Morgunblaðið - 21.08.2008, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 21. ÁGÚST 2008 27
hafa fengið að vera einn af þeim.
Ég ætla að fara í Miðfjarðará núna
í haust og telja laxana ofan stiga. Svo
ætla ég að fara í No Name og ná ein-
um fyrir þig.
Vertu sæll.
Þinn vinur,
Baldvin Björn.
Fallinn er í valinn mætur maður,
Aðalbjörn Benediktsson, fyrrv. ráðu-
nautur og bóndi, fæddur og uppalinn
á Aðalbóli í Miðfirði.
Ungur að árum fór hann í Bænda-
skólann á Hvanneyri og síðar í fram-
haldsdeild skólans og lauk þaðan
kandidatsprófi í búvísindum árið
1949. Hann var einn af átta nemend-
um fyrstu framhaldsdeildarinnar.
Þetta voru allt vaskir bændasynir,
sem ruddu brautina, nýttu sér námið
vel og urðu áhrifamenn hver í sínu
héraði. Allir gerðust þeir búnaðar-
ráðunautar, auk þess að sinna ýms-
um störfum á sviði landbúnaðar- og
félagsmála. Þeir voru á vissan hátt
fyrirmynd annarra, sem á eftir komu
frá sama námi. Aðalbjörn var þar
engin undantekning. Hann hafði ein-
lægan áhuga fyrir málefnum land-
búnaðarins og var mikill landsbyggð-
armaður.
Atvikin höguðu því þannig að við
unnum á sama starfssviði og hófust
kynni okkar á þeim vettvangi. Við
sem yngri vorum bárum mikla virð-
ingu fyrir okkur eldri starfsfélögum.
Aðalbjörn var í þeim hópi. Hann bar
með sér traustvekjandi yfirbragð og
prúðmennsku, íhugull og áheyrilegur
í ræðustól og hafði gott vald á ís-
lenskri tungu. Söngmaður var hann
góður og naut þess vel að taka lagið í
góðum félagsskap.
Á seinni árum kynntist ég Aðal-
birni á öðrum vettvangi þegar hann
hafði flutt búferlum til Reykjavíkur
ásamt fjölskyldu. Áreiðanlega hefur
það ekki verið honum ljúft að yfirgefa
heimabyggð sína, svo tengdur var
hann henni, en það reyndist óumflýj-
anlegt vegna nýrnasjúkdóms, sem
hann þurfti að glíma við og varð að
hafa aðgang að sjúkrastofnun í
Reykjavík þrisvar í viku tíu síðustu
ár ævinnar. Öllum þessum erfiðleik-
um tók hann með einstakri þolin-
mæði og þrautseigju, ræddi veikindi
sín aldrei að fyrra bragði og bar sig
jafnan vel – líklega stundum betur en
efni stóðu til.
Á æskuheimili Aðalbjörns var oft
tekið í spil, bæði lomber og bridge.
Áhugi hans á þeirri hugaríþrótt var
einstakur. Hann spilaði mikið bæði í
heimabyggð og eftir að hann flutti
suður. Það varð úr að við urðum
spilafélagar í bridge í mörg ár. Af
honum lærði ég margt í þeim efnum
og gekk okkur oft bærilega. Var það
ekki síst honum að þakka. Fyrir
rúmu ári varð hann að hætta að
mestu allri spilamennsku og það þótti
honum miður en honum fannst ekki
verra að komast á blað í spilakeppn-
um. Þar vildi hann standa sig eins og í
öðru, sem hann tók sér fyrir hendur.
Það var alltaf viss tilhlökkun að
hitta Aðalbjörn og njóta samvista við
hann, eiga von á skemmtilegum til-
svörum og eftirminnilega haglega
röðuðum orðum. Í rauninni er hann
þjóðsagnapersóna fyrir hnyttin til-
svör og á ég allnokkur gullkorn í hug-
skoti mínu, sem ekki gleymast og
hafa orðið gleðigjafi við ýmis tæki-
færi. Þá var Aðalbjörn prýðilega hag-
mæltur, en var tregur til að flíka því
mikið.
F. h. Bridgedeildarinnar í Kópa-
vogi flyt ég þakkir fyrir ánægjulega
samveru.
Ég kveð Aðalbjörn með virðingu
og þökk fyrir ógleymanlega samfylgd
um leið og við hjónin sendum Guð-
rúnu og fjölskyldu innilegar samúð-
arkveðjur.
Leifur Kr. Jóhannesson.
Í dag verður til moldar borinn
mætur maður, Aðalbjörn Benedikts-
son ráðunautur.
Ég kynntist honum og konu hans
Guðrúnu er ég hóf störf að kennslu-
málum á Hvammstanga haustið 1979.
Ég ætla ekki að rekja æviferil hans
heldur þakka honum og hans góðu
konu fyrir vináttu og samstarf er
aldrei bar skugga á. Eins fyrir marg-
ar ógleymanlegar samverustundir er
við áttum saman við spilaborðið í
blíðu og stíðu.
Heimilið var sá staður er hann mat
mest og best. Það var skjólið og kon-
an og börnin voru hans stoð og stytta.
Oft hafði hann á orði hversu mikill
gæfumaður hann væri í raun að hafa
átt svo góðan félaga og lífsförunaut
og barnaláni að fagna. Á heimili
þeirra var gott að koma, þar ríkti
glaðværð, hjartahlýja og þar sveif ró
húsbóndans yfir vötnum. Rætt var
um eilífðarmálin í friði og ró án ut-
anaðkomandi skarkala. Af slíkum
fundi fór enginn erindisleysu. Aðal-
björn var mikill félagsmálamaður er
allir vildu hafa í sínu liði. Formföst og
fagurfræðileg hugsun, rökfræðilegt
innsæi og mjög gott auga fyrir formi
er kom sér vel í starfi og leik. Einnig
viðkvæmni hans til alls er lífsandann
dró, er markaði gróðursprota til sam-
ferðamanna og til þeirrar jarðar er
líkami hans hverfur nú til.
Lífsspili hans á þessari jörð er lok-
ið og aftur verður stokkað og gefið.
En hvernig til tekst fer eftir útspili
hvers og eins í sókn og vörn til betra
mannlífs. Það spil er endalaust eins
og eilífðin sjálf. Lífsspil þitt var ein-
falt; ég lifi mér til skemmtunar hafðir
þú oft á orði. Lífsstef þitt var jafn-
vægi náttúrunnar, jafnvægi milli hins
sterka og veikari, eldri sem yngri,
manns og konu – já, lífsins í heild.
Megi sú ósk rætast í næsta „spili“.
Guðrún mín, ég og fjölskylda mín
vottum þér, börnum, barnabörnum
og öðrum ástvinum okkar dýpstu
samúð. Hér er góður drengur kvadd-
ur.
Eyjólfur Magnússon Scheving.
Í dag er borinn til grafar frá Foss-
vogskirkju Aðalbjörn Benediktsson,
ráðunautur frá Aðalbóli í Miðfirði.
Leiðir okkar Aðalbjarnar lágu
fyrst saman haustið 1947, en þá kom-
um við ásamt sex öðrum ungum
Norðlendingum að Hvanneyri, til
þess að hefja nám við framhaldsdeild
Bændaskólans á Hvanneyri, sem þá
var að hefja stafsemi sína. Okkur var
öllum ljóst að með þessu námi, sem
við vorum að hefja, værum við þátt-
takendur í tilraunaverkefni, sem
óvíst væri hvert leiddi, en jafnframt
vorum við reiðubúnir til að leggja
okkar af mörkum til þess að þau
markmið, sem að var stefnt með
stofnun framhaldsdeildarinnar, næð-
ust. Með okkur nemendum tókst náin
samstaða og glaðvær og góður fé-
lagsandi ríkti í hópnum, sem varð til
þess að dvölin í skólanum var
ánægjuleg, og afstaða til náms og
starfs jákvæð.
Aðalbjörn átti ríkan þátt í að skapa
góðan félagsanda. Hann var gæddur
mjög skemmtilegri kímnigáfu og
gamansemi hans var græskulaus og
þannig fram sett að hún meiddi eng-
an. Þetta ásamt öðrum mannkostum
gerði hann vinsælan félaga. Aðal-
björn var gæddur góðum gáfum og
átti auðvelt með nám. Við félagarnir
spiluðum töluvert bæði lomber og
brids og tefldum ofurlítið en í þessum
íþróttum naut öguð rökhyggja hans
sín og þar stóðst enginn okkar hon-
um snúning.
Að loknu námi skildi leiðir okkar
félaga. Flestir okkar fóru til starfa í
heimabyggð sinni, þar á meðal Að-
albjörn, sem gerðist héraðsráðunaut-
ur hjá Vestur-Húnvetningun. Því
starfi gegndi hann til eftirlaunaald-
urs. Í starfi sínu naut hann virðingar
og trausts, sem meðal annars kom
fram í því að honum voru falin ýmis
trúnaðarstörf í félagsmálum héraðs-
ins.
Það var alltaf gaman að hitta Að-
albjörn og eiga með honum samveru-
stund. Mér er minnisstæð veiðiferð
með þeim hjónum, Aðalbirni og Guð-
rúnu, og öðrum vini þeirra upp á Arn-
arvatnsheiði, en farið var á hestum
frá Aðalbóli að Arnarvatni og hafst
þar við í tjaldi. Þá var gott að koma
við hjá þeim hjónum á Laugarbakka
og njóta gestrisni þeirra á ferðum
milli Borgarfjarðar og Eyjafjarðar á
þeim árum, er fjarlægðir milli þess-
ara héraða voru meiri en nú er orðið.
Er árin liðu urðu fundir okkar Að-
albjarnar ekki eins tíðir, og nú, þegar
ekki verður úr bætt, hugsa ég til þess
með söknuði, að ég hefði getað átt
fleiri góðar stundir með honum.
Bjarni Arason.
✝ Eyjólfur Árna-son fæddist á
Hamri í Hafnarfirði
11. desember 1924.
Hann lést á Dval-
arheimili Hrafnistu
í Hafnarfirði 9.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Árni
Steindór Þorkels-
son skipstjóri frá
Þorbjarnarstöðum
við Hafnarfjörð, f.
24.6. 1888, d. 17.7.
1932, og Steinunn
Sigríður Magnúsdóttir frá Krók-
skoti í Sandgerði, f. 28.8. 1898, d.
7.12. 1971. Systkini Eyjólfs eru:
Magnús Vilhelm, f. 11.3. 1922, d.
18.11. 1971, Anna Rósalilja, f. 6.7.
1923, d. 20.2. 1996, maki Ketill
Eyjólfsson, f. 20.4. 1911, d. 20.2.
1996, Ásdís, f. 6.11. 1926, d. 15.1.
1986, maki Kristján Sigurður
Hermannsson, f. 19.10. 1927, Sig-
urður Þorkell, f. 15.3. 1928, maki
Halldóra Edda Jónsdóttir, f. 8.7.
Birna Hrund. 3) Sigrún Jóna, f.
3.9. 1955. Sonur Aron Krónberg
Nielsen. 4) Eyjólfur, f. 20.2. 1958.
Dætur Dagný og Margrét. Sam-
býliskona Bibi Steinberg, f. 24.8.
1960. 5) Ragnheiður Steinunn, f.
25.1. 1968, gift Hákoni Magn-
ússyni 5.5. 1970. Börn Sarah
Dröfn, Hákon og Hekla. Barna-
barnabörnin eru sjö.
Eyjólfur gekk í Miðbæjarskól-
ann í Reykjavík og byrjaði að
stunda sjómennsku 14 ára gamall
frá Stafnesi og Sandgerði. Út-
skrifaðist úr Stýrimannaskól-
anum í Reykjavík 1949. Stýri-
maður á fiskibátum frá
Sandgerði 1949-1953. Tók við
skipstjórn 1954 á Kára Sölmund-
arsyni frá Reykjavík, sem reri
frá Reykjavík og Grindavík og
síld á sumrum og fleiri stöðum á
landinu. Hætti sjómennsku 1973,
eftir 20 ára skipstjórnarstarf.
Eyjólfur vann síðan við álverið í
Straumsvík þar til hann hætti að
vinna 67 ára að aldri. Síðustu
æviárin dvaldi Eyjólfur á dval-
arheimili Hrafnistu í Hafnarfirði.
Útför Eyjólfs fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
1933, og Sig-
urbergur, f. 25.11.
1930, maki Hilda-Lis
Siemsen Theodórs-
dóttir, f. 7.4. 1933.
Eyjófur giftist
hinn 14.11. 1952
Ketilríði Pollý
Bjarnadóttur, f. 9.3.
1924, d. 4.8. 1997.
Foreldrar hennar
voru Anna Guðrún
Áskelsdóttir, f. á
Bassastöðum í
Kaldrananeshreppi
7. mars 1896, d. 24.
febrúar 1977, og Bjarni Bjarna-
son, f. á Bólstað í Kaldr-
ananeshreppi 23. apríl 1889, d.
29. ágúst 1952. Börn Eyjólfs og
Ketilríðar eru: 1) Anna Bjarney,
f. 26.10. 1946, gift Ingvari Bene-
diktssyni, f. 22.2. 1944. Börn
Benedikt, Eyjólfur, Anna Kristín
og Ásthildur. 2) Árni, f. 20.8.
1954, d. 19.9. 2007, kvæntur Þór-
unni Sigurðardóttur, f. 28.5 1954.
Börn Sigríður Anna, Eyjólfur og
Elsku pabbi minn, þú ert búinn að
vera svo duglegur í veikindunum
þínum, ég er búin að vera svo stolt af
þér, alltaf með góða skapið og kímni-
gáfuna með þér. Þegar ég sótti þig
snemma sumars og við fórum heim
til mín í kaffi þá sástu Garp (hundinn
minn) í fyrsta skipti. Þá sagðir þú:
„Sigrún, þú nenntir ekki að ná þér í
mann, svo þú hefur fengið þér hund í
staðinn.“ Ég var að vinna í garðin-
um, svo það voru malar- og mold-
arhaugar, og þá sagðir þú: „Þetta liti
nú betur út ef þú tækir til í garðinum
þínum.“ Pabbi, alltaf sami snyrti-
pinninn! Þú varst alltaf svo fínn og
snyrtilegur, duglegur að hreyfa þig, í
sund á hverjum degi og göngutúra
líka.
Við Agnes fórum með þig að gröf-
inni hans Árna um mitt sumar og
settum niður sumarblóm, þér þótti
svo vænt um að koma að gröfinni
hans og sjá að við hugsuðum um
hana.
Pabbi minn, hversu góð þú og
mamma voruð við mig og Aron alla
tíð, það er nokkuð sem ég geymi í
hjarta mínu um alla ævi. Það besta
sem þið mamma gáfuð mér var viss-
an um að ef mig vantaði stuðning eða
hjálp átti ég alltaf örugga höfn hjá
ykkur, sem er það besta sem nokk-
urt foreldri getur gefið barni sínu.
Sérstakar þakkir vil ég færa
starfsfólki á deild 3-B á Hrafnistu í
Hafnarfirði. Þú fékkst einstaklega
góða aðhlynningu á Hrafnistu og
ekki bara þú heldur við öll, aðstand-
endur þínir, líka. Ég hefði ekki trúað
að til væri svona skilningsríkt og
gott starfsfólk, svo yndislegar eru
þær búnar að vera við okkur öll.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Sigrún.
Pabbi var alveg einstakur maður.
Hann var glettinn og sundum stríð-
inn en mikið ljúfmenni. Hann var
mikil barnagæla á efri árum og naut
þess að vera með barnabörnunum og
barnabarnabörnunum, sem er
kannski ekki skrítið þar sem hann
var mikið á sjónum þegar hans eigin
börn voru að alast upp.
Ég minnist pabba með þakklæti.
Hann hafði mikil áhrif á mig og var
mér að mörgu leyti fyrirmynd. Hann
kenndi mér snemma að fylgjast með
íþróttum og halda með KR, hann
kenndi mér líka að passa peningana
mína og eiga fyrir því sem þyrfti.
Einnig kenndi hann mér að veiða
sem varð til þess að stangveiði er
mitt helsta áhugamál. Hann var svo
gefandi, hvetjandi og uppörvandi og
sýndi mér alltaf mikinn áhuga. Hann
var líka afskaplega iðinn og mikið
snyrtimenni en það sást best á því
hvernig hann hugsaði um bílana sína
sem voru alltaf glansandi fínir. Hann
var einstakur persónuleiki, alltaf
stutt í húmorinn hjá honum. Pabbi
hafði mun meiri áhuga á líðan og vel-
ferð annarra en sinni eigin og kvart-
aði sjaldan. Pabbi var mikill íþrótta-
maður og spilaði fótbolta með KR í
mörg ár og var einnig ágætis boxari
með tvíbrotið nef. Eftir að hann
hætti á sjónum stundaði hann dag-
lega sundíþróttina í Vesturbæjar-
lauginni og stundaði þá íþrótt langt
fram eftir aldri. Ég mun varðveita
dýrmætar minningar eins og sund-
ferðirnar okkar, vikulega rúntinn
niður á höfn að spjalla við trillukarl-
ana og síðast en ekki síst ófáar veiði-
ferðir og sú kennsla er mér ómet-
anleg í dag. Hann hafði unun af því
að ferðast og nýtti hvert tækifæri
meðan hann gat til að ferðast bæði
erlendis og innanlands.
Síðustu árin dvaldi pabbi á Hrafn-
istu í Hafnarfirði og var hann ein-
staklega ánægður þar umvafinn góðu
hjúkrunarfólki. Ég er þakklát fyrir
samfylgdina með þér, elsku pabbi, þú
hefur auðgað líf okkar allra.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ragnheiður Eyjólfsdóttir.
Elskulegur afi hefur nú kvatt okk-
ur. Eftir að afi veiktist og við vissum
fyrir víst að komið væri að kveðju-
stund hafa fallegar minningar um
hann og ömmu streymt um huga
okkar. Við krakkarnir vorum mikið
hjá þeim í Rjúpufellinu og vorum við
þar dekruð upp úr skónum. Á sunnu-
dögum var hið hefðbundna lamba-
læri á borðum og enn hefðbundnari
ís á eftir, en þó þótti okkur súkku-
laðikakan hennar ömmu vera topp-
urinn á sunnudagstilverunni í
Rjúpufellinu. Þá eigum við einnig
óteljandi minningar úr sumarbú-
staðnum sem mamma og pabbi áttu,
þar var afi óþreytandi, alltaf til í að
spila, fara í göngutúr, út á róló eða í
boltaleik. Jól, áramót og páskar voru
einnig tímar sem við nutum að eyða
með afa og ömmu en þau komu oft til
okkar í Vaðlaselið á stórhátíðum.
Afi var mikið hreystimenni enda
lengst af sinni löngu starfsævi sann-
ur íslenskur sjómaður af bestu gerð.
Hann afi okkar hugsaði vel um lík-
ama sinn, á árum áður spilaði hann
fótbolta með KR og svo synti hann
ávallt af kappi og það var ljóst að
hann kunni vel við sig í vatninu. Við
urðum vitni að því þegar við fengum
að koma með honum í sundferðir –
og við nutum þeirra stunda. Við
munum geyma í hjörtum okkar allar
góðu minningarnar um afa – mann-
inn sem í augum sumra var Eyjólfur
Árnason en var í okkar augum Afi,
með stórum staf. Við viljum þakka
fyrir allt sem afi kenndi okkur og
gerði fyrir okkur.
Við erum staðráðin í því að halda
nafni hans á lofti og við munum
miðla minningunum til þeirra Finns
Darra, Karenar Ólafar og Kristófers
Blæs. Megi guð varðveita afa, ömmu
og pabba.
Réttlátur maður gengur fram í ráðvendni
sinni, sæl eru því börn hans eftir hann.
(Ok 20:7)
Sigríður Anna, Eyjólfur og
Birna Hrund.
Eyjólfur Árnason
Afi minn, þú varst mér sem fað-
ir í æsku minni og það er eitt-
hvað sem ég mun aldrei
gleyma.
Þín verður saknað mikið
þangað til við hittumst aftur.
Aron-Kronberg N.
HINSTA KVEÐJA
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er
um, fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og
börn og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast
er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í
minningargreinunum.
Minningargreinar