Skinfaxi - 01.05.1931, Blaðsíða 9

SKINFAXI
109
skal eg gera alvöru úr þéssu og biðja hennar, og eg
held, að þetta gangi allt vel; mér hefir stundum fund-
izt, að henn'i Lilju væri ekki illa við níig. — En Há-
varður gætti þess ekki, að það voru fleiri karlmerin
en hann, og margir eldri. Hann taldi' sér Lilju vísa. En
svo frétti liann einn dag, að hún væri trúlol’uð. Það má
iinynda sér, Jivernig lionum varð við. Gámla konan
sagði ekkert um það. Eg gleymi lienni, lnigsaði lianri,
og fæ aðra. Nu liðu nokkur ár. Þá kynntist liann stúlku,
sem hét Sólveig, ljómandi fallegri; honum fannst liún
jalnvel fallegri en Lilja. Gamla konan orðlengdi ekki
um það: Nú skal eg ekki verða of seinn, hugsaði Há-
varður, og það gekk allt vel; þau urðu hjón og áttu
börn og buru og voru hvort öðru trú og trygg. En rétt
um það leyti, sem þau voru trúlol uð, Hávárðúr og Sól-
veig, fréttist það, að unnusti Lilju væri alveg liættur
við haria. Þá fekk liann Hávarður ónotasting í hjart-
að, en hann hugsaði: eg gleymi lienni, og nú er eg
bundinn annari. Hann mundi ])á eftir því, að hann hafði
lesið það í einhverri bók, að maður gæti lært allt, sem
maður vildi, en ekki gleymt öllu, sem maður vildi. En
])essu trúði hann ekki. Hann hafði aldrei getað lært
sumar greinarnar í lærdómskverinu, og eins gat þá
verið með að glcyma.
Arin liðu. Lilja giftist. Þau sáust öðru hvoru, Hávarð-
ur og bún, belzt á mannamótum. Alltaf langaði Hávarð
til að tala við bana, og það var eins og hún vildi líka
gjarnan tala við liann. Þegar þau kvöddust, tóku þau
hlýlega höndum saman, og hann heilsaði henni og
kvaddi hana með kossi ætíð, þegar svo I)ar undir. Há-
varð langaði mikið til að vita, hver hugur Lilju væri
til hans, eða hefði verið, en sjálfur var hann kominn
að raun um, að sannleikur var það, sem hann liafði
lesið: það var sumt, sem ekki var hægt að gleyma. Enn
leið tíminn, og þau voru bæði komin á efri ár. Þá bitt-
ust þau einu sinni á mannamóti. Mig hefir lengi lang-