Skinfaxi - 01.05.1931, Blaðsíða 8

108
SKINFAXI
að vanda framferði sitt i öllu, og allra helzt í þessu
falli, því að þar er komið við fínustu þröeði mannssál-
arinnar, og illt að knýta þá saman, ef þeir verða fyrir
sliti. Þess vegna má enginn við þeim snerta í alvöru-
leysi. Ekkert er meiri synd en að liafa tilfinningar ann-
ara að leiksoppi.
iÞ'að á margur um sárt að binda út af þvi, að vorgróð-
tir æskunnar kól, eða gróðurinn var illa leikinn af létt-
úð eða gáleysi annarra. En margir eru það líka, og má-
ske fleiri en nokkur veit, sem liafa metið hreint líferni
nmfram allt annað og borið áföll æskuhretanna með
trúmennsku og sjálfsafneitun allt til dauðans. Svo er
í’yrir að þakka. — Þið, sem ung eruð: gleymið ekki
sakleysinu og lireinleika hjartans.
Eg ætla að endingu að segja ykkur ofur stutta sögu.
Gömul kona sagði mér hana, meðal margra annarra, i
skammdegisrökkrinu, þegar eg var unglingur. Nú
kann enginn að segja rökkursögur lengur. — Gamla
konan sagði: Það bjuggu tveir bændur i sömu sveit-
inni, annar hjó á Hóli, hinn í Dal. Þeir áttu báðir mörg
börn; þeir voru l)eztu kuriningjar, bændurnir, og frem-
ur stutt á milli; var því kunningsskapur mikill milli
bæjanna. Börnin urðu líka kunnug og léku sér oft sam-
an og fundust oft þar að auki. Einn af sonum bóndans
á Hóli bét Hávarður, og ein dóttir bóndans í Dal bét
Lilja. Þær voru fleiri svsturnar í Dal, en Hávarður fór
að finna það, að honum þótti langmest skemmtun í því
að vera með benni Lilju og leika sér við bana, belzl
vildi liann með henni vera, og svo fór bann að finna
það, að mest gaman var að vera með henni einni, og
bann fann, að þessi þrá gerði meir og meir varl við sig.
Árin liðu, og þau sáust oft. Hávarði var farið að þykja
vænt um hana, og bann hugsaði: þetta er víst ást, sem
eg hefi til hennar Lilju, en eg er svo ungur og þroska-
laus, að eg má ekki láta neitt bera á þessu fyr en eg
að minnsta kosti er kominn á tuttugasta árið; en þá