ég hef séð.
Alltaf í skyrtu og með bindi.
Ég hef verið í kringum ykkur
ömmu frá því ég man eftir mér, send
með rútunni norður í sauðburð og
heyskap aðeins nokkurra ára gömul.
Þær eru því ófáar minningarnar sem
hafa rifjast upp síðustu daga. Ég man
er ég fékk fyrsta reiðhjólið mitt þá
fimm ára gömul í sveitinni. Einn dag-
inn komstu til mín sposkur á svip og
baðst mig um að koma með ykkur
ömmu í kaupfélagið. Þar leiddir þú
mig að fagurrauðu stelpnahjóli.
Nokkrum mínútum síðar reiddi ham-
ingjusamasta stelpa norðan heiða
hjólið út. Þið amma voruð óendanlega
góð og þolinmóð og sögðuð aldrei
styggðaryrði við mig. Ég harðneitaði
að sofa ein í herbergi og ef ég svaf
ekki á milli ykkar ömmu var búið að
útbúa dýnu á gólfinu fyrir mig. Ég
man þegar við löbbuðum saman frá
sveitabýlinu að fjárhúsunum. Ég
laumaði lófa í höndina á þér og reyndi
að labba í takt við þig en skrefin þín
voru alltaf miklu stærri.
Svo liðu árin og alltaf hélst sam-
bandið við ykkur ömmu jafnsterkt.
Ég hugsaði oft um það hve heppin ég
væri að eiga ekki aðeins góða ömmu
og afa heldur einnig ömmu og afa að
góðum vinum. Alltaf var gott að leita
til ykkar og þið reyndust mér mikill
klettur á uppvaxtarárunum. Ég gift-
ist og eignaðist þrjá drengi eða Bald-
vinana eins og þú kallaðir þá. Mér
þótti svo vænt um þá hlýju sem þú
sýndir fjölskyldu minni. Þú varst svo
áhugasamur um bræðurna. Vildir
alltaf vita hvernig þeir hefðu það og
hver nýjustu uppátæki Baldvinanna
væru. Heimsóknir fjölskyldunnar til
ykkar ömmu voru ófáar enda gest-
risni og móttökur með eindæmum.
Oft bar stjórnmál og heimsmál á
góma. Var þá mikið rökrætt og hleg-
ið. Þú með þinni yfirvegun, kímni og
virðingu fyrir manneskjunni hafðir
þau áhrif að öllum leið vel í návist
þinni. Þú kenndir okkur samferða-
mönnum þínum svo margt með við-
horfum þínum til lands, lífs og lif-
enda sem við munum reyna að fylgja
áfram til komandi kynslóða.
Þegar ég tilkynnti Baldvinunum að
þú værir farinn til himna sagði Dagur
mér að fyrst þú hefðir flogið til himna
værir þú enn lifandi og við myndum
því hitta þig aftur þegar við kæmum
þangað. Þetta ætla ég að hafa í huga.
Elsku afi. Minning um einstakan
mann og einstakan vin gleymist aldr-
ei og vil ég að þú vitir að ég mun
passa ömmu fyrir þig.
Þín
Guðrún Elfa.
Ég var þeirra forréttinda aðnjót-
andi að verja öllum sumrum fram til
menntaskólaaldurs á Grundarási,
sveitabæ ömmu og afa í Miðfirði. Þar
kenndu þau mér ýmislegt sem ekki
lærist af bókum, svo sem að heyja og
umgangast dýr og menn. Þar sá mað-
ur kraftaverk lífsins á vorin og skynj-
aði þá fínu línu sem aðskilur líf frá
dauða. Afi Aðalbjörn var mjög laginn
við dýr og ég dáðist að því hvernig
hann gat bjargað veikburða lömbum í
sauðburðinum. Bæði amma og afi
treystu mér fyrir ýmsum flóknum
verkefnum sem efldu sjálfstraustið
og sjálfstæði. Afi var laginn við að fá
mig til verka og ég man ekki eftir því
að hann hafi nokkurn tímann skamm-
ast, sama hvað á gekk. Það að vita
upp á sig sökina en vera ekki skamm-
aður var eftir á að hyggja mjög
áhrifarík uppeldisaðferð.
Það var fyrir rúmum níu árum sem
í ljós kom að afi Aðalbjörn þyrfti að
fara þrisvar í viku í blóðskilun vegna
nýrnabilunar. Þarna urðu töluverð
kaflaskil fyrir bæði hann og aðstand-
endur. Amma stóð eins og klettur við
hlið hans í veikindunum og jók það
lífsgæði hans umtalsvert. Afi breytti
ekki mörgu í daglegu lífi sínu og lagði
ríka áherslu á að lifa sér til ánægju.
Þar voru fjölskyldusamkomur efstar
á blaði með tilheyrandi söng og
harmónikkuspili. Ljóðið Réttarvatn
var ávallt á dagskrá, enda eins konar
skjaldarmerki fjölskyldunnar.
Í huga mínum var afi mjög vand-
aður og yfirvegaður maður. Hann
lagði áherslu á að vera samkvæmur
sjálfum sér og sjálfstæður í hugsun
og athöfnum. Hann var lúmskt fynd-
inn og birtist það helst í sögum og eft-
irhermum af samtímamönnum. Afi
unni einnig skáldskap og setti saman
nokkuð af ljóðum og gamanvísum.
Hann var hlýr við börnin mín og við
fjölskyldan áttum eftirminnilegar
stundir með honum og ömmu.
Ég er afar þakklátur fyrir að hafa
náð að hitta á góða stund með afa
skömmu fyrir andlátið og mun ætíð
hugsa til hans með söknuði, hlýju og
þakklæti.
Aðalbjörn Þórólfsson.
Kæri Aðalbjörn.
Mér hlotnaðist sá heiður að fá að
kynnast þér sem eiginmaður dóttur-
dóttur þinnar og sem vinur. Ég kveð
þig með söknuði.
Ég minnist stundanna þegar við
settumst niður á Háaleitinu, í
Neðstaleitinu eða á Grundarási,
fengum okkur kaffi, spjölluðum um
pólitík og heimsmálin og hlógum
saman.
Ég minnist stundanna þegar við
settumst saman í veiðihúsinu í Mið-
firði, tókum upp veiðibækur sumars-
ins, ég taldi laxana sem veiddust ofan
stiga og þú skráðir samviskusamlega
niður.
Ég minnist þess þegar ég var við
veiðar í Miðfjarðará nú síðasta sum-
ar, þú komst til mín í veiðihúsið og
hvíslaðir að mér að ég skyldi fara í No
Name og reyna að ná laxi.
Ég minnist stundanna þegar við
sungum saman með fjölskyldunni
þinni og þú baðst okkur að koma nær
hvert öðru svo við gætum tónað betur
saman.
Ég minnist þess, og það verður
mér ógleymanlegt, þegar við nú fyrir
nokkrum vikum horfðumst í augu og
sungum saman „sálminn“ sem þér
fannst svo skemmtilegur og sem þú
tónaðir í endann eins og þér einum
var lagið.
Þú varst heiðursmaður, persóna
sem gerðir þá að betri manni sem
kynntust þér. Ég er svo heppinn að
Aðalbjörn
Benediktsson