Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.01.1911, Qupperneq 36

32
sókn til fjelagsins, viðskiptaveitan eykst og laun hans að
sama skapi.
Á sama hátt ætti afgreiðslumaður að fá þóknun fyrir
vörurýrnun og vöntun (»Svind«) með hundraðsgjaldi af
viðskiptaveltunni. það getur hvorki verið þægð fyrir fje-
lagið nje afgreiðslumann, að rýrnunin sje talin eptir því,
sem kemur fram við vörurannsóknina, því það er ekki
hægt að tryggja sjer það, að það sem þá kemur fram
sje hið rjetta og eðlilega; sumt getur stafað af árveknis-
skorti afgreiðslumanns, sem hann á ekki að fá bætur
fyrir; einnig getur það átt sjer stað, að hann hafi sjálf-
ur notað peninga eða vörur, sem hann hefir gleymt að
færa í reikning. Pegar vörurýrnunin er greidd með
hundraðsgjaldi, getur vörubókin sýnt það nákvæmlega,
hverju afgreiðslumaður á að skila, og það er þá eigi
beint tap fyrir fjelagið, þó eitthvað hafi farið forgörðum,
ef afgreiðslumaður hefir upphaflega sett fjelaginu nægar
tryggingar, eins og jafnan á að vera.
Ennfremur verður að telja það óheppilegt, sem þó
mun vera regla í sumum fjelögum, að afgreiðslumaður
fái sem launaviðbót allar þær umbúðir, sem fjelaginu eru
ekki verðreiknaðar sjerstaklega. Það er þá freisting fyrir
hann að sækjast eptir vörum í dýrum umbúðum, en
þær vörur verða vanalega dýrar, af því umbúðaverðið
er þá lagt á vöruna. Auk þessa eru ýmsar vörur boðn-
ar fram með misjöfnu verði: með umbúðum eða án
þeirra. Pað væri því ráðlegra að láta afgreiðslumann fá
1 % meira í laun, en telja honum aptur til útgjalda allt
umbúðaverð í vörubókinni.
Eg hefi ekki verið að vara við þeim ákvæðum, sem
leiða af sjer óþægilegar freistingar fyrir afgréiðslumann,
af því eg sje hræddur um að sjerlega margir muni falla fyrir
þeim, en eg tel það bezt, að leiða engan í freistni, ef
unnt er hjá því að komast. það er affarasælast fyrir alla
hlutaðeigendur að sneiða hjá öllu því, sem vekur tor-
tryggnina.