Skinfaxi - 01.11.1950, Blaðsíða 12

76
SKTNFAXI
á meðal alþýðu í borgum, gera slíkt hið sama, þá er
þess getið í fréttaskyni, en lítt haldið á lofti.“
Það er greinilegt, að forsetinn óskar þess, að blöð-
in veki athygli á vinsamlegum ummælum, er fram
koma í Danmörku í þessu máli, engu síður en ummæl-
um af hinu taginu, og að hann tekur fyllilega mark
á þeim.
1 ferð minni til Islands á síðastliðnu sumri, gat ekki
hjá því farið, að ég yrði þessarar skoðunar var, hæði
í einkaviðtali og í opinberum ræðum.
Ég var sem gestur þátttakandi í móti .ungmenna-
félaganna í Hveragerði. Þar bauð formaður félaganna,
sr. Eirikur J. Eiríksson, mig sérstaklega velkominn til
mótsins með nokkrum orðum, þar sem ég var eini
gesturinn frá hinum Norðurlöndunum. Hann sagði
að Island og Danmörk gætu nú mætzt sem tvær
sjálfstæðar þjóðir, en samt væri harátta Islands ekki
á enda. I Danmörku væru menningarverðmæti, sem
Islendingar óskuðu að fá heim. „Við þökkum dönsku
lýðskólunum fyrir skilning þeirra og hjálp í þeirri
baráttu.“
Þing ungmennafélaganna ræddi um málið og gerði
um það svofellda ályktun, sem vel má kunngjörast hér
í Danmörku:
„Þing Ungmennafélags Islands lítur svo á, að Is-
lendingum beri að vinna að því, að þeim íslenzkum
handritum, sem eru i erlendum söfnum, verði skilað
aftur svo fljótt sem auðið er. Þingið þakkar þann
skilning, sem fram hefur komið hjá dönskum lýð-
skólamönnum í þessu máli.“
Víða varð ég þess var, að eftir frumkvæði dönsku
lýðskólamannanna hafði verið tekið á Islandi. A mót-
inu talaði ég yfir 5000 manns, ásamt menntamálaráð-
herranum, Eysteini Jónssyni og Ásmundi Guðmunds-
syni, prófessor. Er ég kvaddi pról'essorinn, sem
einnig er formaður prestafélagsins íslenzka, sagði hann: