Skinfaxi - 01.11.1959, Blaðsíða 14

110
SKINFAXI
un eigin búða“. Stritið er flutt af manns-
hendinni yfir á vélina. Undarleg væri hún,
þessi þjóð, sem búin er að standa af sér
flestar þær ógnir, sem yfir eitt samfélag
geta dunið, ef bún þyldi svo ekki að strit-
inu sé létt af henni. Ekki er fyrir það að
synja, að í skortinum og erfiðleikunum
sé aðliáld, og nokkuð af losi nútímans sé
bein afleiðing af því, að þetta er ekki til
staðar, en ekki vil ég trúa, að þetta sé
ómissandi aðhald. Við skulum samt ekki
dylja okkur þess, að við höfum lifað um
efni fram, og við höfum þegið lán og
styrki, sem fyrst og fremst eru ætlaðir bág-
stöddum þjóðum eða ættu a. m. k. að renna
þangað fremur, sem skortur er enn við
hvers manns dyr.
En er ástæða til þess að óttast, að ung-
lingurinn íslenzki skilji þetta ekki? Ég
held það fari eftir því, hvort bonum er
sýnd tiltrú. Ef liana vantar, þá fyrsl fer
eftirlætis'barnið að vera i hættu. Ekkert
er unglingnum jafnliættulegt og það, að
honum sé ekki treyst til neins.
Þetta held ég, að forráðamenn okkar
unga lýðveldis þurfi að leggia sér á hjarta.
Treystið þessari þjóð, og hún mun reyn-
ast ti-austsins verðug. En ef henni er ekki
treyst til þess að meta sjálf staðreyndir,
lieldur látin ganga í þoku blekkinga og
dekurs, þá er hættan mikil og vaxandi. En
Iiættan er líka fólgin í því, að markmiðið
vanti. Það eitt markmið að láta fara vel
um sig kallar ekki fram mikil afrek né
mildnn þroska.
Nú er vandinn meiri að eygja mark að
keppa að heldur en meðan ófrelsið minnti
okkur sífellt á, að við hlytum að keppa
að algerri sjálfstjórn. Þótt nú séu víða vá-
legar blikur á lofli, þá sýnist sitt hverjum,
hvað ber að varast og að hverju ber að
keppa.
Unglingurinn er að leggja út í lífið. Það
er eðlilegt, að nokkuð sé á huldu um það,
hvert ævistarfið verður. En á mildu vell-
ur, að hann geri sér ljóst, að hann verður
að þroska sig og undirbúa, til að takast
starf á hendur og einmitt að leita eftir þvi
starfi, sem Iiann er betur fær til að gegna
en aðrir menn.
I þessum sporum finnst mér við standa.
Við höfum öll að nokkru framtíðargæfu
eða ógæfu unglingsins 15 ára i höndum
okkar, og þess vegna verðum við að reyna
að skilja Iiann sem bezt og reynast verð-
ug trausts lians.
Ég hef þá trú, að séum við vel minnug
á þá mannkosti, sem lyftu okkur frá fá-
tækt og ófrelsi, og minnug þess, að um
víða veröld eigum við fátæka og undir-
okaða bræður, sem við eigum samstöðu
með; bræður, sem sízt eru betur á vegi
staddir en við vorum fyrir hundrað árum,
þá munum við ekki verða í vandræðum
með að finna okkur starfssvið í samfélagi
þjóðanna.
Treystum afmælisbarninu og gefum því
hiklaust starfskrafta okkar í afmælisgjöf,
— og það mun komast til þroska.
MANNSEFNIÐ.
Vinnukona bjá frú einni í kaupstað á
Vesturlandi átti vingott við pilt. Frúnni
þótti pilturinn gera sér tíðförult til vinnu-
konunnar, og sagði hún því við liana:
„Mér lízt ekkert á hann, strákinn, sem
er að heimsækja þig.“
„Gerir ekkert,“ svaraði vinnukonan,
„því að það er á mig, en ekki þig, sem
honum lízt.“