Morgunblaðið - 12.10.2008, Blaðsíða 46

46 SUNNUDAGUR 12. OKTÓBER 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MENNING
Lay Low – eða Lovísa einsog hún heitir að skírn-arnafni – lýsir því fyrirblaðamanni að platan
nýja, sem kallast Farewell Good
Night’s Sleep, hafi byrjað að raðast
saman í kringum leikritið Ökutíma
sem Leikfélag Akureyrar sýndi síð-
asta haust. Lovísa samdi þar tónlist-
ina sem var vel kántrískotin auk
þess sem nokkur vel valin lög eftir
Dolly Parton prýddu sýninguna.
Öðruvísi
„Platan er mjög ólík fyrstu plöt-
unni,“ segir Lovísa en sú plata rað-
aðist saman nánast fyrir hendingu.
Lay Low hafði hent inn tveimur lög-
um á myspace-síðu sína í bríaríi og
átti aldrei von á – frekar en nokkur
– að úr yrði heil plata, hvað þá ferill.
„Upptökuferlið er öðruvísi, hljóm-
urinn öðruvísi, tónlistin öðruvísi. Ég
syng líka öðruvísi, ég greindi það
bara fyrir stuttu þegar ég var að
renna Please Don’t Hate Me í gegn.
Þetta er ekki meðvitað, ég er bara
orðin öruggari og er afslappaðri ein-
hvern veginn. Ég fékk eiginlega
nettan kjánahroll þegar ég heyrði
þennan gamla söng! Þar var ég að
fela mig á bakvið alls kyns áhrifs-
hljóð en það er ekki svo núna. Ég
stíg óhikað fram.“
Atinu í kringum Ökutíma lauk í
kringum síðustu áramótin og þá
fóru menn að velta fyrir sér útgáfu
á Please … úti í löndum.
„Hugur minn var hins vegar kom-
in á bólakaf í þessa nýju plötu,“ seg-
ir Lovísa. „Það var í janúar, febrúar
sem ég fór að draga saman laga-
hugmyndir sem höfðu farið í gang í
kringum Ökutíma. Mig langaði til
að vinna með erlendum upp-
tökustjóra og ég og Kári (Sturluson,
umboðsmaður) sendum beiðni á
nokkra gaura, suma sæmilega
stóra, svona til að kanna málin. Svo
fáum við svör frá Liam Watson,
nafn sem ég kannaðist ekki við en
ég þekkti til verka hans og þá sér-
staklega þess sem hann hefur verið
að gera með White Stripes (Watson
var upptökumaður á plötunni Ele-
phant, sem sló í gegn árið 2003).“
Gamalt
Watson þessi er mikill segul-
bandsmaður, vinnur eingöngu með
fornfálegan upptökubúnað en á
meðal viðskiptavina má nefna
Heavy Trash (Jon Spencer), Dan
Sartain og Kills, allt saman lista-
menn sem leggja mikið upp úr
gömlum, lifandi hljóm. Lay Low
hélt utan til London í febrúar og
vann tvö lög í hljóðveri Watson,
Toerag Studios. Sú vinna gekk
glimrandi vel og ákveðið var að
klára plötuna í júlí og ágúst í sama
hljóðveri. Til liðs við sig fékk Lay
Low nokkra breska hljóðfæraleik-
ara og þar á meðal sjálfan B.J. Cole,
fremsta stálgítarleikara Bretlands
og þótt víðar væri leitað, en Cole er
afar virtur í sínu fagi og hefur m.a.
starfað með Elton John, R.E.M.,
The Verve, Sting og David Gilmour,
Scott Walker, Beck, Robert Plant
og Björk svo fáeinir séu nefndir. Þá
hefur hann og starfað náið með
Björgvini Halldórssyni, bæði í
Sléttuúlfunum og Brimkló.
„Eftir að hafa hitt Watson og
hans fólk fór ég almennilega í
gang,“ segir Lovísa. „Ég samdi
mikið fyrir plötuna í maí t.a.m.,
dvaldist ein í Hrísey og á Borg-
arfirði eystri til að vera í friði og
spekt.“
Lovísa segir Watson mjög fyndna
týpu, hann eigi t.d. ekki gemsa og
kunni vart að senda tölvupóst þrátt
fyrir að vera tiltölulega ungur og
gömlu tímarnir ráði öllu í hljóð-
verinu.
„Það er t.d. suð á plötunni, bara
vegna þess að þetta eru svo gamlar
græjur. Þá klæðir hann sig líka upp
í gömul tískuföt. Hann er samt ekk-
ert að rembast við þetta eða þykjast
– þetta er bara hann alla leið. Ég
hlusta mjög mikið á gamalt kántrí
og fíla sándið á þeim plötum mjög
vel. Markmiðið var að fanga þann
hljóm.“
Ekki er hægt að segja annað en
að það hafi tekist. En Lay Low er
ekki að binda sig einvörðungu við
kántrí á plötunni. Opnunarlagið
minnir dálítið á Nick Cave, höfug og
hægstreym ballaða en strax á eftir
kemur lagið sem nú er í spilun á út-
varpsstöðum landsins, „By and By“,
einhvers konar ægigrípandi jað-
arkántrí. En þegar komið er lengra
inn í plötuna verður hamslaus ást
Lovísu á kántríi öllum ljós og sum
lögin sópa hlustandanum upp á svið
Grand Ole Opry-hallarinnar í Nash-
ville í kringum ’50, ’60, þegar vin-
sælir listamenn eins Tammy Wy-
nette, Patsy Cline og Eddy Arnold
réðu ríkjum. Heimilislegar og ekki
alveg kórréttar bakraddir (eins og
þær eiga að vera), fullkomna svo
seiðinn. Textarnir vísa meira að
segja í kersknislega orðaleiki þessa
tíma, eða eins og segir í einu laginu:
„My Second Hand Heart/May Fall
Apart …“
„Þeir sem voru að spila með mér
voru flestir fremur ungir, utan
Cole,“ rifjar Lovísa upp. „Einn hafði
farið í túr með Oasis og þeir voru
svona hálfpartinn session-spilarar,
hafa verið að spila með hinum og
þessum en eru líka að vinna í sínu.
Þeir voru ekki grjótharðir gaurar
sem mættu með fýlusvip til að spila
upp í laun. Það myndaðist mjög góð
stemning í hljóðverinu og það var
voða gaman – þetta varð að hljóm-
sveit, mætti segja.“
Hyldýpi kántrísins
Lovísa skellir upp úr þegar hún
minnist þess hvernig hún og Wat-
son lögðu plötuna upp.
„Ég sendi honum hugmyndir með
því að skrifa niður lög sem ég fíla;
sagðist fíla sönginn þarna, kórinn
þarna o.s.frv. Hann svaraði til baka
að hann ætti ca. 90% af þessum
plötum þannig að við vorum alger-
lega að tala saman.“
Áður en Lovísa gerði Please …
hafði hún stofnað kántrísveit með
vinkonum sínum, sem var nokkurs
konar undanfari Lay Low. Þannig
að nú er hún eiginlega komin heil-
hring … og er jafnframt pikkföst í
dásamlegu hyldýpi kántrísins.
„Ef ég fer í Kolaportið kaupi ég
bara kántríplötur,“ segir hún. „En
það er ekki eins og ég hlusti ekki á
neitt annað – eða samt, ég hlusta
eiginlega eingöngu á kántrí akkúrat
núna (hlær). Þetta er svaka tímabil
sem ég er að ganga í gegnum.“
Hún segist einkum hrifin af
gömlu kántríi og nefnir Lefty Friz-
zell, Lorettu Lynn, Porter Wago-
ner, George Jones og Charlie Rich
sem dæmi.
„Ég er mjög hrifin af þessu
gamla, mjúka Nashville-kántrí. Það
er eiginlega mitt uppáhalds kántrí.
Ég meika hins vegar ekki að hlusta
á nýja kántríið, Toby Keith, Tim
McGraw og það allt. Það er ekki
minn tebolli. Ég er ekkert að dissa
það sem slíkt, það er margt fínt þar
líka, en hljómurinn og þessi straum-
línulagaða aðkoma höfðar ekki til
mín.“
Rétta stefnan
Til stendur að gera strandhögg
með plötuna í fyllingu tímans en
ekkert er enn fast í hendi.
„Það er enn verið að skoða hitt og
þetta í þeim efnum. Við erum ekki
búin að draga upp neina hernaðar-
áætlun. Ef ég á að vera alveg hrein-
skilin þá pæli ég ekki mikið í þessu,
þó að mér þyki tilhugsunin vissu-
lega spennandi. En ég missi ekki
Hver getur læknað kramið
Tónlistarkonan Lay
Low hreyfði rækilega
við tóneyrum þjóð-
arinnar fyrir tveimur
árum með plötunni
Please Don’t Hate Me.
Önnur hljóðversplata
hennar kemur út nú
eftir helgi, en þar kveð-
ur við annan en þó
gamalkunnugan hljóm.
Sveitatónlist Ameríku,
frekar en hrár blús,
ræður nú ríkjum. Arn-
ar Eggert Thoroddsen
og Lay Low rottuðu sig
saman í yfirstandandi
kreppu og gleymdu sér
þægilega yfir sameig-
inlegu áhugamáli:
kántrí … og meira
kántrí.
Sveitasæla Lay Low er hamingjusamlega týnd í amerískri sveitatónlist á nýrri plötu sinni, sem kemur út eftir helgina.
Morgunblaðið/Golli
Rokk og rólegheit Lay Low verður á ferð og flugi í næstu viku, bæði ein og
með rokksveit sinni, Benny Crespo’s Gang.