Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.01.1911, Side 39

35
Ieita í aðra átt. Það er því ekki einhlýtt, sízt út um
sveitir, að hafa kornvörur og nýlenduvörur, heldur einn-
ig álnavöru, iðnaðarvöru, m. fl.
Peningar, sem fást fyrir þessar vörur, eru alveg eins
góðir og aðrir, sem sparast við kaup á nýlenduvörum,
og ágóðatap sem af því Ieiðir að hafa ekki til vöru,
sem selzt hefði, er að sínu leyti eins óþægilegt og verð-
tap á vöru, sem ekki hefði átt að hafa á boðstólum.
Það er ekki hægt að koma mikilli og fastri viðskipta-
veltu kaupfjelags í gott horf, nema það hafi talsvert
fjölbreyttar og sundurgreindar vörur. Pá fyrst er einnig
hægt að veita afgreiðslumanni sæmileg laun, og þá get-
ur maður um leið náð í vel hæfan mann, sem líkur eru
til að festi tryggð við fjelagið.
En, eiga þá fjelögin að verzla með munaðarvöru og
óþarfa?
Pað er stundum örðugt að greina hið þarflega og ó-
þarfann í hreina flokka. Pað, sem einn kallar munaðar-
vöru, kallar annar nauðsynjavöru; og það, sem allir á
einum tíma kalla munað, nefna allir nauðsyn á öðrum
tíma. Yfirleitt hygg eg það ekki vera hlutverk fjelags-
stjórnar, í fyrstu röð, að ákveða hvað fjelagsmenn megi
kaupa, eða ekki kaupa, heldur komi þar fyrst af öllu til
greina: að útvega þeim útgjaldasparnað í svo mörgum
greinum vörukaupanna, sem unnt er.
Auðvitað verður að fara varlega í kaup á þeim vörum,
sem talsverð hætta er með að illa seljist, og einkum
verður að gæta varúðar með álnavöru og glysvarning;
má þar eigi treysta mjög á fortölur hinna algengu vöru-
bjóða, þó þeir segi, að svona vörur hafi runnið út
á þeim og þeim stað. F*að er ætíð nauðsynlegt að fram-
færsla vörunnar sje í sem allra líklegustu hlutfalli við
söluhorfurnar, svo að hver vara nálgist það sem mest
að bera sig, að minnsta kosti, og fágætari vörurnar
verði ekki hinum algengari til þyngsla.
3*