Skinfaxi - 01.11.1959, Blaðsíða 18

114
SKINFAXI
,Ég stend upp, og nú er líðan mín orðin
ærið bágborin. Gjarnan vildi ég nú mega
borða bannsettan saltfiskinn, ef ég slyppi
þá við frekari aðgerðir af hálfu föður míns.
En nú verður ekki aftur snúið. Ef við
faðir minn liefðum verið einir í stofunni,
þá . . . Nú glápa systur mínar á mig, skáka
í hróksvaldi dyggða sinna. Ég er glæpa-
maður — þá það. Til hinztu stundar skal
ég bera höfuðið hátt.
Faðir minn leitar í vestisvasa sínum,
finnur þar krónu og réttir mér hana.
„Er því að við eigum ekki lianda þér
mat, sem þú getur borðað, þá verður þú
að fara og kaupa þér mat. Farðu út á
vertsliús og biddu frú Nielsen að lofa þér
að líta á matseðilinn. Svo geturðu valið
um réttina. Ég lief ekki ráð á að láta þig
fá liærri upphæð. Mundu það, að nú fer
það af saltfiskinum til ónýtis, sem þú átt-
ir að borða, og sá hluti hefur líka kostað
peninga. Ef unga stúlkan ber þér matinn,
verður þú að gefa lienni fimmtán aura
sem drykkjupeninga, en frú Nielsen mátt
þú ekki bjóða grænan eyri. Vertu sæll.“
Faðir minn fór á ný að sinna saltfisk-
inum á diskinum sínum og þurrkaði mig
út úr vitund sinni. Ég, sem þó stóð þarna,
var horfinn. Svið fjölskyldulífsins lokað-
ist, og ég var þar útskúfaður. Enn í dag'
sé ég kvíðann í virðulegum svip móður
minnar, hafnar augnabrúnir systranna —
Þær báðu um meiri saltfisk! Og saltfisk-
ur var þeim þyrnir i augum engu síður
en mér. Tiltæki þeirra var níðingsleg storlc-
un og svik af versta tæi. Ég fór út og óð
voreðjuna á götunni, unz ég kom að verts-
húsinu. Frú Nielsen var gul i andliti og
hafði loðna vörtu á nefinu. En hún var
vingjarnleg, næstum ástúðleg í viðmóti og
talaði við mig í trúnaðartón. Hún glápti,
þegar ég bað um matseðilinn, en hún lagði
dúk á borðið í eyðilegri og hráslagalegri
gestastofunni. Á borðinu var vaxdúkur.
Þegar ég snerti hann, tolldi hann við fing-
urgómana. Ég renndi augunum yfir mat-
seðilinn. Þetta var fyrir fyrri heimsstyrj-
öldina, og fyrir eina áttatiu og fimm aura
fékk ég stærðar sneið af steiktu nauta-
kjöti, tvær rúgbrauðssneiðar og smjör of-
an á, glas af hvítöli og loks kaffi og
tveggja aura vínarbrauð. Frú Nielsen bar
mér matinn svo broshýr og stimamjúk,
að jafnvel steikina varð ég að neyða ofan
i mig. Hennar munnur lcom ekki aftur,
hún var síspyrjandi. Ég vildi livorki svara
né líta á hana, ég starði á vegginn, — liann
var grænleitur, og á honum héngu ölaug-
lýsingar, fyrsta vinstri stjórnin í ramma,
Friðrik sjöundi, Kristján níundi og drottn-
ing bans i silfurbrúðkaupsskrúða, verð-
launaskjal frá nautgripasýningu og til-
kynning frá söngfélaginu í þorpinu. Hálf-
þurrir regntaumar voru á rúðunum, en
úti fyrir skein sólin á hið fagra Fjón, það
glampaði á vota akrana, og yfir typpta leir-
liólana sá ég blilca á Stórabelti. Og allt í
einu sá ég fyrir mér gulan og bláan leir-
inn, sem klesstist á tréskóna mína, þegar
ég renndi mér niður brattan leirhól.
Það setti að mér meiri og meiri hnípni.
Barnsbugur minn varð altekinn. Ég renndi
huganum til allra heimsins gæða eins og
þau væru eign, sem ég liefði glatað. Ég
fylltist þrá, þráði — heim, En mundi þar
noklcurn tíma framar verða eins og verið
hafði?
Ég skildi, hve góður faðir minn var.
Hann snupraði ekki, bann neyddi mig
elcki til að borða saltfiskinn, en lionum