Skinfaxi - 01.05.1931, Blaðsíða 6

106
SKINFAXI
manna og dýra, allt liefir það sinn þroskatíma, þrosk-
nnin gengur misjafnlega fljólt, liáð ýmsum skilyrðum.
En livað hcfir nú bezt álirif lil þroska fyrir jurtir,
menn og dýr? Eg lield að það sé ylurinn og skjólið.
Og hvað vantar þetta ekki oft í vornáttúruna hér:
„Næturfrost og nepja nýgræðinginn fella.“ Og ekki
erum við mennirnir síður vankunnandi i því að ala
upp ungmennin en jurtir jarðarinnar. Hér eru til bún-
aðarskólar, og þar eiga menn að læra margt, sem að
húnaði lýlur. En hver kennir mönnum að ala upp
æskulýðinn? Enginn, nema helst náttúran eða náttúru-
hvötin sjálf. Móðirin gleymir ekki barni sínu, og ærin
ekki lambi sínu. En uppeldi mannanna held eg sé líkt
háttað og uppeldi jurtanna: að sumum er hlúð vel,
öðrum miður; vorhret lífsins koma á suma menn strax
i æsku, hvert eftir annað, og liafa sínar misjöfnu verk-
anir, eftir því sem upplag mannsins er, herðir suma,
beygir suma, og gróðurnálarnar fyrstu og viðkvæm-
ustu verða fvrir meira eða minna kali; sumir ná sér
að miklu leyti, en fáir til fulls. Hverju er þetta að
kenna? Það get eg ekki sagt. Allir foreldrar vilja börn-
um sínum vel, en það á sér oft stað, finnst okkur eldra
fólkinu, að unglingarnir láta sér liggja i léttu rúmi,
það, sem við erum að segja þcim til leiðbeiningar, og
má vera, að þetta hafi ætið svona verið og að hverjum
eldra manni finnist tímarnir svona breyttir.
Eins og þið vitið flest, hefi eg lítið lært, nema það,
scm lífið og reynslan liafa kennt mér, og það get eg sagt
ykkur, að mér finnst eg vita furðu lítið, og þó veit eg
ósköpin öll samanborið við það, sem eg vissi um tví-
tugsaldur. Eg hefi oft óskað mér, þegar eg hefi verið
að tala við menn, máske eitthvað af ykkur, að eg mætti
kasta ellibelgnum og lifa upp aftur á ný — bara eg
mætli lialda lífsreynslunni.
Af því að eg er að tala hér á ungmennafundi, finnst
mér eg vera að tala við unglinga, en það eruð ])ið nú