Skinfaxi - 01.01.1931, Blaðsíða 29

SKINFAXI
29
svo fáir og' smáir, sem vér erum. Má þó með engu
móti gera þar lægri kröfur en efni standa framast
til. En að sérkennilegri þjóðmenningu þurfum vér
engum að baki að standa. A því sviði er að vænta
tillags vors i menningu heimsins.
í dag skeyti eg ekki einasla um þau verðmæti, and-
leg og efnisleg, sem eg ætla og þarf að eignast í fram-
tíðinni. Eg liirði líka um þau verðmæti, sem eg á
frá liðnum dögum og gildi hafa eða liaft geta fram-
vegis. Eg i’levgi því, sem ónýtl verður, og fæ riýtt
i stað þess, sem úr sér gengur, ef þörf krefur, efni
levfa og betra fæst. En margt er í sífelldu gildi, sem
nytjalilutir cða m'innjagripir, og siimt vex að gildi
með árunum, sem yfir færast. Til er jafnvel sitt af
liverju, sem eg mundi ekki geta fengið aftur og allt-
af sakna, ef eg varpaði því á glæ i gáleysi eða ákafa
við að „hreinsa til“.
iÞijóðinni er Um þctta farið alveg eins og mér. —
Kynslóðinni í ár her skylda til þrenns: að vernda
forn verðmæti og sígild; að endurnýja það, sem „rot-
ið er og fúið“ og úr sér gengið, og að afla alnýrra
verðmæta.
Þjóðmenningunni má líkja við tré, sem grómagn
liefir og vaxtarmátt um óraframtíð. Blöð ])ess sölna
að hausti og nýtt laufskrúð sprettur með hverju ári,
sem yfir rennur. En tréð er eigi tiöggvið né á eld
varpað, þótt blöðin sölni. Slíkt væri megintjón. Nýtt
tré vex ekki á augabragði.
Það er verk U. M. F„ að hlúa að hinum aldna, sí-
frjóa þjóðmenningarmeiði, sem rætur á í fortið, vaxt-
arhrodd í framtíð og laufskrúð nútíðarinnar hrevti-
legt. Veita honum næringu til aukins vaxtar.
Ungmennafélögin eru samtök æskunnar i landi
voru, kjarna æskunnar, um það, að reynast nýtir
og góðir íslendingar. í félögunum er kynslóð vaxtar
og þroska, vorgróinda og leysingar. Sú kvnslóð, sem