Skinfaxi - 01.11.1939, Qupperneq 17

SKINFAXI
97
V.
Eg er ritstj. Skinfaxa þakklátur fyrir að taka sjálf-
stæðismál íslands til umræðu í blaðinu og gefa mér
tækifæri til að leggja þar orð í belg.
Eg vil taka það fram í upphafi máls míns, að full-
lcomið sjálfstæði íslands, óstutt og óskorað, er sú bug-
sjón, er vér íslendingar hljótum að keppa að, — ekki
sem stimpil til skrauts og sýningar á gjörðir vorar og
athafnir, heldur sem óviðjafnanlegan dýrgrip, sem
geyma verður svo og gæta, að aldrei falh á, heldur
verði æ því dýrmætari og skyggðari, sem tímar líða.
En til þess að svo geti orðið, er mér ljóst, að smá-
þjóð, eins og vér, þarf að ná mjög miklum stjórnar-
farslegum þroska, jafnvel þroska til að hafa vald á
ýmsum arfbornum göllum, sem hæglega geta leitt og
liafa leitt til ófarnaðar sjálfstæðisins. Kappgirni okkar
og málafylgja úr liófi fram hefir haft, og getur haft,
hinar alvarlegustu afleiðingar í þá átt.
Þegar eg lít yfir farinn veg í stjórmnálabaráttu Is-
lendinga, síðan 1918, að vér fengum viðurkenning full-
veldis vors, eru þar nokkur atriði, er verða þess vald-
andi, að bjá mér vaknar efi um það, að sjálfstæðis-
þroski vor standi svo föstum fótum í meðvitund vorri,
að annað sé þar eklci framar, en það er vitanlega und-
irstöðuatriði undir raunverulegri sjálfstæðiskennd þjóð-
arinnar.
Þessu lil staðfestingar vil eg þá fyrst nefna hið svo-
nefnda Spánarmál. Islenzka þjóðin liafði samþykkt —
og það með þjóðaratkvæðagreiðslu — aðflutningsbann
á áfengi. Hún geklc á þessa gerð sína, og slakaði mikið
á bannlögunlim til að þóknast lcröfu annars ríkis, því
að ella átti liún á hættu að missa hin verðmiklu við-
skipti Spánverja; -— og þjóðin — fulltrúar hennar —
hneigðu höfuð sin og sögðu: „Vér viljum heldur slaka
til á þeim samþykktum, er vér höfum gert og þjóðin
hefir álitið sér fyrir beztu, en hugsa til þess, að fyrir
7