Skinfaxi - 01.11.1950, Síða 65

SKINFAXI
129
Hinar margbreytilegu lífsaðstæður mannsins krefjast vissra
æfinga innan liinnar víðari umgerðar. Á einum stað verða t. d.
allir að læra að synda, á öðrum stað að skjóta. Við aðrar að-
stæður er lögð aðaláherzia á fjallgöngur, útreiðar o. s. frv.
Meginatriðin, sem eru sameiginleg öllum, eins og ég hef þegar
viðurkennt, eiga við þá manntegund, sem htillega hefur hér
verið lýst.
Hversu nauðsynlegt það er, að fá einhuga skilning á ýmsum
atriðum þessara uppeldismála, sýnir t. d. dæmið um öndunar-
æfingar. Samkvæmt einni skoðun teljast þær heilsufræðilegs
eðlis eða tæknilegar hjálparæfingar, en að annarra dómi, svo
sem liinna indversku Yogaiðkenda ,eru þær meðal til þess að
fá vald yfir líkamanum til dulspekilegra iðkana.
Það er engu siður nauðsynlegt að ákvarða viðhorf vort til
viljans, lieldur en að hafa réttan skilning á sjálfu lífinu. Viljinn
verður að keppa að ákveðnu takmarki, en ekki aðeins að bera
uppi óvirkt þolgæði. Hann á að hvetja til athafna, sem eru upp-
eldislegar innan íþróttaiðkananna. Þetta munu þeir naumast
samþykkja, sem sjá í hrynjandi fimleikum aðeins sjálfstján-
ingu eða hamsleysi tilfinninga. Þeir, sem berjast fyrir hinum
hrynjandi fimleikum, ganga svo langt, að þeir vara við að
þjálfa viljann, því að þeir staðhæfa, að slíkt komi í bág við
sjálfa lífshrynjandi mannsins. Þótt þessi skoðun sé á öndverð-
um meið við hinn vaxandi almenna skilning á þjálfun, hefur
nútíma líkamsmennt samt orðið fyrir áhrifum frá þeim, sem
halda uppi merki hinna hrynjandi fimleika. Með skynsamlegri
íhugun komumst vér að þeirri viturlegu niðurstöðu Forn-
Grikkja, að finna á leiðinni að takmarkinu hin réttu hlutföll
milli aðferðanna við að ná hugsjónatakmarkinu. Likamsmennt-
in verður að vinna að þjálfun viljans, en fegurðin verður einn-
ig að fá að njóta sín. Hún verður að herða einstaklinginn,
en veita leikþrá lians útrás um leið. Hún verður að halda
honum í fullu samræmi við sjálfan hann og umhverfi hans.
f þessu uppeldistakmarki er fólginn tvenns konar skilning-
ur, en jafnvægi er náð með samræmingu hinna mismunandi
afla. Líkamsæfingar verða að vera hvort tveggja í senn, skylda
og réttindi, starf og slökun frá starfi, þolgæði og ánægja, al-
varlegar og ánægjulegar um leið. Þær eiga að sameina likama
og sál, gera manninn hæfari einstakling og samfélagsþegn,
stæla réttarvitund hans sjálfa, en jafnframt auka á skyldurækt
hans við aðra.
Vér skulum fyrst leita að hinni almennu meginreglu, og nota
hana sem leiðarljós.
9